SAN XUSTO
MADANELA DE MONTES
FORCAREI
San Xusto
San Xusto é un lugar da parroquia da Madanela de Montes, no concello de Forcarei, na provincia de Pontevedra. No ano 2007 tiña 8 habitantes (5 homes e 3 mulleres), o mesmo número que no ano anterior.
Santa María Madanela de Montes
Santa María Madanela de Montes é unha parroquia que se localiza no concello de Forcarei, na comarca de Tabeirós - Terra de Montes.
Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 653 habitantes (346 mulleres e 307 homes), distribuídos en 8 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 635 habitantes.
Segundo o IGE, no 2014 a súa poboación descendera ata os 578 habitantes, sendo 272 homes e 306 mulleres.
Lugares da Madanela de Montes
Ameixeiras, Os Codesás, A Graña, A Madanela, San Xusto, Sanguñedo, Soutelo de Montes, Trasdomonte, Ventosela
Forcarei
Forcarei é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Tabeirós - Terra de Montes. Segundo o IGE en en 2015 tiña 3683 habitantes.
O seu xentilicio é forcareiés.
Xeografía
Forcarei é un concello situado ao norte da provincia, linda cos concellos de Cerdedo-Cotobade, Silleda, A Estrada, Lalín, Beariz e A Lama.
Historia
En 1833 creouse o concello de Forcarei, se ben entre 1858 e 1862 denominouse Soutelo de Montes.
Patrimonio
Na capital municipal atópase a igrexa parroquial, dedicada a san Martiño. É obra de finais do século XVIII, do mestre canteiro Pedro Varela e o mestre asentador Pedro Gutiérrez. Orixinalmente era de planta de cruz latina pero en 1961 o arquitecto Javier García Santoro ampliou o brazo dereito. A única decoración da fachada, de estilo neoclásico, é unha pequena imaxe da Virxe nunha fornela sobre a porta. Á esquerda da fachada érguese a torre campanario, de sección cuadrangular no primeiro corpo e octogonal no segundo, e rematada nunha pequena cúpula.
Nas escaleiras de acceso á igrexa atópase un cruceiro construído a finais do XIX por Xosé Ferreiro. Este cruceiro estaba situado no centro da praza pero foi trasladado cando se acometeu a remodelación da praza e a construción do edificio do concello.
Na parroquia de Santa María de Aciveiro sitúase o mosteiro de Santa María de Aciveiro que ocupou un papel fundamental na rexión desde a súa constitución no século XII ata o ano 1893. Na actualidade é un Hostal Monumento co nome de Hospedería de San Gonzalo das Penas.
Sendeirismo
Forcarei conta con dúas rutas homologadas de sendeirismo: o PR-G 100 "Sendeiro Natural Aciveiro - Candán", e o PR-G 113 "Ruta das Pontes do Lérez".
A primeira é unha ruta sendeirista circular de 15 km con principio e fin no coñecido mosteiro de Aciveiro.
A segunda é lineal duns 14 km con principio/fin no mosteiro de Aciveiro e remate/inicio en Gaxín
Parroquias de Forcarei
Aciveiro (Santa María), Castrelo (Santa Mariña), Dúas Igrexas (Santa María), Forcarei (San Martiño), A Madanela de Montes (Santa María Madanela), Meavía (San Xoán), Millarada (San Amedio), Pardesoa (Santiago), Pereira (San Bartolomeu), Quintillán (San Pedro), San Miguel de Presqueiras (San Miguel), Santa Mariña de Presqueiras (Santa Mariña), Ventoxo (San Nicolao)
A comarca de Tabeirós - Terra de Montes
A comarca de Tabeirós - Terra de Montes é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra e a súa capital é A Estrada. Pertencen a esta comarca os concellos de Cerdedo, A Estrada e Forcarei.
A comarca como o seu nome indica está formada por dúas partes diferenciadas, por unha banda Tabeirós (integrada polo concello da Estrada) e por outra banda a comarca histórica de Terra de Montes.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
EXPO
CHUS VÁZQUEZ
HENRIQUE PRADO
CASA LA LUZ
PONTEVEDRA
Mostra dos traballos artísticos de dous artistas pontevedreses, cun sentido crítico da sociedade actual.
A través das creacións os espectadores poden conectar e identificarse
O cambio climático, a preguiza por encontrar solucións a problemas, e o vacío interior humán, son alguns dos temas a tratar.
Se podra ver na Casa dá Luz en Pontevedra do 10 ao 23 de Xullo
Chus Vázquez
Pintura
Natural de Pontevedra e residente actualmente no municipio de Poio.
As súas creacións teñen vida, alegría e nostalxia. Trata de representar a acción humana con connotaciones ás veces agridulces.
Tamén trata o tema do universo e o "caos interior humano " en contraposición coa parte racional do individuo.
A súa obra está chea de expresividade e emotividad achegándose ao expresionismo e á abstracción.
Henrique Prado
Artes Plásticas
Nace en Coiro, Cangas do Morrazo en abril de 1964.
As súas obras están feitas de multitude de materiais: pedra, madeira, metais P.R.F.V, cerámica e hormigón entre outros, aínda que os seus materiais preferidos son a madeira e o P.R.F.V.
O seu temática é moi diversa, vai de critícaa social ata os mitos e lendas.
Outra faceta que lle distingue é a experimentación en técnicas e acabados.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
CAPILLA DE SALGUEIRO
PRADO DE LIMIA
MUIÑOS
BAIXA LIMIA
Prado de Limia
San Salvador de Prado de Limia é unha parroquia do concello ourensán de Muíños, na comarca da Baixa Limia, provincia de Ourense. No ano 2007 tiña 173 habitantes, dos cales 94 eran homes e 79 mulleres.
Lugares de Prado de Limia
Albite, Prado, Reparade, O Salgueiro
Muíños
Muíños é un concello do sur da provincia de Ourense, pertencente á comarca da Baixa Limia. Segundo o padrón municipal, en 2014 tiña 1.622 habitantes (1.821 en 2011, 2.012 en 2003.
Xeografía
O concello, de 109 km², abrangue 12 parroquias. Está a uns 680 metros de altitude, sobre os vales do río Limia (encoro das Conchas) e do río Salas, á beira da fronteira portuguesa. Comparte con este país veciño o Parque Natural Baixa-Limia, na Serra do Xurés.
Desde 1997, a capitalidade municipal está situada no lugar de Mugueimes, na parroquia de Muíños.
Turismo
Amais da gandería e da agricultura, de vital importancia en toda a Baixa Limia, Muíños despunta polo turismo, con casas de turismo rural e un albergue á beira do encoro das Conchas a carón da praia fluvial. Alí hai instalacións para practicar deportes acuáticos como o piragüismo ou a vela. Preto deste lugar hai unhas pozas de augas termais.
A primeira fin de semana de agosto celébrase a festa das sopas do burro cansado.
Patrimonio
Necrópole do Outeiro de Cavaladre (Requiás ) M1 e M5
Necrópole de Maus de Salas (Encoro de Salas )
Anta Casiña da Moura
Anta Casota do Foxo
Castros:
Castro de Taboadela (Barxés)
Castro de Outeiro de Cela (Mugueimes)
Castro de San Pedro de Muíños (Muíños)
Castro de Santa María do Castro (Guntumil)
A vía XVIII que vai dende Braga cara a Astorga, atravesa o concello. No encoro das Conchas está o campamento Aquis Querquennis.
Parroquias de Muíños
Barxés (Santa María), Cados (Santa María), Couso de Salas (Santiago), Farnadeiros (San Pedro), As Maus de Salas (Santa Baia), Muíños (San Pedro), Parada de Ventosa (San Pedro), Porqueirós (Santo André), Prado de Limia (San Salvador), Requiás (Santiago), Souto de Limia (Santa María), Xermeade (San Miguel)
Comarca da Baixa Limia
A comarca da Baixa Limia é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Bande.
Pertencen a esta comarca os concellos de Bande, Entrimo, Lobeira, Lobios e Muíños.
Limita ao oeste, ao sur e ao sueste con Portugal, ao norte coa comarca da Terra de Celanova e ao leste coa comarca da Limia.
Parque Natural Baixa Limia Serra do Xurés
Parque Natural Baixa Limia Serra do Xurés, na provincia de Ourense xunto a Portugal
O Parque Natural Baixa Limia esténdese polos montes dos municipios de Entrimo, Lobios e Muiños ata a fronteira con Portugal. Está situado no sur da provincia de Orense. Ao entrar en Portugal convértese no Parque Nacional de Peneda Gerês.
Principalmente está composto por materiais graníticos con algúns filóns de cuarzo, na súa superficie atópanse os circos glaciares de menor altitude da península.
O Parque Natural Baixa Limia caracterízase por ter tres zonas ben diferenciadas, as superficies planas, os vales fluviales e as sierras. Estas forman unha configuración de cumes e vales nos que a forma de erosión indícanos a existencia de glaciares.
O parque natural está nunha zona de transición entre os climas mediterráneo e atlántico, con choivas frecuentes no outono e inverno e escasas durante o verán.
Paisaxe
Variedade de paisaxes alternando bosques caducifolios cos de folla perenne e con pastizales e cultivos forrajeros, alternándoos con barbechos de centeno.
Altitude
Ten unha extensuión de 20.920 hectáreas e o pico máis alto do Parque é o pico A Nevosa, con 1546 m.
Flora
Carballo melojo, abedul, madroño, acebo, castiñeiro, brezo, pastos e cultivos en barbecho.
Fauna
Nas aves temos:
Zampullín chico, ánade real, somormujos, aguilucho cenizo, aguia real, alcotán, azor, gavilán, aguia culebrera, cernícalo común, cuco, pico picapinos e vencejo entre outros.
Nos mamíferos temos:
O lobo, o jabalí, turón, nutria, gineta, gato montés, comadreja e cabra montesa entre outros, ademais de gando equino, vacuno e lanar.
Nos reptiles
Temos a víbora e a lagartija ibérica.
Actividades
Senderismo, escalada, rutas en bicicleta, paseos dacabalo e visitas guiadas.
Servizos
Aparcamiento, instalacións adaptadas para persoas con discapacidad, área recreativa infantil, merenderos, teléfono público, fontes públicas, refuxios públicos, aloxamentos e hostelería.
Características
Ao estar situado nunha zona fronteriza temos no parque dous climas e, xa que logo, dous vegetaciones distintas e unha gran diversidad paisajística, combinando as formas suaves dos vellos montes galegos coas máis abruptas (agullas e pedras de granito).
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
