lunes, 1 de diciembre de 2014

INSIGNIA DEL CAMINO PORTUGUES

AMIGOS DEL CAMINO PORTUGUES
INSIGNIA DE PLATA
21 ANIVERSARIO DE LA ASOCIACIÓN


     El pasado sábado 22 de Noviembre,coincidiendo con la comida de la entidad , se entregó la Medalla de Plata de la asociación de Amigos y Amigas del camino portugués a Santiago.



     Este año fue merecedora de la insignia de Plata - 2014 Dª Pilar Gómez Verguntini, para todos "Cuca"



     El acto se celebro el el Hotel Galicia Palace de Pontevedra, al que asistieron un considerable número de personas.



     Entre los actos de ese día también se celebro una Misa en la  capilla de Santiago Peregrino en el barrio de O Burgo.



 BREVE RESEÑA HISTORICA
     El Camino Portugués a Santiago se asienta sobre  la depresión meridiana que recorre el Norte de Portugal y el Sur de Galicia, siguiendo los pasos de la vía romana XIX, según el itinerario de Antonino redactado en el siglo I de nuestra era.



     Desde el descubrimiento de la tumba del Apóstol Santiago, en el siglo IX, y sobre todo en los siglos XII, esta vía fue la utilizada, como vía principal por los peregrinos  que se acercaban a orar ante los restos del Apóstol.



     Decimos principal porque en ella confluían las demás vías que desde las distintas poblaciones del Norte de Portugal y del Sur de Galicia utilizaba cada peregrino.



     Las descripciones de viajes de Portugal a Santiago, no son necesariamente de peregrinos sino más bien itinerarios que van siguiendo los caminantes por motivaciones varias, no obstante vamos a exponer algunos datos de la historia de Portugal que muestren su vinculación con el Apóstol.



    Durante el siglo IX, tiempo en que se descubre la tumba del Apóstol, la zona de Portugal comprendida entre los ríos Miño y Duero, es una parte más de los reinos cristianos con una identidad común a la antigua Gallaecia romana.



    La Sede Arzobispal de Braga, pretende rivalizar con Santiago en el culto creciente al Apóstol. La importancia de los lugares  de culto estaban relacionados con las reliquias de Santos, el Arzobispo de Braga S. Geraldo, afirmaba que si bien el cuerpo de Santiago que había muerto degollado, estaba en Compostela la cabeza se encontraba en Braga llegando incluso, para apoyar su tesis, a adquirir las reliquias de un santo que se llamaba Santiago.



     La crispación del Arzobispo de Santiago Diego Gelmirez, dio lugar al llamado "pío latrocinio" por el que se trajeron reliquias de santos de la catedral de Braga a la de Santiago, parte de las cuales fueron devueltas en el año 1994 por el Cabildo de Compostela al de Braga.



    En el 1.385 se produce la batalla de Aljubarrota en la que las tropas dirigidas por Nuño Alvarez derrotan a las del Rey de Castilla,  fomentándose posteriormente el anticastellanismo, lo que conduce a un cierto abandono del culto al Apóstol.



     Pese a la tradicional protección de Santiago, la influencia inglesa en el anticastellanismo hace que se abandone Sant Iago como Patrón y se escoja a San Jorge.



     Durante la Edad Media las peregrinaciones de gentes portuguesas fueron constantes participando en ella todas las clases sociales.



     El distanciamiento intencionado de la monarquía portuguesa del culto al Apóstol Santiago, no impidió que el pueblo, sobre todo en el Norte de Portugal, continúe profundamente unido a esta devoción, dando lugar al dicho portugués "quién no va en vida a Santiago, allí irá después de muerto".



     Otro dicho portugués afirma que cada vez que se bate una venta se afirma que es una “alma” que se dirige a Santiago.



     Con independencia de los itinerarios descritos por viajeros, generalmente extranjeros, que recorren Portugal en peregrinación a Santiago y que nos dan una visión de la peregrinación real, hay tres hechos que confirman la importancia de esta vía y que se integran en la misma como leyenda o realidad.



        En primer lugar la conexión de Padrón con Santiago. Es en Padrón donde amarraron la "barca" y desembarcaron el cuerpo del Apóstol. Barca "de pedra" o bien "da pedra" que podía hacer alusión al tráfico de estaño. El camino de Padrón a Santiago queda estructurado a través de la antigua Iria y Castro Lupario constituyendo un eje fundamental para comprender el sentido de la peregrinación.



      Un segundo elemento lo constituye la leyenda del famoso gallo de Barcelos en Portugal, que cuenta como un peregrino gallego es salvado de la horca por intervención del Apóstol Santiago. Este milagro es conocido en Barcelos como el milagro del colgado descolgado, y su recuerdo pétreo figura en el museo arqueológico de Barcelos. El gallo de Barcelos se ha convertido en el emblema de la ciudad y de Portugal.



     Existe un paralelismo entre el milagro del gallo de Barcelos, en el Camino Portugués, y el de Santo Domingo de la Calzada, en el Camino Francés, en donde "cantó la gallina después de asada". La pervivencia en el espacio del milagro jacobeo evidencia el sentido de la peregrinación y la pervivencia en el tiempo de la tradición tan arraigada en el Norte de Portugal.



     El tercer aspecto es la vinculación de Pontevedra a la peregrinación. En el siglo XII, Fernando II de León y Castilla, concedió la villa de Pontevedra y la tierra de Cotobade a la iglesia de Santiago, como satisfacción del agravio hecho por el tribunal del rey a unos peregrinos, según se indica en un antiguo documento, que se encuentra en el Museo de Pontevedra El siglo  XVIII vuelve a ser un período en el que las peregrinacións a Compostela de gentes portuguesas vuelven a ser notables entre ellas la  del “pícaro”  italiano Nicola Alabani.



     En los primeros años del siglo XIX, es el Camino Portugués el único de los Caminos que mantiene la peregrinación, por los peligros que encerraba el Camino Francés y el XX vuelven a bajar las peregrinaciones y salvo escritos de algunos eruditos, como Casto Sanpedro, Sánchez Cantón, Filgueira Valverde o García Alén así como el Museo de Pontevedra que mencionan y mantienen viva esta vía como vía de peregrinación, no se conocen referencias de peregrinos.



     Será precisamente en las últimas décadas del siglo XX  cuando, aprovechando el resurgimiento del movimiento jacobeo, con la aparición de Asociaciones de Amigos del Camino, el  Camino Portugués vuelve a revitalizarse



     En el Año 93 nace la Asociación de los Amigos del Camino Portugués a Santiago.



     Los Amigos del Camino Portugués inician su estudio, recuperación y señalización (1993)  y presentan al Xacobeo su propuesta de incluirlo dentro de los Caminos de Santiago



     La Asociación realiza diversas peregrinaciones y actividades, entre las que se encuentra la visita al Parlamento Europeo en 1997, recibidos por Enrique López Veiga para que  sea considerado como Itinerario Cultural Europeo, la respuesta posterior es que la denominación de Itinerario Cultural es genérica para todos los Caminos.



     En el Año 1998, la peregrinación del actual Presidente español Mariano Rajoy, de aquella ministro de Administraciones Públicas por el Camino Portugués, con gran difusión mediática , supuso un gran lanzamiento del Camino Portugués



     En el 1999 Año, se construyen los primeros albergues, Padrón, Pontevedra, Redondela, Tui y  el Camino pasa a tener 12.000 peregrinos los que lo convierte en el Camino revelación.



     Desde ese momento el Camino sigue creciendo hasta este año en que alcanzaremos previsiblemente 32.000 peregrinos casi la misma cifra que en el Año Santo de 2010 (34.147), pero con la circunstancia de que en el Año Santo son muchos los peregrinos gallegos que aprovechan para ganar las gracias jubilares, (grupos de iglesia, colegios, etc), mientras que este año (2013) son peregrinos de todas las partes del mundo.

MAPA


XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 29 de noviembre de 2014

QUIENES SOMOS

 QUIENES SOMOS
CARMEN

XOAN
      Este Blog  esta dedicado a Galicia y sus lugares.

     Intentamos hacer llegar nuestra pasión por esta tierra y nos volcamos en mostrar lo mas desconocido, lo que muchas veces no aparece en las guias turísticas.

     Intentamos con la ayuda de todos y todas mostrar esos lugares y acontecimientos que podemos.

     Si deseas sugerirnos algo o contarnos algo, estaremos encantados de atenderte.



Fotos: XOAN ARCO DA VELLA
Coordina: CARMEN LÓPEZ

Dirección:
Apartado de Correos: 83
36900 Marín Pontevedra
Telefono: 600590901

También estamos en:
YOU TUBE
PINTEREST
TWITTER

FACEBOOK:
O PARAISO EXISTE.....
XOAN ARCO DA VELLA

GRACIAS POR ACOMPAÑARNOS

XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 23 de noviembre de 2014

PINCELO - SARIÑA - CHANTADA

 PINCELO
SARIÑA
CHANTADA
LUGO


Pincelo
     Pincelo é un lugar na parroquia de A Sariña, no concello de Chantada, na comarca de Chantada, pertencente a provincia de Lugo. 



     No ano 2011 tiña 13 habitantes segundo datos do INE e do IGE. deles 8 eran homes e 5 eran mulleres.



Lugares da parroquia da Sariña   
     Pincelo, O Pousadoiro, Soutariz



Sariña
     San Vicente da Sariña é unha parroquia do concello de Chantada, situada preto da ribeira do río Miño, a 2 km da ponte de Portotide, e a 6 km da vila de Chantada. 


     No ano 2011 tiña 44 habitantes distribuídos en 1,14  km², segundo datos do INE e do IGE, deles 22 eran homes e 22 eran mulleres.



Economía
     As principais actividades desta parroquia baséanse na explotación dos recursos naturais propios desta terra; así, os seus habitantes dedicáronse dende sempre á venda de produtos naturais como os tomates, patacas, froita de tempada, etc, nas feiras e mercados máis próximos e coñecidos, como son os de Chantada e Escairón, aínda que tamén existe actividade gandeira e sobre todo vitivinícola, debido en gran parte á cultura do viño promovida pola proximidade da coñecida Ribeira Sacra lucense.



     Pódese apreciar certa actividade artesá, pois era a xente da parroquia quen facía coas súas propias mans as cestas para a recollida das uvas na vendima ou as olas de vimbio.



Patrimonio
     A pesar de se tratar dunha pequena parroquia, destaca a súa fermosa igrexa, coñecida como Igrexa de Santa María da Sariña. Construída na primeira metade do século XVIII, presenta planta e ábsida rectangulares. Os muros son de cantaría de granito e a cuberta a dúas augas. A fachada, que se remata cunha espadana de dous vans, responde a características barrocas, cun frontón partido pola espadana e un gran óculo central. No lado norte atopamos un altar exterior pegado ó muro, cunha imaxe da Virxe sobre un podium, todo isto en pedra. Dentro impresiona o maxestoso altar que a domina. Esta igrexa xurdiu en principio como unha ermida de peregrinación.



     Era coñecida ata hai ven pouco a romaría do día 9 de setembro, que actualmente vai a menos a pesar dos esforzos dos escasos párrocos para atender as numerosas parroquias da zona.



Ribeira Sacra
     A Ribeira Sacra é especialmente coñecida polos seus tesouros naturais e biolóxicos, constituíndo un vastísimo ecosistema de gran variedade e riqueza. Son salientables os Canóns do Sil pola súa espectacular paisaxe.



     Esta é unha zona na que o río discorre encaixonado a través de paisaxes e montañas dunha gran beleza; os canóns dispoñen de miradores habilitados para admirar a súa impactante monumentalidade, así como de un catamarán aberto ao público que transita os canóns dun lado ao outro.



     Ribeira Sacra, como denominación de orixe, é tamén coñecida pola calidade dos seus viños, que popularmente se coñecen na zona co nome xenérico de Mencía, debido a que son elaborados principalmente coa uva mencía, aínda que tamén se usa a uva Godello.



     
     As viñas, que se poden contemplar seguindo o curso do río, están dispostas nun sistema de chanzos de pedra, chamados socalcos, ao longo da ribeira, e datan da época romana.



     Os romanos xa tiñan en grande aprecio estes caldos, que son afroitados e de gran presenza, ideais para tomar con carnes, e hai unha lenda que di que unha das variantes deste viño, o Amandi (procedente da zona do mesmo nome), facíaselle traer ao César desde a Gallaecia romanizada.

 MAPA


XOAN ARCO DA VELLA

CASTRO DE ARMEÁ - ALLARIZ

CASTRO DE ARMEÁ
ARMEÁ
AGUAS SANTAS
ALLARIZ
OURENSE


Castro de Armeá
     O castro de Armeá é un castro situado no lugar de Armeá, na parroquia de Augas Santas, pertencente ó concello ourensán de Allariz. A cronoloxía de ocupación do Castro é entre o S. IV-III a.C e o século IV da nosa era.



Características
     O castro de Armea foi declarado Monumento Histórico-Artístico en 1963. Actualmente ten a categoría de Ben de Interese Cultural (BIC).


Arqueoloxía
     O castro foi escavado por Conde Valvís. Atopáronse restos indíxenas e romanos, que están depositados na súa maioría no Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense.


Contorna
      Próximo ao castro, e nunha carballeira, atópase o lugar coñecido polo nome de As Pías ou Baños de Santa Mariña, segundo Vicente Risco. Trátase de dúas pías labradas nun afloramento granítico situado a ras do chan que aparece rodeado perimetralmente por un muro de cachotería de un metro de altura e pranta circular. 


     A pía de maior tamaño ten forma rectangular e nela conserva un bo caudal de auga durante todo o ano. Á beira dun dos seus lados maiores disponse outra pía de menores dimensións. Na cabeceira da pía maior, así como nun lateral daquela, sitúanse dúas cazoletas circulares de tamaño desigual. 


     Conde Valvís apuntou a posibilidade de que esta construción operase como prensa de aceite de oliva, unha hipótese que parece ser corroborada pola existencia dun pequeno orificio que une ambos recipientes.



Santa Mariña de Augas Santas
     Santa Mariña de Augas Santas é unha parroquia situada no norte do concello de Allariz. Segundo o INE no 2010 tiña 200 habitantes (93 homes e 107 mulleres).



     Situada a 6 quilómetros da vila, limita coas parroquias alaricanas de Folgoso e Os Espiñeiros e cos concellos de Taboadela, Paderne de Allariz e Xunqueira de Ambía. O seu núcleo máis poboado é Santa Mariña de Augas Santas, con 67 habitantes.



Patrimonio histórico
     Na parroquia está o castro de Armeá, orixinario do século II a.C., no que apareceron dúas estatuas de guerreiros castrexos e un gravado rupestre antropomorfo.


     Segundo a tradición aquí foi decapitada no ano 139 a mártir cristiá Mariña de Augas Santas. No mesmo lugar onde foi decapitada erixiuse a igrexa parroquial baixo a súa advocación. A igrexa actual, construción románica de finais do Século XII, posúe tres naves sen cruceiro, con falso triforio no interior, rosetóns na fachada e nas tres ábsidas. 
 

     É unha ampliación sobre unha máis antiga que se fixo o descubrirse os restos da Santa durante o reinado de Afonso II. O mausoleo da santa sitúase sobre o que se considerou o seu sepulcro. Ten unha lauda lisa sobre a terra, orixinaria do século XVIII. As imaxes son de Santa Mariña no centro e o seu carón Santa Marta e Santa Eulalia. Cabo da igrexa está o pazo de verán do bispo de Ourense.
 

     Na parroquia tamén hai outra capela que quedou a medio construír desde o século XIII, a igrexa da Asunción. Construción heterodoxa vinculada ao Castro de Armeá e ás lendas de Santa Mariña.



Festas
     O día da ascensión celébrase a procesión dos pendóns e o día de Santa Mariña, 18 de xullo, festéxase a esta santa.



Demografía
     No período 1999—2010 a poboación de Augas Santas diminuíu 96 persoas (48 homes e 48 mulleres), en porcentaxe iso supón unha caída do 32,43 %.


MAPA


XOAN ARCO DA VELLA