ALDEA DE CURVEIRA - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 ALDEA DE CURVEIRA

CASTRO LABOREIRO

MELGAÇO

 Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da rexion do Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade.

     O antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrexos defenderon as suas costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas".

     A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre coñecido, polas súas migracións nómadas ...

     Isto non é unha transhumancia, pero e migración global - o gando, a xente, e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente solitarios.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrexas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación natutal, denominado "brandas" para os chamadas "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, a principios da primavera."

Os montes Laboreiro
     A serra do laboreiro forma parte do Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitos afluentes que desembocan no río Laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

     A ocupación da montaña do Laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE RIBEIRO DE CIMA - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 IGREXA DE RIBEIRO DE CIMA

RIBEIRO DE CIMA

CASTRO LABOREIRO

  MELGAÇO

Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da rexion do Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade.

     O antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrexos defenderon as seus costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas".

     A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre coñecido, polas súas migracións nómadas ... 

     Isto non é unha transhumancia, pero e migración global - o gando, a xente, e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente solitarios.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrexas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación natutal, denominado "brandas" para os chamadas "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, a principios da primavera."

Os montes do Laboreiro
     A serra do laboreiro forma parte do Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitos afluentes que desembocan no río Laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

     A ocupación da montaña do Laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

MOSTEIRO DE SANTA MARÍA LA REAL DE VALDEIGLESIAS - PELAYOS DE LA PRESA

 MOSTEIRO DE SANTA MARÍA LA REAL

VALDIGLESIAS

PELAYOS DE LA PRESA

  Mosteiro de Santa María de Valdeiglesias
       O mosteiro de Santa María a Real de Valdeiglesias, mosteiro de Santa María de Valdeiglesias ou simplemente mosteiro de Pelayos é un mosteiro de España en ruínas situado na localidade de Pelayos de la Presa, na Comunidad de Madrid.

Historia
        Localízase ao norte do arroio da Presa, preto da localidade.

     A súa construción, efectuada pola orde cisterciense, data do século XII, aínda que sufriu melloras a partir do século XV.

      ​ En 1836 a desamortización de Mendizábal e a marcha dos frades supuxeron o comezo do proceso de ruína no que se atopa o complexo.

        En 1854 a sillería do coro, de estilo plateresco do século XVI, foi trasladado á catedral de Murcia por doazón da raíña Isabel II de España, despois de que a anterior sillería fose destruída nun incendio.

         O arquitecto Mariano García Benito adquiriu as ruínas en 1974 e investiu esforzos na súa rehabilitación; posteriormente doouno ao concello de Pelayos de la Presa en 2003.

        Foi declarado por Real Decreto ben de interese cultural o 23 de novembro de 1983, publicándose a resolución no BOE o 14 de febreiro de 1984.4​5​

Pelayos de la Presa
       Pelayos de la Presa é un municipio español situado ao suroeste da Comunidad de Madrid.

      Ten unha superficie de 7,58 km² cunha poboación de 2475 habitantes (INE 2018) e unha densidade de 326,52 hab./km².

       Atópase situado nunha zona de monte baixo do suroeste da Comunidad de Madrid, xunto ao encoro de San Juan, o que condiciona a súa economía. 

      Esta baséase principalmente no sector turístico e de servizos, chegando a localidade a quintuplicar a súa poboación en tempada estival.

Demografía
       O municipio, que ten unha superficie de 7,58 km²,4​ conta segundo o padrón municipal para 2017 do INE con 2468 habitantes e unha densidade de 325,59 hab./km².

     Poboación de dereito (1842-1897, excepto 1857 e 1860 que é poboación de feito) segundo os censos de poboación do século XIX.

      Poboación de dereito (1900-1991) ou poboación residente empadroada (2001 e 2011) segundo os censos de poboación do INE.  Poboación segundo o padrón municipal de 2017 do INE.

Patrimonio histórico-artístico
    Mosteiro de Pelayos
     Trátase das ruínas dun mosteiro da orde cisterciense construído no século XII. Foi declarado ben de interese cultural en 1983.

Picota
    Convertida en fonte en 1918,7​ en 2011, coa remodelación da praza na que se atopaba foi separada desta para «realzar o valor histórico-artístico» da columna.

Festas

    San Blas sendo o día grande o 3 de febreiro, e a noite anterior coñécese como "A noite das Candeas"
    Romaría de San Blas o último sábado de maio. Foi instaurada en 1994.
    Nª. Sra da Asunción o 15 de agosto

       As festas son en torno ao 15 de agosto e duran cinco días. Habitualmente celébranse concertos ao aire libre (a miúdo na praza do pobo) que fan gozar aos pelayeros especialmente durante as noites importantes das festas.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

VIACRUCIS DE HOSPITAL - OSOÑO - VILARDEVOS

 VIACRUCIS DE HOSPITAL

OSOÑO

VILARDEVOS

O Hospital
     O Hospital é un lugar da parroquia de Osoño, no concello ourensán de Vilardevós.

      Segundo o IGE do 2009 tiña 8 habitantes dos que 1 era home e 7 eran mulleres, o que supón unha perda de habitantes con respecto a 2008.

Osoño
      San Pedro de Osoño é unha parroquia do concello de Vilardevós na comarca de Verín, na provincia de Ourense.

     No ano 2007 tiña 308 habitantes, deles 140 eran homes e 168 eran mulleres, o que supón unha diminución de 13 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.

     É a parroquia máis poboada do concello de Vilardevós.

Lugares de Osoño
     A Bemposta, Cavadas, Devesa, O Hospital, Osoño, O Peto, A Veiga das Meás

Comarca de Verín
       A comarca de Verín é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Verín.

       Pertencen á comarca os concellos de Castrelo do Val, Cualedro, Laza, Monterrei, Oímbra, Riós, Verín e Vilardevós.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA