sábado, 6 de octubre de 2012

O FALADOIRO - CONTO DE MI


O FALADOIRO





     Nun recuncho dunha cidade existe unha pedra chamada, dende hai moito, moito tempo,“o faladoiro”.
 
     É unha laxe grande enriba dun penedo, que mira cara o mar. Na súa superficie ten debuxos que asemellan a serpes, xanelas pequechas e furacos.

     Din que noutros tempos, as xentes, xuntábanse nela a falar .


     Os temas non eran moi diferentes aos de hoxe en dia, o preferido, as vidas dos coñecidos. Sempre tiñan algo que estaban a facer, ou fixeran, moi malamente. ¡Mira ti!

     Unha tarde atopábanse no "faladoiro" Mela, Uxía e Maruxa de Corredoira, pelando fabas, cando unha muller estranxeira achegouse onde elas. Saudou con un “boas tardes” e sentouse mirando ao mar.





     Elas, nun principio calaron, pero pasado un anaco de tempo continuaron coas súas parrafadas e xuízos.


     A muller xirouse, elas sorrian. Entón, de súpeto espetoulles, mirándoas fixamente:


     “Marcho, leven vostedes boa tarde e, deséxolles tanto coñecemento persoal, como cren ter das xentes que pasean polas súas linguas”.

     E quedou abraiada por non saber calar, por non poder controlar, a desagradable sensación, que producíanlle as persoas que sempre, ven a palla no ollo alleo.


   ¡Tan listiñas elas! 




Mi.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901