domingo, 7 de octubre de 2018

BRANDA DE ALHAL - SISTELO - ARCOS DE VALDEVEZ

 BRANDA DE ALHAL
SISTELO
ARCOS DE VALDEVEZ


     Las brandas pueden ser de cultivo o de pastoreo y se encuentran en los planaltos de altura. 


     Son núcleos habitacionales temporales cuya tierra se utiliza para la agricultura o la alimentación del ganado durante la primavera / verano, cuando estas zonas de montaña tienen condiciones más favorables a las actividades humanas.


     En contraposición a las brandas surgen las invernadeiras – núcleos habitacionales donde las poblaciones pasan el otoño y el invierno (de ahí el nombre). 



     En la actualidad, esta trashumancia impuesta por las duras condiciones del medio ambiente en los pueblos que aún conserva esta migración, la población apenas transporta consigo el ganado y algunas posesiones.


Sistelo
     Sistelo es una freguesia portuguesa del concelho de Arcos de Valdevez, con 26,83 km² de superficie y 341 habitantes (2001).


     Su densidad de población es de 12,7 hab/km².



     La aldea de Sistelo se sitúa en el municipio de Arcos de Valdevez, en pleno Parque Nacional de la Peneda-Gêres, junto a la naciente del río Vez.



     Famosa por sus paisajes en terrazas, donde se cultiva el maíz y pasta el ganado, la aldea se encuentra muy bien recuperada, habiendo sido recuperadas las casas típicas de granito, los espigones y los lavabos públicos.



     El Castillo de Sistelo, monumento de la aldea, merece una cuidadosa visita: se trata de un palacio de finales del siglo XIX donde vivió el Visconde de Sistelo.


     Deambular por las callejuelas de Sistelo y disfrutar de la Iglesia Parroquial, la Casa del Visconde de Sistelo, el Puente Romano y el Molino, el puente de Sistelo de aguas abajo, la Ermita de Nuestra Señora de los Afligidos y las Capillas de San Antonio, de San Juan Evangelista de la Señora de los Remedios y de la Señora del Carmen.


     No olvides de subir al mirador del Chã da Armada para admirar la magnífica vista panorámica.


     Si eres amigo de caminatas en la naturaleza, recorra el sendero de las Brandas de Sistelo (10 km), que empieza en la aldea, y conozce las blandas de Rio Covo, en Sistelo, del Alhal, en el Padrón, y de la Cerradinha, terrenos que durante el verano servían de apoyo a la pastoral.


Arcos de Valdevez
      Arcos de Valdevez es una villa portuguesa del Distrito de Viana do Castelo, región Norte y subregión del Minho-Lima, con cerca de 2.200 habitantes.


     Es sede de un municipio con 445,89 km² de área y 24.761 habitantes (2001), subdividido en 51 freguesías.


   El municipio limita al norte con el municipio de Monção, al noreste con Melgaço, al este con España, al sur con Ponte da Barca, al suroeste y al oeste con Ponte de Lima y al oeste con Paredes de Coura.


 VIDEO
VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Web  espazionatura
XOAN ARCO DA VELLA



CURRAL DO GONÇALO - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 CURRAL DO GONÇALO
CASTRO LABOREIRO
  MELGAÇO


Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é unha freguesía portuguesa do concello de Melgaço situado entre a serra do Laboreiro, a serra da Peneda e a serra de Queguas; a unha altura media duns 1.000 m de altitude. 



     A pesar de ser a freguesía máis extensa de Melgaço, con 89,29 km², só ten unha poboación duns 726 habitantes segundo o censo do 2001, quedando deste xeito cunha densidade de poboación moi baixa, arredor dos 8,1 hab./km².


     Foi vila e sede de concello entre 1271 e 1855. Era constituído soamente pola freguesía da sede e tiña, en 1801, 1284 habitantes e, en 1849, 1512 habitantes.


     A freguesía atópase dentro do Parque Nacional de Peneda-Gerês, nun enclave illado, rodeado por serras que acadan os 1340 m de altitude no Gestoso. 


      Preto deste cumio nace o río Castro Laboreiro ou Barcia que forma un val longo arredor do cal se distribúen os núcleos de poboación, e que serve de fronteira durante un longo tramo duns 15 km con Galiza ata desembocar no encoro de Lindoso.


Patrimonio
    Castelo de Castro Laboreiro (séc. XII)
    Ponte Celta dos Portos
    Ponte de Dorna
    Ponte da Capela
    Ponte de Varziela
    Ponte das Caínheiras
    Ponte das Veigas
    Ponte Nova da Cava da Velha
    Ponte Velha
    Ponte do Rudeiro
    Pelourinho de Castro Laboreiro (1560)
    muíños
    fornos comunitarios
    espigueiros
    Igrexa de Santa Maria da Visitação ou Igrexa Matriz de Castro Laboreiro
    Ponte de Assureira ou Ponte de São Brás, Capela de São Brás.



Festas e romarías
    Señora da Visitação e S. Bento (13 de xullo)
    Señora dos Remédios (agosto)
    Santa Isabel-Senhora da Visitação (Vila; primeiro domingo de xullo)



Melgaço
     Melgaço é un concello portugués no Distrito de Viana do Castelo, rexión Norte e subrexión do Minho-Lima, fronteirizo con Galiza. 



      En 2004 tiña 9.739 habitantes, 1.300 dos cales viven na vila que dá nome ao municipio.


Xeografía
     Ten 239,04 km², e está subdividido en 18 freguesías. Limitado ao norte e leste con Galiza, ao suroeste polo municipio de Arcos de Valdevez, e ao oeste por Monção. É o municipio máis setentrional de Portugal.



     O punto máis elevado do concello é o Giestoso, de 1.335 metros de altitude, na freguesía de Castro Laboreiro.


     O concello ten 18 freguesías, repartidas en dúas grandes áreas: 11 delas á beira do río Miño (Alvaredo, Chaviães, Cristoval, Paços, Paderne, Penso, Prado, Remoães, Roussas, São Paio e Vila) e 7 de montaña (Castro Laboreiro, Cousso, Cubalhão, Fiães, Gave, Lamas de Mouro e Parada do Monte).




Patrimonio
     En Melgaço existe toda unha tradición de contos e fábulas con criaturas fantásticas como Arganões e outros seres con poderes máxicos. 



     Esta cultura popular foi transmitida oralmente ao longo de xeracións, estando actualmente en declive.


     Hai uns 10 anos foi descuberta no monte de Prado, proxectadas cara á encosta ribeireña (e case desapercibidas pola vexetación da zona) unha serie aínda non cuantificada de esculturas de monstros, similares ás proas dos barcos viquingos, que fixeron numerosas incursións na zona na Idade Media.


Entre as súas construcións destacan:
     Castelo de Melgaço:  Mandado construír polo primeiro rei de Portugal, Don Henriques, en 1170 cun foro semellante ao de Ribadavia, sendo atacado no século XIII polas tropas do Reino de León.
Igrexa Matriz de Melgaço.As súas últimas murallas datan da Guerra de restauración, foi declarado Monumento nacional en 1910.


    Castelo de Castro Laboreiro: Coñecido nos cronicóns como a fortaleza de San Rosendo de Celanova.
    Igrexa de Paderne
    Parque Termal do Peso: Finca e palacete modernista con augas mineromedicinais que competiu co veciño balneario de Cortegada(Ourense).
    Solar de Galvão
    Fonte de São João
    Igrexa da Misericórdia
    Igrexa de Fiães
    Museo do Cinema de Melgaço
    Igreja romãnica de Chaviães



Cividade de Paderne:
      É un castro romanizado situado no monte "coto Grande", na freguesía de Paderne, concello de Melgaço. Atópase situado entre dous regatos, o Martingo e o Porto do Río. Malia os traballos agrícolas aínda son visibles valos e restos de muralla.


     Atopado por Leite de vasconcelos en 1903, descubriu tégulas, muíños romanos, ánforas, cerámica castrexa con decoración incisa e diversas pedras decoradas, entre as que destaca un zoomorfo de características semellantes a outro zoomorfo castrexo do castro da Ameixeira, (Crecente).

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 5 de octubre de 2018

PETROGLIGOS CHAN DOS AREEIROS - SANTA CRISTINA DE COBRES

PETROGLIFO CHAN DOS AREEIROS
SANTA CRISTINA DE COBRES
VILABOA


Santa Cristina de Cobres
     Santa Cristina de Cobres é unha parroquia que se localiza no concello de Vilaboa. 



     Segundo o IGE en 2013 tiña 1.220 habitantes (613 mulleres e 6007 homes), distribuídos en 15 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 1999 cando tiña 1.132 habitantes.


Patrimonio
     No límite coa parroquia de Vilaboa está o petróglifo de Chan dos Areeiros, con inscricións medievais.



     A igrexa parroquial foi construída en 1678. No arco do altar maior pode lerse unha inscrición facendo referencia ao papa Inocencio XI e ao abade Antonio Figueroa Lanços, cura da parroquia cando se construíu o templo. A igrexa ten planta de cruz latina, con dúas capelas adicadas á Virxe das Angustias (co-patroa) e a San Bieito. No presbiterio consérvase o escudo da familia Figueroa.


Lugares de Santa Cristina de Cobres
     Areeiros, Barciela, A Carballeira, As Cernadas, O Costal, Magarella, Mangoeiro, O Muíño, O Outeiro, Paradellas, Riomaior, A Rotea, Seixas, Vilar 



Vilaboa
     Vilaboa (do latín villam bonam, 'vila boa') é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Pontevedra. Segundo o IGE en 2016 tiña 6043 habitantes (2943 homes e 3100 mulleres). O seu xentilicio é vilaboés.



Xeografía
     O concello, de 37,54 km², atópase no interior da ría de Vigo, na enseada de San Simón. Abrangue 5 parroquias, e ten 61 lugares. Limita ao noroeste con Marín, ao norte e o leste con Pontevedra, ao sur coa ría de Vigo e ao suroeste con Moaña. No concello está a lagoa de Castiñeiras, e en Figueirido nace o río dos Gafos. Outros cursos menores son o río Maior e o rego de Tuimil.



Historia e patrimonio
     Os restos máis antigos de asentamentos humanos datan da época dos megálitos. A mámoa do Rei está situada no camiño que rodea o lago de Castiñeiras. 



     Conta con cámara poligonal e corredor de acceso, con tres tramos diferenciados. Ten uns 5000 anos, e foi restaurado no 2003. Preto del hai 8 mámoas do neolítico. As mámoas da Chan da Cruz foron escavadas en 1972, 1983 e 1984.


     Do período castrexo consérvanse os restos dun castro no lugar de Acuña, coñecido como castro de Monte da Croa. Conta con murallas, e nel foron atopados utensilios de uso caseiro. Hai outro castro, sen escavar, no monte de Coto Loureiro, entre as parroquias de Figueirido e A Canicouva (Pontevedra).


     Da época da romanización é a Vía XIX do itinerario de Antonino, da que se atoparon no concello catro miliarios, conservados no Museo de Pontevedra. Desde o medievo, por esa vía discorre a vía portuguesa do camiño de Santiago. O topónimo de Vilaboa ten orixe latina, de Villam Bonam, "Casa de campo boa".


     Da Idade Media consérvanse os alicerces do castelo de Santo Adrián de Cobres, ademais de vestixios románicos na igrexa de San Martiño de Vilaboa. O castelo de Uveiras foi construído cara aos séculos XIV e XV e foi destruído pola armada anglo-holandesa en 1702 na batalla de Rande. Atópase a uns 100 m de altitude, e na actualidade consérvanse os alicerces e parte dos muros, cunha altura máxima de 5 m e unha anchura de 1,5 m. A forma adáptase á topografía do terreo, con esquinas en ángulo e un pequeno bastión no lado nordés. O terreo cae en pendente pronunciada cara ao sueste, e en pendente suave cara o nordés. Na zona localizáronse restos de ánforas e cerámica romana.


Petróglifo de Chan dos Areeiros.
     Entre as parroquias de Vilaboa e Santa Cristina de Cobres está o petróglifo de Chan dos Areeiros, con inscricións medievais.



     As salinas do Ulló foron explotadas desde 1694 polo Colexio dos Xesuítas de Pontevedra, sendo privatizadas trala desamortización de Mendizábal. No mesmo lugar construíuse a finais do século XIX un muíño de mareas, do que apenas quedan restos.


     Durante o antigo réxime as terras do concello pertencían á xurisdición de Pontevedra, señorío do arcebispado de Compostela. En 1821 constituíronse como concellos Cobres e Vilaboa, que se fusionaron en 1835. En 1925 a parroquia de Domaio (do concello de Moaña) pediu unirse a Vilaboa, mais a proposta non foi adiante ao non xustificarse administrativamente. 


     En 1960 o concello de Pontevedra solicitou a anexión do de Vilaboa, mais o pleno municipal non o aceptou.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA