sábado, 1 de noviembre de 2014

IGREXA DE SAN XOAN - LIRIPIO

IGREXA DE SAN XOÁN
LIRIPIO
A ESTRADA


A Estrada
     A Estrada é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á Comarca de Tabeirós - Terra de Montes. Segundo o IGE no ano 2012 residían alí 21.657 persoas. No ano 2004 residían 307 estranxeiros no concello. O concello ten 51 parroquias.



 
Historia
     A xurisdición de Tabeirós ten a súa orixe en tempos do rei suevo Miro, no século VI, e aparece citada no Cronicón Iriense como pertencente á diocese de Iria. No século XII, o arcebispo Xelmírez e o rei Afonso VII de Castela trocaron a terra de Tabeirós (que pasou a ser da mitra compostelá) por Tabeirolos e o castro de Faro.


     A xurisdición abarcaba o actual concello da Estrada, con excepción das parroquias de Vea. A xurisdición de Tabeirós incluía os coutos de Vea, Codeseda, Vega e Oca, e o Couto do Viso.



     En 1836 iniciáronse as reunións para a unión destes concellos noutros maiores ou nun só. O 1 de xaneiro de 1837 uníronse os Coutos de Vega e Oca, Viso, Codeseda e Vea con Tabeirós. O concello formouse en Cereixo, con sede en Pernaviva, xa con 51 parroquias (incluída A Estrada, que aparece por primeira vez, formada polos lugares de Figueiroa de Arriba, Figueiroa de Abaixo, Rodeiro, Regueiro, Pedregal, Vilabrasil e Vilar). 


     Logo de tres anos de enfrontamentos entre absolutistas e liberais, en 1840 tivo lugar a destitución do concello de Cereixo, solicitando que o nome do concello fose A Estrada, aprobándose a mudanza o 23 de xaneiro de 1841.



     
     O partido xudicial da Estrada inclúe ós concellos de Forcarei e Cerdedo.



     
     O 6 de xullo de 1859 concedéuselle á Estrada o título de Vila por Real Decreto. En 1878, o rei Alfonso XII outorgou ó concello o tratamento de Ilustrísimo, e en 1912, o seu fillo Alfonso XIII, o de Excelentísimo.



     
     Ata 1940 editouse na vila o xornal El Emigrado.



 
Liripio
     San Xoán Bautista de Liripio é unha parroquia que se localiza no concello da Estrada. Segundo o IGE en 2009 tiña unha poboación de 79 persoas (43 mulleres e 36 homes), distribuída en 6 entidades, o que supón unha diminución respecto de 1986 cando contaba con 139 habitantes. En 1842 tiña unha poboación de feito de 210 persoas.

MAPA
XOAN ARCO DA VELLA

FOXO DE CHAN DO COTO - SUIDO

 FOXO DE CHAN DO COTO
SERRA DO SUIDO
PIGARZOS
A LAMA


     Un foso de lobo (del latín fossum, excavado) es una construcción tradicional empleada en el medio rural para la caza del lobo o de cualquier otro animal considerado dañino o peligroso.



Características
     Un foso de lobos consta de una serie de elementos empleados para conducir al lobo hasta un lugar donde se le pueda dar caza. Habitualmente sus elementos constitutivos son un par de muros o tapias y un pozo o foso propiamente dicho. 


     Los muros tienen altura suficiente para impedir el paso de los lobos, y forman en el terreno los dos lados de un triángulo. En su vértice hay una red entre ellos o un hoyo excavado en el suelo, el foso, en el que los lobos eran capturados o muertos. 


     Los muros podían ser de piedra o madera, a veces de mampostería y otras de losas hincadas. Solían tener una longitud total de varios cientos de metros.



     Otra variedad consiste en un recinto murado cerrado situado en terreo elevado en un lugar de paso obligado. En él es fácil entrar pero imposible salir. También hace posible capturar al animal con vida.



