IGREXA DE SANTIAGO DE GUSTEI - GUSTEI - COLES

 IGREXA DE SANTIAGO DE GUSTEI

GUSTEI

COLES

Gustei
      Santiago de Gustei é unha parroquia situada no concello de Coles na provincia de Ourense.

     Segundo o padrón municipal de 2005 tiña 875 habitantes (461 homes e 414 mulleres), distribuídos en oito entidades de poboación: Gustei, Pobadura, Seara Vella, Sequeiros, Sobral, Vilarnaz, Boncomezo e Soutullo de Arriba.

     Durante o antigo réxime a parroquia pertenceu á xurisdición de Gustei, dependente da diocese de Ourense. 

     En 1812 e 1820 constituíuse como concello de seu, integrándose en 1835 no de Coles.

Patrimonio
     A igrexa parroquial é de orixe románica, construída na segunda metade do século XII. Desa época consérvase a fachada, a porta do muro sur, e un tramo da ábsida. En 1979 foi declarada patrimonio arquitectónico de interese histórico-artístico. No altar maior hai unha figura en pedra policromada de Santiago o Maior en postura sedente de mediados do século XIII.

Lugares de Gustei
      Boncomezo, Gustei, Pobadura, Seara Vella, Sequeiros, Sobral, Soutullo de Arriba, Vilarnaz

Coles
     Coles é un concello da provincia de Ourense, pertencente a comarca de Ourense. Segundo o IGE en 2014 tiña 3.150 habitantes (3.201 en 2003).

Xeografía
     O concello, de 38,25 km², abrangue 10 parroquias. Limita ao noroeste con Vilamarín, ao nordeste coa Peroxa, ao sueste co Pereiro de Aguiar (a través do río Miño), ao suroeste con Ourense e ao oeste con Amoeiro. 

     A zona noroeste é máis elevada, con cumios como o Castro de Santa Águeda (682 m) ou os montes de Cambeo (488 m). No leste as terras graníticas descenden cara ao curso do Miño.

     O principal curso fluvial é o río Miño, que serve de fronteira ao longo de 6 km. O encoro de Velle supuxo cambios importantes na zona, destruíndo as pesqueiras existentes.

     Outro curso menor é o río da Barra, afluente do Miño que serve de fronteira coa Peroxa. O río Gustei únese ao rego de Lusín, desembocando no Miño, ao igual que o regueiro de Carrís.

Comarca de Ourense
      A comarca de Ourense é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Ourense. 

     Pertencen a esta comarca os concellos de Amoeiro, Barbadás, Coles, Esgos, Nogueira de Ramuín, Ourense, O Pereiro de Aguiar, A Peroxa, San Cibrao das Viñas, Taboadela, Toén e Vilamarín.

     Limita ao norte coa comarca de Chantada (Lugo), ao nordeste coa comarca da Terra de Lemos (Lugo) e comarca da Terra de Caldelas, ao leste e sueste coa de Allariz-Maceda, ao sur coa de Celanova e ao oeste coas do Ribeiro e Carballiño.

MAPA 

 

 XOAN ARCO DA VELLA

CASAS PINTORESCAS DA COSTA NOVA - ILHAVO

 CASAS PINTORESCAS

COSTA NOVA

ILHAVO

     "Palheiros dá Costa Nova" é o nome xeralmente utilizado para designar as casas con franxas de cores, sobre fondo branco, que existen nesta praia e, especialmente, concentradas na beirarrúa de Arrais Ançã.

     Desde 2004 son unha seña de identidade de Portugal, popularizándose a nivel nacional e internacional cando, con motivo da Eurocopa de fútbol que se disputou en Portugal ese ano, unha fotografía destes paraxes utilizouse como un dos principais carteis turísticos.

     Este lugar todo, non era un "secreto" e era moi coñecido na rexión e en certos círculos artísticos e políticos nacionais... 

     Á fin e ao cabo, en 1863, o escritor Eça de Queirós referiuse a el como "un dos lugares máis deliciosos do mundo ".

     Ata principios do século XIX, Costa Nova era unha extensa praia deshabitada, na Ría de Aveiro, en 1808, os pescadores das compañías pesqueiras de *Ílhavo trasladáronse paulatinamente a Costa Nova e comezaron a construír chavolas, é dicir, construcións en madeira, aproveitando o material que abundaba na rexión, a madeira, e que era de fácil transporte. Serviu de acubillo ou sala de estar, pero máis tarde, en todos os que dan a ría, serviu de almacén para a salgadura ou o peixe seco.

     Inicialmente a madeira sen tratar, as chavola eran da cor da madeira. As formas de protexelos dos elementos naturais facían que se cubrisen cun composto a base de aceite de peixe ao que se lle engadían pigmentos naturais.

       Logo, os pixamas tornáronse vermellos, ocres e negros (aínda que algúns son destas tonalidades). A diferenza doutros lugares da costa portuguesa, Costa Nova adopta o costume de alternar cores nas paredes das chavolas.

       Inicialmente grandes e sen divisións interiores, a medida que se consolida a ocupación humana da Costa Nova, van cambiando os paxares... e as xanelas e, nalgúns casos, incluso as chemineas.

     Os seus interiores agora divídense con paredes de madeira e en ocasións, mesmo se “decoran” con cunchas da praia.

     Nun principio, os pescadores e traballadores de salgaduras e secaderos de peixe, e máis tarde as familias dos membros das empresas pesqueiras, os seus socios, empregados e forasteiros foron atraídos a Costa Nova nos meses de verán e outono, en pleno apoxeo e co cambio de hábitos de lecer, a Costa Nova, entre o río e o mar, atrae tamén a escritores, políticos, burgueses e mesmo ao pobo.

      As casa da Costa Nova, imersas deste novo espírito, decóranse agora con franxas de cores, ao estilo de ir ao baño, servindo de habitacións durante a tempada de veraneo...

     Hoxe en Costa Nova e as súas pajares son buscados principalmente por familias de vacacións pero tamén por practicantes da náutica que, nesta praia, atopan un pequeno paraíso apto para a maioría de navegantes, xa sexan experimentados ou principiantes.

MAPA 

 

Fuente: Camara de Ilhavo

XOAN ARCO DA VELLA

ROTEIRO DA "ANPA DO COLEXIO DA CARBALLEIRA" - LOURIZÁN

 ROTEIRO DA ANPA 

DO 

COLEXIO DE A CARBALLEIRA

LOURIZÁN

      O meu agradecemento  a "ANPA do Colexio A Carballeira - Lourizán" por convidarme participar da xornada de Ruta en Familia da comunidade escolar.

     Foi un privilexio compartir faladoirodo cos nenos, nenas, pais, nais e personal do colexio .

     So dicir que me sentin moi a gusto e felicitar as xentes que organizaron a saida e o marco do Pazo de Lourizan sirveu para disfrutar moitisimo.

      Poden contar conmigo para o que poida axudar, e xa con ganas de que se faga outra actividade para non esquencer o noso patrimonio "inmaterial" e as nosas cousas.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS DA IGREXA DA VIRXEN DO CAMIÑO - MONTECELO - DIOMONDI - O SAVIÑAO

 RUINAS DA IGREXA

DA

VIRXEN DO CAMIÑO

MONTECELO

DIOMONDI

O SAVIÑAO

Montecelo
     Montecelo é un lugar da parroquia de Diomondi no concello lugués do Saviñao na comarca da Terra de Lemos. 

     Segundo o IGE en 2010 tiña 16 habitantes (8 mulleres e 8 homes), o que supón unha diminución respecto do ano 1999 cando tiña 22 habitantes.

Diomondi
     San Paio de Diomondi é unha parroquia do concello do Saviñao na comarca da Terra de Lemos, provincia de Lugo. No ano 2007 tiña 161 habitantes, deles 81 eran homes e 80 eran mulleres, o que supón un aumento de 2 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.

Patrimonio
    Igrexa románica de San Paio de Diomondi.
    Pazo das Cortes, situado fronte á igrexa. Ten planta en U e acaroada unha capela dedicada á Nosa Señora da Asunción. Xunto á portada ten os escudos dos Somoza, do século XVIII.

Lugares de Diomondi
      Belesar, Bexán, A Casanova, As Cortes, A Costa, Diomondi, Galegos, Millarada, Montecelo, Outeiro, Piñeiro, A Portela, Salcedo, Ver

Comarca da Terra de Lemos
     A Terra de Lemos é unha comarca galega situada ó sur da provincia de Lugo cuxa capital é Monforte de Lemos, que tamén é o concello máis poboado da comarca. A maioría da superficie (toda excepto o concello de Bóveda) forma parte da Ribeira Sacra, da que Monforte tamén é a súa capital.

     Pertencen á comarca da Terra de Lemos os seguintes concellos: Bóveda, Monforte de Lemos, Pantón, A Pobra do Brollón, O Saviñao e Sober.

     A comarca linda ó norte coa comarca de Sarria, ó oeste coa comarca de Chantada, ó leste coa comarca de Quiroga e, ó sur coas comarcas ourensás de Ourense e Terra de Caldelas.

Situación
      A Terra de Lemos sitúase xeograficamente no sur da provincia de Lugo. Caracterízase polo gran val situado no centro da mesma, o Val de Lemos. Este val contrasta coas altas montañas sitas ó leste da comarca pertencentes a Serra do Courel e que serven de fronteira coa comarca de Quiroga xunto co río Lor. 

     No sur, o río Sil marca a fronteira coa provincia de Ourense, igual que o río Miño no oeste coa comarca de Chantada.

Orografía
      Os principais sistemas montañosos sitúanse no leste, na Serra do Courel, entre Bóveda e O Saviñao, no suroeste de Pantón e no sur. 

     Cabe destacar as seguintes montañas que superan os 1000m de altitude e están sitas na Serra do Courel, no concello da Pobra do Brollón:
    Alto da Veneira (1.164 m)
    Alto da Serra (1.137 m)
    Chao das Lagas (1.060 m)
    Alto da Chá (1.021 m)

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

IGREXA DE SANTA MARÍA DE ZOS - ZOS - TRASMIRAS

 IGREXA DE SANTA MARÍA DE ZOS

ZOS

TRASMIRAS

 Iglesia de Santa María
A Igrexa de Santa María atópase na localidade de Zos, pertencente ao termo municipal de Trasmiras, provincia de Ourense.

Descrición
     Trátase dunha construción tardorrománica ampliada posteriormente que, fóra da cabeceira, consérvase practicamente íntegra.

     A portada oeste presenta catro arquivoltas moi decoradas, con sogueado, dentes de serra, etc., que descansan sobre columnas cuios capiteis están labrados con motivos xeométricos e vexetais ademais dun ave.

     A portada sur é moito máis sinxela, destacando a súa tímpano, cun complexo armazón xeométrico.

Estado de conservación
     Atópase en bo estado de conservación.

Protección
     E Patrimonio Histórico Español está protexido pola Lei 16/1985, do 25 de xuño, do Patrimonio Histórico Español (B.O.E. núm. 155, do 29 de xuño de 1985).

Zos
     Santa María de Zos é unha parroquia do concello ourensán de Trasmiras.

     Segundo o IGE en 2013 tiña 67 habitantes (39 mulleres e 28 homes), o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 102 habitantes.

Patrimonio
     Nesta parroquia, a carón da estrada N-525 e da autovía A-52, está un dos cinco touros de Osborne existentes en Galicia: valados publicitarios colocados á beira das estradas por toda España na segunda metade do século XX e declarados patrimonio cultural e artístico.

Trasmiras
     Trasmiras é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca da Limia. Segundo o padrón municipal, en 2014 tiña 1.456 habitantes (1.828 en 2003). 

     O seu xentilicio é trasmirao.

Xeografía
     O concello, de 56,7 km², abrangue 9 parroquias. O   noroeste do concello está regado pola bacía do río Limia. Outras cuncas importantes son as do río Trasmiras e o Faramontaos.  

     A Veiga de Limia é un espazo natural de 1.400 hectáreas, que se estende por este concello e o veciño de Xinzo de Limia. É unha zona húmida que quedou illada trala desecamento da lagoa de Antela.

Historia
     A zona estivo poboada pola tribo dos límicos. Trala romanización de Galicia quedou baixo influencia do Forum Limucorum. Na idade media quedou baixo influencia do condado de Lemos.

Patrimonio
     Destacan varias igrexas de estilo románico: a de Santa María de Zos consérvase completamente neste estilo, cunha fachada con tres arquivoltas. As de San Xoán de Trasmiras e San Salvador de Vilar de Lebres sufriron reformas posteriores. A de San Martiño de Abavides tamén foi modificada, e o seu retablo foi restaurado. A carón da igrexa hai un cruceiro.

     En Santa Mariña de Escornabois hai un peto de ánimas que forma conxunto cun cruceiro.

     En Vila de Rei hai unha ermida sobre un outeiro.

 Parroquias de Trasmiras     
     Abavides (San Martiño), Chamosiños (Santa Baia), Escornabois (Santa María), Lobaces (Santa María), Trasmiras (San Xoán), Vila de Rei (San Salvador), Vilar de Lebres (San Salvador), Vilaseca (San Román), Zos (Santa María)

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA