HORREOS DE OXÉN - SOBREIRA - VILAMARÍN

 HORREOS DE OXÉN

OXÉN

SOBREIRA

VILAMARÍN

Oxén
      Oxén é un lugar da parroquia de Sobreira, no concello ourensán de Vilamarín, na comarca de Ourense. 

      Segundo o IGE, en 2023 tiña 75 habitantes (41 homes e 34 mulleres).

Sobreira
     San Xoán de Sobreira é unha parroquia do concello de Vilamarín, na comarca de Ourense, provincia de Ourense.

     No ano 2007 tiña 228 habitantes, dos cales 105 eran homes e 123 mulleres. O que supón unha perda de habitantes en relación ao ano 2006.

Patrimonio
      No lugar do Rego está o Pazo de Sobreira ou do Rego, do século XVIII, que ocupa illado o centro dunha grande extensión.

     O escudo presenta os brasóns de Enríquez, Mosquera e outros. A capela estivo dedicada a San Xosé.

Lugares de Sobreira
      Arbor, Oxén, O Rego, Sobreira

Vilamarín
      Vilamarín é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca de Ourense.

     Segundo o padrón municipal en 2014 tiña 2056 habitantes (2236 en 2003).

      O seu xentilicio é vilamarinés.

Xeografía
     Situado ao norte da provincia e a 17 km da súa capital, o concello de Vilamarín ocupa unha superficie de 56 km².

      Limita ao norte co concello de Carballedo (provincia de Lugo) ao sur con Amoeiro, ao leste coa Peroxa e ao oeste con San Cristovo de Cea.

     Dende 1987 celébranse a mediados de xullo as Noites Teatrais.

Parroquias de Vilamarín    
      Boimorto (Santa Baia), León (Santa Baia), Orbán (Santa María), Reádegos (San Vicente), O Río (San Salvador) | Sobreira (San Xoán), Tamallancos (Santa María), Vilamarín (Santiago), Viña (San Román)

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

 

 

 

PETO DE SAN FIZ - SAN FIZ - ARMESES - MASIDE

 PETO DE SAN FIZ

SAN FIZ

ARMESES

MASIDE

 Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás... 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

HORREOS DE CALVOS - CALVOS - PENOSIÑOS - RAMIRÁS

 HORREOS DE CALVOS

CALVOS

PENOSIÑOS

RAMIRÁS

 Calvos
        Calvos é un lugar da parroquia de Penosiños, no concello ourensán de Ramirás, na comarca da Terra de Celanova.

      Segundo o IGE, en 2023 tiña 53 habitantes (27 homes e 26 mulleres).

Penosiños
       San Salvador de Penosiños é unha parroquia do concello ourensán de Ramirás na comarca da Terra de Celanova. 

     Segundo o IGE en 2015 tiña 241 habitantes (105 homes e 136 mulleres) distribuídos en 13 entidades de poboación.

       Desde o punto de vista eclesiástico, xunto co lugar de Fontebranca (en Penosiños, Gomesende), forma a parroquia eclesiástica de Penosiños.

Lugares de Penosiños
      Calvos, Carraguedo, Fonte Branca, Marnotos, A Moreira, Proente, Pumar Vello, As Regas, O Reguengo, Silvaescura, O Tellado, A Veiga, Vilanova

Ramirás
      Ramirás é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca da Terra de Celanova.

      Segundo o Padrón municipal de habitantes no 2014 tiña unha poboación de 1.643 persoas (2.053 en 2003).

     O xentilicio é ramirao.

Historia
      Comezou a ser habitado polos Coelernos, que construíron os castros de Grixó e Marnotos. Na Idade Media estas terras remataron caendo baixo o dominio do mosteiro de Celanova, que tiña aquí un dos seus priorados en Paizás, en constante litixios e preitos contra das monxas do mosteiro de San Pedro de Ramirás por mor das lindes dos seus dominios ata que os monxes conseguiron que extinguisen a vida monástica feminina deste lugar e así dominar eles sós a zona.

     O concello naceu administrativamente en 1926, trala fusión dos municipios de Freás de Eiras e Vilameá de Ramirás. A cabeza do antigo priorato de Celanova, San Salvador de Paizás, era chamado antigamente "de Eiras", sendo ese o nome dado ao río Tuño, segundo consta na documentación do mosteiro desde finais da Alta Idade Media.

Patrimonio
      O mosteiro de San Pedro de Ramirás é do século X. Aínda que a orixe non está ben establecida, sábese que foi fundado por Omnéga, abadesa do mosteiro de Santa Comba de Bande. Convento dos beneditinos en 1137, logo tivo diversos cambios. A igrexa, empezada no estilo románico, foi acabada no estilo gótico.

       Ramirás conta con parte da ruta homologada de sendeirismo PR-G 143 Ruta do río Arnoia. É unha ruta lineal duns 11 km entre o Santuario da Nosa Señora do Val (Gomesende) e Escudeiros (Ramirás)

Parroquias de Ramirás    

      Casardeita (Santiago), Escudeiros (San Xoán), Freás de Eiras (Santa María), Grixó (Santa Isabel). Mosteiro (San Pedro), Paizás (San Salvador), Penosiños (San Salvador), Rubiás (Santiago), Santo André de Penosiños (Santo André), Vilameá de Ramirás (Santa María) 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DO HORREO DE FATÓN - SOUTO - SAN CRISTOVO DE CEA

 PETO DO HORREO DE FATÓN

SOUTO

SAN CRISTOVO DE CEA

  Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...  

VIDEO

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DO CASAL - BARRIO DO CASAL - GULÁNS - PONTEAREAS

 PETO DO CASAL

BARRIO DO CASAL

GULÁNS

PONTEAREAS

    Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás... 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA