AS BRUXAS DE MEIGARALLÁS
CONTO
CONTO
Aló nun pobo chamado Meigarallás, había unha muller que tiña dúas
fillas. Cando xa eran mozas, casóu a máis vella con un herdeiro do pobo
inmediato, chamado Labracengos. Dalí a pouco tempo, empezóu a correr un
rumor de que a mai i a filla solteira se dedicaban a facer bruxerías. A
filla que estaba casada fou un día a velas pra aconsellalas que non
deran que falar á xente e que se deixasen de facer bruxerías. Elas
negaron todo, e decían que endexamáis se lles pasara pola imaxinación de
facer tal cousa; pero a filla non se fióu gran cousa, e, pra sabelo de
certo, fixo que lle daba sono e deitóuse nun banco que había tras do
lume. Cando a mai i a filla pensaron que durmía, empezaron a comentar o
asunto. E dixo a mai:
-Pois cala, que mas ha de pagar. Hei de ir en forma de tábao cando o home ande arando cos bois e heillos facer remoscar a ver si se lle desgracia un.
-¡O caso é se a matan! - díxolle a filla solteira.
-¡Qué va! Menos de que me dían un ramallo de lourero bendito, non me poden facer nada, i eso non o van levar prá arada...
A filla, que se facía a dormida, tomóu boa conta do que oía. Ao día siguinte, foise pra casa e, cando chegóu, atopóu ao home xinguindo os bois no patio.
- ¿E logo? ¿Pra ónde vas cos bois, Antón? - díxolle ela.
-Vou arar ao leiro do lameiro.
- Boeno, pois eu vou contigo.
- ¿I a qué has de vir si os bois andan ben?.
- Boeno. Inda que anden, eu vou e nada máis.
Ela colléu o ramiño de loureiro bendito e metéuno debaixo do mantelo; e ambos os dous marcharon pra o leiro.
Serían as dez da mañán cando aparece un tábao grandísimo picando nos bois. Ela empezóu a poaus, pero o tábao seguía, hasta que logo, vai ela e saca de debaixo do mantelo o ramalliño de loureiro bendito. E, dándolle con il, marchóu con unha pata rota o tábao.
Desde aquela mesmo, os bois seguiron arando tranquilamente, hasta que acabaron. Esí que acabaron, fóronse pra casa, e, según chegaron, sentiron tocar a difunto en Meigarallás. Todos quén sería, quén non sería, hasta que dixo a muller:
- Seguramente foi miña mai.
- ¿E logo? ¿Estaba mala, ou? -dixo o home.
- Non, pero pasóu esto.
Contóulle o ocurrido, e logo foron aló, e, efectivamente, fora a misma.
-Pois cala, que mas ha de pagar. Hei de ir en forma de tábao cando o home ande arando cos bois e heillos facer remoscar a ver si se lle desgracia un.
-¡O caso é se a matan! - díxolle a filla solteira.
-¡Qué va! Menos de que me dían un ramallo de lourero bendito, non me poden facer nada, i eso non o van levar prá arada...
A filla, que se facía a dormida, tomóu boa conta do que oía. Ao día siguinte, foise pra casa e, cando chegóu, atopóu ao home xinguindo os bois no patio.
- ¿E logo? ¿Pra ónde vas cos bois, Antón? - díxolle ela.
-Vou arar ao leiro do lameiro.
- Boeno, pois eu vou contigo.
- ¿I a qué has de vir si os bois andan ben?.
- Boeno. Inda que anden, eu vou e nada máis.
Ela colléu o ramiño de loureiro bendito e metéuno debaixo do mantelo; e ambos os dous marcharon pra o leiro.
Serían as dez da mañán cando aparece un tábao grandísimo picando nos bois. Ela empezóu a poaus, pero o tábao seguía, hasta que logo, vai ela e saca de debaixo do mantelo o ramalliño de loureiro bendito. E, dándolle con il, marchóu con unha pata rota o tábao.
Desde aquela mesmo, os bois seguiron arando tranquilamente, hasta que acabaron. Esí que acabaron, fóronse pra casa, e, según chegaron, sentiron tocar a difunto en Meigarallás. Todos quén sería, quén non sería, hasta que dixo a muller:
- Seguramente foi miña mai.
- ¿E logo? ¿Estaba mala, ou? -dixo o home.
- Non, pero pasóu esto.
Contóulle o ocurrido, e logo foron aló, e, efectivamente, fora a misma.
XOAN ARCO DA VELLA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901