O CAMPIÑO DAS PAPOULAS - CONTO DE MI

O CAMPIÑO DAS PAPOULAS

     Lembrando, a miúdo, visitaba o seu campiño de papoulas.

     E chegáballe o recordou dunhas verbas… “¿ves ese campiño?, ¡e teu!”.

     Quedábase parada, en silencio, cos ollos pechados tratando de imaxinar as cores, as formas, o recendo.

     E sen darse conta, sempre, atopábase fronte una terra inmensa, seca, allada.

     Supoñía que a floriñas eran tan libres, que nacían e morrían cando petáballes.

     E tiraba pedriñas a o ar, para semellar a chuvia, que chega as veces, a enchoupar a terra.

Mi.