domingo, 16 de diciembre de 2012

SAN ROQUE DE LEBOSENDE - LEIRO

CAPILLA DE SAN ROQUE
LEBOSENDE
LEIRO
OURENSE

     Leiro es un municipio de la provincia de Orense (Galicia, España), a orillas del Avia. Pertenece a la Comarca del Ribeiro.



     La Comarca del Ribeiro se encuentra entre las sierras de Faro y Suido, donde confluyen los valles del Miño, Avia, Arnoia y Barbantiño. Se define entre una serie de valles y superficies que contrastan con las altas tierras circundantes de alrededor de 312 km2, de los cuales dedica 3000 hectáreas al viñedo.





     Rodeado de relieves montañosos y resguardado de la influencia oceánica, el cultivo de la vid es la característica dominante del paisaje, ocupando casi la totalidad de las laderas y hondanadas en los terrenos de Ribadavia, Castrelo de Miño, Cenlle, Beade, Leiro y Carballeda, así como las pendientes mejor orientadas y soleadas de los municipios limítrofes.



     Tierra regada por una densa red fluvial, con un microclima seco y cálido, pero con una humedad durante el período invernal.




Fiestas
     Leiro: fiestas de San Pedro y de la Vendima. Berán: fiestas de Santa Margarida (19, 20, 21 de julio), Fiesta del licor café (septiembre) y de San Roque (agosto). San Clodio: fiesta de la Santa Cruz. Gomariz: fiesta de Santa Mariña (18, 19 de julio). Fiesta de Santa Rita (22 de mayo) Vieite: fiesta de Santa Helena.

 


VIDEO

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 15 de diciembre de 2012

IGLESIA DE SAN ANDRES DE VALONGO

IGLESIA DE SAN ANDRES 
VALONGO
COTOBADE 
PONTEVEDRA


     O poboamento das terras de Cotobade empezou en época bastante antiga, como testemuñan a abundancia de restos arqueolóxicos (petroglifos, mámoas, castros) repartidos por toda a súa xeografía.


     Os restos máis abundantes son os petroglifos, dos que se coñecen numerosos exemplos (máis de 150), moitos deles atribuídos á Idade do Ferro ou  á do Bronce.

 
     Os petroglifos máis interesantes son: a Pedra do Lombo da Costa, a Laxe do Cuco, a Pedra das Ferraduras, a Laxe dos Cebros,… na parroquia de San Xurxo de Sacos e os petroglifos de  Portela da Laxe e Laxe das Coutadas, en Viascón.



      Asímesmo, quedan restos da época romana na calzada de O pé da Múa. Entre os antigos monumentos históricos, atópase no monte Castelo, que se extende polos límites de Borela, Carballedo, Tenorio e Viascón- a torre que noutro tempo se chamaba “Couto do Abade”, da que apenas quedan vestixios; e os restos do castelo de Tenorio, que a finais do século XV pertencía ó señor de Soutomaior e conde de Camiña, Pedro Madruga, e que foi derrubado polos Irmandiños.



      O concello tivo a súa propia xurisdicción, na que o duque de Soutomaior nomea xuíz ordinario, e que comprendía as actuais parroquias, agás a de Caroi.
 

 
      No século X fundouse o convento de benedictinos de Tenorio. A boa posición estratéxica deste, provocou que caese en mans do Conde de Camiña, quen destituiu ó seu Abad, Pedro de Tenorio, sustituíndoo por un monxe de Lérez.  


     Este nomeamento, ó non ser acatado pola comunidade, trouxo como consecuencia o abandono do convento polos guerrilleiros durante a guerra da independencia, e acabou destruído ó incendialo os franceses.

 
     Na loita contra os franceses pode decirse que Cotobade abriu a guerra, ó atacar os seus habitantes ás guarnicións gabachas de Borela, San Xurxo de Sacos e Tenorio, o 19 de febreiro de 1809, obrigando a estas a renderse. Así mesmo, o día 20, fan baterse en retirada as tropas francesas de Pontevedra, que acudían a se desquitaren da acción do día anterior. Posteriormente, o 28 do mesmo mes e ano, atacan a guarnición francesa de Pontevedra e o 7 de xuño toman parte na acción de Pontesampaio, contribuíndo a derrota das forzas do xeneral Ney.
 


     Nestes feitos destaca a utilización polos veciños de Cotobade do “Canón de Pau”, que consistía nun tronco furado e suxeito con argolas de ferro, e que resistía ata doce canonazos. Destes feitos, que fan que se coñeza a Cotobade coma terra do “canón de pau”.



     Segundo a tradición, Cotobade é berce de afamados canteiros. Traballaban por toda España, e coñecíanse coa denominación popular de “barrocos”; semella que esta denominación ten relación co estilo arquitectónico deste nome. 


     Entre estes, cabe destacar o mestre Cerviño, natural de Aguasantas e autor dos cruceiros de Hío, Covelo, Ponteareas e outros. 


     Do maestro Cerviño, o afamado escritor Castelao di “foi xenial, revolucionario, capaz de transforma-los pequenos cruceiros en grandes calvarios ó estilo dos que se levantan na Bretaña”


VIDEO


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

IGLESIA DE SAN MIGUEL - CARBALLEDO

IGLESIA DE SAN MIGUEL 
CARBALLEDO 
COTOBADE
 PONTEVEDRA 


     Cotobade es un ayuntamiento perteneciente a la provincia de Pontevedra, en la comunidad autónoma de Galicia, en España (Spain).



     Ocupa una extensión de aproximadamente 135 km2 y tiene en torno a los 4600 habitantes.



     Como todo municipio gallego que se precie, su población está ampliamente distribuida en múltiples nucleos poblacionales que se agrupan en 13 parroquias: Aguasantas, Almofrei, Borela, Carballedo, Caroi, Corredoira, Loureiro, Rebordelo, Santa María de Sacos, San Xurxo de Sacos, Tenorio, Valongo y Viascón.



     Es un ayuntamiento de caracter rural que se caracteriza por su gran interés ecológico gracias a la existencia de abundantes rios, fuentes, molinos, puentes, petroglifos, cruceiros, iglesias, hórreos, casas de labranza, carballeiras, etc. (aunque todo ello está desapareciendo).


VIDEO


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube



XOAN ARCO DA VELLA
>

viernes, 14 de diciembre de 2012

CARLOS SOBRINO BUHIGAS

CARLOS SOBRINO BUHIGAS


     Carlos Sobrino Buhigas, nado en Pontevedra o 18 de marzo de 1885 e finado en Vigo o 4 de decembro de 1978, é un pintor galego. Era irmán do naturalista e arqueólogo Ramón Sobrino Buhigas.


      Nado no seo dunha familia acomodada, de longa tradición artística, entre a que destaca o malogrado pintor Enrique Campo que era o seu curmán.

     
     Desexaba cursar estudos na Escola de San Fernando de Madrid, do que desiste por imposición familiar, para facer os de Comercio. Oposita a cátedras de Debuxo e Caligrafía desta modalidade e obtén o número un. Comparte a carreira con estudos de Belas Artes, baixo a dirección do pintor Alejandro Ferrant. Fai amizade co pintor catalán Eliseu Meifrèn i Roig, con quen está a piques de emparentar.


     Vive en León ata que se crea en Vigo a Escola de Comercio e pide o traslado. Alí comparte o ensino no centro co que exerce na Escola de Artes e Oficios. Bolseiro pola Deputación Provincial, viaxa a Londres, onde un tío seu, famoso pianista co seu mesmo nome, é profesor do Conservatorio.


     Participa nas Exposicións Nacionais de Belas Artes, nas que obtén mencións honoríficas nas edicións de 1908 e 1910. Na de 1915 consegue a terceira medalla co seu cadro «Cristo de Casal Dourado», actualmente en Bos Aires. Un ano máis tarde outórganlle a segunda medalla na Exposición Universal de Panamá pola súa paisaxe «Calle de ciudad gallega», que é característico da súa pintura.


     Realiza encargos de gran compromiso, como os seus amplos trípticos sobre o mar e o campo, hoxe en posesión de Novacaixagalicia, nos que queda patente a súa facilidade compositiva, así como un colorismo, que o emparentan con Sotomayor, Benedito, Hermoso e outros pintores do seu tempo.


     Realiza ilustracións para diarios e revistas e percorre incansablemente Galicia tomando apuntes dun interese documental considerable, posto que recollen aspectos do país que xa se perderon.


     A pintura de Carlos Sobrino corresponde a un realismo postimpresionista de raíz folclórica, de colorismo alegre e elevado. Está representado en todos os museos de Galicia e en importantes coleccións institucionais e particulares de España e de América.


     Na Alameda de Pontevedra deixou 23 azulexos con distintas paisaxes e escenas, rurais e urbanas, pintadas en 1927 e fabricados pola empresa sevillana "Mensaque Rodríguez y la compañía de Triana". Estes mosaicos foron restaurados completamente na reforma que se fixo no contorno do parque en 2010.


     "Los azulejos de la Alameda constituyen la representación perenne y solemne de su obra, y gracias a la preciosa cerámica vidriada de sus azulejos, la calidad traslúcida de sus colores, pasados primero a material original, y después traspuestos al azulejo, que ostenta en sí mismo una amplia tradición decorativa.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 13 de diciembre de 2012

IGLESIA DE BARCIA DO SEIXO

  IGLESIA DE BARCIA DO SEIXO 
Santa Ana da Barcia do Seixo 
A LAMA
PONTEVEDRA


     En su principio fue conocida como capital de una comarca llamada Cal de Vergazo. Posteriormente conocida como Pedreira, luego como La Lama y actualmente en su grafía gallega A Lama.



     El Ayuntamiento de A Lama es un municipio interior de la provincia de Pontevedra y es eminentemente rural, con muchos lugares de interés y espacios naturales de extraordinaria belleza que lo hacen propicio para el turismo rural que está teniendo un gran auge en estos últimos años.





     A Lama es un municipio interior situado en el NE de la provincia de Pontevedra. Tiene una extensión de 111,76 km². La distancia a la capital de la provincia es de 24 km y a Vigo de 42 km.
 

     Los Ayuntamientos limítrofes son al noroeste Cotobade, al oeste Ponte Caldelas, al sur Fornelos de Montes, al noreste Forcarei, todo es la provincia de Pontevedra, y al este con Beariz, en la provincia de orense. Las principales vías de comunicación son las carreteras Pontevedra - La Cañiza que pasa por las parroquias de Verducido y Gajate, y la carretera que viene del ayuntamiento de Cotobad y pasa por la parroquia de Antas comunicando con el ayuntamiento de Beariz.




      Las tierras de A Lama estuvieron pobladas desde Épocas Prehistóricas, conservándose restos arqueológicos de las culturas megalíticas desde los años 4000 a 2000 a de C. como las mámoas de Portela da Cruz, O Seixo, O Suido, y en Antas.


     De la Edad de Bronce se encontró en La Lama una espada de tipo argárico del año 1500 a de C. y en Verducido y en el Castro de Gaxate varias hachas de bronce. De esta edad son los grabados rupestres en Chan do Campo, Outeiro Seixiño, Val do Gato, y Laxa das Puzas (Verducido).


     Perteneciente a la Cultura de los Castros existen tres identificados: el Monte del Castro en Gajate, el Monte del Castro en La Lama, y el de Gende.




     En la Época Medieval la zona norte fue colonizada por los Monjes de Armenteira a partir del Siglo XV y el resto pertenecía a los señores de Soutomaior entre los que destacó Pedro Álvarez ("Pedro Madruga"), que contaba con una fortaleza en Fornelos.


     Ya en los siglos XVII y XVIII hay que destacar el aumento de población y de la ganadería por la introducción del maíz, la patata y la castaña procedentes de América, y el cambio que supuso en la agricultura. Con estas mejoras comienza a desaparecer la emigración a Castilla de los temporeros para la siega del trigo en verano, hasta su total desaparición en el siglo XIX, y aumenta la construcción de caminos, iglesias, pazos y puentes. De esta época son los puentes de Verducido sobre el río Parada, el del antiguo camino de Ribadavia a Pontevedra y el de Liñares.



     En el Siglo XIX España es invadida completamente por los franceses. Desde 1809 se constituyeron puestos de vigilancia denominados "alarmas" desde los que se hostigaba a las tropas enemigas. Hay que destacar tres enfrentamientos, el de Pontevedra, el de Puentecaldelas y el de Puentesampayo, marcados por el uso de cañones hechos de madera de boj.


      La emigración a América hace posible la compra de las tierras a los nobles y la construcción de edificaciones educativas y centros de beneficencia. A pricipios del siglo pasado hubo una emigración en dirección a América del Sur con destinos como Argentina, Brasil, Venezuela y en América central México. Después de la Guerra Civil Española, la emigración se dirige hacia Europa, siendo Francia, Suiza, Alemania, y Bélgica los países de destino.



VIDEO
 MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA