FERVENZA DE ARGALO
RÍO VILABOA
ARGALO
NOIA
Argalo
Santa María de Argalo é unha parroquia que se localiza no sur do concello coruñés de Noia, na comarca de Noia.
Segundo o padrón municipal (INE 2014) ten 895 habitantes (417 homes e 478 mulleres) distribuídos en 18 entidades de poboación.
Patrimonio
Cova da Moura.
Lugares de Argalo
Argote, A Baia, Becollo, Beiro, Bergondo, O Canaval, A Casa Alta, A Devesa, Entrerríos, Figueira, A Igrexa, As Longras, O Lugariño, Os Montiños, O Mosteiro, O Paramo, A Pena do Ouro, Piñeiro, A Ponte de Argalo, A Ponte de San Francisco, Sobreviñas, Sueiro, O Torno, Valbargos, Vilaboa
Noia
Noia é un concello costeiro da provincia da Coruña, capital da comarca de Noia.
Segundo o padrón municipal (INE 2014) conta con 14.571 habitantes e ten unha extensión de 37,2 km². O seu xentilicio é noiés.
Xeografía
O concello está situado ao sur da desembocadura do río Tambre na ría de Muros e Noia.
Limita ao norte con Outes (a través da serra de Outes), ao sueste con Lousame e ao leste con Brión.
No seu percorrido por Noia, o río Tambre ten dous encoros, na actualidade pertencentes a Gas Natural Fenosa: os encoros do Tambre I e II.
No núcleo urbano desemboca o río Traba.
Noia ten un clima oceánico húmido, con abundantes choivas durante todo o ano e temperaturas suaves.
Patrimonio histórico-artístico
Muralla, da que só se conserva un resto no dique de Cadarso.
Igrexa de Santa María a Nova, do século XIV, en estilo gótico mariñeiro, cunha ampla mostra de máis de cincocentas laudas sepulcrais desde o século XIV ó XIX.
Igrexa de San Martiño, do século XV.
Pazo Dacosta, de 1339.
Pazo do Forno do Rato, do século XV.
Cruceiro de Eiroa, do século XVIII, na parroquia de Barro.
Ponte Nafonso, sobre o Tambre.
Festas
25 de abril (prolóngase tres ou catro días) - Feira de San Marcos. Destaca a feira de gando e maquinaria agrícola.
16 de xullo - Virxe do Carme. Destaca a procesión organizada pola Confraría de Pescadores San Bartolomeu de Noia.
3º fin de semana de xullo - Feira medieval. Ambientación medieval no casco medieval da vila.
24 de agosto (prolóngase 5 ou 6 días) - Festa de grande afluencia na honra de San Bartolomeu. Destacan as verbenas, os concertos e o espectáculo pirotécnico.
Parroquias de Noia
Argalo (Santa María), Barro (Santa Cristina), Boa (San Pedro), Noia, O Obre (Santa Mariña), Roo (Santa María)
VIDEO
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
PETO DE LORETO
CAPILLA DE LORETO
NOAL
PORTO DO SON
Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.
Para a arte maior deixamos as igrexas, muiños, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.
Polos montes e vales do sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.
Hoxe adicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que ao longo dos séculos, sobre todo a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.
Os petos de ánimas son esas pequenas capillitas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.
Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobres ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara o seu intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.
Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non dedicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.
En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
PONTE DE XUÑO
RÍO SIEIRA
XUÑO
PORTO DO SON
Ponte de Xuño
Ponte de cantería con arco lixeiramente apuntado. De estrutura moi sinxela, formado por doelas dispostas dun a outro lado formando o único arco de que dispón.
Afírmase que é da época romana ou medieval.
A súa simplicidade e localización outórganlle un fermoso aspecto.
Xuño
Santa Mariña de Xuño, é unha parroquia do concello de Porto do Son, na provincia da Coruña.
Segundo o INE, en 2018 tiña 1.016 habitantes (494 homes e 522 mulleres).
Xeografía
É a segunda parroquia do concello en extensión, e a terceira en número de habitantes. Administrativamente, pola súa pertenza ao concello de Porto do Son, está encadrada na comarca de Noia, máis pola súa localización, pola historia e polas relacións cos pobos veciños, debería situarse na comarca do Barbanza. Dista nove quilómetros de Ribeira e dez de Porto do Son.
A parroquia está atravesada pola estrada AC-550. Linda polo norte coa parroquia de Caamaño, polo sur coa de San Pedro de Muro, polo leste cos montes do concello da Pobra do Caramiñal e polo oeste co océano Atlántico.
O río Sieira, que atravesa a parroquia de leste a oeste, ten case 11 km de lonxitude, sendo o máis longo do concello de Porto do Son. É transitable polas beiras, e ten troitas.
Entre as praias que bañan a parroquia están a praia de Agrexús, a da desembocadura do Sieira en Caamaño ou as propias Furnas.
A carón da praia da Agrexús está a lagoa de Xuño, que forma parte da Rede Natura 2000 e do complexo dunar de Corrubedo, cunha gran biodiversidade vexetal e animal.
Historia
Xuño foi concello de seu, que se saiba entre 1812 e 1836.
Preto das aldeas de Abelendo e Castelo está o monte Pé do Castelo, unha mole pétrea. Nas baixas terras da Coviña hai unha ponte medieval sobre o río Sieira no antigo camiño.
A igrexa parroquial, do século XII, é de estilo románico, se ben ten reformas posteriores.
As Furnas, a Nova e a Vella, constitúen unhas caprichosas formas nas rochas formadas pola acción do vento e o mar. As súas costas son propicias para a práctica do surf.
Lugares de Xuño
Abelendo, A Agra, A Aradiza, Bistipoi, O Campanario, O Carballal, Carballido, O Carrapatal, O Castelo, As Cernadas, A Coviña, O Cruceiro, O Curro, O Foxo, Guiandón, Laranga, As Laxes, Moucho, Outón, Parada, Pedras Altas, Pocilgas, Pozo Negro, Pozocho, Prado do Monte, Santa Mariña, Sieira, As Trabes, Trasdoanes, Ventoso O Zapatal
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
PETO DE BEIRO
BEIRO
ARGALO
NOIA
Petos de Ánimas
Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidad galega sobre a vida e a morte.
Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.
Segundo Castelao:
"A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".
A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.
A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura administráseo e dixese misas polos defuntos.
Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.
O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesano outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.
Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade que similar a unha capillita que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidade case sempre na base da capillita, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
