martes, 10 de junio de 2014

PONTE DA SANTA ISABEL - VEDRA

 PONTE DE SANTA ISABEL
SAN FINS DE SALES
VEDRA


 Vedra
     Vedra é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca de Santiago. Segundo o IGE en 2012 tiña 5.043 habitantes (5.059 no 2009, 5.052 no 2006, 5.054 no 2005, 5.057 no 2004, 5.037 en 2003). O seu xentilicio é «vedrense».



Xeografía
     O concello de Vedra limita ao norte cos de Santiago de Compostela e Boqueixón, ao sur e leste co da Estrada (da provincia de Pontevedra, da que o separa o río Ulla), e ao oeste co de Teo.



     Está atravesada pola estrada N-525 e a autoestrada AP-53, que unen Compostela e Ourense. A N-525 crúzase coa LC-241, que une Arzúa con Padrón.


     Está situado no val do río Ulla, ao que van dar os ríos Pereiro, Tomonde, Buxeiros e San Cristovo. O cumio de maior altitude é Penas Pardas, preto do Pico Sacro, de 449 m de altitude. O clima é temperado, con influencias oceánicas.


 

San Fins de Sales
     Escoltada por magnífica carballeira, recinto onde se celebran as festas, áchase a igrexa e a rectoral. No arboredo álzase un cruceiro cun altariño. Data esta construcción da primeira metade do S.XVIII (ou reconstruída entre 1722-1744), e nela podemos contemplar a capela maior, dividida en dous tramos por arco de medio punto, e as bóvedas de canón con lunetas. O retábulo maior  (1737) presenta talla barroca, en tanto que o da Dolorosa constitúe unha mostra de clasicismo ferreriano. A Virxe, case de tamaño natural, loce a impronta estilística de Manuel de Prado.


Capilla de Santa Isabel
     Capilla de Santa Isabel ó pe do río Pereiro, entre carballos, topamos coa regalía dun espacio natural Fervenza da Serra complementado polo conxunto arquitectónico que forman a ermida de Santa Isabel, a fonte milagreira, o cruceiro e a ponte. Da ponte arranca un carreiro que conduce á fervenza  da Serra




 

A Ponte Busacos:
     Por esta pequena ponte medieval pasa a Ruta da Prata. Seguindo a vía, que contaba con tramos empedrados, chégase á Gándara.



     
     Neste entorno encontrouse o miliario de Calígula (ano 40 d.C.), custodiado no Museo da catedral de Santiago.


     O epígrafe insculpido reza: CÉSAR CAIO AUGUSTO XERMÁNICO. FILLO DE CÉSAR XERMÁNICO, NETO DO CÉSAR TIBERIO AUGUSTO, BISNETO DO DIVINO AUGUSTO, PAI DA PATRIA, PONTÍFICE MÁXIMO, CATRO VECES POTESTADE TRIBUNICIA, DÚAS VECES CÓNSUL. UNHA MILLA.


     Pola Gándara transcorría a IV vía militar romana procedente de Brácara (Braga) e con destino a Astúrica (Astorga), tras pasar por Asseconia (Sergude) e Lucus, un dato que confirma a escritura de doazón do bispo Sisnando ó mosteiro de S.Sebastián do Pico Sacro(ano 914) e o propio miliario citado.


     A gastronomía ten o seu día entre marzo e abril: a exaltación da orella; o 1,2 e 3 de agosto celébranse as festas patronais; e a Santa Isabel o segundo domingo despois de Corpus.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

PONTE BUSACOS - SAN FINS - VEDRA

 PONTE BUSACOS
SAN FINS DE SALES
VEDRA


Vedra
     Vedra é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca de Santiago. Segundo o IGE en 2012 tiña 5.043 habitantes (5.059 no 2009, 5.052 no 2006, 5.054 no 2005, 5.057 no 2004, 5.037 en 2003). O seu xentilicio é «vedrense».



Xeografía
     O concello de Vedra limita ao norte cos de Santiago de Compostela e Boqueixón, ao sur e leste co da Estrada (da provincia de Pontevedra, da que o separa o río Ulla), e ao oeste co de Teo.



     Está atravesada pola estrada N-525 e a autoestrada AP-53, que unen Compostela e Ourense. A N-525 crúzase coa LC-241, que une Arzúa con Padrón.



     Está situado no val do río Ulla, ao que van dar os ríos Pereiro, Tomonde, Buxeiros e San Cristovo. O cumio de maior altitude é Penas Pardas, preto do Pico Sacro, de 449 m de altitude. O clima é temperado, con influencias oceánicas.



San Fins de Sales
     Escoltada por magnífica carballeira, recinto onde se celebran as festas, áchase a igrexa e a rectoral. No arboredo álzase un cruceiro cun altariño. Data esta construcción da primeira metade do S.XVIII (ou reconstruída entre 1722-1744), e nela podemos contemplar a capela maior, dividida en dous tramos por arco de medio punto, e as bóvedas de canón con lunetas. O retábulo maior  (1737) presenta talla barroca, en tanto que o da Dolorosa constitúe unha mostra de clasicismo ferreriano. A Virxe, case de tamaño natural, loce a impronta estilística de Manuel de Prado.



     Capilla de Santa Isabel ó pe do río Pereiro, entre carballos, topamos coa regalía dun espacio natural Fervenza da Serra complementado polo conxunto arquitectónico que forman a ermida de Santa Isabel, a fonte milagreira, o cruceiro e a ponte. Da ponte arranca un carreiro que conduce á fervenza  da Serra



A Ponte Busacos:
     Por esta pequena ponte medieval pasa a Ruta da Prata. Seguindo a vía, que contaba con tramos empedrados, chégase á Gándara. 


     Neste entorno encontrouse o miliario de Calígula(ano 40 d.C.), custodiado no Museo da catedral de Santiago.



     O epígrafe insculpido reza: CÉSAR CAIO AUGUSTO XERMÁNICO. FILLO DE CÉSAR XERMÁNICO, NETO DO CÉSAR TIBERIO AUGUSTO, BISNETO DO DIVINO AUGUSTO, PAI DA PATRIA, PONTÍFICE MÁXIMO, CATRO VECES POTESTADE TRIBUNICIA, DÚAS VECES CÓNSUL. UNHA MILLA.



     Pola Gándara transcorría a IV vía militar romana procedente de Brácara (Braga) e con destino a Astúrica (Astorga), tras pasar por Asseconia (Sergude) e Lucus, un dato que confirma a escritura de doazón do bispo Sisnando ó mosteiro de S.Sebastián do Pico Sacro(ano 914) e o propio miliario citado.



     A gastronomía ten o seu día entre marzo e abril: a exaltación da orella; o 1,2 e 3 de agosto celébranse as festas patronais; e a Santa Isabel o segundo domingo despois de Corpus.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 5 de junio de 2014

PUERTO DE PORTONOVO

 PUERTO DE PORTONOVO
NOCHE
SANXENXO


     Portonovo es un pueblo de España. Pertenece a la provincia de Pontevedra, en la Comunidad Autónoma de Galicia. Forma parte del municipio de Sanxenxo y de la parroquia de Adina.



     

     Situado en la Ría de Pontevedra, su clima es suave en invierno y cálido y soleado en verano.




     Esto es importante para el turismo que, en la actualidad, es el motor económico de la localidad, ya que hace incrementar su población en la estación estival de forma considerable.



     Varias son las playas que se encuentran a lo largo de la costa correspondiente a la localidad: playa de Portonovo (también conocida como playa de Baltar), playa de Caneliñas y playa de Canelas entre otras.
 


     Portonovo también se nutre económicamente de la vida nocturna que se desarrolla fundamentalmente los fines de semana, así como las noches estivales y de otros períodos vacacionales. La villa cuenta con numerosos locales de copas, pubs, cafeterías y varias discotecas.




      El puerto de Portonovo y el mejor del ayuntamiento de Sanxenxo. Es el principal puerto pesquero del municipio, ya que cuenta con barcos que se dedican a la pesca de baja y de media altura, los cuales toman su amarre en él.




     Su lonja es uno de los motores económicos del pueblo. Cuenta con tres naves industriales donde, entre otras cosas, se tejen y enredan las redes de pesca. Tiene tres grúas de carga y descarga de navíos, una de ellas móvil.




     El muelle fue arrasado por temporales y vuelto a construir hasta tres veces en las décadas de los 60 y 70. En su zona más próxima al pueblo hay un aparcamiento donde es habitual la celebración de las fiestas patronales.




    

     El muelle del Chasco, más pequeño que el anterior, es el puerto deportivo de Portonovo. Está pegado a la playa de Portonovo y en su extremo se encuentra el Club Náutico de Portonovo. 

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 2 de junio de 2014

REGUEIRO DO FIAL - SECEDA

 REGUEIRO DO FIAL
SECEDA
FOLGOSO DO COUREL


 SECEDA
     La parroquia de Seceda tiene mucho que ver. Está enmarcada en un lugar impresionante, donde el verde lo inunda todo. Sus empinadas calles pasan en muchas ocasiones bajo corredores aéreos que unen casas que tienen cubiertas en común, constituyendo así la clásica estructura medieval denominada "empoleirada".



     El pueblo ha vivido una restauración que ha mejorado visiblemente su aspecto de abandono y ha convertido el lugar en un sitio lleno de encanto. Se han restaurado fachadas, cubiertas, escaleras y calles.


     Seceda dispone de un establecimiento de turismo rural y en la parte alta de la aldea hay una cantina excavada en la roca, que se conserva en bastante buen estado. La iglesia del lugar está un poco distanciada del núcleo urbano, en un alto que mira hacia el sur.



     En la zona se encuentra también el Castro de A Torre, del siglo II-IV después Cristo también llamado de Sobredo por encontrarse en este lugar. Se localiza en un gran promontorio y justo en una curva de la LU- 561.



     El acceso está indicado y después de caminar unos cuantos metros se encuentra el castro. Con unas vistas impresionantes de la sierra, aquí fueron encontrados restos de cerámicas prerromanas y se observa la estructura de una torre cuadrada que da nombre al castro. El foso defensivo mide unos 100 m. y la profundidad es de 15 a 20 m. de altura. Hay también un curioso depósito de agua excavado en la roca viva.



FOLGOSO
     Santa María de Folgoso es una feligresía perteneciente al arciprestazgo de O Courel, delimitada por los términos parroquiales de Seoane y Seceda por el Norte; Pacios da Serra (Quiroga ) por el Sur; Esperante por el Este y Vilamor por el Oeste. Situada a 604 m. de altura.



     Después de la guerra civil española, el 20 de Mayo 1939 según el conocimiento popular, fué traslada a esta parroquia la capital del municipio, que hasta entonces ostentaba Seoane.



     Está formada por los barrios de Fondo da Vila, O Chao, Alvariña, O Igrexario y O Pontido la parte más antigua que conserva edificaciones con corredores de madera, cerrados con grandes losas.


      
     Esta rodeado por varios castos como, Castro das Pontes a unos 300 m. desde el centro del pueblo, tiene un foso y restos de viviendas y se comunica con el Castro de Foz situado a 2 Km., aparecieron restos, como un molino de mano, y el Castro de Fouciños, situado a 1 Km. en dirección a Seoane, en un promontorio desde el que se divisa la unión de los ríos Lor y Lóuzara.



     La iglesia de Santa María conserva un retablo barroco y tallas interesantes como las de la Virgen del Carmen, San Roque, Santa Lucía una talla del siglo XV y una rústica talla de Santiago procedente de la antigua capilla de Ferreirós de Abaixo, recuerdo de la tradición jacobea por la ruta alternativa del Camino de Santiago por O Courel.

MAPA
XOAN ARCO DA VELLA

FERVENZA DE ENTRECRUCES - CARBALLO

 FERVENZA DE ENTRECRUCES
RÍO OUTÓN
ENTRECRUCES
CARBALLO


     Saliendo del núcleo de Carballo, en dirección sur y después de superar el valle del río de Bergantiños (el río Anllóns) y de su afluente Rosende, nos adentramos de lleno en uno de los accidentes geográficos más importantes de Galicia: la depresión Meridiana. 


     Esta hondonada recorre de norte a sur Galicia y por ella pasaron antiguas vías de comunicación romanas.


     En Carballo, la falla que forma esta depresión divide las parroquias de Rus y Entrecruces en dos partes, las denominadas ‘Alta’ y ‘Baja’. 

 

     Pero lo más significativo de esta falla es que forma dos saltos de agua de gran hermosura, las conocidas como Cascada de Rus (Férveda de Rus), y la más importante, la denominada Cascada de Entrecruces (Férveda de Entrecruces) en la que el río Outón tiene que salvar unos 50 metros de desnivel.


RUTA DAS FERVENZAS
     Gracias a esta ruta, podemos contemplar importantes parajes a nivel ambiental, como las anteriormente mencionadas, en las parroquias carballesas de Ardaña, Rus y Entrecruces, pero también recorremos patrimonio cultural como las iglesias de estas citadas parroquias, destacado sobre todo la barroca de Santa María de Rus (la más importante del Ayuntamiento a nivel artístico).



     El patrimonio se amplía con unos importantes restos de castros y también con una representación de la cultura medieval palaciega, el Pazo de Casaldeperros. 



     Todo esto teniendo como sendas antiguos caminos que en muchos casos son llamados por los habitantes del lugar ‘Caminos reales’, lo que nos ofrece una idea de la antigüedad de las vías, que muestran en mucho de su recorrido la vegetación autóctona típica de Galicia. 
 
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA