Santuário de Nosa Señora do Cabo Espichel O Santuario de Nosa Senhora do Cabo Espichel, tamén coñecido como de Nosa Señora dá Pedra Mua, é un dos lugares máis impresionantes da rexión tanto pola súa localización como polo seu notable conxunto arquitectónico natural.
O culto remóntase a 1410, ano no que dous maiores de Caparica e Alcabideche, tras ter soños coincidentes nos que recibirían mensaxes dende o Ceo.
Despois pasado o tempo descubririase na punta de Cabo Espichel, a venerada imaxe de Nosa Señora do Cabo.
Ata principios do século XVIII, o patio que rodeaba ao templo primitivo atopábase rodeado de casas dispostas para os romeiros que se achegán en peregrinación para render culto á imaxe.
Construída de costas ao mar, a actual igrexa foi edificada por orde real entre 1701 e 1707 baixo a dirección do arquitecto João Antunes.
A partir de 1715, a gran afluencia de peregrinos ao Cabo obrigou a que se construísen dúas pousadas con áticos e tendas, as cales se ampliaron entre 1745 e 1760.
Máis tarde, construíuse o sistema de abastecemento de auga que inclúe o acueduto e casa da auga, e posteriormente, a Casa da Ópera, da cal só quedan ruínas.
No interior pódense atopar algúns testemuños artísticos de valor, en particular o retablo do altar maior en estilo barroco nacional que custodia a imaxe da Señora do Cabo, o teito con pintura en perspectiva (executada en 1740 por Lourenço dá Cunha) e as pinturas do XVI da autoría do Mestre de Lourinhã, que representan a Santiago e San Antonio e pódense visitar na sancristía. Merece tamén atención a tribuna situada no altar maior, que se destinaba ás visitas reais.
A poucos metros do Santuario, sobre os cantís, érguese aínda a pequena Ermida da Memoria, datada no século XV e construída no mesmo lugar da aparición.
O seu interior está revestido por paneis de azulexos do século XVIII que ilustran a lenda da Senhora do Cabo.
Museo da Aeronáutica e Astronáutica Museo da Aeronáutica e Astronáutica, tamén coñecido como Museo do Aire, é un museo de aeronáutica do Exército do Aire en Madrid, preto do Aeroporto de Madrid-Catro Ventos, España.
É un museo nacional e de titularidade estatal, dependente do Ministerio de Defensa a través do Servizo Histórico e Cultural do Exército do Aire (SHYCEA).
Os seus principais fins son mostrar a historia da Aviación, as achegas militares ao progreso da aeronáutica, potenciar a cultura de defensa e seguridade nacional, así como a súa investigación.
Historia O edificio do antigo Ministerio do Aire, na actualidade Cuartel Xeral do Exército do Aire, foi a primeira sede que se barallou para o Museo.
En 1939 finaliza a guerra civil española e emplezase a expor a creación do Exército do Aire. É nesta época cando o Ministro do Aire designa ao coronel Társilo Ugarte Fernández para que prepare un proxecto para crear un museo aeronáutico.
Con todo, haberán de pasar 27 anos para a súa creación. Un primeiro anteproxecto presentouse en decembro de 1948, coa súa localización na planta baixa do novo edificio do Ministerio do Aire (actual Cuartel Xeral do Exército do Aire).
Tras posteriores estudos e consultas creouse o Museo de Aeronáutica e Astronáutica, por decreto número 1437 do 16 de xuño de 1966, dependendo do Ministerio do Aire e con sede en Madrid. Un ano despois apróbase o Regulamento do Museo.
Nun principio a idea era expoñer obxectos, maquetas e documentos históricos e nun dos patios mostrar algúns dos poucos avións históricos que se conservaron. Con todo, refugouse este primeiro plan ao non contar co suficiente espazo pola adquisición ou doazón dunha serie de avións como o Vilanova Acedo (unha versión española dun Blériot XI), o Dragon Rapide que levou a Francisco Franco no histórico voo Canarias - Tetuán ou o gran tamaño dos Heinkel Hei 111, DC-3 ou os Junkers Ju 52.
A seguinte opción era ocupar un edificio propio que se puidese ampliar nun futuro, polo que se propuxeron: O histórico aeródromo de Catro Ventos, ao que se considera berce da aviación militar española. Aeroporto de Madrid-Barallas. Casa de Campo. Ciudad Universitaria. Cripta e solares da Praza da Moncloa (onde se atopa hoxe Xunta Municipal do Distrito de Moncloa - Aravaca e o Padroado de Casas do Aire).
O desenvolvemento do museo En 1975 decidiuse establecelo no seu actual emprazamento, en Catro Ventos. As razóns principais para esta decisión foron: a proximidade a Madrid, a proximidade a unha Maestranza Aérea (talleres militares dedicados a tarefas de mantemento e outras auxiliares), a posibilidade de poder recibir novos avións por vía aérea e o propio carácter histórico do aeródromo de Catro Ventos.
Nun principio trasládase o material aéreo ao histórico hangar onde o aviador e científico Emilio Herrera fundase a primeira Escola de Enxeñeiros Aeronáuticos (actualmente Escola de Técnicas de Mando, Control e Telecomunicacións do Exército do Aire) de onde sairían os primeiros enxeñeiros aeronáuticos do país e máis adiante o embrión da Escola Técnica Superior de Enxeñeiros Aeronáuticos.
As obras comezan a finais de 1979, preparándose unha instalación cuberta e unha área axardinada para os avións, así como dúas lagoas unidas por unha pequena canle para os hidroavións Dornier Do 24 e Grumman Albatross. Foi inaugurado oficialmente polo Tenente Xeral JEMA Emiliano José Alfaro Arregui o 24 de maio de 1981.4
Co paso dos anos o número dos avións duplicouse, e as árbores e lagoas do xardín dificultaban o movemento e colocación dos novos avións, limitando incluso a capacidade de exposición. A auga e a vexetación atraían a numerosos paxaros, como unhas cacatúas arxentinas, que dañaron o casco dos hidroavións ou os timóns ou aleróns, o que obrigaba a novas reformas. A colección tamén foi ampliada, por medio de compras ou doazóns de motores, bandeiras, maquetas, armamento, uniformes, cartas de voo, libros ou documentos históricos.
Por considerarse cada día máis necesario procedeuse a unha primeira reforma que acabou a súa primeira fase o 18 de outubro de 1993, engadindo dous hangares máis para exposición.
A partir do ano 2000 estas modificacións continúan, e iníciase a construción do Hangar 4 (inaugurado o 22 de agosto de 2003), finalizándose esta etapa coa construción dos Hangares 5, 7 e por último o 6. Con estes novos hangares, o museo contaba con cinco en total, atópase entre os cinco primeiros museos de Aeronáutica de Europa, polo número de aeronaves expostas ao público.
En setembro de 2019 o Rey Felipe VI visitou as instalacións do Museo, realizando unha visita polo mesmo e inaugurando a última fase de renovación do Hangar 1, dedicado aos grandes voos históricos de finais dos anos 20 e inicios dos 30 do pasado século. Instalacións e fondos
Ocupa unha área de 66 938 m², repartidos entre sete hangares e oito plataformas axardinadas ao aire libre con máis dun centenar de aeronaves. Dispón de aparcamento, consigna, punto de información, cambia-bebés, aseos adaptados, servizo de préstamo de cadeira de rodas, tenda e cafetería.
Entre os avións máis destacados está o Vilanova Acedo, o aeroplano máis antigo que se conserva en España; o Jesús do Gran Poder, que atravesou o océano Atlántico Sur en 1929; un bombardeiro alemán Heinkel Hei 111 e un autogiro Cierva C.19 que voou por primeira vez en 1932.
Hangar 1: comeza con fitos da Aerostación, continuando con réplicas, orixinais e maquetas de avións dos inicios da Aviación española e internacional, Guerra de Marrocos e Grandes Voos. Tamén conta cunha Sala de Laureados, heroes da aviación militar e expositores de bandeiras e estandartes de diversas unidades aéreas. Hangar 2: reúne unha importante colección de motores que narran a súa evolución, uniformes militares e roupa de voo, simuladores de voo para adestramento, armamento e unha selección de pezas diversas de Astronáutica.
Hangar 3: neste espazo sitúase unha selección de aeronaves desde a Primeira Guerra Mundial ata a nosa época, xunto con outros de menor tamaño, de escola, adestramento ou combate, ademais de planeadores e unha gran colección de hélices. Complétase cun apartado relacionado coa Casa Real e a súa vinculación coa Aeronáutica.
Hangar 4: dedicado ao á rotativa, nel sitúanse algún dos autogiros deseñados por Juan da Cerva e distintos modelos de helicópteros. Tamén conta cunha colección de instrumentos de voo. Hangar 5: neste espazo de contido variado móstranse pezas aeronáuticas desde a Guerra Civil, destacando avións de acrobacia, de caza e combate, así como un recuncho dedicado ao paracaidismo. Nas súas vitrinas expóñense os instrumentos de comunicación utilizados polo Exército do Aire.
Hangar 6: alberga avións, maquetas e cabinas comerciais. Hangar 7: contén unha colección de maquetas de modelos, nacionais e estranxeiros, que narran a historia da aviación, así como unha colección de aeromodelismo.
Localización e visitas Autobús: a forma máis cómoda de acceder en transporte público é mediante os autobuses interurbanos da empresa De Blas que con cabeceira en Príncipe Pío realizan o percorrido Madrid-Alcorcón-Móstoles, con parada en Escola de Transmisións.
Tren: As estacións de Metro (liña 10) e RENFE (liña C-5) denominadas Catro Ventos son as máis próxima ao Museo, pero atópase a 1500 metros do mesmo e o camiño para chegar é a beiravía da A-5. A 1700 metros atópase a estación de San José de Valderas de proximidade Madrid.
Coche: o museo está situado ao suroeste de Madrid no límite do termo municipal de Madrid con Alcorcón. Está situado preto da cabeceira 10 do aeroporto de Madrid-Catro Ventos e un pouco máis lonxe da Base Aérea de Catro Ventos.
A entrada ao Museo é pola autovía A-5 (autovía de Estremadura), sentido Madrid, km 10,700. Pero está moi mal sinalizado e como o único cartel indicador é moi pequeno, é fácil pasalo por alto ou que cando se vexa xa non dea tempo a tomar o camiño.
Entrada: a entrada é gratuíta, aínda que se pide un donativo voluntario de tres euros. Abre de martes a domingo de 10:00 a 14:00 horas.
Permanecerá pechado os luns e os días 1 e 6 de xaneiro, Xoves e Venres Santos, 12 de outubro e 10, 24, 25 e 31 de decembro. Información e reservas no 915 091 690 ou en museodelaire@ea.mde.es
Citania de Sanfins A Citania de Sanfins (en portugués: Citânia de Sanfins) é un sitio arqueolóxico da Idade de Ferro do norte de Portugal. É unha das citanias máis características da Cultura castrexa do noroeste da Península Ibérica.
Localízase case na súa totalidade na freguesía portuguesa de Sanfins de Ferreira e a parte suroeste na freguesía de Eiriz, ambas as dúas no concello de Paços de Ferreira, distrito do Porto.
Está clasificada polo IPPAR (Instituto Português do Património Arquitetónico) como monumento nacional (Dec. Nº 35817, DG, 187, 1ª SÉRIE, 20 de agosto de 1946). Descrición
Xurdiu por volta do século I a.C. e ocupa unha área de cerca de 15 hectáreas, nun outeiro integrado nunha zona montañosa de afloramentos graníticos, nun lugar estratéxico entre a rexión do Douro e do Miño.
Hai vestixios da ocupación do lugar do castro dende o século V antes de Cristo, aínda que a gran cidade se desenvolveu no tempo dos galaicos, creada entre os séculos II e I a.C.
Nesa época, estímase que alí moraban tres mil persoas, unha poboación que vivía esencialmente de traballar o ferro, con gran vocación guerreira, ficando outras actividades económicas, como a agricultura, a cargo doutros castros dos arredores, dela dependentes.
Era a cidade-sede dunha rexión máis vasta, que abranguía as actuais Valongo, Maia e Penafiel, e onde estaba o poder político e militar. Os romanos acabarían chegando a aló poucos anos antes do nacemento de Cristo, mais con dificultade.
Os primeiros estudos desta citania débense aos historiadores Francisco Martins Sarmento e a Leite de Vasconcelos. As escavacións iniciáronse en 1944 e prolongáronse por máis de cincuenta anos.
Patrimonio Murallas A citania estaba protexida por varias liñas de murallas. As murallas defensivas adáptanse de forma notábel ao terreo, cunha planificación regular e un rueiro ortogonal.
Pedra formosa A sauna castrexa, edificio destinado aos baños públicos, salienta pola súa técnica construtiva e por posuír unha espectacular pedra formosa con motivos celtas.
“Disque algúns dos pobos das marxes do río Douro viven á maneira dos Laconio (Esparta). Úntanse con óleo dúas veces (por día) en lugares especiais e toman baños de vapor, feito con pedras aquecidas no lume e (despois) báñanse en auga fría.”
Núcleo familiar A citania posúe máis de cento cincuenta construcións de planta circular e rectangular, agrupadas en corenta conxuntos de unidades familiares. Recentemente foi restaurado un núcleo familiar.
“No día a día beben cervexa e, raramente, viño. O pouco que conseguen, a présa o consomen nas festas familiares... neses banquetes séntanse en bancos construídos ao redor dos muros, ocupando os lugares segundo a idade e a dignidade.
A comida circula de man en man. Mentres beben, bailan e fan coros ao son da frauta e da gaita, dando saltos no ar e caendo de xeonllos...”
Non se que facer nin como agradecer á A.S. O XARDÍN DA OCA o concederme o titulo de socio de honra da asociación. Agradezo este recoñecemento, o único que sei é que lle debo todo o que son a todas e todos vós por aconpañarme en este medio de comunicacion, estarei agradecido para sempre»
Só sei de tentar corresponderlles a este galardón xerando e traballando un pouco mais do que fago ata o dia de hoxe, e seguir xerando mais contido nas redes de Cabalar, Seixido no Concello da Lama e sempre de Galicia.
Motisimas gracias a todas e todos e Xunta directiva da Asociación Sociocultural O XARDÍN DA OCA....GRAZAS.
Estou moi agradecido a Fran da Lobeira que me invitou a participar nos seus directos do LOBEIRA TODAY contando algo das miñas vivencias e sobre todo contar cousas da nosa Galicia.
Sera o Luns dia 6 de Febreiro ás 22 h. nas súas canles sei que en compañia de Fran, un gran comunicador sera un momento maravilloso e espero contar coa vosa compañia.
Moitas grazas a todas e todos e por suposto a Fran.
