O CEO CHORABA
E o ceo choraba ao tempo que ela.
Percorreu os tramos sen bufo, e o seu peito fíxolle sentir una forte dor.
Parouse preto da beirarrúa e sen mirar, viu.
Quedou soa, como suspendida no tempo.
E decatouse, de novo, da realidade que xa estaba a chegar.
Dende facía un tempo sabíalo.
Sabía que as veces as verbas son vento, e falan sen xeito, que nun recuncho acochan, o que falta por dicir.
Non quería remexer na súa memoria.
Sómente trataba de que o ar chegase e a inundase .
E sentiuse despegar, aos poucos.
Sen resistencia, como se soase nun vals.
E tecía ás alleas, nas mais das veces, con trouciños da súa pel.
Nunca soubo das súas propias medidas.
Sabía que as veces as verbas son vento, e falan sen xeito, que nun recuncho acochan, o que falta por dicir.
Non quería remexer na súa memoria.
Sómente trataba de que o ar chegase e a inundase .
E sentiuse despegar, aos poucos.
Sen resistencia, como se soase nun vals.
E tecía ás alleas, nas mais das veces, con trouciños da súa pel.
Nunca soubo das súas propias medidas.
Mi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901