domingo, 6 de junio de 2021

PETO DE SANTO ANTÓN - SAN SALVADOR DE MACEIRA - COVELO

 PETO DE SANTO ANTÓN

SAN SALVADOR DE MACEIRA

COVELO


 Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.


    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.


     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.


     En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás... 

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA


MUIÑO DE MUÑIN - RÍO VIÑAO - PONTE NOVA - BOBORÁS

 MUIÑO DE MUÑIN

RÍO VIÑAO

PONTE NOVA

BOBORÁS

 Boborás
     Boborás é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca do Carballiño. 

     Segundo o Padrón municipal de habitantes no 2015 a súa poboación era de 2510 persoas (3286 en 2003).

     Recibe o seu nome da aldea de Boborás, na parroquia de Xuvencos, onde está a casa consistorial.O seu xentilicio é boborao ou boborés.


Xeografía
     O concello está situado no noroeste da provincia de Ourense. Ten dúas zonas diferenciadas: no sur abondan as fragas e as vides, e no centro e norte, máis accidentados, predominan os prados. 

     Está atravesado polo río Arenteiro polo norte, e polo Cartelle e o Avia polo sur.

     O clima é cálido nos meses de verán e frío e chuvioso nos meses de inverno.


Historia

     Durante a Idade Media asentáronse na zona diversas ordes relixiosas e militares, coma a Orde do Santo Sepulcro, do Temple ou a Orde de San Xoán de Xerusalén, coñecida tamén como Orde de Malta ou de Rodas. 

     Todas elas deixaron a súa pegada en diferentes construcións civís e relixiosas.

Patrimonio histórico e artístico
     A igrexa de San Xulián de Astureses é un templo románico, edificada polos Templarios no século XII. Ten planta rectangular, cunha ábsida semicircular. A fachada presenta unha ornamentación excelente.

     A igrexa de San Martiño de Cameixa mestura varios estilos, destacando a ábsida románica, o reloxo de Sol e os canzorros situados baixo o beiril.

     A igrexa de Xuvencos, restaurada no século XVI, e a igrexa de San Mamede de Moldes, construída sobre un castro transformado posteriormente nun camposanto, tamén son de orixe románica.

     O pazo de Moldes, situado preto da igrexa de San Mamede, é a casa natal de Antón Losada Diéguez.

     O conxunto histórico-artístico de pazos de Arenteiro agrupa a casa de Arriba, Asa e Granxa do Mato, pazo de Cervela, pazo do Currelo, pazo Feixó, pazo de Laxas e pazo de Tizón.


Parroquias de Boborás     
     Albarellos (San Miguel), Astureses (San Xulián), Brués (San Fiz), Cameixa (San Martiño), Cardelle (San Silvestre), Feás (Santo Antón), Laxas (San Xoán), Moldes (San Mamede), Moreiras (Santa Mariña), Pazos de Arenteiro (San Salvador), O Regueiro (San Pedro), Xendive (San Mamede), Xurenzás (San Pedro), Xuvencos (Santa María)


Comarca do Carballiño
     A comarca do Carballiño é unha comarca galega situada na provincia de Ourense.

     Toma o nome da súa vila principal. Pertencen a ela os concellos de San Amaro, Beariz, Boborás, O Carballiño, San Cristovo de Cea, O Irixo, Maside, Piñor e Punxín.


Poboación
     No ano 2020 tiña 26.443 habitantes, deles 13.896 eran mulleres e 12.547 homes.

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA



viernes, 4 de junio de 2021

ANTIGA ESTACIÓN DE TREN DE QUEIXAS-LONDOÑO - CERCEDA

ANTIGA ESTACIÓN DE TREN

QUEIXAS-LONDOÑO

CERCEDA

 Estación de Queixas-Londoño
     Queixas-Londoño é un apeadoiro de Adif, situado en Londoño e moi preto de Queixas, no concello de Cerceda, provincia da Coruña.

     Estaba situada na liña A Coruña-Madrid, mais dende 2007 non presta servizos de pasaxeiros e está situada nunha vía morta.

     Segundo o IGE en 2018 tiña 809 habitantes (419 mulleres e 390 homes), distribuídos en 6 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 998 habitantes.

Lugares de Queixas
     A Abelleira, Astande, O Barroso, O Boedo, O Calvario, A Capela,, Casaldalbre, O Cruceiro, O Grixario, A Lagoa, O Lodeiro, A Nespereira, O Pao do Lobo, O Pedregal, O Penzo, Portobrea, O Portofranco, Recegulfe, O Redondelo, O Sabugueiro, San Vicenzo, O Telleiro, Tourío, O Uval, O Vilar de Queixas, O Vilarvello, Virís 


Cerceda
     Cerceda é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca de Ordes.


Demografía
     Segundo o IGE a súa poboación no 2014 era de 5.156 habitantes (5.570 no 2009, 5.483 no 2006, 5.500 no 2005, 5.499 no 2004, 5.471 no 2003). O seu xentilicio é «cercedense».

Patrimonio
     Existen restos de dous castros galaicos, o castro de Coto de Guichar (na parroquia das Encrobas) e o castro de Cerceda. Neste atopouse un torque de ouro.

     Entre os diversos templos relixiosos destaca a igrexa de Santo André de Meirama, construída no século XII e reformada en 1720.

     Do pazo de Boedo, declarado en 1994 Ben de Interese Cultural, mantense un caserón cun par de chemineas e uns brasóns. No pazo-torre de Gontón das Encrobas están localizadas na actualidade as oficinas da empresa mineira Limeisa. A súa torre tiña orixe medieval. O pazo das Lavandeiras foi construído no século XVIII, de estilo barroco, estando no presente restaurado. Forma parte dun conxunto histórico fundado polos descendentes dos Becerra.

Parroquias de Cerceda     
     Cerceda (San Martiño), As Encrobas (San Román), Meirama (Santo André), Queixas (Santa María), Rodís (San Martiño), Xesteda (Santa Comba)

Comarca de Ordes
     A comarca de Ordes é unha comarca galega situada na provincia da Coruña cuxa capital é Ordes. 

     A esta comarca pertencen os concellos de Cerceda, Frades, Mesía, Ordes, Oroso, Tordoia e Trazo. 

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA


jueves, 3 de junio de 2021

FORNELA NA IGREXA DE SIMES - SIMES - MEAÑO

 FORNELA NA IGREXA DE SANTA MARÍA

SIMES

MEAÑO


 Simes
     Santa María de Simes é unha parroquia que se localiza no leste do concello pontevedrés de Meaño.

     Segundo o padrón municipal de 2016 tiña 542 habitantes (283 mulleres e 259 homes), distribuídos en 6 entidades de poboación, o que supón un descenso respecto ós anos 2010, cando tiña 561 veciños, e 2005 cando eran 564. Ten unha superficie de 6,05 km².

Patrimonio histórico-artístico
     Cómpre destacar a igrexa parroquial, románica do século XIII, que conserva a portada e o presbiterio e, ao seu carón, dous interesantes cruceiros.


     No adro da igrexa hai unha fornela coa imaxe da Virxe.


     Nesta parroquia atópase un dos escasísimos exemplos de hórreos en "L" que se conservan en Galicia.

Lugares de Simes    
     A Igrexa, Aguís, O Souto, Pazos, Quintáns, Vilariño

Comarca do Salnés
     A comarca do Salnés é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra e a súa capital é Vilagarcía de Arousa, á cal pertencen os concellos de Cambados, O Grove, A Illa de Arousa, Meaño, Meis, Ribadumia, Sanxenxo, Vilagarcía de Arousa e Vilanova de Arousa.

 

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DA VIRXEN DE LANDEIRAS - MERELLE - TÁLLARA - LOUSAME

PETO DA VIRXEN DE LANDEIRAS

MERELLE

TÁLLARA

LOUSAME

  Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.


    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.


     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

     En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás... 

MAPA 

 

SÍGUENOS:

Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA