martes, 7 de marzo de 2023

ESTACIÓN DE LAPELA - LAPELA - MONÇAO

ESTACIÓN DE LAPELA

LAPELA

 MONÇAO

 Apeadeiro de Lapela
     O Apeadeiro de Lapela, orixinalmente denominado, soamente, Lapella, é unha estación ferroviaria abandonada da Liña do Miño, que servía á localidade de Lapela, no municipio de Monção, en Portugal.

Historia
     O anaco da Liña do Miño entre Valença e Lapela foi aberta ao público o 15 de xuño de 1913, e o tramo seguinte, ata Monção, entrado en servizo o 15 de xuño de 1915.1​

      Nos horarios de xuño de 1913, a Estación de Lapella estaba conectada por trens con orixe en Porto-São Bento.

       Ese ano, existían servizos ferroviarios conectando esta estación coa de Monção.

      En 1934, a Comisión Administrativa do Fondo Especial de Camiños de Hierro (Comissão Administrativa do Fundo Especial de Caminhos de Ferro) autorizou a instalación dunha báscula de 40 toneladas de vía interrompida, na estación de Lapela.

Lapela
       Lapela era una freguesia portuguesa del municipio de Monção, distrito de Viana do Castelo.


Historia

     Foi suprimida o 28 de xaneiro de 2013, en aplicación de unha resolución da Asamblea da República portuguesa promulgada o 16 de xaneiro de 2013  unirse coa fregresia de Troporiz, formando la nova fregresia de Troporiz e Lapela.​

Patrimonio
     De su patrimonio destaca una torre fortificada del siglo XIV.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA DA NOSA SEÑORA DA CABEÇA - CORTES - MONÇAO

 CAPELA DA NOSA SEÑORA DA CABEÇA

 CORTES

MONÇAO

Capela da Nosa Señora da Cabeça
      Esta capela foi adaptada, mantendo o nome orixinal de Capela de Nosa Señora da Cabeça e conseguindo tamén a nova categoría de Igrexa Matriz de Cortes.

      Non hai información histórica nin cronolóxica sobre a capela.


Descrición

      Nunha parroquia recente coma esta, sen Igrexa Nai, esta capela foi adaptada para tal fin, mantendo o nome orixinal de Capela de Nosa Señora da Cabeça e conseguindo tamén a nova categoría de Igrexa Matriz de Cortes.

      Non hai información histórica nin cronolóxica sobre a Capela de Nosa Señora da Cabeça, nin se fai referencia a este templo relixioso.

    De planta lonxitudinal, consta dunha nave e dúas capelas perpendiculares á nave.


     Á esquerda do templo, no mesmo plano que a fachada, atópase o campanario cadrado con catro campás e cuberta bulbosa. 

     No mesmo lado entre o campanario e a capela hai un pórtico sostido por tres columnas.

      A fachada principal está delimitada por esquinas pilastradas rematadas con pináculos en conos.

     Flanquean o remate da fachada cun frontón contracurvado, rematando o centro en cruz latina.

     Os trazos rectos están formados polo porta principal flanqueado por dúas fiestras e rematado por unha ventá rectangular. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

lunes, 6 de marzo de 2023

CAPELA DE SAN BENTO - SEIXAS - CAMINHA

CAPELA DE SAN BENTO 

SEIXAS

CAMINHA

 Capela de San Bento
     A Capela de San Bento ten neste santo o culto e devoción. Atópase nunha zoa axardinada á esquerda da estrada nacional nº 13 en dirección a Caminha.

      Esta singular capela, de grandes proporcións, ten a súa historia baseada nos Frades Templarios, remontándose así á Idade Media cando se instalaron en Seixas ao construír unha igrexa dedicada o culto de São Bento.

        Esta construción fixo que anualmente se celebrasen festas/feiras en devoción ao santo e, en base a estes eventos anuais, no século XV apareceron os primeiros beneficios reais de feiras libres, que implicaban a ausencia de impostos, outorgados polo rei D. Joao I.

        O beneficio real continuou nos séculos seguintes, con D. João III no século XVI confirmando o anterior.

      En 1848, asinada por Raiña D. Maria, constitúese a institución da Irmandade de São Bento e creanse os primeiros estatutos, polo que a Irmandade encárgase da xestión e administración dos bens de São Bento.

      Con todo, este recoñecemento por parte da Irmandade, realizado por Raiña D. María, posiblemente veu prexudicar, xa que o templo foi decaendo coa súa degradación ao longo dos anos, ata que a Irmandade considerou oportuno construír outro templo, o que actualmente existe, unha vez finalizado. en 1870.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DO CAMIÑO DA LAVANDEIRA - CAMIÑO DA LAVANDEIRA - MONÇAO

 PETO DO CAMIÑO DA LAVANDEIRA

CAMIÑO DA LAVANDEIRA

MONÇAO

Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.


Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.


   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:

- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).  
 

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SAN NICOLÁS DE CINES - CINES - OZA DOS RÍOS - OZA CESURAS

 IGREXA DE SAN NICOLÁS DE CINES

CINES

OZA DOS RÍOS

OZA CESURAS

 
     O templo de San Nicolás de Cines é o edificio relixioso de máis interese do concello de Oza. Na súa orixe formaba parte do mosteiro beneditino de San Salvador. Hoxe, a igrexa é a parroquial de San Nicolas.

     O mosteiro foi fundado nos séculos de finais do IX e principios do X polos Condes Aloito e Paterna. Entre os anos 908 e 911 delimitaron os seus termos o rei Ordoño II e a súa dona, a raíña Elvira que coincidía coa zona norte do actual concello. Anos máis tarde o rei Fernando I ampliaría ata as freguesías de Trasanquelos, Morranca e Armental.

     No século XII o mosteiro figura como propiedade de Pedro Froilad, Conde de Traba, que irá ampliando os seus dominios polas terras circundantes ata chegar a Coirós, A Espenuca, Vilamateo, Bravío ou Sarandóns.

     Nembargantes, no século XIV, o mosteiro perderá gran parte do protagonismo, xa que deixa de ser abadía para converterse en priorado do mosteiro de San Martiño Pinario.

     Máis tarde, perante a Desamortización do século XIX o mosteiro perde tódas as súas propiedades desaparecendo as instalacións monacais, conservándose unicamente a igrexa de San Nicolas de Cines.

     Da primeira igrexa mozárabe só se conserva un capitel de mármore e un modillón e pode que tamén unha inscrición mutilada.

     A igrexa actual ten planta basilical de tres naves con tendencia a cruceiro no alzado e cunha cabeceira tripartita formada por tres ábsidas, un central de maiores dimensións e heptagonal e dous laterais menores e pentagonais, nos que se abren esbeltos ventanais góticos.

     Abunda a decoración escultórica e sobre todo luminosidade favorecida pola apertura de grandes xanelas e rosetóns. Os arcos das naves son apuntados e dispóñense sobre feixes de columnas-piares. O esquema da ábsida é a propia dos templos franciscanos e dominicos do momento.

     As bóvedas que cobren a capela son nervadas de abanico e accédese a esta zona por medio de arcos apuntados que arrancan de semicolumnas apegadas.

     Cara ó exterior cabe destaca-la porta principal presidida por un rosetón, con arquivoltas apuntadas sobre columnas acobadadas. No tímpano represéntase ó Salvador, San Benito e San Bernardo. Na fachada norte aparece unha portada de esquema similar, aínda que neste caso a escena representada é a Adoración dos Reis Magos.

     Outro elemento de interese son os dous rosetóns existentes, un na fachada principal xa mencionada e outro no testeiro da nave central.

    A fachada occidental sigue o modelo románico de distribución en tres rúas, correspondentes ás tres naves, mediante catro contrafortes. 

     Na esquina Norte sitúase unha torre-campanario con catro ocos de arco lixeiramente apuntado onde van situadas dúas campás elaboradas en Arcos da Condesa en Caldas de Reis, unha no frontal e outra na cara esquerda da torre.

     A igrexa de Cines pode definirse como un bo exemplo de arquitectura oxival con tradición románica na decoración.

     Xunto a igrexa atópase a Rectoral de Cines, relacionada tamén co antigo mosteiro e hoxe restaurada e rehabilitada como establecemento de turismo rural.

MAPA

 

 Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA