Santuario da nosa Señora da Paz O Santuario da nosa Señora da Paz é un santuario mariano situado na parroquia de San Juan Bautista de Vila Cha, no municipio de Ponte da Barca e o distrito de Viana do Castelo . Este templo católico atópase a 10 km da cabeceira do condado, o pobo de Ponte da Barca, e atópase na entrada do Parque Nacional de Peneda-Gerês.
O Santuario da nosa Señora da Paz faise expresa a petición da nosa Señora, realizada o 10 e 11 de maio de 1917 ao pequeno Severino Alves: "Dígalles aos pastores no outeiro que recen sempre o rosario, que homes e mulleres canten a ESTRELA DESDE O CEO, e aferrarse a min, que virei ao mundo e aplacarei a guerra ".
O Santuario da nosa Señora da Paz é un lugar de peregrinación cristiá que recorda os eventos que levaron a sua fundación, é dicir, as aparicións da nosa Señora da Paz ao Pastor Severino Alves.
A acolleita de peregrinos e visitantes é un elemento fundamental da misión deste santuario mariano, que conta co apoio de varios voluntarios da parroquia de este mesmo santuario.
Narrativa de aparicións O protagonista do caso foi un pobre pastorcillo chamado Severino Alves, de dez anos, fillo dunha viuda pobre e virtuosa, e irmán doutros seis, todos moi medorentos de Deus.
O 10 de maio de 1917 , debían de ser as oito da mañá, cando este neno dirixíase ao outeiro, rezando o seu rosario, como adoitaba facelo, cando nunha rama preto da Capela de Santa Marinha sentiu un raio que o golpeou. Dá uns pasos máis, atravesa unha porta e enfróntase a unha Dama, sentada coas mans cruzadas, co dedo máis grande da man dereita indicando en certa dirección.
O seu rostro era fermoso como ningún outro, cheo de luz e esplendor, para confundir a vista, cubríndose a cabeza cunha capa azul e o resto do seu corpo cun vestido branco. Axiña que como o pequeno vidente viuna, caeu á beira sorprendido por tal evento.
Reafirmándose, levantouse e exclamou: "¡Jesucristo!" Xusto entón a Visión desapareceu. O párroco local, que non parecía ser un espírito dominado fácilmente por feitos que non parecían creíbles, escoitou atentamente ao novo, non só pola reputación de bo comportamento, que gozaba na localidade, senón pola sinceridad e precisión. co que reportaches todo o que viches. O párroco finalmente aconselloulle que regresase ao lugar da Aparición e pedíselle a esta Visión que lle informase quen era.
O día logo da primeira aparición, o 11 de maio de 1917 , un venres, tamén debían ser as oito da mañá, porque ía soltar as ovellas e os carneros para levalos á montaña sen ningún raio. Cando cruzou a porta, atopouse coa mesma Dama, que estaba sentada no mesmo lugar que o día anterior. Ese día, 11 de maio, Severino foi ao lugar ao mesmo tempo, pero xa preparado polo seu párroco, quen pronto contaría o que sucedeu. Ao volver ver á dama, se arrodilló e dixo: "Quen falou onte, fala hoxe" . Dada a firmeza da frase, "A aparición cunha voz que era unha mestura de risa e canto, a diferenza da conversación de todos os mortais que viches, tranquilizouno dicindo: 'Non teñas medo. Son eu, raparigo. E el dixo: "Dígalles aos pastores do monte que recen sempre o rosario, e que homes e mulleres canten a Estrela do Ceo. E as Nais que teñen fillos que recen o rosario, canten a Estrela do Ceo e aférranse a min. , que irei ao mundo e aplacarei a guerra"
Logo de dicir o que está escrito, sen que o neno teña máis tempo para formular unha resposta que "Si, señora", a Visión, mirando unha rama, agregou: "Que fermosos cogollos, que fermosos rizos". fermoso Axiña que como o pequeno pastor mirou á ramada, volvendo a cabeza, a Visión desapareceu. O vidente privilexiado foi notificado inmediatamente do que lles sucedeu ás nais dos fillos da localidade que estaban no exército. A conmoción do hombrecillo sería tal que logo destes feitos nunca quixo volver só ao sitio de Aparición.
Ás preguntas formuladas, o neno sempre respondía da mesma xeito: "Si queres crer, crer, si non queres non creas" , e agrega: "Cumprín a miña obrigación, dicíndoche o que me mandaron".
Desde 1917 ata o cincuentenario das aparicións (1967)
As primeiras multitudes de devotos van desde o momento en que a historia chega aos xornais A Ordem (Oporto - 9 de xuño de 1917) e Echos do Minho (Braga - 17 de xuño de 1917), moito antes do primeiras noticias sobre as aparicións de Fátima.
"En Barral, a xente, moi celosamente, permaneceu fiel e cumpriu coas orientacións do Arzobispo Primado de Braga, quen recomendou moderación, reserva e esperar a guía das autoridades eclesiásticas, e nunca se tomou a liberdade de sequera colocar , á veneración popular unha imaxe ".
Logo dunha gran afluencia de peregrinos, só 50 anos logo da aparición permitiuse colocar unha imaxe nun nicho, no sitio das dúas aparicións.
É ao redor desta época, na década de 1960, cando se fai unha declaración sobre as "Aparicións do Barral", que se leva ao Congreso Mariano Internacional con motivo do 50 aniversario das Aparicións de Fátima. Nuevamente, o interese de moitos se esperta ante algo "esquecido".
MINA ROMANA DOS MEDOS A mina dos Medos é unha explotación aurífera romana ao descuberto. Estamos nun xacemento secundario.
Nos primarios o ouro extraíase do propio filón, mentres que nos secundarios extraíase o ouro das acumulacións de materiais produto da erosión dos xacementos primarios
O aproveitamento conseguiuse primeiro, mediante o sistema de lavados superficiais.
Posteriormente utilizouse un sistema de extracción máis elaborado, o de sucos converxentes, magníficamente conservados en boa parte da súa superficie.
A zona de explotación está dividida en dous niveis: o máis baixo á beira do río Saa con estruturas difíciles de distinguir e a zona de explotación con sucos converentes onde podemos ver claramente os depósitos de áridos resultantes do lavado do aluvión.
A Pobra do Brollón Son moitos os espazos naturais de gran beleza como os vales do Cabo e do Lor que constitúen o futuro desenvolvemento do "turismo verde", potenciado tanto pola Asociación Río Lor, como polo Plan Courel.
Debido a isto, o visitante, ademais de recrearse na paisaxe, pode gozar das infraestructuras como mesones e merenderos onde degustar a riqueza gastronómica da zona: truchas, anguías, chacinería e tenreira da mellor calidade.
Os vestixios arqueológicos como o Castro de Santa en Castrosante, Castro de Alende en Cereixa, o Castro de Lamaigrexa, o Castro de Xunqueiro en Óutara e o Castro de Montecelo en Fornelas, proban a antigüidade das súas asentamientos.
A arte relixiosa abunda no municipio con bos exemplos como a igrexa de Lamaigrexia de 1788 con torre de tres corpos no frontis e varios retablos, dous neoclásicos e un rococó.
En Parada dos Montes hai unha igrexa de finais do século XIX cun retablo neoclásico procedente do convento das Clarisas de Monforte.
A igrexa de Outara ten un retablo maior popular de tipo renacentista e unha imaxe de Santa María do século XV.
A igrexa parroquial de Veiga é románica de nave rectangular e un ábside de tramo rectangular e cabecera semicircular con bóvedas de canón e cuarto de laranxa.
A arquitectura civil está representada por varias casas e pazos como a Casa de Díaz en Ferreiros e Casa de Fontela na Pobra, e a Casa grande de Ferreirúa.
A etnografía particular do municipio obsérvase na ribeira do Sil en Vilachá que conta con varias bodegas tradicionais nas que se pode degustar o viño da zona, así como no pobo de Parada dous Montes cuxos tellados das casas están unidos e nalgúns casos superpuestos para facilitar a comunicación cando as nevadas illaban o pobo, manténdo como unha soa construción que á súa vez servía de protección dos ataques dos lobos.
A arquitectura popular ten o seu principal exponente nos molinos como os dous que se atopan na Pobra do Brollón, o de Marcos no río Saa, o de Lebrón, o da Teixeira e os de Forgas de Abaixo e Forgas de Arriba situados todos eles en parajes naturais de gran beleza.
A Devesa A Devesa é un lugar da parroquia de Arcade, no concello pontevedres de Soutomaior na comarca de Vigo.
Tiña 638 habitantes no ano 2009 segundo datos do Instituto Nacional de Estadística, dos cales 322 eran homes e 316 eran mulleres.
Lugares de Arcade A Calle, A Devesa, A Xesteira, Arcade de Arriba
Arcade Santiago de Arcade é unha parroquia que se localiza no concello de Soutomaior.
Segundo o padrón municipal de 2014 tiña 5.064 habitantes (2.540 homes e 2.524 mulleres), distribuídos en 5 entidades de poboación, o que supón un grande aumento en relación ao ano 1999 cando tiña 3.086 habitantes.
Comunicacións A localidade está atravesada pola N-550, que une Vigo e Tui e a fronteira portuguesa con Pontevedra, Santiago e A Coruña.
Conta cunha ligazón coa autoestrada AP-9 a poucos quilómetros e posúe un apeadoiro no que paran algúns trens rexionais e que forma parte do eixo atlántico ferroviario de alta velocidade.
Soutomaior Soutomaior é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Vigo.
Segundo o INE, no ano 2014 tiña 7.356 habitantes. O seu xentilicio é «soutomaiorense».
Xeografía Soutomaior localízase entre a serra do Suído e a ría de Vigo, atravesado polo río Oitavén. Este entra no concello encaixado até unirse co río Verdugo en Ponte da Barca, no Salto do Inferno, e logo os dous xuntos desembocan na enseada de San Simón.
O clima é oceánico, húmido na costa e de montaña no interior. Chove bastante (1.500 mm.), se ben non venta demasiado, co que a temperatura media no verán non supera os 20 °C e a do inverno non baixa dos 10 °C.
Economía Aínda que mantén un carácter rural, a proximidade de Vigo provoca que o sector primario roce só o 10 % da poboación activa e diminúa rapidamente. Do mar extráense ameixas, berberechos e ostras.
Tamén diminúe o sector secundario (35 % da poboación), que mostra dependencia de desprazamentos diarios a Pontevedra e Vigo.
A metade da poboación dedicada ao sector terciario faino no comercio minorista, empresas de transportes e restaurantes.
Historia A historia do territorio durante a Idade Media xira en volta do castelo de Soutomaior e da familia que o fundou, especialmente Pedro Álvarez de Soutomaior (Pedro Madruga), que se enfrontou aos irmandiños e loitou na guerra dinástica que precedeu o reinado dos Reis Católicos.
Patrimonio O castelo de Soutomaior, no monte Viso, foi construído no século XII e transformouse no XV nunha fortaleza medieval parcialmente destruída durante a revolta irmandiña.
No monte da Peneda houbo un castro, do que se conservan restos de tres vivendas e a muralla.
Na idade media construíuse alí a fortaleza de Castrizán, derrubada en 1478 durante a Gran Guerra Irmandiña.
Posteriormente construíuse o santuario da Virxe das Neves, tamén chamada capela da Peneda. Nela celébranse dúas romarías anuais: o luns de pascua e o 5 de agosto.
En Aranza atópase o santuario da Virxe da Pena de Francia, construído en 1788.
A igrexa de Santiago de Arcade é románica e conserva unha interesante portada e capiteis.
Na parroquia de Arcade hai 8 cruceiros (adro parroquial, O Calvario, rúa Leiras, rúa Valmonte, Negueirós, rúa do Calacual, capela da Peneda e Cimadevila) e 2 petos de ánimas (A Cacharela e A Devesa).
Na parroquia de Soutomaior hai 6 cruceiros (adro, cemiterio, As Laxes, Moreira, santuario da Virxe da Pena de Francia e Cortellas), 7 cruces, un peto de ánimas e un esmoleiro.
Parroquias de Soutomaior Arcade (Santiago), Soutomaior (San Salvador)
