IGLESIA DE SAN VICENTE - OUBIÑA

IGLESIA DE SAN VICENTE
OUBIÑA
CAMBADOS
PONTEVEDRA

     La villa de Cambados está catalogada como conjunto histórico-artístico, y merece un paseo por sus tres barrios: el señorial de Fefiñáns con su impresionante plaza, el comercial-administrativo de Cambados y el barrio marinero de Santo Tomé. 

 

     
     Cambados cuenta con las mejores bodegas de Albariño en las que el visitante es invitado a catar este preciado vino.

     En los siglos V y IV antes de Cristo, los celtas se sitúan en los montes de Castelo y A Pastora, de cuyos poblamientos existen algunos restos. Los fenicios aprovecharon las riquezas de las salinas asentándose en las inmediaciones de la desembocadura del río Umia, explotando a su vez el estaño y el cobre. En diversas excavaciones realizadas han aparecido hachas y otras armas que lo atestiguan.

     Como todos los pueblos de la Ría, sufrió los ataques vikingos y sarracenos desde el S IX, levantando para su defensa la Torre de Sadurniño de la que podemos ver sus ruinas. 

 

     
     Esta lucha de la población le valió para ser nombrada Muy Real Villa por el rey Fernando II en el siglo XII, iniciándose un período de esplendor que queda reflejado en la multitud de pazos que existen en el municipio

     En la actualidad su mayor riqueza se centra, además de en un turismo de calidad, en el cultivo de viñedo, debido a la excelente calidad del terreno que convierte a Cambados en uno de los mayores productores del Vino Albariño, cuya fiesta se celebra el primer domingo de Agosto.

     Iglesia de San Francisco Antiguo convento franciscano, hasta 1835. Una inscripción sitúa el año de fundación en 1588, así como los nombres de los fundadores. Destacan sus rasgos renacentistas y neoclásicos. Hoy es la Iglesia Parroquial de Cambados.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SANTO TOMÉ - MEIS

IGREXA DE SAN TOMÉ 
NOGUEIRA
MEIS 
PONTEVEDRA 
NOITE

     Meis é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca do Salnés. Segundo o IGE, no ano 2009 tiña 5.002 habitantes. O seu xentilicio é Meisiños - Meisense.

     Limita ao norte con Vilanova de Arousa e Portas, ao leste con Barro e Pontevedra, ao sur con Poio e Meaño, e ao oeste con Ribadumia.

     Existen restos da cultura castrexa no monte Castrove, no que tamén se sitúan os petróglifos de Outeiro de Cribo.

     O mosteiro da Armenteira foi fundado no século XII, e a igrexa do recinto foi reconstruída entre os séculos XVI e XVIII. A capela de Santa María de Nogueira pertenceu a un antigo mosteiro. 

     
     As igrexas de San Martiño de Meis e San Salvador son do século XII. A igrexa de Paradela conserva a ábsida románica. O templo de Santo Tomé de Nogueira ten frescos do século XVI. A igrexa de Nogueira ten un retablo de pedra.

     Ademais de tres pazos situados na parroquia de Paradela: o pazo de Señoráns, o pazo de Pompeán e o de Quintáns, destacan os antigos muíños fluviais, destacando o conxunto de Arcos.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

PETROGLIFO LAXE DE RODAS

PETROGLIFO LAXE DE RODAS

LARIÑO

MUROS

     Recentemente, entre 2006 e 2008, foi obxecto dun amplo estudo mediante un proxecto de investigación e posta en valor auspiciado pola Xunta de Galicia, a Universidade de Santiago, o Concello de Muros e a Comunidade de Montes de Louro. Nestes traballos empregáronse técnicas de estudio que incluían calcos, frotados, diversas técnicas fotográficas e informáticas, limpeza do conxunto gravado e posta a punto do entorno.

     Os gravados localízanse no remate unha pequena chaira e preto dun regato de maneira que teñen un amplo dominio visual sobre a contorna. Os motivos principais son dúas grandes espirais que xiran en sentido contrario, rodeadas de 65 coviñas. 

     Foron interpretados como un sistema de medición do tempo baseado nos ciclos solares e luares. Tamén aparece unha escena de equitación interpretada por algún autor coma un xinete que arrastra o carro do sol e que apoiaría a hipótese do calendario.

Situación da estación
     ( 42°46’7.89″N  9° 4’42.35″O )

O Calendario de Laxe das Rodas
     Ó redor ás dúas espirais existen 65 coviñas. Se dividimos 65 entre 5 obtemos a cifra de 13 coviñas, é decir, 13 meses cada ano para un total de 5 anos.

     Cada mes polo tanto entendemos que se representaba cunha coviña, que representaba probablemente a lúa chea. Xa que cada ano tiña 13 meses debemos entender que eran meses de 28 días (o mes sinódico luar dura 29 días, 12 horas e 44 minutos) porque 28 x 13 = 364 días, cifra realmente sorprendente pola precisión deste calendario (lembremos que a Terra invirte 365 días e 6 horas en describir a súa órbita ó redor do Sol). Un deses meses, o nº 13 é evidentemente ficticio para aproximar o calendario luar ó solar, porque o cómputo das doce lúas cheas que hai cada ano e que son as que realmente podían observar dáballes soamente un total de 336 días (28 x 12), que ó engadirlles un mes máis de 28 días (o mes nº 13) resultan 364 días. Para levar unha relación da necesidade de este embolismo graváronse 13 coviñas no triángulo central que se observa entre as dúas espirais. Para efectuar o cálculo do tempo procederíase da seguinte maneira:

    Observábase o solsticio de inverno por calquera dos procedementos habituais (menhires, sombras, aparición de estrelas…).

    Cada lúa chea marcábase colocando unha pedriña ou outro obxecto na coviña correspondente e outra máis no triángulo das 13 coviñas. Empezábase o cálculo dos meses colocando a 1ª pedra na coviña nº 1. É dicir, comezábase pola esquerda no sentido do desenvolvento da espiral maior que se inicia en decembro. Ó chegar á coviña nº 12 pasaran 12 lúas, pero o ano aínda non rematara, polo que habería que esperar ó solticio e engadirlle un mes máis de 28 días. Probablemente este mes ficticio engadíase antes da fin do ano, posiblemente na prima-vera ou na época da recolección para adecuar así os cambios que se observaban na natureza co tempo real astronómico que lle correspondía á estación.

    As espirais eran empregadas simbólicamente para representar o movemento do sol e o paso dunha época a outra: crecemento-decrecemento solar e, polo tanto, os solsticios.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE SAN MARTIÑO - VILABOA

PETO SAN MARTIÑO 
SAN MARTIÑO
VILABOA

    
        Obra de estilo popular, do século XIX, que figura “almiñas” no purgatorio con restos de policromía. Posúe tamén un cruceiro simple.
 

     Configúrase como un monumento pétreo cunha iconografía que representa figuras humanas envoltas nas lapas do purgatorio, aparecendo nun plano superior unha especie de imaxe celestial que intercede por elas.

     Está levantado por detrás dunha mesa altar de granito. Ten forma rectangular que se redondea nos seus ángulos superiores dándolle ao conxunto unha estructura piramidal.

      A representacion articúlase en dous niveis e un par de escenas diferentes. No nivel inferior, aparece certo número de monstros que van situando os corpos dos condenados sobre unha grella martirial. A escena representa maldade e sufrimento. 

No nivel superior, as ánimas que están a piques de se redimiren son axudadadas por dous anxos que se sitúan nos arcos laterais. 

     Por riba deste conxunto, e sobresaíndo en altura debido a un pequeno fuste e un moldurado capitel, un singular cruceiro que acolle, únicamente, á Virxe da Soidade, coas mans diante do peito en símbolo de oración pola salvación dos defuntos.

     O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.

     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.

     Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.

     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome. Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...".

     Tamén se invita a recordar os nosos antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". 
 

     E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogad por nos, Señor, y socorrednos con vuestros sufragios que nos pidiremos por vos".
 

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

PETO EN PORRANS - BARRO

PETO EN PORRÁNS

SAN BREIXO

BARRO

    
     Peto de tipo aberto, sen protección e, agora tamén, sen policromía. Tiña caixón de esmolas, pero na actualidade só conserva o oco. O retablo é de pedra, antigamente pintado en ocre, pois atopan restos desta cor. 

     Preside un Cristo acompañado de San Francisco á dereita, e da Virxe do Carmen á esquerda. Da corda que suxeitan os dous, cóllense as cinco almas para poder conseguir librarse do lume que as atormenta.

     O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.

     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.

     Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.

     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome. Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...".

     Tamén se invita a recordar os nosos antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". 
 

     E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogad por nos, Señor, y socorrednos con vuestros sufragios que nos pidiremos por vos".

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

PETO EN CUSPEDRIÑOS - COTOBADE