lunes, 14 de octubre de 2019

MUIÑO DO CREGO E CODESAL - PARADELA DE XENDE - A LAMA

MUIÑO DO CREGO E CODESAL
PARADELA DE XENDE
XENDE
A LAMA


Xende
     San Paulo de Xende é unha parroquia do concello pontevedrés da Lama, no arciprestado de Oitavén e diocese de Tui-Vigo. 




     Segundo o padrón municipal de 2013 tiña 95 habitantes (55 mulleres e 40 homes), distribuídos en 7 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 2004 cando tiña 118 habitantes.




Xeografía

     Dista 3,5 km da capital municipal, coa que se comunica por unha estrada comarcal. Xende limita ó norte coa parroquia de Antas, ó sur con Gaxate e Verducido, ó leste con Xesta e ó oeste coa Lama e Gaxate. 



     Os seus principais accidentes xeográficos son o río Xesta, o regato das Fontiñas e os montes Alto das Fontiñas (672 m), Couto do Carro (649 m) e Casavella (725 m).



Lugares de Xende

     A Aldea, A Baralla, O Catadoiro, O Eido de Caneiras, A Igrexa, A Paradela, A Veiga do Muíño 



A Lama
     A Lama é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Pontevedra.



     Segundo o IGE en 2016 tiña 2587 habitantes. Padrón municipal de 2003: 2957 habitantes. O seu xentilicio  é lamense.



Xeografía
     O concello, de 117,76 km², está situado na serra do Suído, no leste da provincia de Pontevedra, a uns 25 km da capital provincial. Limita ao norte con Beariz (provincia de Ourense), Forcarei e Cerdedo-Cotobade, ao sur con Fornelos de Montes, ao leste con Avión e con Beariz (ambos os dous na provincia de Ourense) e ao oeste con Ponte Caldelas e con Cerdedo-Cotobade.



Comunicacións
     A principal vía de comunicación é a PO-255 (que comunica con Ponte Caldelas e que permite chegar a Pontevedra e a PO-235 que une o concello con Carballedo, capital do municipio de Cerdedo-Cotobade.



Demografía
     A pirámide poboacional é a dun concello rural galego. É dicir, a poboación é avellentada. Pero recentes campañas municipais para atraer residentes ao termo municipal, conseguiron manter o censo.



     De todas as maneiras, segue sendo inferior ao censo de 1995 (cando vivían 3.517 veciños).



     A poboación do municipio está bastante diseminada nas 10 parroquias do concello. Mais a parroquia capital é con notoriedade, a máis poboada.




Historia
     Consérvanse restos arqueolóxicos das culturas megalíticas, como as mámoas de Portela da Cruz, O Seixo, O Suído, e Antas. Da idade de bronce atopouse na Lama unha espada de tipo argárico de hai 3500 anos, e en Verducido e no castro de Gaxate varias hachas de bronce.



     Desta idade son os gravados rupestres en Chan do Campo, Outeiro Seixiño, Val do Gato, e Laxa das Puzas (Verducido). Hai tres castros identificados: o monte do Castro en Gaxate, o monte do Castro na Lama, e o castro de Xende.



     Na época medieval a zona norte foi colonizada polos monxes do mosteiro da Armenteira a partir do século XV, e o resto pertencía aos señores de Soutomaior, que contaban cunha fortaleza en Fornelos.


     Nos séculos XVII e XVIII aumentou a poboación e a gandería pola introdución do millo, e a pataca procedentes de América. Coas mudanzas que implicaron na agricultura, comezou a desaparecer a emigración a Castela dos temporeiros para a sega do trigo en verán, e aumenta a construción de camiños, igrexas, pazos e pontes. Desta época son as pontes de Verducido sobre o río Parada, a do antigo camiño de Ribadavia a Pontevedra e o de Liñares.



     A emigración a América dos séculos XIX e XX fixo posible a compra das terras aos nobres e a construción de edificacións educativas e centros de beneficencia.




Turismo
     A Lama conta coa ruta homologada de sendeirismo PR-G 135 "Roteiro da Escuadra".
     É unha ruta sendeirista lineal de 7 km, entre o Peso (A Escuadra) e a área recreativa de Santa Mariña, na Serra do Cando.
     Na Serra do Suído atópanse os singulares chozos.



 Parroquias da Lama

      Antas (Santiago), A Barcia do Seixo (Santa Ana), Covelo (San Sebastián), Escuadra (San Lourenzo), Gaxate (San Pedro), A Lama (San Salvador), Seixido (San Bartolomeu), Verducido (San Martiño), Xende (San Paulo), Xesta (San Bartolomeu)


MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube


XOAN ARCO DA VELLA

MOSTERIO DE SANTA CATALINA- CERVÁS - MONTEFARO - ARES

MOSTERIO DE SANTA CATALINA
CERVÁS
MONTEFARO
ARES


Localización
Parroquia: 

Cervás (San Pedro)
Lugar: 

Montefaro
Ares - A Coruña

Coordenadas:
43º 27' 02.9" N - 8º 16' 55.9" W
Descrición:
Finais do século XIV:



     Chégase a el desde Cervás ou desde Mugardos, collendo un desvío preto do castelo da Palma. 


     Pertence ó Arciprestado de Bezoucos, que comprende toda esta península. 


     A fundación deste mosteiro remóntase ao 3 de agosto de 1393, da man do cabaleiro don Fernán Pérez de Andrade "O Bo", mediante un documento asinado polo arcebispo compostelán Xoán García Manrique, en Burgos.


     No documento concedíanselle a Fernán Pérez de Andrade a Orde de San Francisco e abundantes privilexios económicos que, engadidos ás terras da península formada por Ares e Mugardos, lle outorgan ao abade do mosteiro, frei Lope Mantenga, o control eclesiástico das parroquias de Cervás, Caamouco, a ermida de Chanteiro, Franza e o territorio que comprende o actual Mugardos e parte de Miño, Neda e Ferrol.


     Pero o importante peso que exerce o mosteiro sobre a vida dos habitantes da vila e o límite de Mugardos será a causa de que a finais do século XVIII estes se opoñan á súa influencia. 


     O mosteiro chegou a albergar 30 relixiosos no momento de maior esplendor, que se viron reducidos a oito na exclaustración de 1836. 


     No ano 1837 coa desamortización de Mendizábal, os franciscanos desaparecerán definitivamente, e finalmente as súas dependencias pasarán a mans do exército, que instalará no mosteiro unha dotación estable. 


     Este mosteiro pasou a mans do concello o 27 de xaneiro de 2000, mediante un acordo entre o exército e o propio consistorio.


     Co paso dos séculos a estrutura arquitectónica do mosteiro sufriu diferentes reformas, pero sábese que a súa construción inicial é basicamente románica. 


     A distribución orixinal compoñíase dun adro, detrás dun cruceiro que indicaba a entrada; na súa parte central erguíase unha torre con portadas de santa Ana e san Francisco. Dos dous claustros o mellor conservado é o situado na parte posterior da igrexa, de estilo renacentista. 


     Este claustro ten cinco arcos de medio punto en cada un dos seus lados, apoiados sobre pilastras con outros piares intermedios que sosteñen a cornixa do tellado. Na segunda planta leva unha ventá sobre cada arco co fin de iluminar a galería superior. 


     Nas modificacións realizadas no século XVII a planta da igrexa foi substituída por unha nave de cuberta única con bóveda de canón sobre arcos con vidros sobre o altar maior.


     O retablo que preside o interior é de madeira policromada con esquemas de ornamentación barroca. Na actualidade algunhas das imaxes están nas igrexas ferrolás do Socorro, San Xiao e San Francisco. 


     No interior do mosteiro pódense observar restos dalgunhas obras como capiteis, estatuas, fragmentos de arcos, lápidas de sepulcros, etc. 


     Outros restos esculturais do século XVI pertencentes a este mosteiro atópanse na actualidade no Museo Arqueolóxico de Santo Antón, na Coruña.


Acceso
     Dende Ares seguir a estrada Ares-Chanteiro, ao chegar a Cervás tomar pola rúa da igrexa cara a arriba pasando por Leiro ata chegar ao mosteiro.



Estilos
Barroco



Orden Relixiosa
Hoxe sen orde relixiosa

Franciscanos 

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Web Turismo de Galicia
XOAN ARCO DA VELLA



domingo, 13 de octubre de 2019

CALLEJEANDO EN FROXÁN - VILAMOR - FOLGOSO DO COUREL

CALLEJEANDO EN FROXÁN
VILAMOR
FOLGOSO DO COUREL


Froxán
     Pertence á parroquia de San Vicente de Vilamor, está situada a 450 m. de altura nunha das escasas zonas de terras llanas apropiadas para a agricultura en O Courel. 



     Terras asolladas, próximas ao río Lor, onde sorprende o cultivo a vide. Aínda queda unha bodega que produce "O Viño do Lor".


     Nos arredores da aldea hai unha capela dedicada a San Roque, que segundo parece fué un cemiterio celta, máis tarde apareceron xunto á capela sepulturas do Seculo V d.C. á entrada de Froxán esta a "Fonte do Milagre", chamada así polos continuos milagres que suceden debido aos seus curativas augas. 



     A aldea conta con dúas "barretes" o de O Carril e o de Airavedra.


     Fai uns anos fundouse a Asociación Fonte do Milagre, un colectivo de veciños que recuperou vellos carreiros, que organiza as festas do Magosto de agosto e Písa dá Castaña en decembro, recuperou os pozos de O Tesouro eo dos  Mouros de Froxán, situados baixo a praza ou "aira" e publica a revista A Candea que trata temas relacionados con O Courel.



     A hoxe en día popular e famosa festa de Písa dá Castaña, celébrase o primeiro domingo de decembro ou o día da Inmaculada, "pisan", as castañas que previamente estiveron secando nun "sequeiro", que se introducen nun saco de peta forte e golpéanse en dúas persoa contra un tronco, antiguamente poñíase un pellejo de cabra sobre o tronco e o saco golpeaba contra o mesmo. Despois se "abandoxa" no "bandoxo" co fin de sacarlles a "puxa" (casca), labor que actualmente realiza con gran maestría o señor "Xan de Vilar".



Vilamor
     San Vicente de Vilamor, Feligresía pertencente ao arciprestazgo de O Courel, delimitada polas de Santalla e Folgoso polo Norte; Vilar de Lor e A Ermida polo Sur; Folgoso e Pacios dá Serra polo Leste e Saá, Parada dos Montes e Salcedo polo Oeste. 



     Situado a 570 m. de altura, ten unhas marabillosas vistas sobre o val do río Lor, e a súa igrexa construída no século XVIII é visible desde muchísimos puntos da sierra.


     Outrora e ata principios dos anos setenta, nas festas patronales dedicadas a San Vicente, celebrábase o peculiar "baile dous toxos" no interior das cuadras, co chan cuberto de toxos, para que as grandes nevadas que antes se producían nos meses invernales non estropeara as festas. 



     Podían pasar quince ou vinte días sen poder sacar as vacas aos prados, debido ao mal tempo.


     É evidente que o cambio climático tamén chegou a O Courel. 


     No ano 2000 aproximadamente, volveuse a recuperar esta tradición pero xa ao aire libre, posto que o clima na serra parece máis benigno.

MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA