UN CABALEIRO - CONTO DE MI

UN CABALEIRO

     Gustáballe falar.

     Sempre, o tema favorito… a súa compañeira.

     Coñecéranse nun hospital, en Meillon, ala polo 1949. Ambolosdous estaban moi enfermos.

     Eran tempos ben deficiles, dicíame: 

“co paso por pola fabrica de armanento do komando HASAG, preto de Leipzig, e despois de coñecer Sarrebrük e Ravensbrük, ela pesaba, somente, vientasete quilos”… 

     Os anos deixaran atrás a barbarie.

     Vivian unha casiña con horta, onde todalas primaveiras crecían unas matas de “muguet”, (lirio do val na nosa lingua).

     Sen olvidarse, ano tras ano, mentras coincidimos, e no mes de Maio, agasallábame cun ramo das floreciñas.

     Tiñan un arrecendo moi especial, delicado, elegante. 

     Como el.

     Contoume, entre outras moitas cousas, que a pranta era orixinaria de Oriente pero que en Francia, na Edade Media, xa se falaba dela.

     Que dá felicidade, “porte bonheur” , a quen a recibe. Tamén que representa o renacimento da Natureza.

     Sempre ao seu caron aprendíase.

     Endexamais esquenceré os seus ollos o derradeiro dia que vímonos, non eran os de sempre.

     Con unha interrogación no seu rostro despediuse. 

     Observei como marchaba, a pasiños pequenos, encorvado.

     A súa enfermedade borráralle parte do seu tesouro mais doado, as lembranzas.

     E neses intres intuín que, ía ser a última vez, cun cabaleiro agasallaríame con "muguet".

     Oxe, de novo, cun un mes de retraso, chegoume o recendo das flores.

Mi.