Leiro es un municipio de la provincia de Orense (Galicia, España), a orillas del Avia. Pertenece a la Comarca del Ribeiro.
La Comarca del Ribeiro se encuentra entre las sierras de Faro y Suido,
donde confluyen los valles del Miño, Avia, Arnoia y Barbantiño. Se
define entre una serie de valles y superficies que contrastan con las
altas tierras circundantes de alrededor de 312 km2, de los cuales dedica
3000 hectáreas al viñedo.
Rodeado de relieves montañosos y resguardado de la influencia oceánica,
el cultivo de la vid es la característica dominante del paisaje,
ocupando casi la totalidad de las laderas y hondanadas en los terrenos
de Ribadavia, Castrelo de Miño, Cenlle, Beade, Leiro y Carballeda, así
como las pendientes mejor orientadas y soleadas de los municipios
limítrofes.
Tierra regada por una densa red fluvial, con un microclima seco y cálido, pero con una humedad durante el período invernal.
Fiestas
Leiro: fiestas de San Pedro y de la Vendima. Berán: fiestas de Santa
Margarida (19, 20, 21 de julio), Fiesta del licor café (septiembre) y de
San Roque (agosto). San Clodio: fiesta de la Santa Cruz. Gomariz:
fiesta de Santa Mariña (18, 19 de julio). Fiesta de Santa Rita (22 de
mayo) Vieite: fiesta de Santa Helena.
O poboamento das terras de Cotobade empezou en época bastante antiga,
como testemuñan a abundancia de restos arqueolóxicos (petroglifos,
mámoas, castros) repartidos por toda a súa xeografía.
Os restos máis
abundantes son os petroglifos, dos que se coñecen numerosos exemplos
(máis de 150), moitos deles atribuídos á Idade do Ferro ou á do
Bronce.
Os petroglifos máis interesantes son: a Pedra do Lombo da Costa, a
Laxe do Cuco, a Pedra das Ferraduras, a Laxe dos Cebros,… na parroquia
de San Xurxo de Sacos e os petroglifos de Portela da Laxe e Laxe das
Coutadas, en Viascón.
Asímesmo, quedan restos da época romana na calzada de O pé da Múa.
Entre os antigos monumentos históricos, atópase no monte Castelo, que
se extende polos límites de Borela, Carballedo, Tenorio e Viascón- a
torre que noutro tempo se chamaba “Couto do Abade”, da que apenas
quedan vestixios; e os restos do castelo de Tenorio, que a finais do
século XV pertencía ó señor de Soutomaior e conde de Camiña, Pedro
Madruga, e que foi derrubado polos Irmandiños.
O concello tivo a súa propia xurisdicción, na que o duque de
Soutomaior nomea xuíz ordinario, e que comprendía as actuais
parroquias, agás a de Caroi.
No século X fundouse o convento de benedictinos de Tenorio. A boa
posición estratéxica deste, provocou que caese en mans do Conde de
Camiña, quen destituiu ó seu Abad, Pedro de Tenorio, sustituíndoo por
un monxe de Lérez.
Este nomeamento, ó non ser acatado pola comunidade,
trouxo como consecuencia o abandono do convento polos guerrilleiros
durante a guerra da independencia, e acabou destruído ó incendialo os
franceses.
Na loita contra os franceses pode decirse que Cotobade abriu a guerra,
ó atacar os seus habitantes ás guarnicións gabachas de Borela, San
Xurxo de Sacos e Tenorio, o 19 de febreiro de 1809, obrigando a estas a
renderse. Así mesmo, o día 20, fan baterse en retirada as tropas
francesas de Pontevedra, que acudían a se desquitaren da acción do día
anterior. Posteriormente, o 28 do mesmo mes e ano, atacan a guarnición
francesa de Pontevedra e o 7 de xuño toman parte na acción de
Pontesampaio, contribuíndo a derrota das forzas do xeneral Ney.
Nestes feitos destaca a utilización polos veciños de Cotobade do
“Canón de Pau”, que consistía nun tronco furado e suxeito con argolas
de ferro, e que resistía ata doce canonazos. Destes feitos, que fan que
se coñeza a Cotobade coma terra do “canón de pau”.
Segundo a tradición, Cotobade é berce de afamados canteiros.
Traballaban por toda España, e coñecíanse coa denominación popular de
“barrocos”; semella que esta denominación ten relación co estilo
arquitectónico deste nome.
Entre estes, cabe destacar o mestre Cerviño,
natural de Aguasantas e autor dos cruceiros de Hío, Covelo, Ponteareas
e outros.
Do maestro Cerviño, o afamado escritor Castelao di “foi
xenial, revolucionario, capaz de transforma-los pequenos cruceiros en
grandes calvarios ó estilo dos que se levantan na Bretaña”
IGLESIA DE SAN MIGUEL CARBALLEDO COTOBADE PONTEVEDRA
Cotobade es un ayuntamiento perteneciente a la provincia de Pontevedra,
en la comunidad autónoma de Galicia, en España (Spain).
Ocupa una extensión de aproximadamente 135 km2 y tiene en torno a los 4600 habitantes.
Como todo municipio gallego que se precie, su población está
ampliamente distribuida en múltiples nucleos poblacionales que se
agrupan en 13 parroquias: Aguasantas, Almofrei, Borela, Carballedo,
Caroi, Corredoira, Loureiro, Rebordelo, Santa María de Sacos, San Xurxo
de Sacos, Tenorio, Valongo y Viascón.
Es un ayuntamiento de caracter rural que se caracteriza por su gran
interés ecológico gracias a la existencia de abundantes rios, fuentes,
molinos, puentes, petroglifos, cruceiros, iglesias, hórreos, casas de
labranza, carballeiras, etc. (aunque todo ello está desapareciendo).
Carlos Sobrino Buhigas, nado en Pontevedra o 18 de marzo de 1885 e finado en Vigo o 4 de decembro de 1978, é un pintor galego. Era irmán do naturalista e arqueólogo Ramón Sobrino Buhigas.
Nado no seo dunha familia acomodada, de longa tradición artística, entre a que destaca o malogrado pintor Enrique Campo que era o seu curmán.
Desexaba cursar estudos na Escola de San Fernando de Madrid, do que desiste por imposición familiar, para facer os de Comercio. Oposita a cátedras de Debuxo e Caligrafía desta modalidade e obtén o número un. Comparte a carreira con estudos de Belas Artes, baixo a dirección do pintor Alejandro Ferrant. Fai amizade co pintor catalán Eliseu Meifrèn i Roig, con quen está a piques de emparentar.
Vive en León ata que se crea en Vigo a Escola de Comercio e pide o traslado. Alí comparte o ensino no centro co que exerce na Escola de Artes e Oficios. Bolseiro pola Deputación Provincial, viaxa a Londres, onde un tío seu, famoso pianista co seu mesmo nome, é profesor do Conservatorio.
Participa nas Exposicións Nacionais de Belas Artes, nas que obtén mencións honoríficas nas edicións de 1908 e 1910. Na de 1915 consegue a terceira medalla co seu cadro «Cristo de Casal Dourado», actualmente en Bos Aires. Un ano máis tarde outórganlle a segunda medalla na Exposición Universal de Panamá pola súa paisaxe «Calle de ciudad gallega», que é característico da súa pintura.
Realiza encargos de gran compromiso, como os seus amplos trípticos sobre o mar e o campo, hoxe en posesión de Novacaixagalicia, nos que queda patente a súa facilidade compositiva, así como un colorismo, que o emparentan con Sotomayor, Benedito, Hermoso e outros pintores do seu tempo.
Realiza ilustracións para diarios e revistas e percorre incansablemente Galicia tomando apuntes dun interese documental considerable, posto que recollen aspectos do país que xa se perderon.
A pintura de Carlos Sobrino corresponde a un realismo postimpresionista de raíz folclórica, de colorismo alegre e elevado. Está representado en todos os museos de Galicia e en importantes coleccións institucionais e particulares de España e de América.
Na Alameda de Pontevedra deixou 23 azulexos con distintas paisaxes e escenas, rurais e urbanas, pintadas en 1927 e fabricados pola empresa sevillana "Mensaque Rodríguez y la compañía de Triana". Estes mosaicos foron restaurados completamente na reforma que se fixo no contorno do parque en 2010.
"Los azulejos de la Alameda constituyen la representación perenne y solemne de su obra, y gracias a la preciosa cerámica vidriada de sus azulejos, la calidad traslúcida de sus colores, pasados primero a material original, y después traspuestos al azulejo, que ostenta en sí mismo una amplia tradición decorativa.
IGLESIA DE BARCIA DO SEIXO Santa Ana da Barcia do Seixo A LAMA PONTEVEDRA
En su principio fue conocida como capital de una comarca llamada Cal
de Vergazo. Posteriormente conocida como Pedreira, luego como La Lama y
actualmente en su grafía gallega A Lama.
El Ayuntamiento de A Lama es un municipio interior de la provincia de
Pontevedra y es eminentemente rural, con muchos lugares de interés y
espacios naturales de extraordinaria belleza que lo hacen propicio para
el turismo rural que está teniendo un gran auge en estos últimos
años.
A Lama es un municipio interior situado en el NE de la provincia de
Pontevedra. Tiene una extensión de 111,76 km². La distancia a la capital
de la provincia es de 24 km y a Vigo de 42 km.
Los Ayuntamientos limítrofes son al noroeste Cotobade, al oeste Ponte
Caldelas, al sur Fornelos de Montes, al noreste Forcarei, todo es la
provincia de Pontevedra, y al este con Beariz, en la provincia de
orense. Las principales vías de comunicación son las carreteras
Pontevedra - La Cañiza que pasa por las parroquias de Verducido y
Gajate, y la carretera que viene del ayuntamiento de Cotobad y pasa por
la parroquia de Antas comunicando con el ayuntamiento de Beariz.
Las tierras de A Lama estuvieron pobladas desde Épocas Prehistóricas,
conservándose restos arqueológicos de las culturas megalíticas desde
los años 4000 a 2000 a de C. como las mámoas de Portela da Cruz, O
Seixo, O Suido, y en Antas.
De la Edad de Bronce se encontró en La Lama una espada de tipo
argárico del año 1500 a de C. y en Verducido y en el Castro de Gaxate
varias hachas de bronce. De esta edad son los grabados rupestres en Chan
do Campo, Outeiro Seixiño, Val do Gato, y Laxa das Puzas (Verducido).
Perteneciente a la Cultura de los Castros existen tres identificados:
el Monte del Castro en Gajate, el Monte del Castro en La Lama, y el de
Gende.
En la Época Medieval la zona norte fue colonizada por los Monjes de
Armenteira a partir del Siglo XV y el resto pertenecía a los señores de
Soutomaior entre los que destacó Pedro Álvarez ("Pedro Madruga"), que
contaba con una fortaleza en Fornelos.
Ya en los siglos XVII y XVIII hay que destacar el aumento de
población y de la ganadería por la introducción del maíz, la patata y
la castaña procedentes de América, y el cambio que supuso en la
agricultura. Con estas mejoras comienza a desaparecer la emigración a
Castilla de los temporeros para la siega del trigo en verano, hasta su
total desaparición en el siglo XIX, y aumenta la construcción de
caminos, iglesias, pazos y puentes. De esta época son los puentes de
Verducido sobre el río Parada, el del antiguo camino de Ribadavia a
Pontevedra y el de Liñares.
En el Siglo XIX España es invadida completamente por los franceses.
Desde 1809 se constituyeron puestos de vigilancia denominados "alarmas"
desde los que se hostigaba a las tropas enemigas. Hay que destacar
tres enfrentamientos, el de Pontevedra, el de Puentecaldelas y el de
Puentesampayo, marcados por el uso de cañones hechos de madera de boj.
La emigración a América hace posible la compra de las tierras a los
nobles y la construcción de edificaciones educativas y centros de
beneficencia. A pricipios del siglo pasado hubo una emigración en
dirección a América del Sur con destinos como Argentina, Brasil,
Venezuela y en América central México. Después de la Guerra Civil
Española, la emigración se dirige hacia Europa, siendo Francia, Suiza,
Alemania, y Bélgica los países de destino.