Petróglifos de Castro Loureiro Grupo que inclúe catro bloques de granito con motivos xeométricos de círculos concéntricos con coviña central ou non, e trazos lineais.
É a temática máis representada na arte rupestre galega.
Cronoloxía: desde 3000 antes de Cristo ata a cultura castrexa.
O significado é complexo. Representan un código simbólico dos grupos sociais agrícolas que os crearon, ben para transmitir unha narración, ben para marcar un territorio, etc.
Perdecanai Santa María de Perdecanai é unha parroquia que se localiza no leste do concello de Barro.
Segundo o INE en 2016 tiña 1048 habitantes (520 mulleres e 528 homes) 404 máis ca en 2004. Ten dez entidades de poboación.
Santo Antoniño Santo Antoniño é unha vila da parroquia de Perdecanai, no concello pontevedrés de Barro.
En 2016 tiña 482 habitantes, 371 máis ca en 2006.
Neste lugar está a casa consistorial do municipio de Barro.
Está atravesado pola estrada N-550 de norte a sur.
Lugares de Perdecanai Balixe, Canai, A Gándara, A Igrexa, Lourido, Parada, Porto Romeu, Rande, Santo Antoniño, Triabá, Valouta
Parroquias de Barro Agudelo (San Martiño), Barro (San Breixo), Curro (Santa María), Perdecanai (Santa María), Portela (San Mamede), Valiñas (Santo André)
Petróglifos de Outeiro de Codeso Grupo que inclúe catro bloques de granito con motivos xeométricos de círculos concéntricos con coviña central ou non, así como grupos de coviñas dentro de círculo ou repartidas pola superficie. Sinalar o gravado da rocha 3 que lembra os motivos oculados.
Cronoloxía e significado: desde o 3000 antes de Cristo ata a cultura castrexa.
O significado é complexo. Antes da aparición da escritura, estas sociedades de agricultores empregaban unha linguaxe simbólica.
Na actualidade non dispomos das claves para interpretar esta linguaxe, pero podemos achegarnos ao sentido xeral.
Hoxe ten vostede o privilexio de poder aprecialos na súa paisaxe orixinal
Perdecanai Santa María de Perdecanai é unha parroquia que se localiza no leste do concello de Barro.
Segundo o INE en 2016 tiña 1048 habitantes (520 mulleres e 528 homes) 404 máis ca en 2004. Ten dez entidades de poboación.
Santo Antoniño Santo Antoniño é unha vila da parroquia de Perdecanai, no concello pontevedrés de Barro.
En 2016 tiña 482 habitantes, 371 máis ca en 2006.
Neste lugar está a casa consistorial do municipio de Barro.
Está atravesado pola estrada N-550 de norte a sur.
Lugares de Perdecanai Balixe, Canai, A Gándara, A Igrexa, Lourido, Parada, Porto Romeu, Rande, Santo Antoniño, Triabá, Valouta
Parroquias de Barro Agudelo (San Martiño), Barro (San Breixo), Curro (Santa María), Perdecanai (Santa María), Portela (San Mamede), Valiñas (Santo André)
Fábrica de papel de A Galiñeira Trátase dun edificio de dimensións máis reducidas que a de Fontán ou a de Soutorredondo (similar á de Fontán), pero non por eso menos interesante. Consta de dúas plantas.
Na baixa, os vans son amplos e con forma de arco de medio punto, cubertos por uns soportais que probablemente sostiñan unha balconada na primeira planta, na cal as fiestras son rectangurales.
Ó igual que a de Fontán, a auga chégalle a través dunha longa canle de pedra que recolle a auga río arriba.
Está situada na beira do río Vilacoba, á altura da aldea de Cerquides, nun marabilloso entorno con bosque de ribeira de freixos, ameneiros, abeleiras, carballos e castiñeiros que fan que aínda hoxe en día manteña un encanto especial.
Ruta das Fabricas de Papel Na provincia galega da Coruña,nas Rías Baixas, atópase un lugar máxico no que o senderista vese rodeado dunha frondosidade salvaxe trátase da «Ruta das fábricas de papel abandoadas», na Ría de Muros Noia, aquí a natureza ocupou antigos edificios e tinguiu de verde, de hedras e musgo as súas fachadas.
En tempos menos tecnificados, a calidade e cantidade da auga era imprescindible para a fabricación de papel, por iso moitas fábricas situáronse nas ladeiras dos ríos Vilacaboa e San Xusto.
Neste paseo polas antigas papeleras de Brandía a beiras do río San Xusto e Vilacoba as ruínas destas vellas fábricas retrotraen a unha época moi produtiva e que hoxe en día dotan ao recinto dun ambiente misterioso de gran atractivo.
Esta ruta discorre por Lousame, un dos concellos con maior identidade rural e forestal de Ría de Muros-Noia; pero ademais este percorrido depara grandes sorpresas ao senderista, xa que leva a descubrir o importante patrimonio industrial que aínda se conserva.
A ruta comeza no Parque de San Mamede onde as formacións graníticas -bolos graníticos- sempre sorprenden ao visitante; ademais as grandes masas forestais que hai en todo o concello converten os camiños en auténticos pasadizos nalgúns dos seus tramos.
Tras este pasaxe, aparecen as antigas Papeleiras de Brandía, á beira do Rio San Xusto, onde as ruínas destas vellas fábricas transportan, a unha época de moito traballo que hoxe en día dotan a todo o recinto dun ambiente misterioso, de gran atractivo natural e paisaxístico.
Historia do pasado Durante todo o tramo, a beiras do Vilacoba, fórmanse saltos de auga, aínda que noutras zonas a auga circula mansa.
O senderista non só estará en contacto íntimo coa natureza, senón que tamén descubrirá e coñecerá a historia do pasado, os enxeños hidráulicos que forman parte da cultura popular doutros séculos. Papeleras, canles e muiños, conforman un sistema de aproveitamento ecolóxico do auga.
Sen ningunha dúbida a Ruta das Papeleras é un bo exemplo de como a natureza adoita apropiarse do que é seu, creando unhas estampas insólitas, onde a vexetación e as pedras establecen unha contorna única.
Un carreiro que mostra un patrimonio industrial, envolvido polos fentos, as árbores e o musgo.
Río Almofrei O río Almofrei é un pequeno río galego que flúe na provincia de Pontevedra.
É afluente, pola beira esquerda, do río Lérez e a súa lonxitude é de aproximadamente 26 km, o que o converten no máis longo dos seus tributarios.
Étimo A denominación do río está vinculada ao lugar e parroquia de Almofrei (Cerdedo-Cotobade), que bañan as súas augas, de xeito que ben expresado o seu nome sería "río de Almofrei", o que é bastante característico na denominación de numerosos ríos menores.
Á súa vez o nome da parroquia é de orixe xermánica dun posesor, seguramente altomedieval, con nome gótico latinizado, Ermaufredus, que polo xenitivo, Ermaufredi, pasou por evolución ao galego Almofrei. Outros autores falan dunha orixe árabe da palabra, que conservaría en galego o significado de funda na que se leva a cama de viaxe.
Descrición Fontes O Almofrei nace preto do lugar de Fraguas, na freguesía de Santiago de Caroi, dentro do concello de Cerdedo-Cotobade, por debaixo do monte Seixo, que está xa no municipio da Lama, a uns 671 msnm.
Percorrido Logo do seu nacemento e ao longo do seu curso atravesa outras das freguesías de Cerdedo-Cotobade: Corredoira, Loureiro, Carballedo, Rebordelo, Borela e Almofrei, que é a que lle empresta o seu nome ao río.
Pouco despois de pasar por esta, entra na parroquia de Bora, xa do concello de Pontevedra, para moi logo desaugar no río Lérez á altura do lugar de Ponte Bora. O sentido xeral do percurso do río é de NO a SE.
Afluentes Os afluentes do Almofrei son pequenos regatos de escaso desenvolvemento lonxitudinal. Pola dereita salientan o rego da Pereira, o rego de Chan das Latas e o rego do Pego. Pola esquerda, o rego de Borela, no curso medio xa, é o máis importante.
Réxime hídrico O Almofrei é un típico río de réxime hídrico pluvial de tipo oceánico, coas características da súa conca, que segundo a altura recolle anualmente entre 1.500 mm e máis de 2.000 mm. A súa bacía esténdese sobre 77,5 km² e o seu caudal medio é de 3,58 m³/s.
Intervención humana Construcións Ó longo do seu percorrido hai un bo numero de muíños, un batán, e praias e piscinas fluviais.
