PETO DE SAN ANTONIO - CORRELHA - PONTE DE LIMA

 PETO DE SAN ANTONIO

CORRELHA

PONTE DE LIMA

 Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...   

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DA CANDEIRA - CORRELHA - PONTE DE LIMA

 PETO DA CANDEIRA

CORRELHA

PONTE DE LIMA

   Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira). 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE SANTIAGO - FACHA - PONTE DE LIMA

 PETO DE SANTIAGO

FACHA

PONTE DE LIMA

 Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...   

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PONTE DAS TÁBUAS - RÍO NEIVA - BALUGAES - BARCELOS

PONTE DAS TÁBUAS

RÍO NEIVA

BALUGAES

BARCELOS

Ponte das Tábuas
      Este ponte sobre el río Neiva, a cabalo entre as fregresias de Aguiar e Balugães, xa aparece documentado no ano 1135. 

     O parecer a estructura primitiva pudo ser de madeira pero a fábrica que vemos actualmente, de dous arcos, levantóuse no seculo XVI.

Río Neiva

     Río portugués de uns 45 kilómetros, que nace nos Montes Urales, a uns 722 metros sobre o nivel do mar e discurre cara o sur de Castelo de Neiva.

Balugães

      Balugães es una freguesia portuguesa del concello de Barcelos, con 2,98 km² de área y 863 habitantes (2001). A densidade de población: 289,6 hab/km².

Patrimonio
    Castro de Carmona

Barcelos
     Barcelos é unha cidade portuguesa no Distrito de Braga, rexión Norte e subrexión do Cávado, con preto de 5.200 habitantes.

      É sede dun concello de 378,70 km² de área e 124.555 habitantes (2008), dividido en 89 freguesías (é o concello con maior número de freguesías de Portugal). 

     O concello áchase limitado ó norte polos concellos de Viana do Castelo e Ponte de Lima, ó leste por Vila Verde e  Braga, ó sueste con Vila Nova de Famalicão, ó suroeste con Póvoa de Varzim e ó oeste por Esposende.

     D. Afonso Henriques concedeulle un foro en 1140. Está irmandada coa vila de Pontevedra. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

PONTE DE SAN MIGUEL - ARCOS - RÍO ESTE - VILA DO CONDE

 PONTE DE SAN MIGUEL

RÍO ESTE

ARCOS

VILA DO CONDE

 Ponte de San Miguel de Arcos

     Ponte medieval, con tres arcos de medio punto desiguais. As doelas son estreitas e a superficie superior irregular. 

     O arco central e máis grande. Ten dous contrafortes de contornos rectangulares. Está feito de pedra de granito.

     A construcción creese e do seculo XII.

Arcos
    Arcos e unha fregresia portuguesa do concello de Vila do Conde, con 5,39 km² de superficie e 869 habitantes (2001). A densidade de población e de 161,2 hab/km².

     No  marco da reforma administrativa nacional de 2013, foi fusionada coa fregresia de Rio Mau pa dar lugar a unha nova, Rio Mau y Arcos.

Vila do Conde
     Vila do Conde é unha cidade portuguesa no distrito do Porto, rexión Norte e subrexión do Grande Porto, con 28.636 habitantes en 2011. Pertence á Grande Área Metropolitana do Porto. 

     Vila do Conde é sede dun municipio con 149,31 km² de área e 79.533 habitantes (en 2011), subdividido en 30 freguesías. O municipio limita ao norte coa Póvoa de Varzim, o leste con Vila Nova de Famalicão e o sur con Maia e con Matosinhos, e o oeste co océano Atlántico.

     Localizada na marxe norte da foz do río Ave, Vila do Conde é un importante centro industrial, porto de pesca e zona balnearia e turística, e configura un dos principais e máis importantes centros de balneario de Portugal. A cidade forma parte do mesmo aglomerado urbano que Póvoa de Varzim.

 Historia
     A poboación de Vila do Conde é moi antiga, anterior á fundación de Portugal, e o seu topónimo non sufriu alteracións; dende sempre foi Vila do Conde. 

     A primeira referencia a Vila do Conde é do ano de 953 da era actual no libro da condesa Mumadona Dias, onde é referida como Villa de Comite.

     Manuel I de Portugal concedeulle eido foral en 1516 e a poboación da vila participa activamente nos descubrimentos portugueses, entre eles Paulo e Francisco Faria na viaxe de Vasco da Gama á India. A praza Nova, hoxe praza Vasco da Gama, abriuse en 1538, no reinado de Xoán III de Portugal, onde se edificaron novos edificios para os pazos do Concello. No século XIX, as invasións francesas causarán grandes danos á poboación. En 1987 é elevada á categoría de cidade.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PONTE ROMANA DE D. GOIMIL - RÍO LEÇA - CUSTÓIAS - MATOSINHOS

 PONTE D. GOIMIL

CUSTÓIAS

RÍO LEÇA

MATOSINHOS

      A Ponte romána de D. Goimil sobre o río Leça, está situada na parroquia de Custóias, no municipio de Matosinhos,no distrito de Oporto, en Portugal.

Historia
     Por este lugar pasaba un camiño, posiblemente da época da invasión romana da Península Ibérica, con cierta importancia na rexión. 

     Este camiño está documentado na Idade Media como "Vía Veteris", e dicir, "Camino Vello".

     Partía xunto o río Duero, na zona de Arrábida, atravesando o coto existente entre Lordelo y Cedofeita, pasaba onda o cruceiro Santiago de Custóias, atravesando neste lugar el río Leça e de aquí marchaba cara a Pedras Rubras, Aveleda, Modivas y Vairão ata o estuario do río Ave.

     A ponte, e un bo exemplo da arquitectura civil medieval, está clasificada como Ben de Interés Público por Decreto nº 516/71, de 22 de noviembre.

Características
     Consta de un ponte de arco apuntado, en mampostería irregular de granito, que presenta unha tipoloxía constructiva característica da Idade Media, entre os seculos XIII y XIV.

 Río Leça
     Curso fluvial de 45 km de lonxitude que discorre íntegramente por o distrito de Oporto y desemboca no Atlántico xunto a praia de Leça da Palmeira, en Matosinhos. Nesta zoa fortemente poboada o cauce non presenta sua mellor versión. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA