RUINAS DA IGREXA DE SANTIAGO DE ARRIBA - A IGREXA - SANTIAGO DE ARRIBA - CHANTADA

RUINAS

DA 

IGREXA DE SANTIAGO DE ARRIBA

A IGREXA

SANTIAGO DE ARRIBA

CHANTADA

Descrición
     Edificio do último cuarto do século XVIII.
A planta é de salón, con nave rectangular e presbiterio da mesma forma, separados só por un arco triunfal de medio punto con imposta.

     No muro esquerdo do presbiterio apégase a sancristía, de planta rectangular, e con acceso dende o exterior e dende o interior. Os muros son de cachotería e cantería de granito, con cuberta a dúas e tres augas.

     Na nave conserva en cada lateral un arcosolio, nos que se colocaban os retablos laterais, hoxe desaparecidos. O do altar maior é de estilo barroco. Culmina o frontispicio unha espadana de dous vans.

 

Santiago de Arriba

      Santiago de Arriba é unha parroquia do concello de Chantada na provincia de Lugo.

     No ano 2011 tiña 57 habitantes distribuídos en 2,96 km², segundo datos do INE e do IGE, deles 30 eran homes e 27 eran mulleres. 

      En 2007 tiña 76 habitantes, deles 40 eran homes e 36 eran mulleres, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 90 habitantes.

Patrimonio
    Igrexa de Santiago de Arriba, do último cuarto do século XVIII.

Lugares de Santiago de Arriba
   Arriba, Bacelares, Guxeva, A Igrexa, O Pedroso, A Proba, O Reguengo, Vilar de Outeiro, Vilar do Mato, Viñás

Comarca de Chantada
      A comarca de Chantada, coñecida historicamente como Terra de Asma, é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é Chantada. 

     Pertencen a ela os concellos de Carballedo, Chantada e Taboada. 

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

FORTE DE SANTIAGO DE SESIMBRA - SESIMBRA

 FORTE DE SANTIAGO

SESIMBRA

      O Forte de Santiago de Sesimbra, tamén coñecido como Forte dá Marinha, Forte dá Praia e Fortaleza de Santiago, está situado na parroquia de Santiago (Sesimbra), na localidade costeira de Sesimbra, no Distrito de Setúbal, en Portugal.

      Situada na praia de Sesimbra, pobo tradicionalmente dedicado á pesca, tiña a función de protexer a cidade e o seu fondeadoiro.

     Forte de Santiago está clasificado como Ben de Interese Público desde 1977.

Historia
      A primeira estrutura defensiva neste lugar remóntase probablemente a un forte do século XVI, construído durante o reinado do rei Manuel I (1495-1521). Esta fortificación foi atacada na época da dinastía filipina por barcos da frota inglesa (xuño de 1602), sufrindo graves danos, xunto co episodio de encoro dun barco (o São Valentim) procedente das Indias Orientais cargado de valiosas mercadorías.

O actual Forte de Santiago
       A estrutura actual remóntase á Restauración da independencia, cando o reinado de D. João IV (1640-1656) determinou a súa construción. 

       O seu proxecto estivo a cargo de João Cosmander, un xesuíta holandés ao servizo dese soberano, e foi concluído en 1648.

       Utilizado como balneario ou campo de veraneo dos fillos bastardos do rei João V (1706-50) (os Meninos de Palhavã), a partir de 1712 foi utilizado como sede do Goberno de Armas da rexión, ao que se destinaron as restantes defensas áreas costeiras subordinadas, a saber: o Forte de Santiago do Outão, o Forte de Santa Maria dá Arrábida, o Forte de São Teodósio dá Ponta do Cavalo, o Forte de São Domingos dá Baralha e o Forte de Nossa Senhora do Cabo, en Espichel . O Forte de São Pedro dás Areias Brancas (ou Foz), xa estaba bastante deteriorado nesta época.

      No século XIX, perdendo a súa función defensiva ante a evolución dos medios bélicos, foi desmantelado e desmantelado en 1832. 

      Posteriormente as súas instalacións foron trasladadas á Aduana (1886) ata que, en 1879, converteuse en sede da Garda Fiscal.

      Considerado Ben de Interese Público por Decreto do 29 de setembro de 1977, actualmente atópase en bo estado, aberto a visitas turísticas.

Características
     A estrutura esténdese ao longo de liñas amuralladas ao longo da praia, cunha ampla chaira para artillería. Os patios interiores albergan as instalacións de servizo: Casa de Comandancia (residencia do Gobernador de Armas), Cuartel de Tropas, polvoreira, Capela, depósitos, mazmorras e cisterna.

      A porta está coroada por un escudo de armas real, que inscribe a data de fundación da fortaleza: 1648.

 Curiosidades
     No patio había unha pintura sobre madeira, de mediados do século XVII, que representaba a Santiago, dacabalo e empuñando unha espada, embistiendo a un grupo de moriscos.

     Xunto co Castelo de S. Filipe e o Castelo de Palmela, está representado no símbolo de Vitória de Setúbal, que inclúe un castelo con estas tres torres.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

VILAR DE MOUROS - DOADE - SOBER

 VILAR DE MOUROS

DOADE

SOBER

Vilar de Mouros
     Vilar de Mouros é un lugar na parroquia de Doade no concello de Sober, na comarca da Terra de Lemos, na provincia de Lugo. 

     No ano 2007 tiña trece habitantes (sete homes e seis mulleres).

 Doade
      San Martiño de Doade é unha parroquia do concello de Sober, na comarca da Terra de Lemos, na provincia de Lugo.

     Limita ao norte e leste co concello de Monforte de Lemos, ao oeste coa parroquia de Brosmos, e ao sur coa parroquia de Amandi e cos concellos ourensáns da Teixeira e Castro Caldelas, dos que está separado polo río Sil.

     Tiña unha poboación de 120 habitantes en 2016, 57 homes e 63 mulleres, agrupados nas entidades do Bidual, Castro, Ceceda, Doade, Francos, A Lampaza, Mourentán, Vilachá e Vilar de Mouros.

     En plena Ribeira Sacra, é coñecida polas súas viñas e adegas desa denominación de orixe.

      Algunhas das vides atópanse en pendente, na ribeira dereita do río Sil, que forma nesa zona un profundo canón. 

     Entre o seu patrimonio destacan a igrexa parroquial, do século XVII, as capelas de San Pedro e San Amaro, a fonte de San Xermán e os miradoiros sobre o canón.

     As localidades de A Lambaza e Vilar de Mouros forman un enclave de 5,4 quilómetros cadrados de superficie que está situado 450 metros ao leste do resto da parroquia.

     Este exclave limita ao norte, leste e oeste con Monforte de Lemos e ao sur co río Sil.

Lugares de Doade
   O Bidual, Castro, Ceceda, Doade, Francos, A Lampaza, Mourentán, Vilachá, Vilar de Mouros

Comarca da Terra de Lemos
     A Terra de Lemos é unha comarca galega situada ó sur da provincia de Lugo cuxa capital é Monforte de Lemos, que tamén é o concello máis poboado da comarca. A maioría da superficie (toda excepto o concello de Bóveda) forma parte da Ribeira Sacra, da que Monforte tamén é a súa capital.

     Pertencen á comarca da Terra de Lemos os seguintes concellos: Bóveda, Monforte de Lemos, Pantón, A Pobra do Brollón, O Saviñao e Sober.

     A comarca linda ó norte coa comarca de Sarria, ó oeste coa comarca de Chantada, ó leste coa comarca de Quiroga e, ó sur coas comarcas ourensás de Ourense e Terra de Caldelas.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

SANTUARIO DA TUIZA - CHANOS - LUBIÁN

 SANTUARIO DA TUIZA

CHANOS

LUBIÁN

Santuario da Tuiza
     O Santuario da Tuiza é un templo barroco situado no termo dos Chanos, pertencente ao concello de Lubián na provincia de Zamora.

     En 1995 foi declarado ben de interese cultural con categoría de monumento. É un dos exemplos máis interesantes e de maior raizame popular, da bisbarra zamorana de Sanabria e lugar de celebración dunha coñecida romaxe.

     O edificio responde a un esquema barroco moi puro, con claras influencias galaico-portuguesas, sobresaíndo a súa torre, na que son de admirar a súa cúpula e lanterna, ornadas con rica decoración de volutas.

Situación
     O santuario encóntrase no termo dos Chanos, localidade próxima e pertencente ao concello de Lubián. Encóntrase situado ao fondo dun val e ao pé da vía A-52.

      Encontrase situado nunha bellisima paraxe, rodeada de abundante arboredo, con paisaxes claramente galegas formadas por fentos, carballos, lamigueiros e piñeiros que forman un bosque sorprendente.

Historia
     A súa primeira localización estivo nunha paraxe chamada "Cavados", no termo de Chanos, aínda que no século XVIII foi traslada a súa actual localización. A tradición afirma que a capela da primeira ermida foi reconstruída na súa planta cadrada pedra a pedra, correspondendo pois coa actual capela maior; tamén se afirma que a torre ten a mesma procedencia. Ambas as dúas afirmacións populares non encontran a súa xustificación á vista do actual inmoble, ao máis reaproveitaríanse algúns materiais na construción da actual igrexa.

      Conta tamén a tradición que un dos colectivos máis devotos da Virxe de Tuiza foron os segadores galegos no seu ir e vir a traballar en verán a Castela e León.

Descrición
     Edificio con planta de cruz latina, no que a cabeceira e brazos do cruceiro son rectos e de escaso fondo. Do exterior destaca como unha obra allea aos gustos zamoranos e moi influenciada polas correntes galegas.

      Construída con boa canteria, conta cunha cuberta de lousa ao estilo da arquitectura da bisbarra de Sanabria.

     A torre é cadrada no que se encontran os vans das campás e o cupulín, sendo aquí onde se concentran todos os motivos decorativos, pois a fábrica caracteriza pola súa desornamentación. O brazo de cruceiro contén unha xanela apaisada para poder contemplar a Virxe dende o exterior cando o templo se encontra pechado.

     Do seu interior destacan as súas bóvedas pétreas de medio canón soportadas sobre pilastras. O edificio conta cunha porta principal, existindo outras dúas na nave que se encontran enfrontadas e alinteladas.

Festividade
     Os días grandes deste santuario son o último domingo de setembro e o día da nosa Señora das Neves, o 5 de agosto.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA