IGREXA DE SAN MARTIÑO DE DOADE - DOADE - SOBER

 IGREXA DE SAN MARTIÑO DE DOADE

DOADE

SOBER

 Doade
      San Martiño de Doade é unha parroquia do concello de Sober, na comarca da Terra de Lemos, na provincia de Lugo.

     Limita ao norte e leste co concello de Monforte de Lemos, ao oeste coa parroquia de Brosmos, e ao sur coa parroquia de Amandi e cos concellos ourensáns da Teixeira e Castro Caldelas, dos que está separado polo río Sil.

     Tiña unha poboación de 120 habitantes en 2016, 57 homes e 63 mulleres, agrupados nas entidades do Bidual, Castro, Ceceda, Doade, Francos, A Lampaza, Mourentán, Vilachá e Vilar de Mouros.

     En plena Ribeira Sacra, é coñecida polas súas viñas e adegas desa denominación de orixe. Algunhas das vides atópanse en pendente, na ribeira dereita do río Sil, que forma nesa zona un profundo canón. Entre o seu patrimonio destacan a igrexa parroquial, do século XVII, as capelas de San Pedro e San Amaro, a fonte de San Xermán e os miradoiros sobre o canón.

     As localidades de A Lambaza e Vilar de Mouros forman un exclave de 5,4 quilómetros cadrados de superficie que está situado 450 metros ao leste do resto da parroquia. Este exclave limita ao norte, leste e oeste con Monforte de Lemos e ao sur co río Sil.

Lugares de Doade
   O Bidual, Castro, Ceceda, Doade, Francos, A Lampaza, Mourentán, Vilachá, Vilar de Mouros

Comarca da Terra de Lemos
     A Terra de Lemos é unha comarca galega situada ó sur da provincia de Lugo cuxa capital é Monforte de Lemos, que tamén é o concello máis poboado da comarca. A maioría da superficie (toda excepto o concello de Bóveda) forma parte da Ribeira Sacra, da que Monforte tamén é a súa capital.

     Pertencen á comarca da Terra de Lemos os seguintes concellos: Bóveda, Monforte de Lemos, Pantón, A Pobra do Brollón, O Saviñao e Sober.

     A comarca linda ó norte coa comarca de Sarria, ó oeste coa comarca de Chantada, ó leste coa comarca de Quiroga e, ó sur coas comarcas ourensás de Ourense e Terra de Caldelas.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SAN PEDRO DE BOADO - BOADO - XINZO DE LIMIA

 IGREXA DE SAN PEDRO DE BOADO

BOADO

XINZO DE LIMIA

 Boado
     San Pedro de Boado é unha das 22 parroquias do concello ourensán de Xinzo de Limia na comarca da Limia.

     Segundo datos do IGE en 2009 tiña 143 habitantes, 72 homes e 71 mulleres.

Economía
     As súas actividades económicas principais son a gandería (vacún), a agricultura (trigo, pataca e produtos da horta). Tamén hai outros servizos como a fontanería, mecánica, e sector servizos.

Topónimo
     Hai varias teorías sobre a orixe do topónimo Boado. Pode provir da palabra céltica bed/bud, que significaba "auga parada, charca, fonte", pola súa proximidade á Lagoa de Antela.

     Tamén é posible que proveña do árabe ouadi ("río"), ou do latín uadum ("fonte"), dado o feito de que en Boado existen máis de vinte fontes.

Festas
     O patrón da parroquia é San Pedro, que se celebra a última fin de semana do mes de xuño, mais tamén se celebran misas e festas por Ramos, polo magosto e polo Entroido.

Lugares de Boado
     Boado, Porto Alto

Comarca da Limia
     A comarca da Limia é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Xinzo de Limia.

     A ela pertencen os concellos de Baltar, Os Blancos, Calvos de Randín, Porqueira, Rairiz de Veiga, Sandiás, Sarreaus, Trasmiras, Vilar de Barrio, Vilar de Santos e Xinzo de Limia. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SANTIAGO DE GUSTEI - GUSTEI - COLES

 IGREXA DE SANTIAGO DE GUSTEI

GUSTEI

COLES

Gustei
      Santiago de Gustei é unha parroquia situada no concello de Coles na provincia de Ourense.

     Segundo o padrón municipal de 2005 tiña 875 habitantes (461 homes e 414 mulleres), distribuídos en oito entidades de poboación: Gustei, Pobadura, Seara Vella, Sequeiros, Sobral, Vilarnaz, Boncomezo e Soutullo de Arriba.

     Durante o antigo réxime a parroquia pertenceu á xurisdición de Gustei, dependente da diocese de Ourense. 

     En 1812 e 1820 constituíuse como concello de seu, integrándose en 1835 no de Coles.

Patrimonio
     A igrexa parroquial é de orixe románica, construída na segunda metade do século XII. Desa época consérvase a fachada, a porta do muro sur, e un tramo da ábsida. En 1979 foi declarada patrimonio arquitectónico de interese histórico-artístico. No altar maior hai unha figura en pedra policromada de Santiago o Maior en postura sedente de mediados do século XIII.

Lugares de Gustei
      Boncomezo, Gustei, Pobadura, Seara Vella, Sequeiros, Sobral, Soutullo de Arriba, Vilarnaz

Coles
     Coles é un concello da provincia de Ourense, pertencente a comarca de Ourense. Segundo o IGE en 2014 tiña 3.150 habitantes (3.201 en 2003).

Xeografía
     O concello, de 38,25 km², abrangue 10 parroquias. Limita ao noroeste con Vilamarín, ao nordeste coa Peroxa, ao sueste co Pereiro de Aguiar (a través do río Miño), ao suroeste con Ourense e ao oeste con Amoeiro. 

     A zona noroeste é máis elevada, con cumios como o Castro de Santa Águeda (682 m) ou os montes de Cambeo (488 m). No leste as terras graníticas descenden cara ao curso do Miño.

     O principal curso fluvial é o río Miño, que serve de fronteira ao longo de 6 km. O encoro de Velle supuxo cambios importantes na zona, destruíndo as pesqueiras existentes.

     Outro curso menor é o río da Barra, afluente do Miño que serve de fronteira coa Peroxa. O río Gustei únese ao rego de Lusín, desembocando no Miño, ao igual que o regueiro de Carrís.

Comarca de Ourense
      A comarca de Ourense é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Ourense. 

     Pertencen a esta comarca os concellos de Amoeiro, Barbadás, Coles, Esgos, Nogueira de Ramuín, Ourense, O Pereiro de Aguiar, A Peroxa, San Cibrao das Viñas, Taboadela, Toén e Vilamarín.

     Limita ao norte coa comarca de Chantada (Lugo), ao nordeste coa comarca da Terra de Lemos (Lugo) e comarca da Terra de Caldelas, ao leste e sueste coa de Allariz-Maceda, ao sur coa de Celanova e ao oeste coas do Ribeiro e Carballiño.

MAPA 

 

 XOAN ARCO DA VELLA

CASAS PINTORESCAS DA COSTA NOVA - ILHAVO

 CASAS PINTORESCAS

COSTA NOVA

ILHAVO

     "Palheiros dá Costa Nova" é o nome xeralmente utilizado para designar as casas con franxas de cores, sobre fondo branco, que existen nesta praia e, especialmente, concentradas na beirarrúa de Arrais Ançã.

     Desde 2004 son unha seña de identidade de Portugal, popularizándose a nivel nacional e internacional cando, con motivo da Eurocopa de fútbol que se disputou en Portugal ese ano, unha fotografía destes paraxes utilizouse como un dos principais carteis turísticos.

     Este lugar todo, non era un "secreto" e era moi coñecido na rexión e en certos círculos artísticos e políticos nacionais... 

     Á fin e ao cabo, en 1863, o escritor Eça de Queirós referiuse a el como "un dos lugares máis deliciosos do mundo ".

     Ata principios do século XIX, Costa Nova era unha extensa praia deshabitada, na Ría de Aveiro, en 1808, os pescadores das compañías pesqueiras de *Ílhavo trasladáronse paulatinamente a Costa Nova e comezaron a construír chavolas, é dicir, construcións en madeira, aproveitando o material que abundaba na rexión, a madeira, e que era de fácil transporte. Serviu de acubillo ou sala de estar, pero máis tarde, en todos os que dan a ría, serviu de almacén para a salgadura ou o peixe seco.

     Inicialmente a madeira sen tratar, as chavola eran da cor da madeira. As formas de protexelos dos elementos naturais facían que se cubrisen cun composto a base de aceite de peixe ao que se lle engadían pigmentos naturais.

       Logo, os pixamas tornáronse vermellos, ocres e negros (aínda que algúns son destas tonalidades). A diferenza doutros lugares da costa portuguesa, Costa Nova adopta o costume de alternar cores nas paredes das chavolas.

       Inicialmente grandes e sen divisións interiores, a medida que se consolida a ocupación humana da Costa Nova, van cambiando os paxares... e as xanelas e, nalgúns casos, incluso as chemineas.

     Os seus interiores agora divídense con paredes de madeira e en ocasións, mesmo se “decoran” con cunchas da praia.

     Nun principio, os pescadores e traballadores de salgaduras e secaderos de peixe, e máis tarde as familias dos membros das empresas pesqueiras, os seus socios, empregados e forasteiros foron atraídos a Costa Nova nos meses de verán e outono, en pleno apoxeo e co cambio de hábitos de lecer, a Costa Nova, entre o río e o mar, atrae tamén a escritores, políticos, burgueses e mesmo ao pobo.

      As casa da Costa Nova, imersas deste novo espírito, decóranse agora con franxas de cores, ao estilo de ir ao baño, servindo de habitacións durante a tempada de veraneo...

     Hoxe en Costa Nova e as súas pajares son buscados principalmente por familias de vacacións pero tamén por practicantes da náutica que, nesta praia, atopan un pequeno paraíso apto para a maioría de navegantes, xa sexan experimentados ou principiantes.

MAPA 

 

Fuente: Camara de Ilhavo

XOAN ARCO DA VELLA

ROTEIRO DA "ANPA DO COLEXIO DA CARBALLEIRA" - LOURIZÁN

 ROTEIRO DA ANPA 

DO 

COLEXIO DE A CARBALLEIRA

LOURIZÁN

      O meu agradecemento  a "ANPA do Colexio A Carballeira - Lourizán" por convidarme participar da xornada de Ruta en Familia da comunidade escolar.

     Foi un privilexio compartir faladoirodo cos nenos, nenas, pais, nais e personal do colexio .

     So dicir que me sentin moi a gusto e felicitar as xentes que organizaron a saida e o marco do Pazo de Lourizan sirveu para disfrutar moitisimo.

      Poden contar conmigo para o que poida axudar, e xa con ganas de que se faga outra actividade para non esquencer o noso patrimonio "inmaterial" e as nosas cousas.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA