RUINAS CAPILLA DE SAN GREGORIO - FIOLLEDO - SALVATERRA

RUINAS CAPILLA DE SAN GREGORIO

FIOLLEDO

SALVATERRA DE MIÑO

Fiolledo
     San Paio de Fiolledo é unha parroquia que se localiza no concello de Salvaterra de Miño. 

     Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 263 habitantes (142 mulleres e 121 homes), distribuídos en 5 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 308 habitantes.

     Segundo o IGE, no 2014 a súa poboación medrara ata os 265 habitantes, sendo 129 homes e 136 mulleres.

Lugares de Fiolledo
     Burguete, A Carqueixa, As Chans, A Salgosa, San Gregorio

Salvaterra de Miño
     Salvaterra de Miño é un concello da provincia de Pontevedra, pertence á comarca do Condado. Segundo o IGE en 2014 tiña 9.626 habitantes. O seu xentilicio é «salvaterrense».

Xeografía
     O concello, de 62,5 km², está situado ao sur da provincia de Pontevedra, na confluencia dos vales do río Tea e o Miño. Limita ao norte con Mondariz e Ponteareas, ao sur con Monção (á outra beira do Miño), ao leste coas Neves (a través dos montes da Paradanta) e ao oeste con Salceda de Caselas e a parroquia de Caldelas de Tui (Tui).

Historia
     O 24 de maio de 991 o rei Vermudo II doou á igrexa de Santiago o señorío e val de Salvaterra, que herdara do seu pai Ordoño III. A fundación da vila de Salvaterra foi promovida en 1218 polo rei Afonso IX, para facilitar a viláns e pecheiros os medios de burlar os excesos dos señores feudais. Tralas guerras entre Tareixa de Portugal e Urraca de Castela a comezos do século XIII, Salvaterra pertenceu a Portugal até 1643, cando foi ocupada por tropas castelás no marco da Guerra de restauración portuguesa. O nome de Salvaterra aparece no século XIV cando se substituíu o topónimo da vila de Lazoiro.

     Segundo relata Vasco da Ponte, logo da Gran Guerra Irmandiña Pedro Madruga pasou a Portugal fuxindo do arcebispo de Compostela e do conde de Monterrei, asaltando a guarnición de Salvaterra.

     En 1568 o señor de Salvaterra era Diego Sarmiento, que acudiu con cincocentos homes á defensa de Pontevedra contra as incursións do pirata Francis Drake, que xa desembarcara en Vigo.

     Até 1916 recibía simplemente o nome de Salvaterra, pero nese ano pasou a ser chamado Salvaterra de Miño para distinguilo doutros concellos de España (Salvatierra/Agurain en Araba e Salvatierra de Esca en Zaragoza).

Patrimonio
    Castelo de Salvaterra (Pazo de Dona Urraca)
    Covas de Dona Urraca
    Murallas do século XVII
    Capela da Oliveira
    Igrexa de San Lourenzo de Salvaterra
    Pazo de Lira
    Pazo-torre de Petán
    Portalón da Inquisición
    Pazo de Barreiras
    Pazo da Fillaboa
    Ponte de Fillaboa
    Pazo de Santo Amaro
    Pazo do Piñeiro
    Pazo de Souto

Pazo de Dona Urraca
     O castelo de Salvaterra, tamén coñecido como castelo de Dona Urraca, é unha fortaleza medieval situado ao pé do río Miño. As súas orixes remóntanse aos séculos X e XI. Ocupa unha superficie de 9.700 m² conformados polo recinto amurallado coas súas garitas, a Casa do Conde, o Pazo de Dona Urraca e a Capela da Virxe da Oliva. Do século XII consérvanse as chamadas Covas de Dona Urraca, coa súa escaleira de caracol.

     O castelo de Salvaterra e o seu contorno histórico foi declarado en 1949 Ben de Interese Cultural. 

Parroquias de Salvaterra de Miño 
     Alxén (San Paio), Arantei (San Pedro), Cabreira (San Miguel), Corzáns (San Miguel), Fiolledo (San Paio), Fornelos (San Xoán), Leirado (San Salvador), Lira (San Simón) | Lourido (Santo André), Meder (Santo Adrián), Oleiros (Santa María), Pesqueiras (Santa Mariña), Porto (San Paulo), Salvaterra (San Lourenzo), Soutolobre (Santa Comba), Uma (Santo André) | Vilacova (San Xoán)

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

 

CAPILLA DE NOSA SEÑORA DA GUIA - BRANDA DE AVELEIRA - MELGAÇO

CAPILLA DA NOSA SEÑORA DA GUIA

BRANDA DE AVELEIRA

GAVE

  MELGAÇO

     La Branda da Aveleira se encuentra justo en los accesos al parque nacional Peneda-Gerê y se asemeja a una típica localidad portuguesa de alta montaña.

     Este entorno rural se caracteriza por sus colinas y sus diferentes variedades de árboles, como castaños y robles.

     Todas las casas disponen de una chimenea y presentan una decoración de estilo rústico con paredes de piedra y vigas de madera a la vista.

     Todas las casas están equipadas con 2 dormitorios y baño completo con ducha.

     La cocina de planta abierta incluye utensilios de cocina y armarios de madera.

     Los restaurantes de los alrededores del establecimiento sirven especialidades regionales, como pan de maíz y cordero al estilo tradicional.

Gave
     Gave es una freguesia portuguesa del municipio de Melgaço, en el distrito de Viana do Castelo, con 9,75 km² de superficie y 237 habitantes (2001).

     Su densidad de población es de 24,3 hab/km².

     Situada en el extremo suroccidental del concelho, limitando con los de Monçao y Arcos de Valdevez, y atravesada por el río Mouro (afluente del Miño), Gave formó parte del concelho de Valadares, hasta su extinción en 1855.

Melgaço
     Esta villa nació de un pequeño burgo crecido a la sombra del castillo roquero construido en 1170, por orden de D. Afonso Henriques.

 
     Situada en el punto más septentrional del país, Melgaço es una pequeña y antigua villa, capital del concelho del mismo nombre, en el distrito Viana do Castelo.

     Con el rio Minho de paisaje de fondo Melgaço se extiende desde el rio Minho hasta las sierras da Peneda y do Soajo.

     El vino es su gran embajador y las fiestas y romerías populares una de sus mayores atracciones.

 
     Posee una gran diversidad de valores culturales fruto de su ocupación ininterrumpida, desde la prehistoria hasta la actualidad.

     El legado arqueológico de Melgaço es rico y diverso, con monumentos megalíticos, arte rupestre y castros y monumentos ligados a la arquitectura religiosa, civil e militar como iglesias castillos y puentes,siendo su exponente más conocido el castillo que preside la localidad.

 
     Sin olvidarnos de sus paços y casas señoriales esparcidos por todo o concelho.

     Y además de su patrimonio construido, que por si solo, ya merece la visita, en Melgaço también disfrutaremos de su gastronomía, paisajes y tradiciones.

      Melgaço cuenta con una moderna red museológica compuesta por cuatro museos dedicados a la historia y etnografía local además de un espectacular museo del cine,con valiosas piezas de exposicion.

      Tambien es digna de mención su iglesia matriz construida en el siglo XII.

    
     Muy interesantes son los tambien edificios románicos de la iglesia del Convento de Paderne, Chaviaes y Nossa Senhora da Orada.

      Merece una visita la bonita aldea de Castro Laboreiro,con su castillo roquero y sus numerosos puentes. En este lugar hay una raza autóctona de perro el Cao de Castro Laboreiro.

 
     En Melgaço podemos visitar también la estancia termal, situada a 4 kilómetros, encerrada en un verde valle, asi como también una buena oportunidad para probar el famoso Bife à Melgaço o el excelente cabrito ao forno.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

OS MORTOS DE SURRIBAS - CHANTADA

AS MORTES DE SURRIBAS

SURRIBAS

CHANTADA

     Paulino Fernández Vázquez, nado en Surribas (Adá, Chantada) en 1925 e finado no mesmo lugar o 8 de marzo de 1989, foi un labrego galego, que se fixo famoso ao cometer o maior crime en serie da historia de Galicia.

O crime de Chantada
Antecedentes
     Paulino Fernández estaba ao parecer preocupado pola propiedade dunhas terras que mercara a uns parentes que vivían en Brasil, que non estaban ao seu nome no catastro, conforme relatou o seu avogado e daquela alcalde de Chantada, Serxio Vázquez Yebra, que falou na mañá do crime con el. Esa mesma mañá falou tamén co notario e despois fixera algúns recados pola vila de Chantada co seu irmán, Marcelino Fernández, co que quedou a xantar na casa deste.
     Paulino estaba casado, e non tiña fillos; a súa muller tiña problemas de mobilidade e cegueira logo dun accidente.

Os feitos
     O 8 de marzo de 1989 contra as tres e media da tarde, de volta xa en Sorribas, Paulino Fernández saíu da súa casa e atacou cun coitelo da matanza o seu veciño José Gamallo. 
     Este escapou e foi avisar a Garda Civil. Paulino volveu para a casa, sacou a pacer as vacas e foi con elas cara a Quinzán da Vila. 

     De camiño atopou a catro veciños dunha mesma familia traballando nunha leira, e atacounos. Tres deles morreron no momento, e a cuarta tentou escapar por unha pista cara a Adá, pero Paulino atrapouna e asasinouna tamén. Nese momento atopou outro veciño, atacouno e deixouno ferido grave.

     Decidiu entón volver cara a Surribas por Quinzán do Carballo, e polo camiño atacou a sete veciños máis, dos cales dous morreron no momento e unha máis faleceu ao cabo de vinte días polas feridas sufridas. No seu camiño tamén atopou outras persoas ás que non atacou.

     Cando chegaron os gardas, Paulino xa volvera para a súa propia casa, de onde o seu irmán sacara a súa muller. Prendeulle lume á casa con el dentro e deitouse na cama. Faleceu como consecuencia deste incendio.
  

As vítimas
     Incluíndo o propio Paulino Fernández, houbo oito mortos:
    Avelina Moure Soengas (67)
    Emilio Ramos Blanco (66)
    José Lago García (59)
    Celsa Sanmartín Ledo (63)
    Aurora Sanmartín Ledo
    Maximino Saa Sánchez (72)
    Amadora Vázquez Pereira (43)

O enterro
     Cinco das vítimas, e tamén Paulino Fernández, foronsoterradas o mesmo día na igrexa parroquial de Adá. O enterro do asasino realizouse unha hora antes da cerimonia conxunta das súas vítimas. A sexta vítima foi soterrada en Mato (Taboada). 

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 Fuentes: Revista Guardia Civil - nº831/Julio 2013

EL PAIS

XOAN ARCO DA VELLA

ERMITA DE SAN ANTÓN - RANDÍN - CALVOS DE RANDÍN

 ERMITA DE SAN ANTÓN

RANDÍN

CALVOS DE RANDÍN

OURENSE

Calvos de Randín
     Calvos de Randín é un concello da provincia de Ourense, pertence á comarca da Limia. Segundo o padrón municipal, en 2015 tiña 922 habitantes (1242 en 2003).O seu xentilicio é calvense ou randinense.

Xeografía
     O concello, de 98 km², abrangue 9 parroquias. Está situado ao sur da provincia de Ourense, á beira das serras de Larouco, O Xurés e A Pena, acadándose nesta última os 1400 m de altitude. O municipio está atravesado polo río Salas, afluente do Limia, onde se construíu o encoro de Salas. Á súa vez, este río recibe as augas do río Firbeda.

     É unha zona con clima oceánico de montaña, con fortes precipitacións e temperaturas baixas, se ben no verán adoita haber fortes secas.

Historia
     A situación fronteiriza con Portugal marcou a evolución histórica do concello. As terras da Picoña tiñan a súa cabeceira no castelo da Picoña, derruído en 1650 por tropas castelás. No século XVIII a zona pertencía á xurisdición do conde de Lemos.

     Historicamente, parte do seu territorio pertenceu ó Couto Mixto. Isto daba certos privilexios á súa poboación, como a exención de pagar tributos ás coroas de Portugal e Castela, a libre pertenza a un ou outro reino, e a elección dun alcalde. Estes dereitos abolíronse trala aplicación do Tratado de Lisboa de 1864.

     O 22 de febreiro de 1944 tivo lugar o accidente de Monteagudo, no que un avión británico bateu contra un monte e sufriu un incendio, morrendo os seus seis ocupantes.

Patrimonio
     Os xacementos humanos máis antigos datan do megalitismo, como as mámoas de Monte Meau e Forno da Tagurra (Golpellás), Penouces e A Chamuscada (Vila), As Lamas (Pintás), O Viso e A Mota Grande (Castelaus), Outeiro das Moas (Paradela) e As Rebouciñas (Padroso).

     Da cultura castrexa son os poboados de Cidade de San Vitorio (Castelaus), Outeiro da Cerca (Lomear), O Castro (Rubiás), Penas Altas (Calvos) e A Picoña (Randín).

     A igrexa parroquial de Santiago de Calvos é do século XIX, de estilo popular. A igrexa de San Xoán de Ranín é de estilo barroco, dos séculos XVII e XVIII. A igrexa de Santiago de Rubiás, sendo reconstruída no século XVIII, conserva na ábsida unha ventá románica de medio punto. A ermida do Neno Xesús é do século XVIII. A capela de Calvos é de recente construción. Hai varios petos de ánimas, en Calvos, Vilar, o Cruce de Padroso, Feás e Rubiás.

     O pazo dos Tejada é dos séculos XVIII e o XIX. Ten a tipoloxía típica de pazo galego, con tres corpos conectados por unha solaina. O pazo de Randín é máis recente, se ben un dos seus corpos está actualmente destruído, tendo estrutura en L.

     Dentro da arquitectura popular destacan os hórreos en Randín e Rioseco, cruceiros, fornos comúns, fontes, muíños, calzadas e pontes.

Parroquias de Calvos de Randín    
     Calvos (Santiago), Castelaus (San Martiño), Feás (San Miguel), Golpellás (San Xoán), Lobás (San Vicente), Randín (San Xoán), Rioseco (Santa Mariña),  Rubiás dos Mixtos (Santiago), Vila (Santa María) 

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA