FOLLAS EN BRANCO
O home era moi fraco.
Sempre vestía de negro, o que agudizaba a súa extrema delgadeza.
Ela, acotío, atopábao camiñando pola rúa, preto do traballo.
Chamáballe poderosamente a atención que sempre levase un libro entre as mans, e co paso do tempo decatouse de era o mesmo exemplar.
Sen rastro de letras na portada e de coiro ben vello.
Unha maña saíu cara a fábrica mais cedo que de costume.
Ao chegar as portas estaban fechadas.
Entón, no quiosco da prensa, que atopábase preto, mercou un xornal local.
Nas primeiras páxinas a información internacional, coma sempre, os grandes engulindo aos pequenos.
Os deportes, sen interese para ela.
Pero nas noticias locais atopou unha foto e un artigo referente ao home que vestía de negro.
O do libro de coiro.
Leu sen pausa:
“Xurxo Xirín, contador de historias”
E falaban das súas andanzas.
Escritor moi recoñecido, hai anos, polos seus artigos na prensa internacional.
Home de mundo.
Dende facía moito tempo definíase como poeta.
E mostraba o libro co que sempre paseaba: “Miña derradeira obra”, dicía.
As follas, agás a primeira, estaban en branco.
Nela, podíase ler:
“Os poemas mais interesantes, son os que están pendurados no ar . Naceron das persoas que non gustan de escribir”.
Sempre vestía de negro, o que agudizaba a súa extrema delgadeza.
Ela, acotío, atopábao camiñando pola rúa, preto do traballo.
Chamáballe poderosamente a atención que sempre levase un libro entre as mans, e co paso do tempo decatouse de era o mesmo exemplar.
Sen rastro de letras na portada e de coiro ben vello.
Unha maña saíu cara a fábrica mais cedo que de costume.
Ao chegar as portas estaban fechadas.
Entón, no quiosco da prensa, que atopábase preto, mercou un xornal local.
Nas primeiras páxinas a información internacional, coma sempre, os grandes engulindo aos pequenos.
Os deportes, sen interese para ela.
Pero nas noticias locais atopou unha foto e un artigo referente ao home que vestía de negro.
O do libro de coiro.
Leu sen pausa:
“Xurxo Xirín, contador de historias”
E falaban das súas andanzas.
Escritor moi recoñecido, hai anos, polos seus artigos na prensa internacional.
Home de mundo.
Dende facía moito tempo definíase como poeta.
E mostraba o libro co que sempre paseaba: “Miña derradeira obra”, dicía.
As follas, agás a primeira, estaban en branco.
Nela, podíase ler:
“Os poemas mais interesantes, son os que están pendurados no ar . Naceron das persoas que non gustan de escribir”.
Mi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901