A CAMPA DE FIEIRÓ - LENDA

A CAMPA DE FIEIRÓ

LENDA

DEGRADA

ANCARES

      Un home de Degrada, dunha casa coñecida, foi a Castela. Daquela ían moito ás segas... Ao chegar a Valladolid sentiu a unha rapaciña que estaba nun balcón lendo nas lendas do Fieiró de Arriba. O home quedou escoitando e dixo:
     -Pero se iso é do noso pobo!
     A rapaciña ía dicindo:
     -... na primeira uceira, na que dea o sol a mañá do día do San Xoán, hai debaixo unha arca chea de ouro.
     O home xa non foi para as segas. Díxolles aos outros:
     -Eu non me encontro ben, vou para a casa.
     Deu a volta e veu para a casa, pensando na riqueza que lle estaba esperando.
     A véspera do San Xoán chamou a un veciño e díxolle:
     -Aí, ho, tes que vir comigo ata as brañas que teño que ir buscar unhas reses que me faltan. Non viñeron e para ir só teño algo de medo, porque xa sabes que hai moitos lobos e por aí arriba éche o corredor deles.

     E foron e pasaron a noite por aí arriba por se vían algo. El xa sabía que non ía atopar nada porque tiña todo o gando na casa pero ao amigo non lle constaba tal cousa. Cando foi día mandou ao amigo para a casa e díxolle:
     -Vaite para a casa que agora xa me amaño eu só. Xa mirarei por aí, quen sabe para onde marcharon!
     Así que quedou só, foi ao Fieiró de Arriba e cando saíu o sol fixouse na uceira onde daba primeiro o sol e despois marchou para a casa. Para o día seguinte levou un pico e empezou a descubrir a uceira, quitouna e debaixo había unha tapa que cubría a arca que estaba chea de ouro. En veces foi baixando o tesouro para a súa casa e botouno nun baúl deses antigos que tiña por pechadura un atume cun viorto de aceiro. Este home tiña un sobriño que era rapaz novo e que cando lle parecía íalle sacando do baúl o que lle facía falta. Ata que ao pasar unha temporadiña o tío foi mirar e notou coma se andaran os ratos, e dixo:
     -Aquí andou o sobrín. Debeu ser o sobrín!
     Porque os outros que vivían na casa eran todos irmáns e eran do seu tempo.
     -Levou algo, teño que ter coidado -pensou, e díxolle aos outros irmáns- Parece que me anda o sobrín no neal porque encontrei alí algo en falta!
     -E canto che levou logo?
     -E eu que sei que levou!
     -Pois se non o sabes tampouco tes que ter pena!        Cando non o sabes é que moito non afandaría!
     Outro día ía á leña de cocer... Un veciño estivera arando no barbeito que hai arriba da estrada da Campa da Braña e encontrara un penedo amarelo, redondo, da forma dun calabazón e tirouna para unha finca que estaba máis para abaixo e que era de outro. Este cando o viu tirouno para máis abaixo. Ao pasar por alí o dono do tesouro e ver aquel penedo amarelo deulle coa cota da fouce e escachouno. Todo cheo de moedas!      Colleunas e meteunas coas outras. De alí a unha tempada grande, queima a casa e ardeulle todo. Despois déranlle algo pola borra, pero pouco foi, se cadra aínda ía algunha moeda coa cinza... Sorte con desfortuna!   Alegría con tristura!

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

Fuente: Galicia Encantada

XOAN ARCO DA VELLA