lunes, 15 de enero de 2018

CAPILLA DE SAN MIGUEL - MERCURÍN - O COUREL

 CAPILLA DE SAN MIGUEL
MERCURÍN
SEOANE DO COUREL


     Folgoso do Courel está situado ó sureste da provincia de Lugo, e ten unha extensión de 193 km2 (aínda que só supón o 1% da superficie galega, aquí se concentran o 40% das plantas superiores da Comunidade).


     O seu terreo esta contituído por cadeas montañosas na dirección NE-SO, entre as cales encontraremos numerosos ríos e regatos, dos cales o maís destacable e o río Lor.



     As tendencias climáticas mediterráneas e eurosiberianas, convirten o clima do Courel nun clima de montaña con fortes variacións de temperatura de inverno a verán.



     O Concello ten unha poboación aproximada duns 1.500 habitantes distribuídos entre as nove parroquias que forman Folgoso do Courel.



     A continuación deixámoslles cunha lista das parroquias e pobos que a compoñen.
    Vilamor (San Vicente)
        O Carballal, Froxán, Mazo Santiagoso, Castro Portela, Vilar, A Campa, Vidallón, Vilamor.
    Folgoso (Santa María)
        Sobredo, Ferreirós de Abaixo, Ferreirós de Arriba, Santa Eufemia, Eiriz, Valdomir, A Pendella, O Touzón, Folgoso.
    Seceda (San Silvestre)
        Cortes, Lousadela, Seceda.
    Seoane (San Juan)
        Mercurín, Ferrería Vella, Ferrería de Seoane, Moreda, Parada, Piñeria, Seoane.
    Esperante (San Pedro)
        Castro de Romeor, Romeor, Millares, Mostaz, O Carbedo, Esperante, Campelo.
    Horreos (San Pedro)
        Hórreos, Ferramulín.
    Visuña
        Visuña, Céramo.
    Meiraos (Santa María)
        Pedrafita, Paderne, Miraz, O Mazo, Villasibil, Meiraos.
    Noceda (San Pedro)
        Noceda, Vilela, Teixeira.



Seoane
     San Juan de Seoane es una feligresía situada a unos 640 m. de altitud sobre el nivel del mar; perteneciente al arciprestazgo de O Courel, delimitada por los términos parroquiales de Meiraos por el Norte; Folgoso y Seara por el Sur; Esperante y Visuña por el Este y San Xoán de Louzara y Seceda por el Oeste. Sus habitantes se encuentran agrupados en las entidades de Ferrería Vella, Mercurín, Moreda, Parada, Piñeira y Seoane.



     Hasta el 20 de Mayo de 1939, Seoane fue capital del municipio de O Courel, pasando desde entonces a serlo la parroquia de Folgoso, distante 12 km. El padre Maximino Arias Cuenllas historiador y monje de Samos, hace alusión a un antiguo monasterio llamado San Juan de O Courel, dependiente a su vez del monasterio de Samos. El cenobio pudo estar ubicado en la actual Seoane o Savane como dicen los vecinos. Más tarde entre las propiedades de los caballeros santiaguistas de Vilar de Donas, figura San Juan de Seoane. El templo de San Juan de Seoane está en la parte alta y es de planta rectangular. En su interior hay una pila bautismal, tallas de  San Juan y  el retablo antigua que está en al sacristía, tiene una cruz de Santiago en la puerta del sagrario. En la Casa da Xurisdicción, hay un blasón que dicen perteneció al castillo de Carbedo. En sus sótanos estuvo la cárcel, y durante años estuvo el antiguo colegio de Seoane.



     La parroquia de Seoane tiene muchos molinos, cargados de historias contadas mientras se esperaba vez para la molienda. Una de estas historias hace referencia a un caso ocurrido en el siglo XVI y que se recoge en el Archivo del Reino de Galicia como "Causa de brujería instruido contra Inés García de O Courel".



      Las señoras Elisa y Emilia González Gancedo naturales de Vilasibil, llevan más de 25 años residiendo en Seoane y son de la pocas "tecedeiras" de O Courel que siguen trabajando en los telares. antaño plantaban el lino y hacían todo el proceso, pero ahora aunque siguen confeccionando del mismo modo, ya no lo cultivan. Muchos fueron los animales que desaparecieron de la Serra do Courel, hasta los primeros años del siglo XX, abundaron los oso, los llamados "oseiros" de Seoane de los que da cuenta el zoólogo ferrolano López Seoane, el cual habla de la Ursina de Seoane una osa que dejó huella en la memoria colectiva de los vecinos."A osa ía polo mel ao albar e os homes foron tras ela".



     De Seoane es natural el escritor Xesús Manoel Marcos, que actualmente reside en Madrid, O Courel está presente en el trasfondo de toda su obra, principalmente en su obra " O Brindo de Ouro I", una novela juvenil que nos recuerda las aventuras en las "tierras medias" del El Señor de los Anillos de Tolkien.



     Seoane es quizás la villa más dinámica de O Courel, con algunos bares, para realizar una ruta del vino, como es costumbre entre los lugareños, algún restaurante, incluso un pub-discoteca y numerosas rutas a pie y lugares interesantes a visitar. Dentro del término parroquial se encuentra el grandioso entorno natural de la Devesa da Rogueira, y en el corazón de ésta se halla la "Fonte do Cervo", que se caracteriza porque de la misma roca salen dos chorros de agua con olor y sabor totalmente distintos, una ferruginosa y otra calcárea y sin mezclarse. A éstas aguas se le atribuyen propiedades curativas desde tiempos ancestrales.



      También dentro de los límites de la parroquia podemos encontrar restos de castros como los de Mercurín, a unos 2 Km., el de Pico de Brío y el de Piñeira, situado en el monte Cousuliños. Cuevas  como la "Cova do Oso" situada en la parte alta de la Devesa de Rogueira, y "Cova Longo de Meo" en el fondo del valle de Rogueira. A unos 2,5 Km. de Piñeira se encuentra la "Mina da Toca", una explotación  de oro a cielo abierto de la época romana.



     Por esta parroquia pasaba una de las derivaciones de la ruta jacobea, la que desde el Bierzo penetraba en Samos atravesando O Courel.



Mercurín
     Aldea situada a 791 m. de altura, tiene una ermita dedicada a San Miguel, conserva una imagen del arcángel, y el retablo tiene una cruz de Santiago.



     El topónimo seguramente hace referencia al dios greco latino Hermes/Mercurio protector de los caminantes. En los llamados montes de Mercurio se amontonaban piedras para que los viajeros encontraran el camino. En la provincia de León, en Salas cerca de Foncebadón apareció un ara dedicada al dios Mercurio.



     El camino que sale de Mercurín por la izquierda en la parte alta lleva al Alto das Palas (1258 m.), entre Mercurín y A Escrita, fué hallada hace poco tiempo una mámoa. Este camino también lleva a las cuevas de O Eixe   y As Choias, que están entre Saces, Valdafonte y O Rodelín. el eje que divide la cueva es una larga estalagmita.


      El que sale por la derecha va al Castro de Brío y al Castro de Mercurín. Antiguamente cuando aún se celebraban las fiestas de Mercurín era muy famoso el roscón hecho de huevos, harina, azúcar y una copita de anís.



     El camino que sale de Mercurín por la izquierda en la parte alta lleva al Alto das Palas (1258 m.), entre Mercurín y A Escrita, fué hallada hace poco tiempo una mámoa. Este camino también lleva a las cuevas de O Eixe   y As Choias, que están entre Saces, Valdafonte y O Rodelín. el eje que divide la cueva es una larga estalagmita.



      El que sale por la derecha va al Castro de Brío y al Castro de Mercurín. Antiguamente cuando aún se celebraban las fiestas de Mercurín era muy famoso el roscón hecho de huevos, harina, azúcar y una copita de anís.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Web serradocourel 
XOAN ARCO DA VELLA

FERVENZA DE ALBARDAIRA - FOLGOSO DO COUREL

FERVENZA DE ALBARDAIRA
REGO DE ALBARDAIRA
FOLGOSO DO COUREL


O COUREL
     A sierra do Courel é unha cordillera montañosa situada no SE de a provincia de Lugo, na comunidade autónoma de Galicia que se estende polos municipios da Comarca do Courel: Folgoso do Courel, no seu maior parte, Quiroga e Pedrafita do Cebreiro.



     Ten unha extensión de 21.020 hectáreas con fortes variacións de altitude que van desde os 400-500m do val do río Lor a máis de 1600 m nos puntos máis altos como Montouto, Formigueiros (1643 m) ou o pico de Pía Páxaro (1610 m).


     O río Lor, e os seus varios afluentes forman ricos vales con diversos ecosistemas que fan que esta sierra sexa a reserva botánica máis importante de Galicia.


Natureza
     A Serra do Courel alberga a maior xoia natural de Galicia, a Devesa dá Rogueira, un bosque autóctono, onde convive a práctica totalidade das especies vegetales naturais de Galicia que non teñen ámbito costero, destacan os castiñeiros, acebos, haxas, tejos, carballos e abedules e orquídeas salvaxes, pero pola comarca é tamén posible atopar especies como encinas, alcornoques, incluso algún olivo máis vinculadas ao clima mediterráneo, algunhas delas tamén con presenza na Devesa dá Rogueira.



     A nivel de fauna, a zona se condiera un area secundaria da fauna cantábrica, onde se manifesta desaparición das especies máis significativas(lobo e oso) durante o século XX, aínda que se atopan ocasionalmente trazas de que esas especies visitan a comarca sen chegar a establecerse de xeito habitual.



     Fanse intentos de reintroducción de aves de tipo cantábrico de xeito ocasional con distinto éxito. A nivel piscícola, a calidade das augas da comarca permite a cativa de trucha branca.


Historia e xeografía
     A xeografía da propia serra vai vinculada á súa historia, así o pico de Pía Paxaro, debe o seu nome a que foi atopada na súa cima unha guia metálica da época imperial romana, non obstante os traballos arqueológicos realizados na zona son de escasa importancia ao tratarse dun enclave moi retirado das grandes rutas comerciais romanas, existe a poucos minutos da aldea de Romeor un primitivo acueducto da época romana, tamén están ben documentadas algunhas explotacións auríferas da mesma epoca. As construciones etnologicamente importantes son as pallozas, aínda que resultan a día de hoxe escasas.



     Existen aínda algunhas antigas pontes de madeira cruzando amplos rios que deberían ser restaurados para a súa conservación.



Folgoso do Courel
     Folgoso do Courel está situado ó sureste da provincia de Lugo, e ten unha extensión de 193 km2 (aínda que só supón o 1% da superficie galega, aquí se concentran o 40% das plantas superiores da Comunidade).



     O seu terreo esta contituído por cadeas montañosas na dirección NE-SO, entre as cales encontraremos numerosos ríos e regatos, dos cales o maís destacable e o río Lor.




     As tendencias climáticas mediterráneas e eurosiberianas, convirten o clima do Courel nun clima de montaña con fortes variacións de temperatura de inverno a verán.


     O Concello ten unha poboación aproximada duns 1.500 habitantes distribuídos entre as nove parroquias que forman Folgoso do Courel.


      A continuación deixámoslles cunha lista das parroquias e pobos que a compoñen.



    Vilamor (San Vicente)
        O Carballal, Froxán, Mazo Santiagoso, Castro Portela, Vilar, A Campa, Vidallón, Vilamor.
    Folgoso (Santa María)
        Sobredo, Ferreirós de Abaixo, Ferreirós de Arriba, Santa Eufemia, Eiriz, Valdomir, A Pendella, O Touzón, Folgoso.
    Seceda (San Silvestre)
        Cortes, Lousadela, Seceda.
    Seoane (San Juan)
        Mercurín, Ferrería Vella, Ferrería de Seoane, Moreda, Parada, Piñeria, Seoane.
    Esperante (San Pedro)
        Castro de Romeor, Romeor, Millares, Mostaz, O Carbedo, Esperante, Campelo.
    Horreos (San Pedro)
        Hórreos, Ferramulín.
    Visuña
        Visuña, Céramo.
    Meiraos (Santa María)
        Pedrafita, Paderne, Miraz, O Mazo, Villasibil, Meiraos.
    Noceda (San Pedro)
        Noceda, Vilela, Teixeira.


VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 12 de enero de 2018

SAN CRISTOVO DO REAL - SAMOS

SAN CRISTOVO DO REAL
SAMOS
LUGO


San Cristovo do Real
     Aldea de 31 habitantes (591 m) en el Camino Francés, municipio de Samos, provincia de Lugo, Galicia.



     A 131 km de Santiago. El paso por esta población es facultativo, ya que existen dos itinerarios que parten de Triacastela para alcanzar Sarria: el Camino de San Xil y el que lleva al caminante al monasterio de Samos. Renche forma parte de este último trazado.



     Uno de los principales atractivos de este enclave es su arquitectura, que responde a los principios de la factura popular de la zona.



     Sin embargo, las edificaciones no se encuentran en buen estado de conservación. En lo que se refiere al patrimonio religioso, sobresale la iglesia parroquial, del año 1693, que alberga un rico retablo churrigueresco.



     Otro de los motivos que hacen de San Cristovo do Real un lugar reseñable es la naturaleza del entorno, definida por el paso del río Oribio y su vegetación de ribera, compuesta principalmente por chopos y álamos.



     Se sale de la aldea por un pequeño puente que introduce al peregrino en uno de los tramos de vegetación autóctona más intensa y misteriosa.



Lugares de San Cristovo do Real
     Abradelo, O Covallo, Lusío, Nande, Reigosa, San Cristovo do Real, San Paio



Samos
     Samos é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Sarria.



     Segundo o IGE en 2014 tiña 1.458 habitantes (1.820 no 2006, 1.897 no 2005, 1.923 no 2004, 1.999 no 2003). O seu xentilicio  é samanense.



Localización
     Limita ao norte co concello de Láncara; ao sur cos do Folgoso do Courel e A Pobra do Brollón; ao leste cos de Triacastela, Pedrafita do Cebreiro e Folgoso do Courel e ao oeste cos de Sarria e O Incio.



     Pertence ao partido xudicial de Sarria e á diocese de Lugo.



     Samos atópase nas estribacións das serras orientais de Galiza, montes de Lóuzara, Serra do Oribio e Montes da Albola. O relevo é moi accidentado; a altitude media é superior aos 700 m. e máxima está no Oribio, a 1.443 m. O río Sarria, afluente do Miño, drena a vertente occidental e polo leste baixa o río Lóuzara cara o Lor e posteriormente o Sil. Poden apreciarse tres zonas ben diferenciadas: a central, zona de asentamento das poboacións máis importantes; a zona norte, máis aberta e con terras en pendente e suaves lombas, e Lóuzara, a zona sur, cunha paisaxe bravía chea de montañas e vales.



     A oscilación térmica é grande, uns 13 °C: o clima é frío no inverno e xea con frecuencia. As precipitacións van desde os 900 aos 1.500 mm.



     O concello esténdese sobre 136 km² e a cidade máis próxima é Lugo, a 43 km.



Historia
     Da época do megalitismo consérvase a necrópole de Santa Mariña, un conxunto de corenta mámoas declarado Ben de Interese Cultural.



     En época visigoda Martiño de Dumio fundou o mosteiro, ao que está ligada toda a historia de Samos. O nome provén de Samanos, que posibelmente fai referencia a un lugar habitado por unha comunidade relixiosa. O mosteiro abandonouse brevemente arredor do ano 714 até que Froila I llo asignou ao abade Arxerico. Nel pasou a súa adolescencia o futuro rei Afonso II o Casto após o asasinato do seu pai, Froila I, no ano 768.



     Os dominios do mosteiro fóronse ampliando, especialmente desde que o papa Alexandre III lle concedeu unha bula no ano 1175 outorgándolle dereitos e rendas sobre 105 igrexas de todo o reino. Nos séculos XVII e XVIII leváronse a cabo numerosas obras nel, dándolle a súa arquitectura actual.



Economía
     Desde comezos do século XX, Samos perdeu o 70% da súa poboación, especialmente entre 1940 e 1980. O 85% dedícase á agricultura, fundamentalmente a gandería, con vacas e tamén porcos e ovellas.



Patrimonio histórico e artístico
     Mosteiro de San Xulián de Samos.
     Desde hai tempo, moitos peregrinos desvíanse do camiño de Santiago entre Triacastela e Sarria para visitar o Mosteiro de San Xulián de Samos.
     Próxima a este está a capela do Salvador, construída a finais do século IX con influencia mozárabe.



Festas e celebracións
    San Bieito, o 11 de xullo
    Santa Basilisa, patroa do mosteiro, o 9 de xaneiro.
    Romaría de San Roque, en Santalla, o 16 de agosto.



Parroquias de Samos
     Castroncán (Santa Marta), Estraxiz (Santiago), Formigueiros (Santiago), Freixo (San Silvestre), Frollais (San Miguel), Gundriz (Santo André), Loureiro (Santa María), Lousada (San Martiño), Montán (Santa María), Pascais (Santalla), Reiriz (Santo Estevo), Renche (Santiago), Romelle (San Martiño), Samos (Santa Xertrude), San Cristovo de Lóuzara (San Cristovo), San Cristovo do Real (San Cristovo), San Mamede do Couto (San Mamede), San Martiño do Real (San Martiño), San Xil de Carballo (San Xil), San Xoán de Lóuzara (San Xoán), Santalla (San Xosé), Suñide (Santa María), Teibilide (San Xulián), Zoó (Santiago)



Comarca de Sarria
     La Comarca de Sarria es una comarca central de Lugo (Galicia, España).



     Pertenecen a la misma los siguientes municipios: Incio, Láncara, Paradela, Páramo, Samos, Sarria y Triacastela.



     Sarria es la capital de la comarca.

MAPA

XOAN ARCO DA VELLA