martes, 1 de febrero de 2022

MONASTERIO DE SAN SALVADOR DE VAIRAO - VAIRAO - VILA DO CONDE

 MONASTERIO DE SAN SALVADOR

VAIRAO

VILA DO CONDE

      O Monasterio de an Salvador de Vairão data do primeiro milenio d.C.

       O documento máis antigo que fai referencia a el, e unha escritura do ano 974 , que xa nesta época o patrón do Monasterio era San Salvador, ademais de Santa María  e San Miguel Arcanel. San Salvador segue sendo o patrón da parroquia, a o igrexa parroquial esta adicada a de San Benito.

       O contrario do que ocorría nos monasterios e conventos que coñecemos na Idade Contemporánea, era común a existencia destas comunidades relixiosas mixtas, con membros de ambos sexos, particularidade que desapareceu co avance da Idade Media. en Vairão , a separación produciuse a mediados do século XII, sendo a partir de entón unha comunidade monástica exclusivamente feminina.

      As datas de fundación do Monasterio como institución e da construción do seu primitivo edificio son incertas, pero obviamente sempre anteriores ao ano 974.

      O 24 de novembro de 1021, o Monasterio xa era coñecido co nome de vila onde se fundou, Vairão.

     En 1141 D. Afonso Henriques concedeu ao Monasterio a carta de couto, obtendo poderes xuridicionais case ilimitados dentro dos seus límites.

     No extenso rexistro do Monasterio de Vairãou, conservado na sua maior parte no Arquivo Nacional de Torre do Tombo, atopouse un documento que pode considerarse o rexistro máis antigo escrito en portugués, máis precisamente en galego-portugués.

     Logo da extinción da comunidade relixiosa, os terreos do monasterio utilizáronse como colexio e escola ata 1986.

    Actualmente, o espazo serve como aloxamento utilizado como Albergue de Peregrinos de Vairãou e Centro de Vacacións da Asociación para a Promoción Cultural dos Nenos .

MAPA

 

Fuente: Web Vila do Conde

XOAN ARCO DA VELLA

O TANGARAÑO - SAN LOURENZO DE PIÑOR - BARBADÁS

 O TANGARAÑO

SAN LOURENZO DE PIÑOR

BARBADÁS

 O Tangaraño
     No Monte de san Bieito de Cova do Lobo, en San Lourenzo de Piñor, hai unha roca que serve como excepcional miradoiro sobre a cidade de Ourense e é moi visitado durante a romaría de San Bieito de Cova do Lobo.

     O Tangaraño é un xigantesco penedo, un típico bolo granítico de moitos metros de diámetro asentado encima doutros penedos, de maneira que se pode pasar por baixo del agachado.

     Dentro, nun recuncho, hai unha pequena cavidade na roca que sempre ten auga.

     Adxudícanselle propiedades curativas, sobre todo para enfermidades da pel:

      As verrugas, tumores, bocio, feridas e raquitismo dos nenos (enfermidade coñecida como tangaraño).

Lenda
     Aos nenos entangarañados teñen que pasalos tres mulleres polo buraco da Pedra do Tangaraño.

     Quítanlle a roupa vella ao neno e pásano de fóra a dentro do penedo por encima do charco de auga.


     Logo visten ao neno con roupa nova, abandonando alí as que levaba postas, facendo tiras coa roupa vella e deixándoa atada nas ramas de camiño ao templo.

     O nome de San Bieito de Cova do Lobo vén da crenza de que o mesmo San Bieito andaba fuxindo por aqueles montes e escondeuse nunha cova do lobo.

VIDEO

MAPA 

 

Fuente: Concello de Barbadás

XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 31 de enero de 2022

SARTEGO DO OUTEIRO DAS ESPULLA - SANTO ESTEVO DE NÓVOA - CARBALLEDA DE AVIA

SARTEGO DO OUTEIRO DAS ESPULLAS

SANTO ESTEVO DE NÓVOA 

CARBALLEDA DE AVIA

 Santo Estevo de Nóvoa
      Santo Estevo de Nóvoa é unha parroquia do concello de Carballeda de Avia, na provincia de Ourense. 

     No ano 2007 tiña 92 habitantes, deles 38 eran homes e 54 eran mulleres.

Lugares de Santo Estevo de Nóvoa
     Santo Estevo

Carballeda de Avia
     Carballeda de Avia é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca do Ribeiro. Segundo o padrón municipal, en 2014 tiña 1390 habitantes.O seu xentilicio é carballedés ou aviao .

Xeografía
      O concello ten 46 km² e abrangue oito parroquias. Está situado entre as serras do Faro e do Suído.

Historia
     Consérvanse restos da cultura castrexa no poboado de Coto da Moura. Durante a idade media e o antigo réxime a zona pertenceu aos condes de Ribadavia, Lemos e Monterrei., así como ós mosteiros de Celanova, Melón e Oseira.

Patrimonio
      A igrexa de Abelenda das Penas é de orixe románica, e estivo relacionada coa Orde do Temple. Preto dela hai un cruceiro do século XVII e restos romanos. No adro da igrexa de San Pedro de Beiro hai un cruceiro con pousadoiro. En Beiro destaca tamén a casa do Priorato.

     A igrexa de Muimenta é románica, e nesta parroquia hai unha eira con numerosos canastros.

     A ermida da Nosa Señora do Lodairo é de estilo románico de transición a gótico, cun peto de ánimas próximo. A igrexa de San Miguel en Carballeda de Avia é barroca.

Patrimonio natural
      Salienta Pena Corneira, un espazo declarado monumento natural, onde atopamos formacións rochosas senlleiras e un importante patimonio natural.

Parroquias de Carballeda de Avia     
     Abelenda das Penas (Santo André), Balde (San Martiño), Beiro (San Pedro), Carballeda (San Miguel), Faramontaos (San Cosmede), Muimenta (San Xiao), Santo Estevo de Nóvoa (Santo Estevo), Vilar de Condes (Santa María)

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

COTO DAS ESPULLAS - REBORDECHÁN - CRECENTE

 COTO DAS ESPULLAS

REBORDECHÁN

CRECENTE

 Rebordechán
      Santa María de Rebordechán é unha parroquia que se localiza no norte do concello de Crecente na comarca da Paradanta.

     Segundo o padrón municipal de 2013 tiña 111 habitantes (53 home e 58 mulleres), distribuídos en 9 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 142 habitantes.

      No seu patrimonio destaca o castro de Cotofurado, que se atopa no outeiro situado detrás da capela de San Sebastián, do século XVIII, ao igual que a igrexa de Santa María, templo barroco cunha imaxe na fachada moi curiosa da Virxe cunha candea; a 300 metros arriba atópase un pequeno calvario de cruceiros modernos.

Lugares de Rebordechán
     Aldea de Acá, Aldea de Alá, A Chabola, Cima da Aldea, O Cotado, O Miaxal, Parada, O Pazo, A Pousa, O Reguengo, A Souteleira, O Surreiro, O Tarendo, Tixosa, Veiga de Vila

Comarca da Paradanta
     A comarca da Paradanta é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra.

 A ela pertencen os concellos de Arbo, A Cañiza (a súa capital), Covelo e Crecente.

     Limita ao norte coas comarcas de Vigo e do Ribeiro, ao leste con esta última e coa de Terra de Celanova, ao sur con Portugal e ao oeste coa do Condado.

     Ocupa unha extensión de 339,85 quilómetros cadrados e contaba cunha poboación de 12.060 habitantes no ano 2020.

Parroquias de Crecente
      Albeos (San Xoán), A Ameixeira (San Bernabeu), Angudes (San Xoán), Crecente (San Pedro), Filgueira (San Pedro), O Freixo (San Roque), Quintela (San Caetano), Rebordechán (Santa María), Ribeira (Santa Mariña), Sendelle (Santa Cruz), Vilar (San Xorxe) 

 VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 29 de enero de 2022

PETO CRUCEIRO DA MADALENA - BIDUIDO - O MILLADOIRO - AMES

 PETO CRUCEIRO DA MADALENA

BIDUIDO

O MILLEDOIRO

AMES


     Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.

     Para a arte maior deixamos as igrexas, molinos, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.

     Polos montes e vales de de o sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.

     Hoxe dedicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que aos longo dos séculos, sobre todo desde a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.

      Os petos de ánimas son esas pequenas capillitas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.

    Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobre ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara á súa intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.

     Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non dedicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.

     Estos sencillos monumentos obra de los canteiros locales, suelen estar decorados con una representación de las pobre ánimas sumergidas en lenguas de fuego y en actitud suplicante, hacia su intercesor que suele ser un santo, San Antonio, por ejemplo, un obispo o la Virgen del Carmen, entre otros.

     En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA