SANTUARIO DA NOSA SEÑORA DA PAZ - BARRAL - VILA CHA - PONTE DA BARCA

NOSA SEÑORA DA PAZ

BARRAL

VILA CHA

PONTE DA BARCA

Santuario da nosa Señora da Paz
     O Santuario da nosa Señora da Paz é un santuario mariano situado na parroquia de San Juan Bautista de Vila Cha, no municipio de Ponte da Barca e o distrito de Viana do Castelo . Este templo católico atópase a 10 km da cabeceira do condado, o pobo de Ponte da Barca, e atópase na entrada do Parque Nacional de Peneda-Gerês.

     O Santuario da nosa Señora da Paz  faise expresa a petición da nosa Señora, realizada o 10 e 11 de maio de 1917 ao pequeno Severino Alves: "Dígalles aos pastores no outeiro que recen sempre o rosario, que homes e mulleres canten a ESTRELA DESDE O CEO, e aferrarse a min, que virei ao mundo e aplacarei a guerra ".

     O Santuario da nosa Señora da Paz é un lugar de peregrinación cristiá que recorda os eventos que levaron a sua fundación, é dicir, as aparicións da nosa Señora da Paz ao Pastor Severino Alves. 

     A acolleita de peregrinos e visitantes é un elemento fundamental da misión deste santuario mariano, que conta co apoio de varios voluntarios da parroquia de este mesmo santuario.

Narrativa de aparicións
     O protagonista do caso foi un pobre pastorcillo chamado Severino Alves, de dez anos, fillo dunha viuda pobre e virtuosa, e irmán doutros seis, todos moi medorentos de Deus. 

     O 10 de maio de 1917 , debían de ser as oito da mañá, cando este neno dirixíase ao outeiro, rezando o seu rosario, como adoitaba facelo, cando nunha rama preto da Capela de Santa Marinha sentiu un raio que o golpeou. Dá uns pasos máis, atravesa unha porta e enfróntase a unha Dama, sentada coas mans cruzadas, co dedo máis grande da man dereita indicando en certa dirección. 

     O seu rostro era fermoso como ningún outro, cheo de luz e esplendor, para confundir a vista, cubríndose a cabeza cunha capa azul e o resto do seu corpo cun vestido branco. Axiña que como o pequeno vidente viuna, caeu á beira sorprendido por tal evento. 

     Reafirmándose, levantouse e exclamou: "¡Jesucristo!" Xusto entón a Visión desapareceu. O párroco local, que non parecía ser un espírito dominado fácilmente por feitos que non parecían creíbles, escoitou atentamente ao novo, non só pola reputación de bo comportamento, que gozaba na localidade, senón pola sinceridad e precisión. co que reportaches todo o que viches. O párroco finalmente aconselloulle que regresase ao lugar da Aparición e pedíselle a esta Visión que lle informase quen era. 

     O día logo da primeira aparición, o 11 de maio de 1917 , un venres, tamén debían ser as oito da mañá, porque ía soltar as ovellas e os carneros para levalos á montaña sen ningún raio. Cando cruzou a porta, atopouse coa mesma Dama, que estaba sentada no mesmo lugar que o día anterior. Ese día, 11 de maio, Severino foi ao lugar ao mesmo tempo, pero xa preparado polo seu párroco, quen pronto contaría o que sucedeu. Ao volver ver á dama, se arrodilló e dixo: 
     "Quen falou onte, fala hoxe" . Dada a firmeza da frase, "A aparición cunha voz que era unha mestura de risa e canto, a diferenza da conversación de todos os mortais que viches, tranquilizouno dicindo: 'Non teñas medo. Son eu, raparigo. E el dixo: "Dígalles aos pastores do monte que recen sempre o rosario, e que homes e mulleres canten a Estrela do Ceo. E as Nais que teñen fillos que recen o rosario, canten a Estrela do Ceo e aférranse a min. , que irei ao mundo e aplacarei a guerra" 

     Logo de dicir o que está escrito, sen que o neno teña máis tempo para formular unha resposta que "Si, señora", a Visión, mirando unha rama, agregou: "Que fermosos cogollos, que fermosos rizos". fermoso Axiña que como o pequeno pastor mirou á ramada, volvendo a cabeza, a Visión desapareceu. O vidente privilexiado foi notificado inmediatamente do que lles sucedeu ás nais dos fillos da localidade que estaban no exército. A conmoción do hombrecillo sería tal que logo destes feitos nunca quixo volver só ao sitio de Aparición. 

     Ás preguntas formuladas, o neno sempre respondía da mesma xeito: "Si queres crer, crer, si non queres non creas" , e agrega: "Cumprín a miña obrigación, dicíndoche o que me mandaron". 

     Desde 1917 ata o cincuentenario das aparicións (1967)

     As primeiras multitudes de devotos van desde o momento en que a historia chega aos xornais A Ordem (Oporto - 9 de xuño de 1917) e Echos do Minho (Braga - 17 de xuño de 1917), moito antes do primeiras noticias sobre as aparicións de Fátima.

     "En Barral, a xente, moi celosamente, permaneceu fiel e cumpriu coas orientacións do Arzobispo Primado de Braga, quen recomendou moderación, reserva e esperar a guía das autoridades eclesiásticas, e nunca se tomou a liberdade de sequera colocar , á veneración popular unha imaxe ".

     Logo dunha gran afluencia de peregrinos, só 50 anos logo da aparición permitiuse colocar unha imaxe nun nicho, no sitio das dúas aparicións. 

     É ao redor desta época, na década de 1960, cando se fai unha declaración sobre as "Aparicións do Barral", que se leva ao Congreso Mariano Internacional con motivo do 50 aniversario das Aparicións de Fátima. Nuevamente, o interese de moitos se esperta ante algo "esquecido".

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA