martes, 27 de noviembre de 2012

IGREXA DE SAN SALVADOR DE MEIS

IGREXA DE SAN SALVADOR DE MEIS
MEIS
PONTEVEDRA

     Meis é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca do Salnés. Segundo o IGE, no ano 2009 tiña 5.002 habitantes. O seu xentilicio (véxase no Galizionario) é «meisiños - meisense».



     O monumento máis destacado é o mosteiro da Armenteira, formado pola igrexa do século XII e o mosteiro propiamente dito, reconstruído entre os séculos XVI e XVIII. Recentemente foi acordada unha nova e cobizada rehabilitación que o dotará, entre outras instalacións, dunha hospedaxe.

 

     O visitante pode achegarse á capela de Santa María de Nogueira, resto dun antigo mosteiro que lle dá nome á capital, Mosteiro, lugar no que se localiza; á igrexa de San Martiño de Meis e á de San Salvador, ambas do século XII; á igrexa de Paradela, coa ábsida románica, e á de Santo Tomé, con interesantes pinturas do século XVI. Son tamén interesantes a igrexa de San Lourenzo e a de San Vicente, esta con magníficos retablos de pedra.



     Tamén existen testemuños arqueolóxicos, sobre todo, da cultura castrexa no monte Castrove, no que se observan os petroglifos de "Outeiro de Cribo". En arquitectura civil sobresaen o pazo de Señoráns, o pazo de Pompeán e o de Quintáns, todos situados na parroquia de Paradela; e os antigos muíños fluviais repartidos por todas as parroquias, sendo de destacar os de Arcos (Santo Tomé) que forman unha cadea de pequenas edificacións sucesivas. 



VIDEO
XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SAN MARTIÑO DE MEIS

IGREXA DE SAN MARTIÑO DE MEIS
MEIS
PONTEVEDRA


     Meis é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca do Salnés. Segundo o IGE, no ano 2009 tiña 5.002 habitantes. O seu xentilicio (véxase no Galizionario) é «meisiños - meisense».


     O monumento máis destacado é o mosteiro da Armenteira, formado pola igrexa do século XII e o mosteiro propiamente dito, reconstruído entre os séculos XVI e XVIII. Recentemente foi acordada unha nova e cobizada rehabilitación que o dotará, entre outras instalacións, dunha hospedaxe.


     O visitante pode achegarse á capela de Santa María de Nogueira, resto dun antigo mosteiro que lle dá nome á capital, Mosteiro, lugar no que se localiza; á igrexa de San Martiño de Meis e á de San Salvador, ambas do século XII; á igrexa de Paradela, coa ábsida románica, e á de Santo Tomé, con interesantes pinturas do século XVI. Son tamén interesantes a igrexa de San Lourenzo e a de San Vicente, esta con magníficos retablos de pedra.



     Tamén existen testemuños arqueolóxicos, sobre todo, da cultura castrexa no monte Castrove, no que se observan os petroglifos de "Outeiro de Cribo". En arquitectura civil sobresaen o pazo de Señoráns, o pazo de Pompeán e o de Quintáns, todos situados na parroquia de Paradela; e os antigos muíños fluviais repartidos por todas as parroquias, sendo de destacar os de Arcos (Santo Tomé) que forman unha cadea de pequenas edificacións sucesivas. 


VIDEO

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 26 de noviembre de 2012

MUIÑOS DE CAMBOÑO - LOUSAME

MUIÑOS DE CAMBOÑO
LOUSAME
A CORUÑA 


      O Concello de Lousame está situado ó oeste e Galicia e ó suroeste da provincia de A Coruña. A maior parte do territorio municipal está aberto cara á ría de Noia-Muros, xa que é nesta ría onde se desenvolve a maior parte da actividade, tanto económica coma doutra índole.


      Tamén por este maior achegamente, pertence ó partido xudicial de Noia e forma parte da Fundación Comarcal Noia. No territorio municipal, dentro das sete parroquias, hai varios miradores naturais dende onde se poden contemplar magníficas panorámicas das rías de Noia-Muros e de Arousa, así coma do interior da provincia.


      Son edificios de planta rectangular ou cadrada destinados a albergar unha máquina de moer gran, tanto millo, como centeo ou trigo para o consumo animal ou humano. Debido ó abaratamento e maior facilidade e rapidez que ofrecen os modernos muiños eléctricos, caeron en desuso estas construccións nas que o gran se moía gracias á forza da auga, de aí que todos se ubicaban preto dalgún regato ou río cunha canle que lle levaba a auga.


     Normalmente teñen varios propietarios ou seareiros, que compartían o uso por turnos. Quedan abundantes exemplos ó longo dos nosos ríos, en diversos estados de conservación, aínda que o máis frecuente é que estén en proceso de deterioro, debido ó abandono no que caeron nos últimos anos.


     Están construidos en mampostería con adarxas de sillería e porta de entrada de madeira dunha soa folla. A cuberta é de tella do país a dúas augas e a maquinaría era case sempre de madeira con rodicio que podía ser de ferro. Este movía a capa sobre a moa que eran de pedra e machacaban o gran. A auga entra ó muiño, dende o río, por unha canle e volta ó río por un oco aberto na parte baixa do edificio.



VIDEO

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

MONASTERIO DE ARMENTEIRA - NOITE

MONASTERIO DE ARMENTEIRA
NOITE
MEIS
PONTEVEDRA


     El monasterio de Armenteira fue fundado por el abad Ero en el siglo XII tras una donación de Diego Obéquiz. El monasterio pasa a pertenecer a la Orden Cisterciense en el año 1162 denominándose Santa María de Armenteira y poco después se iniciarían las principales obras del monasterio, entre ellas la de la iglesia en el año 1167.


     La iglesia es de planta de cruz latina, en la fachada destaca un rosetón que adorna la portada formada por varias arquivoltas las cuales se mantienen gracias a las seis columnas embebidas de cada lado.Los contrafuertes separan las tres naves por el exterior, y terminan con ábsides semicirculares que se encuentran en la cabecera. Unos arcos fajones refuerzan la nave apuntada central. 


     La fachada principal del monasterio forma un ángulo recto, según las formas tradicionales, con la de la iglesia, tiene una sencilla portada centrada bajo cinco balcones situados en la iglesia, y tiene una puerta adintelada coronada por un arco en el que se puede ver el escudo del monasterio.


     Sobre el crucero se sitúa el cimborrio, que está cubierto con una cúpula con nervaduras que se cruzan en el centro que es propio del arte Almohade y único caso que podemos encontrar en Galicia, donde se demuestra la participación de maestros musulmanes.



     El elemento principal del monasterio de Santa María de Armenteira es el claustro Regular o de las Procesiones, que se empieza a construir a finales del siglo XVI y se finaliza a finales del siglo XVIII en estilo neoclásico. El claustro es de planta cuadrada, se encuentra pegado al lado sur de la iglesia y comunicado con ella a través de una portada situada a la altura del cuarto tramo de la nave principal.


     El Lunes de Pascua se celebra la romería de la Virgen de las Cabezas en el monasterio y son muchos los que se acercan hasta aquí, a pie, siguiendo el camino de los antiguos peregrinos, para honrar a la "Virxe das Cabezas". 


VIDEO

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

CAPILLA DE ATALAYA - PORTO DO SON

CAPILLA DE ATALAIA
PORTO DO SON
A CORUÑA 
     
     Esta capilla dedica su culto a la Virgen del Carmen. Está formada por una nave rectangular cubierta con bóveda de cañón que descansa sobre muros de sillería de granito. La capilla mayor, en la cabecera, es de planta cuadrada y cubierta con bóveda de crucería. En el lateral norte se sitúa una capilla desde la que se accede a la sacristía. A los pies de la nave se levanta el coro al que se accede por una escalera abierta en el muro. En el exterior cabe destacar la ausencia de ornamentación. La fachada principal se compone de una portada rectangular sobre a que se abre un pequeño vano, también rectangular. En el lateral sur se erige el campanario, sobre una peana cuadrada, formado por cuatro machones unidos por arcos de medio punto y que remata con una cupulilla coronada por pináculos con bolas.


     El pequeño municipio de Porto do Son está situado en la parte sur de la Ría de Muros-Noia. Destaca por sus más de 25 kilómetros de costa salpicados de multitud de playas. Portosín, con su estupendo puerto deportivo y el castro marítimo de Baroña son visitas obligadas. Porto do Son es un pueblo con gran sabor marinero.



     Como en el resto de la zona del Barbanza, en el municipio de Porto do Son han aparecido innumerables restos de la cultura paleolítica. En la parroquia de Baroña han aparecido varias mámoas y en la cueva del Fonforrón utiles de la época. Además, aquí se encuentra el Castro de Baroña que, por su situación costera, es uno de los más bellos de Galicia.




     Algunos estudios señalan que tambien la Vía Per Loca Marítima de los romanos recorría este municipio, siendo muy probable la existencia de un puerto romano en Portosín, ya que se han descubierto algunos mosaicos testigo de su paso.



     Como en toda esta costa, durante la Edad Media los piratas normandos arrasaron la zona varias veces.
     Administrativamente, Porto do Son perteneció a la villa de Noia hasta que se independizó en 1812.



     La instalación a fin de siglo de las fábricas de salazón permitió un mayor desarrollo de la zona ya que, desde siempre, la economía de sus gentes ha estado basada en la pesca y en la agricultura. En los últimos años, al igual que el resto de la costa gallega, se ha producido un aumento del turismo.  



VIDEO
MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

SANTA MARIA DE XUÑO - PORTO DO SON

IGLESIA
DE
SANTA MARIA DE XUÑO
PORTO DO SON
A CORUÑA

     El pequeño municipio de Porto do Son está situado en la parte sur de la Ría de Muros-Noia. Destaca por sus más de 25 kilómetros de costa salpicados de multitud de playas. Portosín, con su estupendo puerto deportivo y el castro marítimo de Baroña son visitas obligadas. Porto do Son es un pueblo con gran sabor marinero.



     Como en el resto de la zona del Barbanza, en el municipio de Porto do Son han aparecido innumerables restos de la cultura paleolítica. En la parroquia de Baroña han aparecido varias mámoas y en la cueva del Fonforrón utiles de la época. Además, aquí se encuentra el Castro de Baroña que, por su situación costera, es uno de los más bellos de Galicia.




     Algunos estudios señalan que tambien la Vía Per Loca Marítima de los romanos recorría este municipio, siendo muy probable la existencia de un puerto romano en Portosín, ya que se han descubierto algunos mosaicos testigo de su paso.



     Como en toda esta costa, durante la Edad Media los piratas normandos arrasaron la zona varias veces. Administrativamente, Porto do Son perteneció a la villa de Noia hasta que se independizó en 1812.

 
     La instalación a fin de siglo de las fábricas de salazón permitió un mayor desarrollo de la zona ya que, desde siempre, la economía de sus gentes ha estado basada en la pesca y en la agricultura. En los últimos años, al igual que el resto de la costa gallega, se ha producido un aumento del turismo.   


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA