jueves, 24 de agosto de 2023

PONTE DE A GRANXA - RÍO PORTO DO REI BÚBAL - OIMBRA

 PONTE DE A GRANXA

A GRANXA

RÍO PORTO DO REI BÚBAL

OIMBRA

Río Porto do Rei Búbal

     O río Búbal ou Buble é un curso fluvial galego que transcorre polos concellos ourensáns de Cualedro, Monterrei e Verín. É afluente do río Támega.

Étimo
     O nome do río ten relación co do pobo prerromano dos bibalos, que habitaba na comarca, segundo consta no Padrón dos pobos da ponte de Chaves.

Descrición
      Nace na serra do Larouco, dacabalo entre os concellos de Cualedro e Baltar, na provincia de Ourense, e o de Montalegre, en Portugal.

     Recolle as augas das chairas entre a Alta Limia e a fronteira con Portugal. O seu tramo final está declarado como parte da zona especial de conservación (ZEC) río Támega da Rede Natura 2000, xunto co tramo do Támega augas arriba da desembocadura.

     Os seus principais afluentes son o río Pichos, no concello de Cualedro, que percorre as parroquias de Lucenza, A Xironda e San Millao, e o río Rubín, río Búbal no concello de Monterrei, que percorre as parroquias de Infesta, Albarellos e Vilaza.

A Granxa
      Xoán da Granxa é unha parroquia do concello de Oímbra, na comarca de Verín, provincia de Ourense. No ano 2007 tiña 256 habitantes, dos cales 126 eran homes e 127 mulleres. 

     O que supón unha perda de habitantes en relación ao ano 2006.

Lugares da Granxa
     As Casas dos Montes, A Granxa 

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE VILELA - VILELA - ARCOS DE VALDEVEZ

 IGREXA DE VILELA

VILELA

ARCOS DE VALDEVEZ

 Vilela
      Vilela e unha fregresia portuguesa do municipio de Arcos de Valdevez, distrito de Viana do Castelo.

Historia
     Foi suprimida o 28 de xaneiro de 2013, en aplicación de unha resolución da Asamblea da República portuguesa promulgada o 16 de xaneiro de 2013 o unirse coas fregresias de Sá e São Cosme e São Damião, formando a nova fregresia de Vilela, São Cosme e São Damião e Sá.

 Arcos de Valdevez
       Arcos de Valdevez é un concello do distrito de Viana do Castelo, Portugal limítrofe con Galicia, e englobado na rexión Norte e na subrexión Minho-Lima.

     Ten 445.89 km² de área e 24.761 habitantes (2001). Divídese en 51 freguesías.

     A capital é a vila de Arcos de Valdevez que ten 2.200 habitantes.

As freguesías son o equivalente ás parroquias en Galicia. Son as seguintes:
    Aboim das Choças
    Aguiã
    Alvora
    Ázere
    Cabana Maior
    Cabreiro
    Carralcova
    Cendufe
    Couto
    Eiras
    Ermelo
    Extremo
    Gavieira
    Giela
    Gondoriz
    Grade
    Guilhadeses   

    Loureda
    Madalena de Jolda
    Mei
    Miranda
    Monte Redondo
    Oliveira
    Paçô
    Padroso
    Parada
    Portela
    Prozelo
    Rio Cabrão
    Rio de Moinhos
    Rio Frio
    Sá
    Sabadim
    Salvador

    Salvador de Padreiro
    Santa Cristina de Padreiro
    Santa Maria de Távora
    Santar
    São Cosme e São Damião
    São Jorge
    São Paio
    São Paio de Jolda
    São Vicente de Távora
    Senharei
    Sistelo
    Soajo
    Souto
    Tabaçô
    Vale
    Vila Fonche
    Vilela

Monumentos
    Igrexa da Lapa: É de estilo barroco típico Rococó.

     O proxecto da igrexa da Nosa Senhora da Lapa, é atribuído a André Soares e foi concluido en 1767.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA 

GRUTA DA NOSA SEÑORA DE LOURDES - MOLEDO DE MINHO - CAMINHA

 GRUTA DA NOSA SEÑORA DE LOURDES

MOLEDO DE MINHO 

CAMINHA

Moledo
     Moledo era unha freguesia portuguesa do municipio de Caminha, distrito de Viana do Castelo.

Historia
     Foi suprimida o 28 de xaneiro de 2013, en aplicación dunha resolución da Asemblea da República portuguesa promulgada o 16 de xaneiro de 2013 ao unirse coa freguesia de Cristelo, formando a nova freguesia de Moledo e Cristelo.

Caminha
     Caminha é un bonito pobo do norte de Portugal, sede de município, localizado ben na desembocadura do río Miño, nun lugar agraciado pola natureza, fronteirizo con España.

     A fertilidade dos chans, a abundancia de vexetación e a facilidade de comunicación e produción de bens que o río Miño posibilita, levaron á fixación de poboacións humanas desde remotos tempos.

      Na rexión diversos monumentos megalíticos, deixando unha forte herdanza a cultura Castrexa.

      Suevos e romanos deixaron tamén a súa marca, estes últimos dotando a rexión de pontes, camiños e outros monumentos.

     O pobo de Caminha desenvolveuse bastante a partir do século XII, con base na pesca e no comercio tanto fluvial como marítimo, cando diminuíu a piratería no litoral.

     Pola privilexiada situación xeográfica, Caminha era un punto avanzado na estratexia militar portuguesa na loita contra casteláns e leoneses, e o seu porto foi de gran importancia ata mediados do século XVI, servindo nos días de hoxe para a unión por ferry-boat a España, na costa oposta.

     Diversas loitas e conflitos travados nestas paraxes, sendo atacada, durante a 2ª Invasión Francesa, en febreiro de 1809, pola tropas de Marechal Soult.

     A axuda do pobo ás poucas tropas do tenente coronel Champalimaud, impediu aos franceses entrar en Caminha. Unha defensa que constituíu unha páxina brillante de estratexia militar.

     Este pobo histórico, de rúas que respiran historia, por entre casas típicas de dous pisos, e outras, denotando a importancia politica e comercial da localidade, posúe diversos lugares de interese, como a Desembocadura do Rio Miño, que posibilita paisaxes bellísimos.

     De feito, toda a zona costeira do concello de Caminha posúe praias de gran beleza, extensos areais e unha luminosidade moi propia.

     No medio do estuario do río Miño, no illote de Insua, permanecen as ruínas do Forte de Insua, edificado no século XV para defensa da entrada da barra, constituído polo convento, a igrexa e o farol.

     No pobo destácase que queda do Castelo e murallas defensivas, a bonita Igrexa Matriz do século XV, a da Misericordia do século XVI, o curioso conxunto de casas manuelinas e renacentistas na pintoresca Rúa Direita, coñecidas polas “oito casas”, e aquel que é un símbolo da cidade (ao par da idílica desembocadura): a Torre do Reloxo, a única existente das tres portas de entrada no pobo do Castelo, que constituía o principal acceso do pobo. Fronte á Torre do Reloxo, a renacentista Fonte do Terreiro.

MAPA 

  

XOAN ARCO DA VELLA


martes, 22 de agosto de 2023

PONTE CABREIRO - SOBREIRO - IGREJA - ARCOS DE VALDEVEZ

PONTE CABREIRO

SOBREIRO

IGREJA

ARCOS DE VALDEVEZ

 Ponte de Cabreiro
     Situada no río Cabreiro, que une os lugares de Igreja e Sobreiro, a Ponte de Cabreiro é un dos exemplos máis característicos deste tipo de arquitectura civil da Idade Media e Moderna que existe en todo a comarca.

      Caracterízase por unha arquitectura general bastante interesante.

     Presenta dous arcos desiguais, excepto o da marxe dereita, sendo o maior  perfectamente redondo. 

     Cronoloxicamente, a súa construción sitúase na segunda metade do século XV, como o demostra a gran inscrición no  arco, que se refire á obra do ano de 1462, realizada por un abade local, Afonso Anes. , "Creado" por D. Leonel de Lima.

     Na Era Moderna tivo unha posible intervención de mantemento.

 Arcos de Valdevez
      Arcos de Valdevez é unha vila portuguesa do Distrito de Viana do Castelo, rexión Norte e subregión do Minho-Lima, con preto de 2.200 habitantes.

     É sede dun municipio con 445,89 km² de área e 24.761 habitantes (2001), subdividido en 51 freguesías.

   O municipio limita ao norte co municipio de Monção, ao nordés con Melgaço, ao leste con España, ao sur con Ponte dá Barca, ao suroeste e ao oeste con Ponte de Lima e ao oeste con Paredes de Coura.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PONTE DA CISCADA - RÍO DA XUNQUEIRA - ARES

 PONTE DA CISCADA

RÍO DA XUNQUEIRA

ARES

Ponte dá Ciscada
     Puente de orixe romana que recibe a todo visitante na entrada principal do municipio. 

     Data do século XVI e a súa sinxeleza fai que sexa dun gran atractivo para a toma de fotografías. 

     A súa proximidade á praia e a súa localización na alameda convérteno na emblemática ponte da localidade.

Ares
     Ares é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca de Ferrol. Segundo o IGE o 1 de xaneiro de 2014 tiña 5741 habitantes. O seu xentilicio é «aresán».

Patrimonio histórico
     Ares conta cun estilo arquitectónico orixinal, con casas dunha soa planta e galerías de madeira pintada de cores vivas.

      Todo o concello está salpicado por edificios de arquitectura indiana. Moitos deles son dunha grande beleza e gozan dun case perfecto estado de conservación.

      A súa singularidade converteuna nun destino de veraneo moi visitado nos anos 80 e 90. 

      Este feito contribuíu á propia degradación do contorno arquitectónico, que se viu inundado de casas modernas de varios pisos, aínda que hai zonas que conservan o encanto orixinal da vila, como O Porto, onde abundan as casas dunha altura e paredes encaladas que envolven arrevesadas canellas.

       As construcións máis relevantes son o Mosteiro de Santa Catalina de Montefaro e as Baterías militares do Segaño e Coitelada, ademais dos restos dunha antiga torre situada ao final do espigón, en dirección a Estacas. 

MAPA

 

Fuente: Concello de Ares

XOAN ARCO DA VELLA