Tipos
     A lo largo de los años se fueron creando y modificando los fosos, para facilitar la captura del lobo. Podemos encontrarnos con los siguientes tipos de fosos:


     Foso simple: son los primeros fosos que se realizaron. Construían un agujero de suficiente altura para que el lobo no pudiera escapar, y lo cubrían de vegetación para no ser descubierto y que el animal se precipitara al fondo de este. En la actualidad son muy difíciles de encontrar porque se encuentran escondidos por la maleza o fueron rellenados para evitar accidentes.


     Fosos de convergencia: son los más numerosos. Este tipo de foso esta formado por dos paredes de piedra muy largas entre 65 metros y 1.300 metros. La altura de los muros es elevada y presentan una piedra en el final del muro que evita el salto del lobo hacia el exterior. Estos muros convergen en el agujero del lobo que normalmente es circular.


     Fosos de doble convergencia: este tipo de fosos esta compuesto por dos fosos de convergencia unidos por uno de sus muros. Cogen una zona mucho más amplia y así aumentan la posibilidad de atrapar el animal.


     Fosos de cruz: esta tipología es mucho más escasa. Consiste en el empleo de cuatro muros que se dirigen al agujero.


     Fosos de cabrita: este tipo consiste en la utilización de un círculo cerrado por muros de piedra que permiten la entrada del lobo pero no su salida. Para que el lobo entrara se colocaba un animal dentro (una cabra, un ternero, etc.) y se esperaba, hasta que el carnívoro cayera en la trampa.



Uso
     Las cacerías se organizan de forma comunitaria. En Galicia la participación en las cacerías estaba tradicionalmente regulada por los consejos parroquiales. 
 

     Las épocas preferidas para la caza eran la primavera y el verano. Los cazadores salían a batir al monte provistos de todo tipo de objetos que hacían ruido y se encaminaban en su huida hacia el espacio entre los muros.


     El uso de los fosos de lobo está extendido por todo el noroeste de la Península Ibérica, especialmente en las zonas más montañosas o en las menos humanizadas. La escasez creciente de lobos y osos hace que su uso esté disminuyendo. 


     Con frecuencia la toponimia indica la existencia de fosos o dispositivos semejantes , que recibían el nombre de couso, lobeira o foxo de lobo en Galicia, calello, caneyo, calecho, xorco, jorco o caón en Asturias; chorco en León. La variedad de recinto cerrado era llamada couso en Asturias, corral en León y cortello en Zamora.
 

A Lama
     A Lama es un municipio interior de la provincia de Pontevedra y es eminentemente rural, con muchos lugares de interés y espacios naturales de extraordinaria belleza que lo hacen propicio para el turismo rural que está teniendo un gran auge en estos últimos años.


     A Lama es un municipio interior situado en el NE de la provincia de Pontevedra. Tiene una extensión de 111,76 km². La distancia a la capital de la provincia es de 31 km y a Vigo de 50 km.


     Los Ayuntamientos limítrofes son al noroeste Cotobade, al oeste Ponte Caldelas, al sur Fornelos de Montes, al noreste Forcarei, todo es la provincia de Pontevedra, y al este con Beariz, en la provincia de Ourense. 


     Las principales vías de comunicación son las carreteras Pontevedra - A Cañiza que pasa por las parroquias de Verducido y Gaxate, y la carretera que viene del ayuntamiento de Cotobade y pasa por la parroquia de Antas comunicando con el ayuntamiento de Beariz.


XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 30 de octubre de 2014

PONTE LOUSADO - PIÑOR - OURENSE

 PONTE LOUSADO
PIÑOR
RÍO ARENTEIRO
OURENSE


 Piñor
     En la zona más septentrional de la Comarca de O Carballiño, se encuentra el municipio de Piñor de Cea, en el que abundan los verdes y frondosos parajes.


Superficie: 

     52,7 km²
Población: 
     1.430 habitantes (Fuente: INE - 2008)


Parroquias: 

     A Canda (San Mamede) , A Corna (Santa María do Desterro) , Barrán (San Xoán) , Carballeda (Santa María) , Coiras (San Xoán) , Loeda (San Paio) , Torcela (Santiago)


Como llegar: 

      La carretera N-525 de Ourense a Santiago, cruza el término municipal de norte a sur.
Piñor: 



     Formado por un total de seis parroquias: Barrán, A Canda, Carballeda, Desterro, Loeda y Torrecela, el municipio de Piñor de Cea, está bañado por el río Arenteiro y sus afluentes Fontes, Asneiros y Mirela. 


     Un total de 19 granjas, integradas en el sistema cooperativista de Coren, sirven de base a la economía del municipio, que ocupa al 48% de su población activa.


     Ayuntamiento rural por excelencia, cuenta con muchos recursos forestales en sus montes, lo que ha propiciado el nacimiento de una importante industria especalizada en la construcción de ataúdes. 


     Actualmente son diez los talleres que funcionan en el término municipal, que junto al de Ribadavia, es uno de los principales productores de féretros existentes en la provincia de Ourense.


     En el aspecto artístico destacan dos pequeñas iglesias en el municipio: la de San Pelagio en Loeda y la de San Juan en Barrán. 



     La arquitectura civil tiene su máxima representación en el pazo de Legísima, cuna de la pintora ourensana Carmen Legísima. Posee un torreón y jardines de gran belleza. Otro pazo que conviene resaltar es el de Vilariño del siglo XVII. La casa señorial de Reda del mismo siglo y la casa del beato don Juan Jacobo Fernández, religioso franciscano martirizado en Damasco en 1860 y beatificado en el año 1926, constituyen otras importantes muestra de este tipo de arquitectura. 


     También cabe destacar, por su valor artístico, el antiguo puente medieval sobre el río Arenteiro. Para finalizar la visita al municipio, citaremos la existencia de una pequeña área recreativa en Freás, lugar muy utilizado por los jóvenes de dentro y fuera del municipio para disfrutar de agradables baños en los meses de estío.



 

Que ver: 
      Iglesia de San Pelagio en Loeda, Iglesia de San Juan en Barrán.


Otros: 

     Área recreativa de Freás, Casa de Juan Jacobo Fernández, Casa señorial de Reda, Pazo de Vilariño, Puente medieva, Pazo de Legísima.


Alrededores: 

     O Carballiño, San Cristovo de Cea, O Irixo.


Fiestas

     San Martiño el 11 de noviembre, Virgen de la Milagrosa el 26 de julio, San Roque el 16 de agosto, La Peregrina el 13 de septiembre. 

MAPA

XOAN ARCO DA VELLA

BALDAQUINO DE SAN MARTIÑO - MEIS

 BALDAQUINO DE SAN MARTIÑO
SAN MARTIÑO
MEIS


    Meis é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca do Salnés. Segundo o IGE, no ano 2009 tiña 5.002 habitantes. O seu xentilicio (véxase no Galizionario) é «meisiños - meisense».



     O monumento máis destacado é o mosteiro da Armenteira, formado pola igrexa do século XII e o mosteiro propiamente dito, reconstruído entre os séculos XVI e XVIII. 


     Recentemente foi acordada unha nova e cobizada rehabilitación que o dotará, entre outras instalacións, dunha hospedaxe.



     O visitante pode achegarse á capela de Santa María de Nogueira, resto dun antigo mosteiro que lle dá nome á capital, Mosteiro, lugar no que se localiza; á igrexa de San Martiño de Meis e á de San Salvador, ambas do século XII; á igrexa de Paradela, coa ábsida románica, e á de Santo Tomé, con interesantes pinturas do século XVI. 


     Son tamén interesantes a igrexa de San Lourenzo e a de San Vicente, esta con magníficos retablos de pedra.


     
     Tamén existen testemuños arqueolóxicos, sobre todo, da cultura castrexa no monte Castrove, no que se observan os petroglifos de "Outeiro de Cribo". 


     En arquitectura civil sobresaen o pazo de Señoráns, o pazo de Pompeán e o de Quintáns, todos situados na parroquia de Paradela; e os antigos muíños fluviais repartidos por todas as parroquias, sendo de destacar os de Arcos (Santo Tomé) que forman unha cadea de pequenas edificacións sucesivas. 

MAPA
XOAN ARCO DA VELLA