viernes, 12 de enero de 2018

PETO DE FATIMA - A INSUA - PONTE CALDELAS

PETO DE FATIMA
A INSUA 
PONTE CALDELAS


     Los petos de ánimas, los cruceiros y los hórreos son los tres referentes de lo que podríamos llamar los monumentos de arte menor de la arquitectura rural de Galicia.


     Para el arte mayor dejamos las iglesias, molinos, pazos y otras construcciones de carácter civil o militar como torreones, murallas, etc.



     Por los montes y valles de del sur de Galicia y del norte de Portugal, nos topamos con frecuencia con estas encantadoras expresiones del arte rural.



     Hoy le dedicamos nuestra atención a los petos de ánimas y pequeños monumentos piadosos que a los largo de los siglos, sobre todo desde a partir del XVII han ido surgiendo en pueblos y aldeas.



     Los petos de ánimas son esas pequeñas capillitas que se encuentran por lo general en los caminos y encrucijadas para honrar a las ánimas que esperan su liberación en el purgatorio en cuya hucha o peto depositan los fieles sus limosnas para financiar las misas que ayuden a llevarlos al cielo donde, ya en la gloria, intercederán por sus benefactores.



     Estos sencillos monumentos obra de los canteiros locales, suelen estar decorados con una representación de las pobre ánimas sumergidas en lenguas de fuego y en actitud suplicante, hacia su intercesor que suele ser un santo, San Antonio, por ejemplo, un obispo o la Virgen del Carmen, entre otros.



     También se encuentran, sobre todo en Portugal, construcciones de este tipo, pero no dedicadas a las ánimas del purgatorio sino a una devoción en particular, siendo bastantes frecuentes las relacionadas con Cristo cruficado.



     En Fornelos, que significa hornacina en gallego, tienen una dedicada a San Lorenzo.


MAPA
ÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

miércoles, 10 de enero de 2018

IGREXA DE SANTIAGO DE RENCHE - SAMOS

IGREXA DE SANTIAGO DE RENCHE
RENCHE
SAMOS


Renche
     Santiago de Renche é unha parroquia do concello de Samos na comarca de Sarria, na provincia de Lugo. 



     No ano 2007 tiña 152 habitantes, deles 73 eran homes e 79 eran mulleres, o que supón unha diminución de 5 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.



Historia
     Nunha bula papal de 1175 faise mención a esta parroquia adherida ao mosteiro de Samos.




Lugares de Renche
     Lastres, Lourido Grande, Renche, Toca, Vigo do Real



Samos
     Samos é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Sarria. 

 

     Segundo o IGE en 2014 tiña 1.458 habitantes (1.820 no 2006, 1.897 no 2005, 1.923 no 2004, 1.999 no 2003). O seu xentilicio  é samanense.



Localización
     Limita ao norte co concello de Láncara; ao sur cos do Folgoso do Courel e A Pobra do Brollón; ao leste cos de Triacastela, Pedrafita do Cebreiro e Folgoso do Courel e ao oeste cos de Sarria e O Incio. 



     Pertence ao partido xudicial de Sarria e á diocese de Lugo.


     Samos atópase nas estribacións das serras orientais de Galiza, montes de Lóuzara, Serra do Oribio e Montes da Albola. O relevo é moi accidentado; a altitude media é superior aos 700 m. e máxima está no Oribio, a 1.443 m. O río Sarria, afluente do Miño, drena a vertente occidental e polo leste baixa o río Lóuzara cara o Lor e posteriormente o Sil. Poden apreciarse tres zonas ben diferenciadas: a central, zona de asentamento das poboacións máis importantes; a zona norte, máis aberta e con terras en pendente e suaves lombas, e Lóuzara, a zona sur, cunha paisaxe bravía chea de montañas e vales.


     A oscilación térmica é grande, uns 13 °C: o clima é frío no inverno e xea con frecuencia. As precipitacións van desde os 900 aos 1.500 mm.


     O concello esténdese sobre 136 km² e a cidade máis próxima é Lugo, a 43 km.



Historia
     Da época do megalitismo consérvase a necrópole de Santa Mariña, un conxunto de corenta mámoas declarado Ben de Interese Cultural.



     En época visigoda Martiño de Dumio fundou o mosteiro, ao que está ligada toda a historia de Samos. O nome provén de Samanos, que posibelmente fai referencia a un lugar habitado por unha comunidade relixiosa. O mosteiro abandonouse brevemente arredor do ano 714 até que Froila I llo asignou ao abade Arxerico. Nel pasou a súa adolescencia o futuro rei Afonso II o Casto após o asasinato do seu pai, Froila I, no ano 768.


     Os dominios do mosteiro fóronse ampliando, especialmente desde que o papa Alexandre III lle concedeu unha bula no ano 1175 outorgándolle dereitos e rendas sobre 105 igrexas de todo o reino. Nos séculos XVII e XVIII leváronse a cabo numerosas obras nel, dándolle a súa arquitectura actual.


Economía
     Desde comezos do século XX, Samos perdeu o 70% da súa poboación, especialmente entre 1940 e 1980. O 85% dedícase á agricultura, fundamentalmente a gandería, con vacas e tamén porcos e ovellas.




Patrimonio histórico e artístico
     Mosteiro de San Xulián de Samos.
     Desde hai tempo, moitos peregrinos desvíanse do camiño de Santiago entre Triacastela e Sarria para visitar o Mosteiro de San Xulián de Samos.
     Próxima a este está a capela do Salvador, construída a finais do século IX con influencia mozárabe.




Festas e celebracións
    San Bieito, o 11 de xullo
    Santa Basilisa, patroa do mosteiro, o 9 de xaneiro.
    Romaría de San Roque, en Santalla, o 16 de agosto.



Parroquias de Samos

     Castroncán (Santa Marta), Estraxiz (Santiago), Formigueiros (Santiago), Freixo (San Silvestre), Frollais (San Miguel), Gundriz (Santo André), Loureiro (Santa María), Lousada (San Martiño), Montán (Santa María), Pascais (Santalla), Reiriz (Santo Estevo), Renche (Santiago), Romelle (San Martiño), Samos (Santa Xertrude), San Cristovo de Lóuzara (San Cristovo), San Cristovo do Real (San Cristovo), San Mamede do Couto (San Mamede), San Martiño do Real (San Martiño), San Xil de Carballo (San Xil), San Xoán de Lóuzara (San Xoán), Santalla (San Xosé), Suñide (Santa María) | Teibilide (San Xulián), Zoó (Santiago)


Comarca de Sarria
     A comarca de Sarria é unha comarca galega situada na metade sur da provincia de Lugo. Limita polo noroeste coa comarca de Lugo, polo nordeste coa dos Ancares, polo sueste coa de Quiroga, polo oeste coa de Chantada e polo sur coa Terra de Lemos.



     A capital da comarca, así como o núcleo máis poboado, é Sarria.

VIDEO
MAPA 

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

martes, 9 de enero de 2018

FERVENZA DE POZO MACHADO - XUNQUEIRAS - RÍO BARRAGAN

FERVENZA DE POZO MACHADO
SENDA DO BARRAGÁN
RÍO BARBANZA
XUNQUEIRAS
PAZOS DE BORBÉN


O Cabo de Raña
      O Cabo de Raña é un lugar da parroquia de Xunqueiras, no concello pontevedrés de Pazos de Borbén, na comarca de Vigo. 

 

     Segundo o IGE do 2008 tiña 31 habitantes o que supón un aumento no número de habitantes en relación ao ano 2007.


Xunqueiras
     San Salvador de Xunqueiras é unha parroquia que se localiza no concello de Pazos de Borbén. 



     Segundo o padrón municipal de 2014 tiña 130 habitantes (65 homes e 65 mulleres), distribuídos en 4 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999, cando tiña 132 habitantes.


Lugares de Xunqueiras
     O Cabo de Raña, Casqueiros, A Chan, Eidos de Riba



Parroquias de Pazos de Borbén
     Amoedo (San Sadurniño), Borbén (Santiago), Cepeda (San Pedro), A Ermida (Nosa Señora da Anunciación), Moscoso (San Paio), Nespereira (San Martiño), Pazos (Santa María), Xunqueiras (San Salvador)



Pazos de Borbén
     Pazos de Borbén é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Vigo. 



     Segundo o padrón municipal, en 2014 tiña 3.075 habitantes. O seu xentilicio é «pacense».


Xeografía
     O concello, de 50 km², abrangue oito parroquias e limita cos concellos de Redondela, Fornelos de Montes, Soutomaior, Mondariz, Ponteareas e Mos.



     As augas do concello dan a tres concas: cara ao norte os ríos Barragán e Pequeno van dar ao Oitavén. Cara ao sur os ríos Borbén e Louro desembocan no río Miño. Cara ao oeste, o río Alvedosa desemboca en Redondela.



     O monte Galleiro (670 m) é o cumio máis elevado. Outros picos son o monte da Serra (616 m), A Pedra Quitiña (532 m) e o Outeiro do Mar (475 m).



