Dúas monxas saíran do convento para vender rosquillas. Como unha delas
aínda era novicia, a superiora decidiu que fose acompañada por Sor
Lóxica, quen tiña sentido abondo como para saír ben de calquera
contratempo. Pero fíxoselles noite no medio do camiño e viron que un
home as viña seguindo. A novicia preguntou:
—¿Que quererá ese home, Sor Lóxica?
—Por lóxica, ha de querer violarnos.
—¿Que podemos facer? Vainos alcanzar en poucos minutos.
—Loxicamente camiñaremos máis rápido.
Noutra volta do camiño dixo a novicia:
—¡Non funciona!
—Por suposto que non funciona. O home fixo o lóxico: empezou a camiñar rápido tamén.
—¿Entón? ¿Que facemos? Xa case nos alcanza.
—O máis lóxico é que nos separemos. Ti colle ese camiño e eu tomarei estoutro. Non nos pode seguir ás dúas a un tempo.
Entón o home decidiu acelerar o seu paso e seguir a Sor Lóxica. A novicia chegou ó convento e preocupouse porque Sor Lóxica aínda non chegara. Pero non tardou moito en aparecer.
—¡Sor Lóxica! ¡Gracias a Deus que está aquí! Cóntenos, ¿que pasou?
—A única cousa lóxica que podía pasar. O home non puido seguirnos ás dúas e seguiume a min.
—¿Entón? ¿Que pasou? Por favor, cóntenos.
—A única cousa lóxica que podía pasar. Empecei a correr tan rápido como puiden.
—¿E despois?
—A única cousa lóxica que podía pasar. O home tamén empezou a correr tan rápido como puido.
—¿Que máis?
—A única cousa lóxica que podía pasar. Alcanzoume.
—¿E que fixo entón?
—A única cousa lóxica que podía facer. Levantei o vestido.
—¡Meu Deus! ¿E que fixo o home?
—A única cousa lóxica que podía facer. Baixou os pantalóns.
—¡Santa María! ¿E que pasou despois?
—¿Que? ¿Non é lóxico? Unha monxa co vestido levantado pode correr máis rápido que un home cos pantalóns nos artellos.
—¿Que quererá ese home, Sor Lóxica?
—Por lóxica, ha de querer violarnos.
—¿Que podemos facer? Vainos alcanzar en poucos minutos.
—Loxicamente camiñaremos máis rápido.
Noutra volta do camiño dixo a novicia:
—¡Non funciona!
—Por suposto que non funciona. O home fixo o lóxico: empezou a camiñar rápido tamén.
—¿Entón? ¿Que facemos? Xa case nos alcanza.
—O máis lóxico é que nos separemos. Ti colle ese camiño e eu tomarei estoutro. Non nos pode seguir ás dúas a un tempo.
Entón o home decidiu acelerar o seu paso e seguir a Sor Lóxica. A novicia chegou ó convento e preocupouse porque Sor Lóxica aínda non chegara. Pero non tardou moito en aparecer.
—¡Sor Lóxica! ¡Gracias a Deus que está aquí! Cóntenos, ¿que pasou?
—A única cousa lóxica que podía pasar. O home non puido seguirnos ás dúas e seguiume a min.
—¿Entón? ¿Que pasou? Por favor, cóntenos.
—A única cousa lóxica que podía pasar. Empecei a correr tan rápido como puiden.
—¿E despois?
—A única cousa lóxica que podía pasar. O home tamén empezou a correr tan rápido como puido.
—¿Que máis?
—A única cousa lóxica que podía pasar. Alcanzoume.
—¿E que fixo entón?
—A única cousa lóxica que podía facer. Levantei o vestido.
—¡Meu Deus! ¿E que fixo o home?
—A única cousa lóxica que podía facer. Baixou os pantalóns.
—¡Santa María! ¿E que pasou despois?
—¿Que? ¿Non é lóxico? Unha monxa co vestido levantado pode correr máis rápido que un home cos pantalóns nos artellos.
XOAN ARCO DA VELLA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901