sábado, 15 de julio de 2023

ENFILACIÓN DE SAN MARTIÑO - ARES -RÍA DE FERROL

ENFILACIÓN DE SAN MARTIÑO

ARES

RÍA DE FERROL

 Ría de Ferrol
Localización
     A ría de Ferrol tamén chamada ría de Xuvia ou enseada da Gándara é unha das rías galegas situada nas Rías Altas, no Golfo Ártabro.

     É navegable ata a Ponte das Pías. Pequenas embarcacións marisqueiras ata a ponte do F.C. (en marea alta). baña os concellos de Ferrol, Narón, Neda, Fene, Mugardos e Ares


Historia
     Existen referencias históricas de asentamentos romanos, normandos e da Baixa Idade Media, todos eles vencellados ao comercio e ás actividades navais, militares e pesqueiras que decaen a partir da Alta Idade Media.

     Durante a dinastía dos Austrias utilizouse a ría como base non permanente das Armadas, o que supuxo a construción das primeiras fortificacións.

     A chegada dos Borbóns á Coroa de España trouxo trocos substanciais na política naval decidindo localizar na ría ferrolá o Arsenal del Norte, por ser un porto natural e idóneo desde o punto de vista táctico e defensivo.

     O porto da ría de Ferrol ata ben entrado o século XIX tivo un carácter totalmente castrense, con escasas referencias ó pequeno peirao situado no barrio de Ferrol Vello. Un novo porto, desvencellado da actividade militar, estaba condicionado pola situación do Arsenal e o recinto amurallado defensivo da praza. Elixiuse o lugar anexo ó Arsenal cara ó oeste, sendo os primeiros estudos de 1856, a partir dos cales se realizou un pequeno dique do que arrancaba un espigón de 200 metros, construíndose o Peirao Sur e unha pequena dársena.

     O 24 de agosto de 1910 creouse, por Real Decreto, a Xunta de Obras do Porto de Ferrol e a partir do ano seguinte procedeuse a ampliar a infraestrutura existente realizándose as obras de dragado e ampliación da dársena co Peirao de Curuxeiras e o adiantamento dos Cantís.  

     No ano 1918 redactouse un anteproxecto que fixaba as liñas a seguir en futuras ampliacións, actuacións que se desenvolveron en 1944, cun importante salto cuantitativo, creando o Peirao de Ribeira (hoxe, Fenández Ladreda), que non se rematou ata 1960, apoiándose no Peirao Sur anterior e establecendo os accesos ferroviarios ó Porto e ó Arsenal.

     Entre 1949 e 1959 construíronse os peiraos que conforman a Dársena de Curuxeiras (Espigón e Pasaxeiros da Ria).

     En 1968, no contexto da especialización de Astano na construción de super-petroleiros, tivo lugar a inauguración da Ponte das Pías, tamén denominada como A Ponte do Caudillo, título honorífico do Ditador. A ponte recortaba en 8 quilómetros o acceso á cidade desde o sur, e aseguraba a súa conexión directa co estaleiro Astano.

     A partir de 1984 iníciase a última fase de expansión para obter maiores calados, máis lonxitude dos atraques e superficies de depósitos máis grandes. Constrúense o Novo Peirao, con 14 metros de calado, base para desenvolvementos posteriores.

     Na derradeira década do século XX amplíase polo sur o "Peirao Fernández Ladreda" para calados de ata 12,5 metros, constrúese o peirao que pecha polo norte e créase o acceso ó peirao por autovía.

      En 1995 comezouse cos primeiros estudos para a construción dun peirao na entrada da ria, obras que comezaron no ano 2001. Os peiraos actuais compleméntanse cos anteriores facendo do Porto de Ferrol o mellor dotado do noroeste peninsular tanto en liñas de atraque e calados como en superficies. 

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

viernes, 14 de julio de 2023

IGREXA DE SANTA MARÍA DE COVA - COVA - A POBRA DE TRIVES

 IGREXA DE SANTA MARÍA DE COVA

COVA

A POBRA DE TRIVES

Cova
     Santa María de Cova é unha parroquia do concello da Pobra de Trives na comarca da Terra de Trives, na provincia de Ourense.

     No ano 2007 tiña 92 habitantes, deles 45 eran homes e 47 eran mulleres, o que supón un incremento de 5 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.

Lugares de Cova
     Cabeza de Manzaneda, Cova

A Pobra de Trives
     A Pobra de Trives é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca da Terra de Trives.

     Segundo o padrón municipal en 2019 tiña 2.067 habitantes (2 721 en 2004). O seu xentilicioé «pobrense» ou «trivés».

Xeografía
     A Pobra de Trives sitúase nos contrafortes occidentais da Serra de Queixa, que superan os 1 500 m (Cabeza dos Bois, 1 707 m e As Chairas de Maceda, 1 685 m), no que se coñece como A Cabeza Pequena de Manzaneda. O terreo baixa cara o oeste e as ribeiras do río Bibei, formando vales estreitos e encaixados con grandes desniveis.

     O Bibei é o afluente máis importante do río Sil. Nace na Serra da Segundeira, a 1 840 m. de altitude e constitúe case todo o límite norte do concello. Desde a súa marxe esquerda desembocan nel o río Navea e os San Lázaro, Cabalar e Fiscaíño, que rematan en cascadas.

     Nas partes altas predomina un clima de montaña e nos vales é case mediterráneo. Os invernos son duros e longos (9 °C) e os veráns mornos (15 °C en xullo). As precipitacións aumentan coa altura e van dos 874 mm do fondo do val aos case 2 000 mm das montañas.

Historia
     Hai restos de castros, a maioría romanizados, como A Cividá, O Castro, O Castelo ou As Cigadoñas. 

     Os poboadores eran os tiburos, cuxa capital se chamaba Nemetóbriga e que pode corresponder a Trives Vello, Ponte Navea ou Mendoia.

     A Vía XVIII do Itinerario de Antonino, coñecida como Vía Nova, entraba por Ponte Navea, atravesaba Trives Vello, Ponte Cabalar, Mendoia, e saía pola ponte do Bibei.

     A comezos da Idade Media, a maioría das terras pertencían ao conde de Lemos.

     Nesa altura, construíronse varios eremitorios e cenobios, como o de Cirragosa, en Cova.

Comarca da Terra de Trives
     A comarca da Terra de Trives é unha comarca galega situada na provincia de Ourense, na zona leste da Ribeira Sacra.

     A súa capital é A Pobra de Trives, e pertencen a ela os concellos de Chandrexa de Queixa, Manzaneda, A Pobra de Trives e San Xoán de Río.  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 13 de julio de 2023

IGREXA DE SANTA EULALIA DE LUBRE - LUBRE - ARES

IGREXA DE SANTA EULALIA DE LUBRE

LUBRE

ARES

IGREXA DE SANTA EULALIA DE LUBRE
Descrición
     Finais do século XV e principios do XVI. Trátase dunha igrexa de notable antigüidade.

      Aparece na relación de igrexas que Afonso II lle mandou facer ao abade Tructinio no ano 830.

     Posúe grandes muros de pedra con enormes contrafortes, polo que as xanelas son escasas e estreitas.

     É dun estraño estilo gótico tardío ou de transición ao renacemento moi pouco frecuente en Galicia.

     Ten unha soa nave, unha ábsida cadrada e un adro diante da porta principal para se resgardar da chuvia.

     A porta é de arco semicircular sen adornos e un óculo con boceis na parte superior. Os arcos están adornados con molduras e os capiteis teñen lixeiros relevos.

     No seu interior destaca a bóveda estrelada da ábsida, de cinco claves cos nervios apoiados en columnas acobadadas nos ángulos.

     Os fustes son esveltos pero de rudos capiteis con sinxelos relevos.

     Consérvase unha lápida sepulcral con escudos que ostentan as armas de Calatrava.

     Foi unha igrexa refuxio que libraba os delincuentes da acción da xustiza.

Acceso
     Dende Ares tomar a estrada de Ares-Chanteiro, despois de percorrer 1 km, tomar un desvío cara á esquerda e a uns 300 m está a igrexa.

MAPA

 

Fuente: Web Turismo de Galicia

XOAN ARCO DA VELLA

PETRÓGLIFO DE LANHELAS - LANHELAS - CAMINHA

PETRÓGLIFO DE LANHELAS

LANHELAS

CAMINHA

 Lanhelas
     Lanhelas é unha freguesia portuguesa do municipio de Caminha.

      Segundo o censo de 2021, ten unha poboación de 899 habitantes.​

      A freguesia de Lanhelas é a máis setentrional do municipio.

Economía
      Mediante traballos artesanais trabállase moito coa pirotecnia. Outras actividades son a agricultura, a construción civil e a pesca fluvial.

Gastronomía
      É moi coñecido na zona o arroz de lampreia.

Patrimonio
    Laje dás Fogaças
    Torre de Lanhelas ou denominada tamén: Casa dá Torre ou Paço de Lanhelas

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 7 de julio de 2023

PETO DA LAGOA - RÚA BERNARDO SAGASTA - CAMPO LAMEIRO


 PETO DA LAGOA

RÚA BERNARDO SAGASTA

CAMPO LAMEIRO

    Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira). 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA