O ABADE E O MARIÑEIRO

O ABADE E O MARIÑEIRO
CONTO

      O señor abade chegou á ribeira porque seica tiña un viaxe na outra banda. A lancha de pasaxe levárana para gobernar e, daquela, tivo que chamar por un homiño que andaba a pescar no medio da marea.

 
      Seica o homiño non ouvia ou facía coma quen. Mais tanto foi o que berrou o señor abade que o outro pasouno para alá.

 
      -¡Estarás aquí cando volva!

 
      -Se non é moito o que tarda...

 
      -¡Estate que che pagareí o tempo que sexa!

 
      -Non lle é ese o asunto! Despache logo e veña de contado porque o tempo estase poñendo malo.

 
      Foise o señor abade e o home da lancha voltou ao seu traballo. O vento saltou e comenzou a bater con forza tomando moi mal cariz o día.

 
      -Se non fora polo señor abade, brincaba en terra -cavilou o mariñeiro.

 
      E como non pillaba nada foise á outra banda agardar polo viaxeiro e, como tardaba tanto o crego, foise enrabiando a cada vez máis o maríñeiro.

 
      -Non irnos poder pasá-lo mar! -dixo cando viu ao outro.

 
      -Home, ¡pois eu teño que estar na casa pola noite!

 
      -Pois non lle vai poder ser!

    

     -Habemos pasar sexa como sexa! Ou seica tes medo?

 
      -Medo? Ai, señor, non sabe o que di! Eu fixenme vello na marea e a marea e máis eu sómosíle bos amigos pero, como son un pouco rebelde, seica non me quere.

 
      Xa por máis de tres veces perdin a lancha e a mim botoume sempre fóra. Se non vou é por vostede, que non é mariñeiro.

 
      - Lévame e dareiche unha boa presa de cartos.
 
      Boeno logo, pero despois non diga...

      E botáronse ao mar. O vento facía moita forza, a lancha ía mar afora e o mariñeiro comenzou a remusgar e a botar algún xuramento de cando en vez. O señor abade gañou medo e púxose a rezar. O mariñeiro facía moita forza co remo, máis a lancha era pouco o que avantaba. En troques, andaba máis apresa mar afora.

 
      O señor cura, cheo de angustia, pediulle ao mariñeiro:

 
      -Reza ti tamén, home!

 
      -Non teño tempo- dixo o mariñeiro- Nin sei para qué!

 
      -Desgraciado! - dixo o señor abade - Perdiche-la mitade da túa vida.

 
      A lancha deu un brinco e despois un bandazo como para se mergullar no fondo das augas. O señor abade berrou:

 
      -Ah!

 
      E daquela díxolle o mariñeiro:

 
      -Señor abade, ¿vostede aprendeu a nadar?

 
      -Non- Respondeulle o outro

 
      -Pois daquela, eu perdería a metade da miña vida, pero seica vostede vaina perder toda!

 

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA