miércoles, 6 de enero de 2016

PETROGLIFO PENA DA BRUXÚLA - A CORUÑA

PETROGLIFO PENA DA BRUXÚLA
PUNTA HERMINIA
 A CORUÑA


     Patrimonio Galego “redescubre” uno de los petroglifos de punta Herminia


     Las inscripciones de las rocas suelen ser cruces, que representan a personas o al sol



     La catalogan sin fecha. En el monte dos Bicos de punta Herminia, una de las rocas con petroglifos que advertían de la llegada de navegantes europeos se asoma de nuevo a la superficie. 



     La web de voluntarios amantes del patrimonio www.patrimoniogalego.net, donde cada uno puede alarmar del deterioro de bienes comunes o bien exaltarlos, así lo constata.



     Aseguran desde la plataforma que el conjunto de cruces inscritas sobre el granito vuelve a ver la luz debido a los temporales que azotaron la costa el pasado invierno. 


     El viento y la lluvia se encargaron de destapar lo que forma parte de un patrimonio conocido como petroglifos de punta Herminia y el Polvorín, que no fueron tratados con mimo.


     Así lo confirma el historiador Felipe Senén, autor de un trabajo de investigación sobre estos elementos. Y es que muchas piedras con grabados fueron utilizadas no hace mucho por los internos del cuartel como dianas en sus prácticas de tiro. 


     No recibieron tratamiento alguno de conservación y lo que es peor, el salitre actúa sobre ellas como veneno acelerando su muerte. 


     Si uno quiere comprobar las huellas del pasado es aconsejable que lo haga de noche cuando el sol no refleja y los dibujos se distinguen mejor.


     Senén apunta que hay bastantes grupos en paralelo en el entorno de la iglesia de San José. En concreto, esta piedra fue descubierta por Santiago de la Iglesia en 1897, que es cuando certificó por escrito que la roca en cuestión estaba a 32 pasos de la del “Altar” que atisbó su padre dos años antes y que cuenta también con inscripciones. De 8,60 por cuatro metros y dibujos similares, la Pena da Brúxula sufrió, según fuentes de la web, daños posteriores a causa de un pastor de la zona. Y por ese motivo la enterraron.


     El sitio web comenta que contiene nueve figuras cruciformes, que era la manera que tenían los  cruzados procedentes del norte europeo de dejar su marca. Senén recuerda que la cruz representa a las personas y también al sol y simbolizan un acto de presencia igual que cuando un grafitero tatúa sobre el cemento su paso por determinada calle o un visitante talla su nombre en un monumento emblemático.


     En este aspecto, Monte Alto y la Torre no son las únicas que funcionaron de “libro de visitas” en Galicia. Cuenta Senén que la mayoría de iglesias de peregrinaje pasean estos conjuntos de petroglifos que, en este caso, datan de los siglos XI y XII.



     En todo caso, las labras resisten al tiempo sin ningún cuidado añadido: “O mesmo pasa cos escudos das portas de San Miguel e San Carlos”, señala el experto. Si bien antes se les aplicaba una lechada de cal que evitaba su degradación, en la actualidad a ningún gobierno se le ha dado por tratarlos con nuevos sistemas. Abandonándolos a su suerte


MAPA

SÍGUENOS:
  Facebook 
 Twitter  
  Pinterest  
  Google+  
 Instagram
 YouTube

Fuente: El Ideal Gallego
XOAN ARCO DA VELLA

martes, 5 de enero de 2016

MUIÑOS DE FIRGA - SOMOZA - A ESTRADA

 MUIÑOS DE FIRGA
BARRANCO DE BRAÑAS
SOMOZA
A ESTRADA


 Somoza
     Somoza es una parroquia del sur del ayuntamiento español de A Estrada, en la Provincia de Pontevedra.


     Pertenece a la comarca de Tabeirós - Tierra de Montes.


     Limita con las parroquias de Ouzande, Guimarei, Tabeirós, Nigoy y Arca.



     En 1842 tenía una población de hecho de 260 personas.



      En los veinte años que van de 1986 a 2006 la población pasó de 597 a 462 personas, lo cual significó una pérdida del 19,86%.



     Según el IGE en 2011 tenía 222 habitantes (117 mujeres y 105 hombes), distribuidos en 9 entidades, lo que supone una disminución respecto de 1999 cuando tenía 243 habitantes.



Lugares de Somoza
     Albriñas, Bargo, A Carballeira, Castro Ramiro, Chan da Aldea, Cernadela, A Somoza, Os Sureiros, Vila de Abaixo



Tabeirós - Tierra de Montes
     Tabeirós - Tierra de Montes es una comarca de Galicia, situada en la parte sur de la cuenca media del río Ulla.



     Está formada por dos unidades históricas y naturales distintas: al norte, en la parte baja del valle, las tierras de Tabeirós que corresponden aproximadamente al municipio de La Estrada; al sur, la zona montañosa de Tierra de Montes, famosa por sus curros y monasterios aislados.



Integran la comarca los municipios de: 

     Cerdedo, La Estrada y Forcarei. 


     La sede comarcal y principal centro urbano es la villa de A Estrada.


     A Estrada es un municipio y localidad de la provincia de Pontevedra. 



     Pertenece a la comarca de Tabeirós - Tierra de Montes. 


     Por otra parte es la capital del partido judicial de su mismo nombre. Su altitud es de unos 300 metros sobre el nivel del mar.

MAPA

SÍGUENOS:
  Facebook 
XOAN ARCO DA VELLA  
O PARAISO EXISTE  
 Twitter  
XOAN ARCO DA VELLA
  Pinterest  
XOAN ARCO DA VELLA
  Google+  
XOAN ARCO DA VELLA
 Instagram
XOAN ARCO DA VELLA 
 YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS CAPILLA DE S. LOURENZO

 RUINAS CAPILLA DE SAN LOURENZO
VILA DE ARRIBA
COTOBADE


Vila de Arriba
     Vila de Arriba é un lugar da parroquia de Santa María de Sacos, no concello pontevedrés de Cotobade. 


     A súa poboación no ano 2006 era segundo o IGE de 105 persoas (47 homes e 58 mulleres), o que supón un aumento de tres persoas con respecto ó ano anterior. É o lugar máis habitado da parroquia.


     Alí atópase o petróglifo da Preiriña e o cruceiro de Vila de Arriba.



Santa María de Sacos
     Santa María de Sacos é unha parroquia que se localiza no norte do concello de Cotobade. 



     Segundo o padrón municipal de 2006 tiña 283 habitantes (129 homes e 154 mulleres), distribuídos en 4 entidades de poboación, o que supón un aumento respecto ó 2005, cando tiña 281 habitantes.



Patrimonio
     A súa igrexa parroquial é un templo dunha soa nave cunha ábsida rectangular, que conserva elementos do románico tardío ou protogótico. 



     Os perpiaños moi irregulares distribúense en fiadas dando como resultado, pola contra, uns paramentos ben rematados. 


     Segundo Bango Torviso o estilo do aleiro da ábsida, principalmente, indica un estilo de orixe ourensán, da zona de Oseira ou Terra do Carballiño, de finais do último terzo do século XII.


     Hai dúas capelas no Cádavo e en Dorna, e no leste da parroquia consérvanse os restos da capela de San Lourenzo, restaurados en 2010. 



     Amais, hai dous petróglifos, unha mámoa e dous cruceiros.



Lugares de Santa María de Sacos

     O Cádavo, Dorna, As Eiras, Vila de Abaixo, Vila de Arriba


MAPA

SÍGUENOS:
  Facebook 
 Twitter  
  Pinterest  
 Google+  
 Instagram
 YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 4 de enero de 2016

MUIÑO DAS PONTES - RIO XABREGA

MUIÑO DAS PONTES
RÍO XABREGA
SOBER
LUGO


     No regueiro do Xabrega atópase o máis importante conxunto de muíños do municipio de Sober.


     En pouco máis de tres quilómetros de lonxitude, as súas augas movían 28 muíños e dous batáns.


     Este excepcional conxunto etnográfico foi restaurado parcialmente polo taller municipal de emprego, no tramo comprendido entre a aldea da Boca e a desembocadura do regueiro no Sil, no lugar de Os Chancís.


     A ruta comeza no lugar de Pouso do Branco, a 500 metros da aldea de A Boca. O sendeiro baixa ao principio cara o regueiro do Xabrega.



     O primeiro muíño que se atopa é o de Roque do Arroxó, de rexos muros e en bo estado de conservación. Agora hai que camiñar polo muro do caneiro ou canle de condución da auga para visitar os dous muíños seguintes, chamados de Nemesio da Boca.



     En ambos os dous casos rehabilitáronse integramente os muros, o cubo e a cuberta. O de maiores dimensións tiña habilitada no seu interior unha estancia que era utilizada polo propietario para descansar.



     De volta ó sendeiro, hai que cruzar o regueiro por uns pasadoiros de pedra e volver camiñar polo caneiro, que agora dá acceso ao muíño do Ramiro da Boca, tamén restaurado integramente. Nesta zona pódese observar a altura á que se elevan os caneiros, que parecen verdadeiros acuedutos.



     A continuación hai outros dous muíños, chamados do Chucán do Couto. No primeiro consolidáronse os muros e sobre o segundo construíuse unha plataforma para poder observar o funcionamento do rodicio, ao que foi adaptado un xerador eléctrico.



     Este lugar era denominado A Calzada, xa que por aquí pasaba unha calzada romana, os restos da cal se poden apreciar neste tramo.



     O seguinte muíño é o dos Nabás, do que só quedan os muros. Neste lugar, coñecido como A Alvariza, o camiño bifúrcase. O ramal da esquerda bordea un saliente rochoso, discorre entre altos muros de pedra e únese novamente, douscentos metros máis adiante, ó camiño principal.



     Hai que seguir polo camiño da dereita, que cruza o regueiro por unha pequena ponte de pedra e conduce seguidamente ó muíño do Conde de Camilo. Esta construcción conserva en bo estado os seus altos muros e no seu interior gárdanse dúas pedras de muíño que funcionaban de forma simultánea.



     Unha delas fíxose con granito do país e a outra é do tipo denominado albar –de pedra máis fina-, coa que se moía o trigo. Este lugar chámase As Garduñeiras, nome relacionado co carácter abrupto e boscosodo terreo. 


MAPA

SÍGUENOS:
  Facebook 
XOAN ARCO DA VELLA  
O PARAISO EXISTE
  Twitter  
XOAN ARCO DA VELLA
   Pinterest  
XOAN ARCO DA VELLA
  Google+  
XOAN ARCO DA VELLA
 Instagram
XOAN ARCO DA VELLA 
 YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
Fuente: Concello de Sober
XOAN ARCO DA VELLA