Historia
     Durante o século XX houbo unha forte emigración cara a Sudamérica, especialmente a Brasil.



Economía
     Até a década de 1970 a economía do concello era basicamente de subsistencia, baseada na agricultura e a gandería. 



     Actualmente moita xente desprázase cara a Vigo, Redondela e Pontevedra, onde están as áreas industriais ou traballando no sector dos servizos.


     O Polígono Industrial A Chan de Amoedo acolle empresas de alimentación, artes gráficas, fabricación de colchones e construción.



Río Barragán
     O río Barragán ou río Freaza é un río afluente do Oitavén que forma o límite entre os concellos de Fornelos de Montes e Pazos de Borbén.



     O río Barragán e a súa fraga acollen un itinerario para senderismo pendente de homologación pola Federación Galega de Montañismo co número PR-G 164 Senda da Fraga do Barragán.



     Á parte dos atractivos que ofrece a fraga a as marxes do río Barragán, que ten, no treito final, antes do encoro de Eirás, un estreito val cun bosque de ribeira ben conservado, nesta senda cómpre salientar elementos etnográficos e culturais como as levadas, os muíños, os pasos ou pasales, as pontes e pontellas, muros de todo tipo, camiños enlousados e, especialmente, os restos do castro da Cidade.


 VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 8 de enero de 2018

PASOS DE CABO DA RAÑA - XUNQUEIRAS - RÍO BARRAGÁN

PASOS DE CABO DE RAÑA
XUNQUEIRAS
PAZOS DE BORBÉN
RÍO BARRAGÁN


O Cabo de Raña
      O Cabo de Raña é un lugar da parroquia de Xunqueiras, no concello pontevedrés de Pazos de Borbén, na comarca de Vigo. Segundo o IGE do 2008 tiña 31 habitantes o que supón un aumento no número de habitantes en relación ao ano 2007.



Xunqueiras
     San Salvador de Xunqueiras é unha parroquia que se localiza no concello de Pazos de Borbén. Segundo o padrón municipal de 2014 tiña 130 habitantes (65 homes e 65 mulleres), distribuídos en 4 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999, cando tiña 132 habitantes.



Lugares de Xunqueiras
     O Cabo de Raña, Casqueiros, A Chan, Eidos de Riba



Parroquias de Pazos de Borbén
     Amoedo (San Sadurniño), Borbén (Santiago), Cepeda (San Pedro), A Ermida (Nosa Señora da Anunciación), Moscoso (San Paio), Nespereira (San Martiño), Pazos (Santa María), Xunqueiras (San Salvador)



Pazos de Borbén
     Pazos de Borbén é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Vigo. Segundo o padrón municipal, en 2014 tiña 3.075 habitantes. O seu xentilicio é «pacense».



Xeografía
     O concello, de 50 km², abrangue oito parroquias e limita cos concellos de Redondela, Fornelos de Montes, Soutomaior, Mondariz, Ponteareas e Mos.



     As augas do concello dan a tres concas: cara ao norte os ríos Barragán e Pequeno van dar ao Oitavén. Cara ao sur os ríos Borbén e Louro desembocan no río Miño. Cara ao oeste, o río Alvedosa desemboca en Redondela.



     O monte Galleiro (670 m) é o cumio máis elevado. Outros picos son o monte da Serra (616 m), A Pedra Quitiña (532 m) e o Outeiro do Mar (475 m).



Historia
     Durante o século XX houbo unha forte emigración cara a Sudamérica, especialmente a Brasil.



Economía
     Até a década de 1970 a economía do concello era basicamente de subsistencia, baseada na agricultura e a gandería. Actualmente moita xente desprázase cara a Vigo, Redondela e Pontevedra, onde están as áreas industriais ou traballando no sector dos servizos.



     O Polígono Industrial A Chan de Amoedo acolle empresas de alimentación, artes gráficas, fabricación de colchones e construción.



Río Barragán
     O río Barragán ou río Freaza é un río afluente do Oitavén que forma o límite entre os concellos de Fornelos de Montes e Pazos de Borbén.



     O río Barragán e a súa fraga acollen un itinerario para senderismo pendente de homologación pola Federación Galega de Montañismo co número PR-G 164 Senda da Fraga do Barragán.



     Á parte dos atractivos que ofrece a fraga a as marxes do río Barragán, que ten, no treito final, antes do encoro de Eirás, un estreito val cun bosque de ribeira ben conservado, nesta senda cómpre salientar elementos etnográficos e culturais como as levadas, os muíños, os pasos ou pasales, as pontes e pontellas, muros de todo tipo, camiños enlousados e, especialmente, os restos do castro da Cidade.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA