viernes, 28 de junio de 2013

CABECEIRAS HORREOS DE SERRES

CABECEIRAS HORREOS DE SERRES
SERRES
MUROS


Concello:
     Muros  
Parroquia:
     Serres  
Lugar:
     Serres  
Cronoloxía: 
     Idade Moderna (XVI-XVIII) , Século XIX .


Descrición:
     O PXOM de Muros cataloga na parroquia de Serres cinco agrupacións de hórreos, entre elas dúas no mesmo lugar de Serres, agrupados xunto coas casas. Tódolos exemplos corresponderían a cabaceiras de pedra partidas en dous grupos, hórreos tipo Noia e os máis do tipo Fisterra.


     Posiblemente estes hórreos ou cabaceiras destituían a outros anteriores que non curaban ben o millo, isto podémolo ver na pouca destreza coa que se traballan,na maior parte deles os pés son troncoidais é as doelas teñen os ventos invertidos signo de reaproveitamento das pedras. 


     Os máis carecen de remates e levántanse sobre soleiras macizas tendo como finalidade dotalos de unha mellor aireación por vérense afogados polas construcións circundantes. 


     Todos eles varían en número de pés sendo de tres pares de pés os máis pequenos e de seis os máis grandes, o que nos indica a súa capacidade e polo tanto a importancia económica dos donos. As cubertas realízanse a dúas augas con tella do país ou francesa.
 

Cabaceiras

     Nos arredores de Muros hai ducias de cabaceiras, estas que poño aquí son da parroquia de Serres e de Ventín.



     Case ningunha delas realiza as funcións para o que foron concibidas, pero a gran maioría están en aceptable estado de conservación.
 


     Os canteiros dos arredores que as fixeron , tiñan un canon estético e arquitectónico peculiar e moi ben definido.



     A base do hórreo fórmana a soleira, os soportes e os tornarratos.

     A soleira é a cimentación do hórreo; adoita ser de cantería, e será máis sólido se o hórreo é de pedra. 
     Faise moi imprescindible en zonas de pendente, para nivelalo, ou en terreos de mala calidade.
      Tamén pode facer de soleira os muros de peche dunha leira.


      Os soportes cumpren coa función de separar a cámara do chan para illar o gran da humidade.
      As columnas ou pés dereitos, reciben o nome de esteos. 


     Os esteos dispóñense en parellas á mesma distancia, cunha altura de 80 a 150 cm. e en número variable de catro para arriba. 
     Hainos cilíndricos, de base rectangular, cadrada ou octogonal, nas súas esquinas poden ser vivas, cortadas ou redondeadas..


      Os tornarratos son pezas de base circular as mais das veces ou cadrada que evitan o acceso dos roedores á cámara e facilitan o seu asentamento nos soporte.   Miden de 50 a 60 cm. de diámetro e 10 ou 15 de altura. A cara superior pode adoptar forma plana ou convexa, a inferior é lisa e pulida. Ás veces unha lousa transversal ou mesa une cada par de soportes.



     A cámara ten unha altura superior á da base e aséntase sobre os tornarratos, e as súas características varían moito segundo a comarca. Susténtase en catro vigas ou grades sobre as que repousa o piso da cámara, que pode ser de madeira ou pedra, e catro columnas rectangulares, normalmente en igual número que os esteos. 


     Pechan o conxunto os linteis e o tellado.É de destacar tamén os pinches, pezas triangulares que poden levar decoración ou inscricións, nas paredes curtas ou penais ( as longas son as costais).



     Como elementos decorativos soen ter en cada un dos seus cumios cruces ou pináculos de pedra.
     Dicía a xente maior que as cruces eran para facer recuar o diaños que podía estragar o millo e mailas balocas e os pináculos de pedra , eras para que o demo se pinchase o recuar da cruz.
     De feito nos arredores case todas as cabaceiras teñen ambolos dous elementos decorativos

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 27 de junio de 2013

IGLESIA DE MUROS - MUROS

 IGLESIA DE MUROS
MUROS
A CORUÑA


     En este sentido una primera obra digna de ser apreciada que se localiza en la parte alta de la capital municipal, en la calle de la Iglesia a la que se llega subiendo el Camino Nuevo, es la Iglesia Parroquial de Muros, de estilo gótico.


      Este templo constituye el edificio religioso más importante de la villa y anteriormente se conocía como la Colegiata de Santa María del Campo. Fue mandado construir por D. Lope de Mendoza en el siglo XIV, y así lo atestigua la inscripción que se encuentra enclavada en la puerta principal, siendo terminado en el año 1400. 


     En lo referente a su estructura, el edificio consta de una única y amplia nave dividida en cinco tramos que termina en una capilla mayor en la cabecera, que se cubre con una vistosa bóveda de crucería. Dicha nave está cubierta a dos aguas con un techo de madera, que descansa sobre arcos apuntados. 


     Con el paso del tiempo fue sufriendo diversas obras y ampliaciones, y de esta manera se le añadieron las capillas que pertenecen a los siglos XV y XVI, y que dan cobijo a los diferentes altares donde se localizan interesantes sepulcros medievales. 
 

     Del templo primitivo se conserva la portada principal de acceso, el rosetón gótico, algunos canecillos y muchos de los signos lapidarios gremiales grabados en los sillares. 



     En el exterior reluce una torre campanario barroca del año 1757 que presenta una balaustrada pétrea en el cuerpo de las campanas, además de un pórtico cubierto que se sitúa sobre la entrada principal, y delante del mismo se extiende un dilatado y hermosísimo atrio donde en la Edad Media se reunía el Concejo que gobernaba la villa. 


     La campana más grande de esta iglesia, que aún hoy en día repica en su campanario, fue un regalo de Montero Ríos, e hizo el viaje hasta aquí en un carro de vacas. Los ancianos que en la actualidad residen en la villa se refieren a ella como "la campana de Montero". 


     La imagen más venerada por el pueblo muradano se encuentra también en esta iglesia. Se trata de una imagen del Cristo de la Agonía, que es una representación barroca de Cristo, en la que se refleja una gran expresión de sufrimiento. 


     Se encuentra en el altar de los Dolores y sale en procesión por las calles muradanas el día de Viernes Santo. Parece ser que fue hecha por encargo del Gremio de los Mareantes de esta villa. 

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 24 de junio de 2013

CAPELA DE SAN ANTONIO - POUSADOIRO

CAPELA DE SAN ANTONIO
POUSADOIRO
VILAGARCIA


     Vilagarcía, capital da Ría de Arousa e porto natural de Santiago de Compostela, conta cunha poboación de case 35.000 habitantes, o que a converte na oitava cidade de Galicia. 


     Polas súas características xeográficas, é un foco de atracción para moitas persoas, que escollen esta cidade para fixa-la súa residencia, xa sexa primeira, segunda ou de vacacións.


      E isto non é casual. Poucas cidades poden ofrecer unha situación e un clima como o que goza Vilagarcía, á beira do mar e sen temperaturas estremas, e, ademais, porto de interese xeral, estación do ferrocarril, acceso directo á autopista, aeroporto a media hora de camiño, hospital, recinto feiral, cámara de comercio, un rico patrimonio histórico-artístico, unha gastronomía na élite galega, comercio tradicional e franquías internacionais, praia e porto deportivo con bandeira azul, paseo marítimo, complexo polideportivo que inclúe piscina e estadio de atletismo, festas de interese turístico e unha ampla e variada oferta lúdica, cultural e deportiva. 



      Por todas estas razóns, Vilagarcía de Arousa é un lugar ideal para vivir tranquilamente, con tódolos servicios dunha cidade sen os agobios desta e coa posibilidade de disfrutar da oferta lúdica dos principais concellos galegos sen necesidade de grandes desprazamentos.


      En definitiva, un lugar con calidade de vida. Pero, por iso mesmo, Vilagarcía é tamén un lugar ideal para establece-lo “centro operativo” dunhas vacacións inolvidables en Galicia. 


     Vilagarcía, que ten festas declaradas “de interese turístico” (procesión de San Roque, Festa da Auga, Festa da Ameixa de Carril, Combate Naval, Mostra do Albariño...), está a media hora de Santiago (Patrimonio da Humanidade) e de Vigo, coa súa oferta comercial e lúdica, a 25 quilómetros de Pontevedra, a capital provincial, a 12 de Cambados (Festa do Albariño e conxunto histórico), a 30 do Grove (Festa do Marisco) e A Toxa (Gran Hotel e Balneario), a 8 de Catoira (Romaría Viquinga), a 25 de Sanxenxo (capital do turismo galego), e a pouco máis dunha hora de Portugal por autovía...



      Ademais, en Vilagarcía é fácil practicar calquera tipo de deporte. A maioría dos hoteis da localidade teñen un convenio co Club de Golf de Meis (a 12 quilómetros), o primeiro público de Galicia, do que o Concello é socio principal. E Vilagarcía e a súa ría son o paraíso dos amantes da vela e os deportes náuticos.


      Bo clima, cordialidade, situación privilexiada, calidade de vida, patrimonio histórico, gastronomía, ocio, deportes náuticos, praia urbana, festas de interese turístico... todo esto e máis é o que ofrece ó viaxeiro Vilagarcía, Cidade de Arousa, Mar de Compostela.

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 22 de junio de 2013

CAPILLA DE LORETO - CESPÓN

  CAPILLA DE LORETO 
CESPÓN 
BOIRO


     En Boiro destacan tanto los restos arqueológicos (en O Neixón, A Moureira, coto da Mórela, Agueros, ...), como los de época romana, que se encuentran cerca de la aldea de Cubelos. 


     Sin embargo, su rico patrimonio histórico artístico se completa con las iglesias románicas de Cespón y Abanqueiro, así como el pazo de los Aguero o las torres barrocas de Goiáns.




     En la temporada estival, Boiro tiene una gran variedad de actividades para desarrollar tanto en sus numerosas playas como en la montaña. De las primeras destaca la de Barraña y Cabo de Cruz, lugares turísticos por excelencia.




     Los deportes naúticos, el buceo deportivo, y en particular las regatas de traineras, tienen en Cabo da Cruz creciente importancia.





     En Lampón hay que visitar su iglesia de trazas románicas con su portada principal de arquivoltas semicirculares. 





     En el mes de agosto se celebra la jornada de exaltación del mejillón, producto emblemático de esta tierra.




     Fiestas: en julio destacan las que se celebran la primera semana en Santa Eulalia y las Fiestas del Verano, en la primera quincena del mes. Las de la Virgen del Carmen en la parroquia de Cabo de Cruz, con procesión marítima. 

     
     En agosto la romería de Neixón, el domingo anterior al día 15 y la de San Ramón de Bealo, el 31. En septiembre la Virgen del Carmen en la parroquia de San Cristovo de Abanqueiro, con procesión marítima. En diciembre, el día 10, Santa Eulalia, patrona de la villa.

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA