viernes, 27 de enero de 2017

A PONTE - BROCOS - AGOLADA

 ANTIGUA ALDEA DE A  PONTE
BROCOS
EMBALSE DE PORTODEMOUROS
AGOLADA

 
Brocos 
     San Miguel de Brocos é unha parroquia que se localiza no norte do concello de Agolada. 
Segundo o IGE en 2013 tiña 62 habitantes (36 homes e 26 mulleres) distribuídos en 5 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando contaba con 124 habitantes.


Patrimonio
    Igrexa de San Miguel de Brocos.
    Capela de Santa Cruz.



Lugares de Brocos
     Barrio, Brocos, O Bugallal, O Marquesado, A Ponte, Quintela



Agolada
     Agolada é un concello da provincia de Pontevedra pertencente á Comarca do Deza. Segundo o IGE en 2015 tiña 2 585 habitantes (3 875 en 2003).O seu xentilicio  é agoladés ou aqualatense.



Xeografía
     Agolada está situado no centro de Galicia, na punta nordeste da provincia de Pontevedra, entre o río Arnego, a serra do Farelo e o río Ulla. O concello limita cos concellos de Palas de Rei, Antas de Ulla (provincia de Lugo), Santiso (provincia da Coruña), Rodeiro, Lalín e Vila de Cruces.



     O monte Farelo, con 952,6 metros, e situado na serra do Farelo, é o punto máis alto do concello. O río Ulla, que fai de límite norte do concello, é o principal curso fluvial. En Brocos úneselle o río Arnego antes do comezo do encoro de Portodemouros. O seu outro afluente principal é o río Deza.


     Ten clima é oceánico interior, co inverno suave e o verán fresco. As precipitacións anuais son de 1 290 mm.


Demografía
     Censo total 2015

     2 585


Historia
     Consérvanse importantes pegadas correspondentes ao Megalitismo pertencentes ao período do 3000 ao 1800 a. C. Estas terras están cubertas de mámoas das cales sobresae o Tesouro de Agolada atopado nunha mámoa do Campo do Xastre, na parroquia de Ferreiroa, e que na actualidade áchase no Museo Provincial de Pontevedra. Este tesouro está formado por dous brazaletes e un torque de ouro; unha louza con gravados en zig-zag, atopada en Coteimil; dúas mazás de pedra puída en Lamas (Trabancas).



     Os campos de túmulos máis salientábeis áchanse en Pereiro en Agra, Monte Luxilde en Artoño, Monte da Carballeira en Berredo, Campo da Mámoa en Brántega, e noutros lugares como Eidián, Esperante, Vidueiros, Ferreiroa, Gurgueiro etc.


    Tamén hai abondosos castros neste concello. Sobresae o Castro Marcelín, situado na parroquia de Merlín, posuidor de mámoas, covas, tesouros e unha lenda sobre a raíña Marcela. A lenda di que nel habitou unha raíña chamada Marcela ou Marcelina, de aí o nome do lugar, e que agochou un tesouro tras dunha porta de pedra e das consabidas trabes de ouro, prata, piche etc. Outros son o Castro do Coto dos Mouros, en Trabancas; o Castro de Vilela, en Borraxeiros; o Castro de Buxel, en Artoño; o Castro de Brocos...


     Neste concello atopouse unha machada con dúas argolas de bronce no Monte Farelo, en Trabancas, pertencente á Idade de Bronce.


     Desde o século VI, Agolada pertenceu ao Condado do Deza e até o século XIV pertenceu aos Condes de Deza, cando pasou aos Suárez de Deza, máis coñecidos como os Churruchaos. Máis tarde, estas terras pasaron a mans do Conde de Lemos, Pedro Enríquez de Castro.


      Constituíuse como concello trala caída do Antigo Réxime. A capital estivo situada na Guillerma (parroquia de Borraxeiros), até que pasou ao lugar de Agolada, na parroquia de Ferreiroa.


Patrimonio
     Atópanse numerosos restos do Megalítico, como o monte das Mámoas, o Tesouro de Agolada, así como machados de pedra. Hai dous castros notorios, o castro de Buxel e o castro de Marcelín.



     No Monte Farelo hai constancia da existencia noutro tempo dunha capela chamada de San Silvestre. Atópanse varias construcións notorias, aínda que en certo estado de ruína, como a fortaleza dos condes de Borraxeiros, do século XVI, a torre dos Vilar de Ferreirós, a casa de Quintela dos Arias Loureiro e a casa dos Traspenas.


    Na vila de Agolada consérvanse os pendellos da feira, que se celebra o día 12 de cada mes.


Algunha das igrexas do concello:
    Igrexa de Ventosa.
    Igrexa de Ferreiroa.
    Igrexa de San Andrés de Órrea.
    Igrexa de Berredo.
    Igrexa de Ramil.
    Igrexa de Vilariño.
    Igrexa de Santa Comba.
    Igrexa de Brántega.
    Igrexa de Santa María de Val de Sangorza.



A comarca de Deza
     A comarca de Deza é unha comarca da provincia de Pontevedra e a súa capital é Lalín. Pertencen a ela os concellos de Agolada, Dozón, Lalín, Rodeiro, Silleda e Vila de Cruces. A súa poboación é de máis de 40.000 habitantes. O Deza coincide coa antiga comarca de País do Deza, isto é, as xurisdicións de Deza, Camba, Dozón, Trasdeza, Carbia e Valquireza.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA


miércoles, 25 de enero de 2017

GASTRONOMÍA VIGUESA EN MADRID FUSIÓN

GASTRONOMÍA VIGUESA
 MADRID FUSIÓN
MADRID


     Gastronomía viguesa de vanguardia en Madrid Fusión


     Los chefs Carlos Barreira y Gerson Iglesias participanen el  XIII Concurso de Tapas de Diseño de Mahou



     Se clasificaron para la final tras ganar en el Mercado de Sabores que se celebró en Vigo el pasado mes mayo 24 de enero de  2017.



     Carlos  Barreira  y  Gerson  Iglesias,  los  chefs  de  los  restaurantes vigueses Bocart  y   Ruxe Ruxe,  han tenido la oportunidad de mostrar sus  creaciones  en  la reunión de    los  maestros  de  la  gastronomía  española.  



     Estuvieron  presentes  en  el  XIII  Concurso  estatal de tapas de  diseño que  organiza  Mahou  entro   de   los   actos   de   Madrid   Fusión,   la   cumbre   internacional   de   gastronomía que se celebra esta semana en la capital de España.



       El  jurado  tuvo  la  oportunidad  de  saborear  su  tapa  de  “xarda  a  la  llama, kimchi y tapioca marinera”, con la que ya se habían impuesto en el  Mercado de Sabores de  Mahou que se celebró en Vigo en el mes de mayo. 



     Aquel reconocimiento les abrió  las  puertas  de  Madrid  Fusión, donde  tuvieron  la  oportunidad  de  competir  con las propuestas llegadas de otras ciudades españolas.


       Los  chefs  gallegos  describen  su  propuesta  como  una  reinvención  del  clásico  plato  de  “jurel  a  la  brasa  con  pan  de  millo”,  aunque  en  este  caso  cocinan  el  pescado  a  soplete  para  gasear  después  el  jugo  de  sus  espinas.  La  tapa, servida  sobre  un  crujiente  de  pan  de  maíz,  lleva  también  matices  de  algas,  salicornia  y  pan  de  plancton.



       Una  muestra  de  gastronomía  de  vanguardia  en  miniatura  con  la  que  sorprendieron a los miembros del jurado.Barreira  e  Iglesias  llegaron  a  Madrid  Fusión  de  la  mano  de  Mahou,  que  vuelve  a   demostrar,  con  acciones  como  esta,  su  compromiso  con  la  gastronomía  gallega   dentro y fuera de la comunidad autónoma 


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

martes, 24 de enero de 2017

"POLDRAS, PASOS, PASADERAS... MAXIMINO FERNÁNDEZ

 "POLDRAS, PASOS, PASADERAS... 
REMINISCENCIAS DEL NEOLITICO " 
 Maximino Fernández Sendin


     Nuestro amigo y seguidor Maximino Fernández nos ha echo llegar estos días su nuevo libro  " Poldras, Pasos y pasaderas "


     Libro en el que se hace un estudio amplio sobre este tipo de construcciones,personalmente me sorprendió que algo que pensaba como muy gallego es un tipo de construciones extendidas por todo el mundo,en el que se detalla en el libro de manera clara.



    En próximos días volveremos ha hablar con Maximino de otras publicaciones,de su museo etnográfico y también haremos alguna salida de campo para visitar algunos lugares de A Serra do Suido, ya os contaremos...



     Este libro que  contiene 146 fotografías de todo el mundo fruto,  fruto de cinco años de investigación sobre las  "POLDRAS, PASOS, PASADERAS... REMINISCENCIAS DEL NEOLITICO "


     " El autor aporta el estudio más extenso, riguroso y profundo a nivel mundial sobre los pasos, poldras , pasaderas...considerados como uno de los primeros sistemas que empleó el hombre a modo de "puente" para cruzar los ríos. Este trabajo es el fruto de varios años de investigación y en él se aportan recientes hallazgos arqueológicos que permiten datar el origen de los "pasos" en la Prehistoria, encontrándose extendidos por los cinco continentes.


     Todo ello con el lenguaje didáctico y ameno que caracteriza todas las obras del historiador e investigador Maximino Fernández Sendin.


BIOGRAFÍA
Maximino Fernández Sendin (Oviedo 1950)



Obras publicadas por el autor:
     º Energía Solar, Si (1982)
     º A Graña y los grañudos. Estudio histórico antropológico (1995)
     º La clave de la felicidad (2000)
     º Historia del pan, los cereales, los molinos y los hornos, desde la Prehistoria a los Tiempos Modernos ( 2002)
     º Galicia. El cruceiro y su origen.
Cruceiro de Covelo ( 2003 )
     º Alfonso I de la Amazonia. La increíble y veraz historia de Alfonso Graña el gallego que reinó entre las tribus jibaras el Alto Marañón (2005)
     º Plantas y frutos medicinales. Todo sobre: la Carqueixa, Hierbabuena, Ruda, Manzanilla, Cirigueña (Celidonia) Manzana, Romero y Ajo (2012)


 
     Colaborador habitual en diferentes medios de comunicación y articulista. Es propietario y director de la Casa Museo Etnográfico Pazo da Cruz (Galicia) Presidente del Centro de Estudios de A Paradanta y O Condado y Presidente del Jurado de los Premios Cumbres del Suido. Sus trabajos gozan de gran acogida entre estudiosos y todo tipo lectores así como de bibliotecas y universidades de diferentes países. Es, colaborador de la Real Academia de la Historia de España


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 23 de enero de 2017

BARRO FASHION - 2017 - BARRO

BARRO FASHION - 2017
PAZO DA CREGA
BARRO


BarroFashion
     Barro celebrará el próximo día 28 un desfile solidario en el Pazo da Crega



     La recogida de alimentos en el "Nadal Solidario en Barro" va a buen ritmo en su quinta edición. Esta campaña de recogida de alimentos no perecederos va destinada a familias de Barro con escasos recursos.



     Esta campaña, que se está desarrollando durante todo la Navidad y tendrá su continuidad hasta pasada la festividad de Reyes, pretende recoger la colaboración de los vecinos de Barro con las personas más necesitadas del municipio.


     La AC Fervenza da Barosa ha logrado implicar en la recogida a administraciones públicas como son el IES de Barro, el CEIP Amor Ruibal, el Centro de Saúde o la Escola Galiña Azul de Barro, y también privadas como los supermecados Fonte, Atlántico, Dia de Barro o la Cafetería A Lareira para facilitar recoger el máximo número de kilos de alimentos.


     El 28 de enero, a las 21 horas en el Pazo da Crega, se celebrará el #BarroFashion Solidario, que por tercer año, aportará las propuestas de moda y diseño a Barro y comarca con un desfile en el que estarán jóvenes diseñadores gallegos y varios establecimientos.


     Para acceder al desfile será necesario hacer una aportación de alimentos no perecederos.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

Fuente: Faro de Vigo
XOAN ARCO DA VELLA

CASTRO CANDAZ - CHANTADA - LUGO

 CASTRO CANDAZ
CHANTADA
LUGO


 O Castro Candaz
  O Castro Candaz non é un vestixio máis, a súa importancia e peso histórico foi moita nos primeiros anos do devir de Chantada e así o consideraron romanos, reis e familias nobres da comarca. 



     Reafirma este dato o feito de que fose considerado gran Casa de Galicia. 


     Hoxe en día atópase anegado pola augas do Miño debido a construción do encoro de Belesar, pero de vez en cando, en época de seca, aínda podemos admirar esta marabilla histórica e natural.


     O emprazamento do Castro Candaz resulta bastante curioso. Ó contrario que os seus irmáns, atópase nun lugar de visibilidade limitada e bastante arredado de calquera núcleo de poboación. Falamos dun monte cónico, case que regular e que se atopa delimitado en tres zonas por correntes fluviais entre as que destacan o Miño e o Enviande, este último afluente do primeiro. Esta construción sita na parroquia de Santa Eulalia de Pedrafita ten a súa entrada polo Poñente, único lugar libre que deixan as augas. Tras este lugar de acceso, atopámonos con tres mesetas cuxa disposición nos mostra, así o testemuñaba Formoso Lamas, que cumpriron unha función a modo de defensa natural diante de posibles invasores. 



     As mesmas dedícanse na actualidade ó cultivo do viño pero no pasado puideron ser utilizadas como patios por onde se introducía a cabalería e tamén, onde se concentraba a xente para defender o Castro. 


     No resto dos puntos Candaz, dada a súa forma cónica e por estar rodeado de auga, debeu de ser inexpugnable, feito que se reafirma cos restos de murallas aparecidos (unha delas posuía unha altura de 2,10 m . de alto).


      Esta península natural foi morada de nobres habitantes. Destacan os romanos que alí construíron unha fortificación pero, por que neste lugar? Os descendentes de Rómulo e Remo tiveron unha acreditada sona de invasores e fustrigadores pero en Chantada, como noutros sitios, víronse acosados e atacados polos naturais da comarca. 



     Diante desta situación, os romanos pensaron nun lugar para defenderse das acometidas nativas e,  que mellor sitio que Candaz?, ningún e alí se instalaron. 


     Este castro foi solar da nobre liñaxe dos Cambero que segundo relata unha antiga tradición, foron proxenitores das afamadas liñaxes dos Camba e dos Taboada. Dise que no lugar os romanos mandaron erguer, por orde dun capitán chamado Gelión Cambero , un castelo que co tempo se había de converter en cabeza de varios outros da rexión e de moitos dos seus señoríos. Parece ser que este capitán era descendente de nobres patricios de Roma, como tamén o foi Lucio Cambelio Cándido.


      Nas historias da época coméntase que este último foi nomeado capitán en Galicia en tempos dos Cónsules Lucio Licinio e Caio Casio. Nunha das súas obras, Paulo Osorio fainos mención del comentándonos que aínda que a súa residencia estaba sita en Lugo, achegábase temporalmente ata o Castelo do Castro Candaz. Do mesmo tamén foi señor don Lupo Cambero Candad , unha extraordinaria personaxe histórica da que se dí que nun tempo foi o cabaleiro máis poderoso de toda Galicia. Casa coa doncela Marcelina Ruis Tenorio de Villalobos que tiña por proxenitores ó gran cabaleiro Pedro Ruis Tenorio de Villalobos e a María Osorio Carrillo; estes a súa vez eran señores da casa de Villalobos a cal está moi preto da cidade de Astorga. Don Lupo posuía acreditadas habilidades militares e conta a historia que con bastante frecuencia ía acompañado dos seus vasalos na loita contra dos árabes. Tamén se sabe que foi un fiel escudeiro do rei don Pelaio a quen prestou axuda na reconquista de Asturias, de parte de Galicia e da cidade de León. 


     Como recompensa a tan valiosa axuda, o primeiro dos monarcas astures concedeu (ó igual que a outros fidalgos galegos) diversas honras a Lupo Cambero entre as que se atopan: o señorío do Castro Candaz e a súa terra, o das montañas da terra de Camba, o do castelo de Rodeiro e o da terra do Arnego, coas súas montañas ata Horbán; ademais distes bens don Lupo recibiu o señorío do alfoz de Arcos, coa súa torre forte e os seus portádegos e lugares e o padroado dos beneficios eclesiásticos co título de señorío. Todo o comentado acerca desta personaxe aparece reflectido na Crónica de don Pelayo e nun Privilexio existente no Arquivo de Simancas amais de no da Catedral de León.


      Ós romanos sucedéronlles unha familia nobre con acreditada presenza en terras da comarca de Chantada, os Condes de Taboada. Datos históricos confirman que no Castro Candaz se situou a casa solar desta familia, sendo destruída en tempos das invasións normandas. 



     As mesmas produciron unha reacción dende a Corte e o rei Ramiro I acudiu en defensa de Chantada. Dende Candaz dirixiu as operacións que o seu exército e os chantadinos realizaron en contra dos invasores nórdicos; finalmente conseguiron derrotalos e expulsalos da comarca.


   Do comentado anteriormente inferimos que o Castro Candaz tivo dúas importantes funcións: servir de morada e de recinto defensivo. A comezos de século conservábanse dúas paredes do antigo castelo, as cales formando un ángulo recto posuían un ancho de 1,88 m. e un longo de 5m . Ó lado destes cementos, na parte Oeste, ollábase unha bóveda. 



     Este dato, que nun comezo pode resultar perturbador, podería posuír unha explicación lóxica. É plausible o feito de que a parte posterior do castro, onde descansaban os restos do castelo, estivera oca no seu interior. Alí poderían estar as habitacións e estancias nas que descansarían os señores, moradores dun Candaz asilo de nobres e gran casa de Galicia. As xentes de hoxe afirman que ó plantar as vides nos laterais do recinto se atoparon cunha especie de ocos que se poden interpretar como bufardas das estancias citadas con anterioridade.


     Para rematar o relato sobre este formidable recinto dicir que o mesmo non está fora de lendas ancestrais. Na actualidade aínda existen xentes da zona que cren que Candaz agocha no seu interior fabulosos tesouros, feito incentivado pola existencia de dúas entradas subterráneas no castro que na actualidade se atopan asolagadas polas augas dos ríos Miño e Chorente. En definitiva, un importante Castro digno de ser estudado e lembrado.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Concello de Chantada
XOAN ARCO DA VELLA