LENDA DO ACUEDUTO DE SEGOVIA

 LENDA DO ACUEDUTO DE SEGOVIA

SEGOVIA

 A lenda do Acueduto de Segovia 

      A lenda do Acueduto de Segovia Aínda que todos dan por válido que é unha obra romana, na capital segoviana corre outra versión sobre a súa construción.

     Unha das construcións máis importantes non só de Castela e León, senón de toda España é o Acueduto de Segovia, unha obra que segundo os historiadores remóntase á época romana, pero que encerra tras de si unha lenda que é coñecida por todos os segovianos e que serviría para «explicar» o oco reservado para poñer a Virxe da Fuencisla.

A lenda di así: 

     Houbo un tempo no que a zona alta da cidade de Segovia non tiña fácil acceso á auga. Para poder conseguila, os habitantes tiñan que realizar un gran percorrido para poder traer a auga das fontes na zona exterior da cidade. 

     Unha nova criada, tiña que levar cada día auga á casa na que servía no alto da cidade, para o que tiña que baixar ao lombo co cántaro á zona baixa onde se situaba a fonte, para logo facer o camiño de subida co cántaro cheo. 

      Un día a nova criada, sumida na desesperación a metade de camiño, exclamou no alto: «Daría o que fose porque a auga chegase soa ás portas da cidade para non ter que volver nunca a percorrer este camiño». Entón unha voz melodiosa tras ela respondeulle: «Estás segura de que darías calquera cousa a cambio de que a auga chegase ás portas da túa cidade». 

     A moza deuse a volta asustada e atopouse cun home aposto, ao que respondeu que si sen dubidalo nin un momento, xa que poucas eran as pertenzas que tiña que puidesen interesarlle ao home. Entón o home pediulle algo que a muller si que posuía: a súa alma a cambio de facer que a auga chegase directamente ata as portas da cidade. No momento de baixeza, a moza pensou que a alma era algo que de pouco lle valía, polo que aceptou sen dubidalo. Entón, decatouse dun raro sorriso na cara do estraño, polo que antes de estreitar a man con este e selar o trato, a moza engadiu que só lle daría a súa alma se era capaz de facelo antes de que o primeiro raio do sol brillase á mañá seguinte. 

     Tras pechar o trato cun apertón de mans, o home desvaneceuse ante os seus ollos, e a moza continuou o seu camiño a por auga pensando que todo fora unha simple fantasía causada polo gran cansazo. A noite caeu, e a moza comezou a dar voltas na cama sen poder durmir. Non paraba de pensar no estraño encontro que tivera ao baixar á fonte pola mañá, así que se levantou e foi dar un paseo para airear a mente. Pero a súa sorpresa foi maiúscula cando se asomou ao miradoiro xunto á porta de San Juan e observou como o estraño que coñecera esa mañá estaba envolto en chamas e dando ordes a centos de diaños, dirixíndoos na construción dunha estrutura que a moza non tardou en identificar cun conduto para levar a auga ao alto da cidade. 

      A obra continuou toda a noite, durante a cal a moza non parou de rezar a Deus arrepentida polo seu trato co diaño e pedíndolle que non deixase que o diaño levase a súa alma, sen obter resposta algunha. Cando toda a construción estaba practicamente finalizada, o home en chamas e todos os seus axudantes comezaron a celebrar a vitoria mentres levaban a última pedra ao oco, e xusto no momento que o home en chamas ía poñela, o primeiro raio de sol golpeou a súa cara. 

     O diaño, indignado coa súa derrota, abandonou a cidade xunto a todos os seus axudantes deixando a case terminada construción ás súas costas. A moza, sorprendida pola súa vitoria, correu á igrexa para confesar ante o sacerdote..

     No oco que quedou é onde está agora posta a estatua da Virxe da Fuencisla

MAPA 

 

Texto: Juan Giles

Fuente: ABC 

XOAN ARCO DA VELLA