miércoles, 25 de septiembre de 2019

CAMA DE SANTO ESTEVO - A CANICOUVA - PONTE SAMPAIO

A CAMA DE SAN ESTEVO
A CANICOUVA
PONTE SAMPAIO



Cama de Santo Estevo 
      A tumba excavada na roca é de forma trapezoidal cos extremos redondeados, mide aproximadamente uns 2 metros de longo, 50cm. de ancho na cabeza e uns 30 cm, nos pés e a súa orientación é Este-Oeste. ten un reborde en todo o seu perímetro. A pedra de soporte sufriu traballos de extracción para cantería pero o sepulcro está intacto.



     Está situada a uns escasos 150 metros da igrexa románica.

     A tradición popular conta que Santo Estevo que era adorado por ser sanador de enfermidades raras e de difícil curación, apareceu neste sepulcro.

     Onde a xente estírase no seu interior esperando ser curados dos seus males e doencias.



A Canicouva
     Santo Estevo da Canicouva é unha parroquia situada no sueste do concello de Pontevedra. Segundo o INE no 2012 tiña 252 habitantes (135 mulleres e 115 homes), distribuídos en 3 entidades de poboación,[1] o que supón unha diminución en relación ao ano 2007 cando tiña 289 habitantes.

     A Canicouva limita ao norte con Tomeza, ao sur con Ponte Sampaio, ao leste con Xustáns e Taboadelo (Ponte Caldelas), e ao oeste con Figueirido (Vilaboa).

     Formou parte do concello de Ponte Sampaio desde 1833 até 1960, ano en que foi anexionado ao de Pontevedra.



Patrimonio
     No outeiro das Forcadas hai un miradoiro desde o que se aprecia a ría de Vigo e o val de Soutomaior, formado polo río Verdugo.

      No lugar do Coto das Saleiras está a Rocha dos Franceses. Segundo a lenda, debaixo dela xacen os soldados mortos na Batalla de Ponte Sampaio durante a Guerra da Independencia Española.

As festas patronais celébrase o día 26 de decembro (santo Estevo).



Lugares da Canicouva
    Cacheiro, A Canicouva 


VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente:  Blog /enricvillanueva.wordpress.com
XOAN ARCO DA VELLA

martes, 24 de septiembre de 2019

MUIÑO DA BARRANQUEIRA - BARRANQUEIRA DE BASTEIROS - FORZÁNS - PONTE CALDELAS

MUIÑO DA BARRANQUEIRA
BARRANQUEIRA DE BASTELOS
FORZÁNS
PONTE CALDELAS


Forzáns
     San Fiz de Forzáns é unha parroquia que se localiza no concello pontevedrés de Ponte Caldelas.


     Segundo o IGE en 2017 tiña 127 habitantes (57 homes e 70 mulleres), distribuídos nunha única entidade de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 216 habitantes.


Lugares de Forzáns
     Caritel, Forzáns


Ponte Caldelas
     Ponte Caldelas (do latín aquas calidas, 'augas cálidas, termais') é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Pontevedra. No ano 2016 tiña 5.573 habitantes, segundo datos do IGE. O seu xentilicio  é pontecaldelán.


Historia
     Pouco se sabe da orixe da vila, aínda que non son poucos os que a atribúen a unha fundación romana, e aínda alguén quere ver nos gregos ós primeiros poboadores do municipio.


     No ano 1126 o rei Afonso VII deulle o título de "Moi Leal". Conta a tradición tamén que a famosa raíña Lupa, a cal perseguiu aos discípulos do Apóstolo Santiago, foi natural desta vila ou residiu nela. Posteriormente no século XIX recibiu o tratamento de "Vila".


     Estas terras foron patrimonio da catedral de Santiago de Compostela, dándolle Xelmírez privilexios e franquías. No pasado, o agora término de Ponte Caldelas pertencía nunha metade á antiga provincia de Santiago (arciprestado do Morrazo), e na outra metade á de Tui (arciprestado de Soutomaior).


     No 1822 pasou formar parte da nova provincia de Vigo e en 1833, finalmente, á de Pontevedra.


Patrimonio
     Calvario da Insua.


     No termo municipal ha numerosas testemuñas do seu pasado, destacando os castros de Santa María de Castro Barbudo e o monte Castrelo en Parada, onde tamén están os petróglifos de Tourón.


     A igrexa parroquial de Santa Eulalia de Ponte Caldelas destaca polo seu retablo pétreo, obra do mestre Manuel González, autor tamén da fonte que se atopa na praza do Bispo no centro da vila e do Calvario de Barbudo.


     A igrexa de Santa María de Tourón é de orixe románica de finais do século XII, conservando desa época algúns elementos dispersos. Nunha fachada lateral existe un escudo dos Pazos de Proben


     Destacan tamén as igrexas da Insua, aberta ao val cun Via Crucis de pedra arredor do adro, e a igrexa de Xustáns, cun conxunto de igrexa e cemiterio con outro cruceiro.


     Tamén destaca a Capela do Sagrado Corazón, dende onde se contempla a vista de paxaro a vila.


     Hai pazos e casas grandes en Tourón, Sande e San Ramón. Tamén destacan as casas de indianos de Caritel, A Insua e a da Vila.


Turismo
     Ponte Caldelas non tivo unha saída ao exterior ata hai pouco. Os aloxamentos baséanse en casas rurais, moi numerosas en parroquias como Anceu. Bastantes restaurantes foron creados recentemente, tanto por influencias do Campiño (na zona da Reigosa), como en Caldelas, polo turismo.


Festas
     As festas patronais celébranse no último domingo de agosto, pero tamén son importantes as de San Vicente, en xaneiro, coa chamada Romaría do Cocido, e en setembro, a Virxe das Dores, en Anceu, cunha tradicional danza á que se atribúe unha orixe celta.


     Outra celebración gastronómica destacada é a Festa da Troita de Ponte Caldelas que inclúe un Concurso Internacional de Pesca Deportiva previo á degustación do prato. Celebrada o último domingo de maio, leva máis de 35 edicións.


     Outras festas da parroquia son a romaría de San Vicente en Parada, a romaría da Virxe da Saúde en Rebordelo, a festa do Muíño, en Taboadelo,[5] a festa dos Remedios en Vilarchán, a romaría de Cristo Rei en Xustáns e a festa de San Miguel en Contixe.


 Parroquias de Ponte Caldelas   
     Anceu (Santo André), Caritel (Santa María), Castro Barbudo (Santa María), Forzáns (San Fiz), A Insua (Santa Mariña), Ponte Caldelas (Santa Eulalia), Taboadelo (Santiago), Tourón (Santa María), Xustáns (San Martiño)

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 23 de septiembre de 2019

TALLER DE FOTOGRAFÍA AA.VV. ESTRICERES - LOURIZÁN - OUTUBRO 2019

TALLER DE FOTOGRAFÍA 
AA.VV. ESTRICERES


TALLER DE FOTOGRAFÍA
LOURIZAN
DÍAS:
3,4 e 5 de Outubro
Días: 3 e 4
HORA:
19.00
LUGAR:
CENTRO CULTURAL ESTRIVELA


DÍA: 5
HORARIO
10.00 horas - ata a hora que desexen os participantes



IMPARTIDO:
Xoán Arco dá Vella, fotógrafo e bloguero.
ORGANIZA:
AA.VV. ESTRICERES


Visitaremos:
     VARIOS LUGARES PARA POR EN PRACTICA AS CLASES, OS LUGARES QUE VISITAREMOS SERÁN DO ENTORNO PRÓXIMO
PODERÍAN SER VARIOS LUGARES DA PARROQUIA DE LOURIZÁN OU DO ENTORNO.
     O SITIO DA SAÍDA FALARÉMOLO ENTRE TODOS O COMEZO DO TALLER.



     Intentaremos aprender con facilidade os conceptos teóricos que teñen utilidade práctica de xeito directo e ameno, obviando aqueles unicamente teóricos que pouco inflúen á hora de realizar unha fotografía.


     Preténdese que sexades prácticos e rápidos en tómaa das fotografías, sen complicacións técnicas cando non sexan necesarias.

QUE NECESITAMOS:
- Cámara fotográfica (ou na súa falta cámara do teléfono móbil)
- Outro material fotográfico do que se dispoña (trípode, flash, monopié, parasol, filtros, etc)
- Equipación cómoda para unha xornada de campo: atuendo cómodo, botas de montaña ou calzado deportivo, gorra, paraguas (en caso de choiva), etc
- É conveniente levar algo de auga (ou outra bebida) e un pequeno tentempié de avituallamiento


INSCRIPCIÓN GRATUITA:
Informacion:
 AA.VV. ESTRICERES
TELT 615425747 // 600590901
CORREO asociacionestriceres@gmail.com

MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

MUIÑO EN LAIOSO - RÍO GRAÑAL - ESGOS

MUIÑO EN LAIOSO
LAIOSO
RÍO GRAÑAL
ESGOS


Esgos
     Esgos é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca de Ourense e á Ribeira Sacra.



     Segundo o Padrón municipal, en 2017 tiña 1.154 habitantes (1.318 en 2003).


Xeografía
     O concello de Esgos está situado ao norte da provincia de Ourense.



     Limita ao norte con Nogueira de Ramuín, ao sur con Paderne de Allariz e Maceda, ao leste con Xunqueira de Espadanedo e ao oeste co Pereiro de Aguiar.



     Ten 37,8 km² de superficie, e abrangue 7 parroquias.



     Cara ao noroeste esténdense a Cabeza, con picos de 1147 e 1128 metros no límite con Nogueira de Ramuín. Cara ao leste está a serra dos Chairos (793 m) e os montes de Rocas, co Outeiro de Arcos (893 m) O Castelo (721 m) ou O Barbeirón, onde se asenta o mosteiro de Rocas. No pico do Birbiza (790 m) está o límite cos concellos de Paderne de Allariz e Maceda. No sureste está o alto do Couso (710 m).



     O curso fluvial máis importante é o río Loña, afluente do río Miño en Ourense. Á súa vez, dous afluentes do Loña son o regato do Porto que atravesa Lobaces e Gomariz e O Grañal. O regato de Pazos que cruza a aldea de Esgos.



Historia
     O topónimo vén dado polo rego de Esgos, citado na documentación de San Pedro de Rocas en 1007 e 1175 como rivulo Alesgos e en 1227 como Aesgus.



     Durante a idade media esta zona estivo vinculada ao mosteiro de San Pedro de Rocas.



     Coa fin do antigo réxime e a constitución dos concellos estableceuse a capitalidade na aldea de Esgos, lugar de paso na estrada real cara a Ponferrada, actual OU-536.



     Oficios tradicionais desta zona son os de albardeiro, cordeleiro, sogueiro, afiador ou oleiro.



Patrimonio
     Entre o patrimonio do concello destaca o mosteiro de San Pedro de Rocas, recoñecido en 1923 como Ben de Interese Cultural.



 Parroquias de Esgos
     Esgos (Santa María), Loña do Monte (San Salvador), Os Pensos (San Pedro), Rocas (San Pedro), Santa Olaia de Esgos (Santa Olaia), Triós (San Pedro), Vilar de Ordelles (Santa María)


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA