IGLESIA DE SECEDA - O COUREL

IGLESIA DE SECEDA

SECEDA

FOLGOSO DO COUREL

LUGO

  O COUREL
     La sierra del Courel  es una cordillera montañosa situada en el SE de la provincia de Lugo, en la comunidad autónoma de Galicia que se extiende por los municipios de la Comarca del Courel: Folgoso do Courel, en su mayor parte, Quiroga y Pedrafita do Cebreiro.

     Tiene una extensión de 21.020 hectáreas con fuertes variaciones de altitud que van desde los 400-500m del valle del río Lor a más de 1600 m en los puntos más altos como Montouto, Formigueiros (1643 m) o el pico de Pía Páxaro (1610 m).

     El río Lor, y sus varios afluentes forman ricos valles con diversos ecosistemas que hacen que esta sierra sea la reserva botánica más importante de Galicia.

Naturaleza
     La sierra del Courel alberga la mayor joya natural de Galicia, la Devesa da Rogueira, un bosque autóctono, donde convive la práctica totalidad de las especies vegetales naturales de Galicia que no tienen ámbito costero, destacan los castaños, acebos, hayas, tejos, robles y abedules y orquídeas salvajes, pero por la comarca es también posible encontrar especies como encinas, alcornoques, incluso algún olivo más vinculadas al clima mediterráneo, algunas de ellas también con presencia en la Devesa da Rogueira.

     A nivel de fauna, la zona se condiera un area secundaria de la fauna cantábrica, donde se manifiesta desaparición de las especies más significativas(lobo y oso) durante el siglo XX, si bien se encuentran ocasionalmente trazas de que esas especies visitan la comarca sin llegar a establecerse de manera habitual.

     Se hacen intentos de reintroducción de aves de tipo cantábrico de manera ocasional con distinto éxito. A nivel piscícola, la calidad de las aguas de la comarca permite la cría de trucha blanca.

Historia y geografía
     La geografía de la propia sierra va vinculada a su historia, así el pico de Pía Paxaro, debe su nombre a que fue encontrada en su cima un águila metálica de la época imperial romana, no obstante los trabajos arqueológicos realizados en la zona son de escasa importancia al tratarse de un enclave muy retirado de las grandes rutas comerciales romanas, existe a pocos minutos de la aldea de Romeor un primitivo acueducto de la época romana, también están bien documentadas algunas explotaciones auríferas de la misma epoca. Las construciones etnologicamente importantes son las pallozas, si bien resultan a día de hoy escasas.

     Existen todavía algunos antiguos puentes de madera cruzando amplios rios que deberían ser restaurados para su conservación.

SECEDA
     La parroquia de Seceda tiene mucho que ver. Está enmarcada en un lugar impresionante, donde el verde lo inunda todo. Sus empinadas calles pasan en muchas ocasiones bajo corredores aéreos que unen casas que tienen cubiertas en común, constituyendo así la clásica estructura medieval denominada "empoleirada".

     El pueblo ha vivido una restauración que ha mejorado visiblemente su aspecto de abandono y ha convertido el lugar en un sitio lleno de encanto. Se han restaurado fachadas, cubiertas, escaleras y calles. Seceda dispone de un establecimiento de turismo rural y en la parte alta de la aldea hay una cantina excavada en la roca, que se conserva en bastante buen estado. La iglesia del lugar está un poco distanciada del núcleo urbano, en un alto que mira hacia el sur.

     En la zona se encuentra también el Castro de A Torre, del siglo II-IV después Cristo también llamado de Sobredo por encontrarse en este lugar. Se localiza en un gran promontorio y justo en una curva de la LU- 561.

     El acceso está indicado y después de caminar unos cuantos metros se encuentra el castro. Con unas vistas impresionantes de la sierra, aquí fueron encontrados restos de cerámicas prerromanas y se observa la estructura de una torre cuadrada que da nombre al castro. El foso defensivo mide unos 100 m. y la profundidad es de 15 a 20 m. de altura. Hay también un curioso depósito de agua excavado en la roca viva.

FOLGOSO
     Santa María de Folgoso es una feligresía perteneciente al arciprestazgo de O Courel, delimitada por los términos parroquiales de Seoane y Seceda por el Norte; Pacios da Serra (Quiroga ) por el Sur; Esperante por el Este y Vilamor por el Oeste. Situada a 604 m. de altura.

     Después de la guerra civil española, el 20 de Mayo 1939 según el conocimiento popular, fué traslada a esta parroquia la capital del municipio, que hasta entonces ostentaba Seoane.

     Está formada por los barrios de Fondo da Vila, O Chao, Alvariña, O Igrexario y O Pontido la parte más antigua que conserva edificaciones con corredores de madera, cerrados con grandes losas.

      Esta rodeado por varios castos como, Castro das Pontes a unos 300 m. desde el centro del pueblo, tiene un foso y restos de viviendas y se comunica con el Castro de Foz situado a 2 Km., aparecieron restos, como un molino de mano, y el Castro de Fouciños, situado a 1 Km. en dirección a Seoane, en un promontorio desde el que se divisa la unión de los ríos Lor y Lóuzara.

     La iglesia de Santa María conserva un retablo barroco y tallas interesantes como las de la Virgen del Carmen, San Roque, Santa Lucía una talla del siglo XV y una rústica talla de Santiago procedente de la antigua capilla de Ferreirós de Abaixo, recuerdo de la tradición jacobea por la ruta alternativa del Camino de Santiago por O Courel.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE SAN ANTÓN - SIGRÁS

 PETO DE SAN ANTÓN

SIGRÁS

CAMBRE

A CORUÑA

      Se llama petos de ánimas a una de las manifestaciones materiales del culto a los muertos y son, generalmente, sencillos monumentos de piedad popular asociados a la idea del purgatorio.

   En Galicia es frecuente encontrarlos en caminos, encrucijadas, atrios de iglesias, etc.

     Los historiadores y etnógrafos sitúan su aparición a partir de la Contrarreforma, datándose los más antiguos en el siglo XVII, aunque no sería hasta el siglo XVIII cuando se construyan con más profusión.

     Su finalidad es la de ofrecer limosnas de todo tipo a las ánimas del Purgatorio, siendo su castigo temporal y pudiendo así alcanzar el Cielo.

     En compensación, una vez liberadas intercederán por quienes realizaron las ofrendas.

     Las limosnas no eran de carácter estrictamente monetario, también podía tratarse de productos agrícolas.

 

     Los petos de ánimas suelen estar construidos en piedra con una cruz en lo alto, por lo general con imágenes de las ánimas en el fuego del purgatorio y una figura que las vela (santo, rey u obispo).

     En la parte frontal aparece un peto o hucha para depositar la limosna y protegido con una reja o un cristal.

Algunos llevan leyendas del tipo:
    Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA DE SAN ROQUE - REBÓN

 CAPELA DE SAN ROQUE

REBÓN

MORAÑA

     Moraña foi un territorio rural de difícil e tardía romanización (aproximadamente no s. IV), no que se foron estendendo pouco a pouco as crenzas relixiosas cristiás (moitos costumes pagáns foron asimilados polo cristianismo), que co paso do tempo arraigaron e converteron a moitas destas xentes en crentes devotos como o testemuñan feitos, costumes, lendas ou festividades, xunto a toda unha serie de construcións de motivo relixioso, repartidos ao longo do municipio e das que moitas mostras chegaron aos nosos días.

      En todas as parroquias existen as súas respectivas igrexas parroquiais, a de S. Martiño de Laxe ten a particularidade de gardar no seu interior unha cruz de prata de principios do s. XVIII, obra do prateiro compostelán Domingo Trianes.

     Existen dúas igrexas parroquiais que destacan artisticamente pola súa orixe románica: a de S. Pedro de Rebón e a de S. Martiño de Gargantáns.

Igrexa de San Pedro de Rebón: datada nos s. XII-XIV, ao longo do s. XIX sufriu unha serie de modificacións na súa estrutura inicial. O templo conserva capiteis e canzorros da súa fábrica orixinal, ademais da ábsida románica na que se abre unha fiestra cun santo pousado no peitoril.

     Presenta unha ábsida semicircular con columnas arrimadas con capiteis figurados sobre os que se apoia unha cornixa. No tramo central está colocada unha ventá en arco, sobre ela un rosetón similar ao do mosteiro da Armenteira e aos pés un santo. Destacan os canzorros con animais e figuras humanas. No interior conserva o arco triunfal en ferradura apoiado sobre columnas lisas con capiteis figurados.

Igrexa de San Martiño de Gargantáns: datada nos s. XII-XIII, posúe numerosos elementos propios do estilo arquitectónico románico que se conservan a pesar das reformas da súa estrutura ao longo dos séculos. Aínda así, mantense a ábsida semicircular orixinal da nave, onde a armazón dos seus abovedamentos e o arco triunfal mostran un monumento de pleno período románico, e a parte do muro sur.

     A ábsida ábrese á nave na súa parte interior por un arco triunfal de medio punto sobre columnas de fuste liso e capiteis de decoración vexetal, na parte exterior divídena catro columnas arrimadas con capiteis decorados, mentres que no tramo central leva un rosetón con celosía tallada en moldura redonda lisa con decoración xeométrica. O rosetón está flanqueado por dúas fiestras acabadas en arco de medio punto con celosías e o beiril da igrexa presenta unha ornamentación variada.

Outras Igrexas.
Igrexa Parroquial de Amil
Igrexa Parroquial de Cosoirado
Igrexa Parroquial de San Lourenzo de Moraña
Igrexa Parroquial de Lamas
Igrexa Parroquial de Santa Xusta de Moraña
Igrexa Parroquial de Laxe
Igrexa Parroquial de Saiáns
Santuario dos Milagres de Amil

Capelas ou Ermidas.
     As capelas ou ermidas son igrexas de pequenas dimensións normalmente levantadas en honor a algún santo ou santa, onde se realizan celebracións esporádicas e puntuais. Destacan a Capela da Virxe da Merced (Lamas), a Capela de Mos (Saiáns), a Capela de Santa Margarida e a Capela da Virxe dos Milagres de Amil.

     Esta última é unha capela de estilo neoclásico tardío da segunda metade do século XVIII que está situada no coto da Chan, Amil. Foi levantada polo labrego e arrieiro Sebastián de Castro despois de encomendarse á Virxe para atopar un manancial de auga.

     Ao serlle concedido este desexo mandou tallar unha imaxe, a da Virxe dos Milagres, e levantou a ermida en 1780, que foi reconstruída no século XIX, entre 1845 e 1869. Sorprende a súa simplicidade xeométrica octogonal presidida por un gran pórtico clásico na súa entrada que remata nun frontón triangular sobre o que se ergue unha torre campanario de dous corpos.

     Ten tres portas de acceso, as tres alinteladas. No interior da capela destaca o camerino, habitual dos santuarios marianos, onde se sitúa a imaxe barroca da Virxe co Neno e dous grandes murais coloristas do pintor Rafael Úbeda. Ao santuario accédese a través dunha ampla escalinata, realizada entre 1948 e 1952, e na súa parte baixa existe unha fonte coa imaxe da Virxe que data de 1778. Nesta capela hónrase á Virxe dos Milagres, orixe da romaría do mesmo nome.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

IGLESIA DE RIBASALTAS - MONFORTE

 IGLESIA DE RIBASALTAS

OUTEIRO

MONFORTE DE LEMOS

     Os distintos templos románicos da Ribeira Sacra que teñen en común a súa proximidade ao camiño de Santiago que os peregrinos empregaban no inverno.

     A obra de maior relevancia en Galicia do románico é a catedral de Santiago, pero hoxe ocuparémonos dos pequenos templos e mosteiros rurais que tamén tiveron un papel de suma importancia.

Monforte de Lemos
     Monforte foi, en época medieval, un singular exemplo de cudade- fortaleza feudal, ó redor dun monasterio, cun castelo situado sobre un estratéxico montículo (O Monte de San Vicente) e rodeado por un recinto amurallado salpicado de torres defensivas. 

     Ós pes do monte, o río Cabe, que daba vida ao asentamento. Do perímetro da muralla, datada entre os séculos XIII al XV, todavía conservanse amplios tramos, dúas torres e tres portas de entrada á vila. 

     Do castelo sobresae a Torre da Homenaxe, ben conservada e restaurada no seu interior, dende a súa cima divisase o val de Lemos surcado polo curso fluvial do Cabe. A vista e o atractivo que teñen os castelos, fan desta, unha parada obrigada.

Monasterio de San Salvador
     O Mosteiro das Bernardas, primeiro foi beneditino e despois cisterciense pero sempre estivo reservado a mulleres. É  o único de toda Galicia que conservou sa súa función desde a súa creación ata hoxe. 

     Foi construído en varias etapas ao longo de cinco séculos. A egrexia románica é do século XII. O claustro do XV e o resto do XVIII.

     Está arrodeado por unha muralla. Na porta de acceso ao recinto podemos ver o escudo da Orde do Císter de Castela. O mosteiro, ten un claustro no que se atopa o sepulcro da condesa dona Fronilde, abadesa do mosteiro durante a súa época de maior esplendor no século XII.A egrexia é de planta rectangular, cunha soa nave e aside semicircular. l cister.

     Neta egrexia  está soterrado don Diego de Lemos, líder das Revoltas Irmandiñas, e o seu fillo.

     Revoltas Irmandiñas: Desenvolvéronse en Galicia no século XV e  nelas os campesiños, axudados dalgúns nobres,  enfrontáronse ao poder feudal, destruíndo un gran número de fortalezas.

San Miguel de Eiré
     Trátase dunha obra esbelta, elegante e compacta á vez. Lembra ao prerrománico asturiano e pertenceu a un pequeno mosteiro beneditino fundado ao comezos do Sg. XII por unha nobre chamada Excladia Ordoñez.

     Hai restos prerrománicos que denotan a existencia dunha construción anterior, aínda que do antigo mosteiro so se conserva a egrexia que pertence  á segunda metade do S. XII. Para algúns autores o aspecto deste campanario evidencia a súa función defensiva. É unha das más orixinais do románico galego.

Iglesia de San Fiz de Cangas
     Foi construída entre os séculos XI e XIII, como templo dun convento de monxas beneditinas. No século XVII  practicáronse algunhas reformas e engadiuse a capela de Torrenovais, que alberga o sepulcro de don Rodrigo López de Quiroga. Pero desde moitos séculos antes, na época visigoda, este emprazamento xa acollía un mosteiro.

     San Fiz de Cangas conta cunha soa nave disposta en planta rectangular. No interior consérvanse retablos dos séculos XVIII e XIX, ademais da figura orante de don Rodrigo López de Quiroga.

     D. Rodrigo López de Quiroga, foi un dos persoeiros máis salientables da casa de Espasantes. Estivo alistado nos terzos españois que serviron nas guerras de Italia; en dita contenda destacou polo seu valor e táctica militar, sendo ascendido a Capitán, Sarxento Maior e Maesse de Campo; séndolle concedido no 10 de xullo de 1619 o título de Cabaleiro do Habito de Santiago e anos máis tarde comendador de Anguera. Faleceu nos estados de Milán, mais concretamente na cidade de Lodi

Santo Estevo de Atán
     Todo parece indicar que aquí existiu un centro relixioso suevo, aínda que non sería ata os séculos XII-XIII cando se construíu esta egrexia románica, como parte dun mosteiro que hoxe xa non existe. 

     En épocas posteriores leváronse adiante diversas obras de reforma. A egrexia conta cunha soa nave, con cuberta a dúas augas. O aside, rectangular, está cerrado por unha bóveda de canón. En diversos puntos de seus muros pódese distinguir marcas, presumiblemente realizadas polos canteiros que traballaron na súa construción. 

     Outro elemento de interese é a decoración do aleiro. Tamén prestaremos atención á tres xanelas de primitiva estética que atoparemos no arco de acceso ao aside (unha) e nos muros da reitoral (as outras dúas).

San Vicente de Pombeiro
     Este lugar merece unha mención aparte;  en primeiro lugar pola beleza do enclave e en segundo pola singularidade do templo. Como é habitual en moitas outras egrexias da zona, San Vicente do Pombeiro formou parte, dun mosteiro do que hoxe xa non quedan máis que algunhas pegadas. 

     A egrexia foi  construída entre os séculos XII e XIII, aínda que en etapas posteriores sofreu diversas reformas. A diferenza das outras, esta é de planta basilical, con tres naves e outros tantos asides semicirculares. 

     A particular entrada principal está disposta entre dous contrafortes. Na parte superior veremos seis arcos decorados con cabezas humanas e formas xeométricas, conxunto que recibe o nome de "guardachuvas".

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA