jueves, 25 de noviembre de 2021

MILLADOIRO DE RABIÑO - RABIÑO - CORTEGADA

MILLADOIRO DE REBIÑO

SAN BIEITO DE RABIÑO

CORTEGADA

 Rabiño
       San Bieito de Rabiño é unha parroquia do concello de Cortegada, situada na provincia de Ourense, na comarca do Ribeiro. 

     No ano 2007 tiña 176 habitantes, dos cales 85 eran homes e 91 eran mulleres. 

     Limita ao Norte con Meréns e Louredo, ao leste con Soutelo, ao sur coa Barca e ao oeste co Río Miño.

Historia
     En 1893 constituíronse as novas parroquias de Cortegada e Louredo, segregándose de Rabiño.

Patrimonio
    Muíños da levada, aproveitando o regato que nace en Louredo e baixa ata o Miño.
    Capela da Santa Mariña de Soutelo.
    Igrexa parroquial: templo barroco construída baixo o dominio do veciño mosteiro de Celanova. A igrexa é de planta de cruz latina en granito do país, cunha soa nave cuberta de arcos de medio punto ata desembocar no cruceiro, onde se forman tres bóvedas sostidas por nervaduras, de catro brazos nos laterais e dezaseis na bóveda da cabeza, onde o deseño debuxa un rombo dividido en catro espazos de lados convexos, as nervaduras están pintadas ou ben son de mármore veteado marrón; as capelas laterais ostentan como claves das súas nervaduras debuxos do sol e a lúa humanizados por un rostro, as claves das nervaduras da bóveda principal teñen decoración vexetal, unha cruz asturiana e unha lúa acompañada de dúas estrelas. Na sancristía a bóveda está sostida por catro nervaduras reunidas nunha clave que ten tallado un sombreiro eclesial de dúas puntas. Tanto as bóvedas laterais como a central conservan pintura.
    Milladoiro único na provincia de Ourense, de grande altura e con bóveda de nervios gardando un cruceiro.
    Peto de ánimas do Rabiño.
    Reitoral do Rabiño, edificio civil barroco.

Comarca do Ribeiro
     A comarca do Ribeiro é unha comarca galega situada na provincia de Ourense no curso medio do río Miño, que a percorre de nordeste a suroeste.

     A súa capital é Ribadavia, e a ela pertencen os concellos da Arnoia, Avión, Beade, Carballeda de Avia, Castrelo de Miño, Cenlle, Cortegada, Leiro, Melón e Ribadavia. Dálle nome ao viño do Ribeiro.

     Ocupa unha superficie de 406,92 km², nos que viven 15.571 habitantes (2020). Por ela transcorren tamén os ríos Arnoia e Avia. O Miño está represado nos encoros de Castrelo de Miño e da Frieira.

     Existen varios balnearios que aproveitan as augas. Desde a Serra do Suído e Faro de Avión, ao oeste, onde se chega ao 1.000 m de altitude, o relevo descende até só 97 m en Ribadavia e Arnoia.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

ACUEDUCTO DE SANTA CLARA - VILA DO CONDE

 ACUEDUCTO DE SANTA CLARA

VILA DO CONDE

       O Acueducto de Santa Clara foi deseñado para transportar auga ata o convento co mesmo nome. 

     Desde a sua fundación, aínda que estea situado xunto ao río Ave, o Monasterio de Santa Clara sempre tivo problemas de abastecemento de auga potable. 

     Ata a conclusión do acueducto, o abastecemento de auga era feito a través dunha noria, probablemente contemporánea ou anterior á edificación do Monasterio, fundado en 1318.

     Para resolver este problema, D. María de Meneses, abadesa entre 1626 e 1630, ordenou a construción dun acueducto que traería a auga desde unha fonte localizada na parroquia de Terroso, Póvoa de Varzim. 

      Debido ao mal cálculo da inclinación do acueducto, a súa construción foi interrompida pouco tempo despois, acabando en ruínas debido ao seu abandono.

     As obras renováronse o 19 de decembro de 1705, por orde da abadesa D. Bárbara Micaela de Ataíde, habendo sido concluídas o 20 de outubro de 1714, resolvendo así o problema de abastecemento de auga do convento.

    O feito foi celebrado con unha festa en honor de San Antonio, o patrono escollido para o acueducto, asi o manifesta unha imaxe do santo nun nicho xunto á fonte, en Terroso.

    Sendo o seu percorrido inicial subterráneo ata Beiriz, dende alí ata o interior do Convento a auga era conducida por medio dun total de 999 arcos de medio punto, do mesmo xeito que os acueductos romanos.

     Este número peculiar pode ser fantasioso, pero todos os estudos sobre deste monumento apuntan alomenos 907 arcos na súa totalidade e case todos os rexistros mostran un número moi próximo ao milleiro.

MAPA

 

Fuente: www.viladoconde.com

XOAN ARCO DA VELLA

ANTA DA MURUXOSA - COTÁ - FRIOL

ANTA DA MURUXOSA

COTÁ

FRIOL

 Cotá
     San Martiño de Cotá é unha parroquia rural do concello de Friol na provincia de Lugo.

     Segundo o Instituto Galego de Estatística en 2016 tiña 169 habitantes (95 homes e 74 mulleres), dous menos ca en 2007 (94 homes e 77 mulleres) e catro máis que en 2004. Ten 11 entidades de poboación.

Lugares de Cotá
      Agruñá, As Casas da Feira, Coído, Cotá, Dombrollo, Os Lagouzos, A Pena, A Ponte, Portasueiro, A Rexidoira, Silvarredonda

Friol
     Friol é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Lugo.

     Segundo o IGE en 2015 tiña 3942 habitantes. 

     O seu xentilicio é «friolés».


Parroquias de Friol     
      Anafreita (San Pedro), Anxeriz (Santa María), Bra (San Martiño), Carballo (San Xiao), Carlín (Santa María), Cotá (San Martiño), Friol (San Xiao), Guimarei (Santa María), Guldriz (Santiago), Lamas (Santa María), Lea (San Xurxo), Madelos (Santalla), Miraz (Santiago), Narla (San Pedro), Nodar (San Mamede), Ousá (San Xiao), O Pacio (Santa María), Prado (San Martiño), Ramelle (Santa María), Rocha (San Cosmede), Roimil (San Xiao), San Cibrao da Pregación (San Cibrao), San Martiño de Condes (San Martiño), Santalla de Devesa (Santalla), Seixón (San Paio), Seoane da Pregación (San Xoán), Serén (Santa Cruz), Silvela (Santa María), Trasmonte (Santiago), Vilafiz (Santa María), Vilalvite (San Pedro), Xiá (Santa María) 


MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA DA NOSA SEÑORA DA GUÍA - VILA DO CONDE

 CAPELA DA NOSA SEÑORA DA GUÍA

VILA DO CONDE

      A Capela da nosa Señora de Guía (Capela de Nossa Senhora dá Guia), na desembocadura do Ave, xa é mencionada no ano 1059, inclúese nun inventario dos activos inherentes ao Monasterio de Guimarãés. 

     Nese momento, a capela tería o nome de Ermida de San Xulian o Mártir. 

     Logo de varias restauracións e remodelacións, derivado da súa localización no alto de rocas no mar, inevitablemente deteriorado polos elementos da natureza, pouco ou nada queda da ermida orixinal, excepto a súa ubicación.

     Antes da construción da Fortaleza de San Juan Bautista, esta estrutura tamén se utilizou para apoiar a defensa da barra.

     No interior, destácase o teito de casetons, pintado con escenas bíblicas e imaxes de santos, xunto cos azulexos nas paredes da nave e altar, dos séculos XVII e XVIII.

     É posible que o arco do altar sexa a entrada principal da ermida primitiva, xa que o corpo principal é moito máis recente, probablemente do século XVII.

     No exterior, pódese ver unha imponente escaleira ao sur, máis grande que a capela. 

     Na parte superior, onde antes estaría un pequeno faro, indicando a entrada na barra do río, agora ai un cruceiro, bautizado como Cruceiro da Independencia e inaugurado no 4 de Agosto de 1940, durante as festividades do oitavo centenario da independencia portuguesa e o terceiro centenario da súa restauración.

     A fraternidade da cofradia da Capela é moi antiga, sendo coñecidos estatutos con data de 1676.

MAPA

 

 Fuente: www.viladoconde.com

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA DE SAN XOSÉ - FILGUEIRA - CRECENTE

 CAPELA DE SAN XOSÉ

FILGUEIRA

CRECENTE

 Filgueira
     San Pedro de Filgueira (do latín filicariam plural de filicem, 'fento ou fieito' e sufixo abundancial ariam) é unha parroquia que se localiza no norte do concello de Crecente na comarca da Paradanta.

      Segundo o padrón municipal de 2013 tiña 193 habitantes (91 homes e 102 mulleres), distribuídos en 23 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 261 habitantes.

     A parroquia está ás beiras do río Miño e preto do encoro da Frieira. Pódense atopar muíños e tamén unha fermosa capela na honra de San Xosé.

     Tamén hai un miradoiro dende o cal se pode ver toda a parroquia e o río Miño. En Filgueira existe unha das mellores vereas do concello.

Historia e patrimonio
      Durante a romanización de Galicia construíuse unha calzada, e a conexión a través do río Miño facíase posteriormente coa barca de Filgueira.

      A igrexa de San Pedro de Filgueira é do século XVIII con fachada neoclásica, os cruceiros son da mesma época (o do atrio é de influencia portuguesa).

     Consérvanse varias pontes e muíños sobre pequenos ríos que baixan do monte Chan de Moeiras, entre os que destaca a ponte de San Xosé (sobre un regato do mesmo nome) cunha capela vella en fronte da ponte.

     A finais do século XIX chegou o ferrocarril e fórmase o barrio de Filgueira estación, un lugar moi concorrido xa que desde alí se cruzaba o Miño cara a Celanova e o balneario de Cortegada de Baños e se comerciaba, sendo moi importante o tráfico de madeira. 

     Durante séculos funcionou como lugar de paso do Miño un posto de barcas entre ambas as dúas beiras e que ocasionou preitos entre o mosteiro de Celanova e unha familia nobre polas ganancias de dita barca, que funcionou dende a idade media ata principios do século XX, cando se construíu a ponte vella de Cortegada-Filgueira. O esmorecemento do lugar continúa coa emigración durante a segunda metade do século XX, cando se construíu o encoro de Frieira.

Lugares de Filgueira
     O Agro, A Aldea, Os Baróns, A Calzada, Cañoto, Os Carballás, A Carreira, Casares, Os Casás, O Ceo, A Choca, O Coiñedo, A Costa, A Devesa, A Ermida, Guillade, Os Martingos, O Outeiro, O Pazo, A Pousa, As Quintas, A Raxeira, O Rego, O Reguengo, O Rial, A Riba, A Rochela, O Romano, O Sifón, O Souto, O Surreiro, As Tabernas, A Ucha, A Viña

Comarca da Paradanta
     A comarca da Paradanta é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra. A ela pertencen os concellos de Arbo, A Cañiza (a súa capital), Covelo e Crecente. 

     Limita ao norte coas comarcas de Vigo e do Ribeiro, ao leste con esta última e coa de Terra de Celanova, ao sur con Portugal e ao oeste coa do Condado.

     Ocupa unha extensión de 339,85 quilómetros cadrados e contaba cunha poboación de 12.060 habitantes no ano 2020.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA