IGREXA DE SANTIAGO DE ERMELO - ERMELO - BUEU

IGREXA DE SANTIAGO DE ERMELO

ERMELO

BUEU

Ermelo
     Santiago de Ermelo é unha parroquia que se localiza no sur do concello de Bueu. 

     Segundo o IGE en 2013 tiña 73 habitantes (36 mulleres e 37 homes) nunha soa entidade de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 92 habitantes.

Patrimonio
     Na parroquia atopábase o mosteiro de Santiago de Ermelo. Na igrexa parroquial consérvase unha lápida cunha inscrición, na actualidade partida en dúas pezas, colocadas sobre repisas metálicas aos lados da capela maior. 

     O texto da inscrición menciona a reedificación do templo en 1104.

     O texto foi estudado por Miguel Romaní Martínez (da USC), Pablo Otero Piñeyro Maseda e Ángeles Alvariño (do Instituto Padre Sarmiento do CSIC), e é unha das tres únicas inscricións en pedra referentes ao arcebispo de Compostela Diego Xelmírez, xunto cunha en Padrón, datada en 1133 (que non o cita explicitamente) e outra en Alba (Pontevedra), onde se le: «...Didacus Compostellanus Eps...» («Diego, bispo compostelán...»), malia que está moi gastada.

     O pai Sarmiento xa se refire á lápida en 1745, xa daquela en dúas pedras separadas, pero non estudada a fondo por falta de tempo e as dificultadas á hora de examinala.

     O texto, segundo os investigadores, podería ser traducido como: «Téñase por seguro que esta igrexa de Santiago Apóstolo foi restaurada na súa totalidade, tal e como agora está, en tempos dos abades Fernando e Arias Savariz. Reinando en Toledo o Emperador Afonso, [sendo] Raimundo [de Borgoña, conde] en terras de Galicia; [sendo] bispo [de Compostela] Diego Segundo [Xelmírez]. Era 1142 [ano 1104]. [O Mestre] Fernando edificou [esta igrexa]».

     Pola feitura da inscrición, os investigadores apuntan a que sería un monxe coñecedor da documentación da súa época, escrita en caracteres visigóticos.

Lugares de Ermelo
     Ermelo

Parroquias de Bueu   
     Beluso (Santa María), Bueu (San Martiño), Bueu (San Martiño de Fóra), Cela (Santa María), Ermelo (Santiago), A Illa de Ons (San Xoaquín)

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

 

CRUZ DE PARALAIA - MONTE PARALAIA - MOAÑA

CRUZ DE PARALAIA

MONTE PARALAIA

MOAÑA

     O monte da Paralaia está plagado de tesouros, de mouras e mouros que aparecen e desaparecen, de pedras que se enchen e baléiranse coa marea.

     Paralaia é un monte de Moaña onde segundo coméntase hai unha cova chea de tesouros con pasadizos subterráneos que desembocan no mar.

     Conta a lenda que a noite de San Juan é a noite idónea para os que queiran obter algo de botín xa que durante esa noite as "mouras" e mulleres encantadas que alí habitan saen da cova para lavar e peitear os seus longos cabelos.

     Non se sabe onde estaba a Cova da Paralaia pero hai testemuñas que a describen como de ampla entrada, de uns dous metros de altura, dous chanzos de baixada e amplo recibidor.

     Outra lenda sobre A Paralaia fala de princesas enfeitizadas convertidas en pedra que cada cen anos recuperan a súa forma de muller.

     No monte e a súa contorna existen unhas vistas preciosas.

     O banco atópase nun cume situado nas lindes entre Moaña e a parroquia de Ermelo en Bueu. 

     Pódese acceder fácilmente desde devandita localidade buenense.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 Fuente: Web Descubrir Galicia

XOAN ARCO DA VELLA

PE DA MÚA ALTO DA CASTRELADA - PONTE CALDELAS

PE DA MÚA

ALTO DA CASTRELADA

PONTE CALDELAS

Pe da Múa e Alto de Castrelada
     O alto da Serra da Castrelada está ocupado polo Monte de Pé de Múa, Éntrase polo merendeiro do Pé da Múa e séguese por unha pista de terra durante aproximadamente un quilometro ata chegar á base de dúas lomas, O Coto Grande e o Coto Pequeno.

     Neste espectacular emprazamento podemos atopar os restos duna especie de “chabola de pastores” construído con grandes bloques aproveitando unha gran rocha para formar unha das súas paredes. 

     Dende o alto gozaremos dunhas grandes vistas de toda a Serra da Castrelada e dos Montes do Pé da Múa.

Ponte Caldelas
     Ponte Caldelas é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Pontevedra. 

 

     No ano 2016 tiña 5.573 habitantes, segundo datos do IGE. O seu xentilicio é pontecaldelán.

 
     O municipio de Ponte Caldelas sitúase nunha zona xeográfica de transición entre as montañas do interior pontevedrés e as ribeiras das rías Baixas. 

     Está encadrada nunha comarca natural que se estende polas estribacións occidentais da serra do Suído. É terra de mananciais e ríos (Oitavén e Verdugo), de abruptas serras (A Fracha, Castrelada...) e encaixados vales. Limita ao norte con Cerdedo-Cotobade, ao sur con Fornelos de Montes e Soutomaior, ao leste coa Lama e ao oeste con Pontevedra.

     Ponte Caldelas presenta unha morfoloxía de fortes contrastes topográficos provocados por unha intensa erosión diferencial favorecida pola rede de fracturas tectónicas ás que foi sometido polos episodios xeolóxicos.

     As superficies de aplanamento orixinarias percíbense nos cumios suaves dos seus montes, entre os que destacan a serra da Castrelada (663 m), O Couto da Brea (536 m), A Penarada (544 m), monte do Antón (453 m) e monte do Taboadelo (432 m). Encaixados entre as serras, os ríos discorren por vales abruptos e profundos, con pronunciadas pendentes.

     A súa densa rede fluvial organízase en torno aos cursos do Verdugo e do Oitavén, alimentados por afluentes curtos, pero de abundante caudal debido ás elevadas precipitacións que se rexistran no paso das frontes atlánticas. 

     Entre estes afluentes destaca o Calvelle que se une ao Verdugo antes do seu paso pola capital municipal, onde por atravesar algunhas fallas orixina a aparición de mananciais de augas minerais, ben coñecidas polas súas propiedades.

     No río Oitavén construíuse a presa de Eirás, que abastece de auga a área urbana de Vigo, antes de que, xa no municipio de Soutomaior, una as súas augas ás do río Verdugo, que poucos quilómetros máis adiante desembocará na ría de Vigo.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

Fuente: Terras de Pontevedra
XOAN ARCO DA VELLA

COTO PINGUELA - SERRA DO SUÍDO - A GRAÑA - COVELO

 COTO PINGUELA

A GRAÑA

SERRA DO SUÍDO

COVELO

Serra do Suído
     A Serra do Suído e un sistema montañoso galego, que fai de fronteira entre as provincias de Pontevedra e Ourense.

     En Pontevedra sitúanse os concellos de A Lama, Fornelos de Montes e Covelo, e en Ourense en os Avión y Beariz.

     O sur se prolongase coa Serra do Faro de Avión e o norte cos Montes do Testeiro, formando no seu conxunto a parte suroccidental da Dorsal Gallega.

     A serra está moi erosionada, con un perfil suave de altiplanos por enrriba dos 900 m entre as que destacan as cimas de Coto Miñoto (1051 m), Cotos Cornudos (1032 m), Porto de Valdohome (1014 m), Puza (1025 m) e Bidueiros (943 m), estes dous últimos con vértices xeodésicos nas suas cumbres.

     As ladeiras occidentais verten as Rías Baixas e as ladeiras orientais verten a conca do río Miño.

     Nos vales dos ríos podense atopar bosques autóctonos moi ben conservados, como e o caso dos robledais dos ríos Barragán e Verdugo.

Aproveitamento human
     Nos altos abundan los pastizais, que dende a época medieval foron aproveitados para alimentar o gando na época estival.

     Como fogar temporal para os gandeiros surxiron unas edificacions coñecidas como chozos o chouzos, de paredes e teito totalmente de pedra, con espesores que superan o medio metro e cubiertos de musgo para proporcionar aislamento.

     Situanse o sur de grandes rochas, para protexerse dos ventos dominantes. Dende os chozos podíase controlar unha parcela de pasto cercan, delimitado con pedras definindo o que se coñece como xesteiro.

     Algunhas destas construcions están sendo rehabilitadas para conservación do patrimonio etnográfico, ainda que a trashumancia desapareceu por completo.

     Asociado a ganadería surxeu a necesidade de controlar os lobos, para a sua captura contruironse foxos de lobos, unhas estructuras con longas paredes formando un embudo que conducía a un profundo foxo. 

     Os ganderos asustaban os lobos e, con axuda das paredes, guiabanos ata cair no foxo, onde morían. Conservanse varios foxos de lobos na Serra do Suído.

     Por un deles, situado entre os concellos de Fornelos de Montes e Mondariz pasa a ruta de senderismo señalizada como GR 58 Sendeiro das Greas.

 
A Graña
     É a aldea máis afastada do municipio a uns 20 km da capital municipal, converteuse nunha zona residencial onde constrúen a súa vivenda os nativos que fixeron a súa fortuna en Venezuela como emigrantes.

     A extensa e bellisima serra da que forma parte (a Serra do Suido), é un dos reductos de exemplares de lobo ibérico en liberdade.

     Como dato de interese destacan que na mesma existen varias agrupaciones de túmulos megalíticos, incluída a "Mámoa de Salcedo", formada por losas de pizarra asomándose restos da Cámara megalítica.

Os seus barrios e lugares son:
     A Carreira, O Eido Fernández, O Eido Gonzalo, O Monxidoiro, Os Muiños, A Porteliña do Campo, Rebordechán, Salcedo, Seiscedóns, Vista Alegre.

VIDEO

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA