martes, 6 de mayo de 2014

INDULTO A TAMARA Y ANA

 INDULTO
A
TAMARA Y ANA


     Tres años de prisión y un día es la pena que la Audiencia Provincial de Pontevedra le ha impuesto a Ana y Tamara, por un incidente ocurrido durante la huelga de Instalaciones Deportivas en 2010. En una de las concentraciones , algunos de los manifestantes arrojaron pintura a la piscina y mancharon el traje del gerente, a la vez que gritaban "esquiroles". Nadie fue identificado como autor material del acto vandálico, pero sí fueron reconocidas ellas  como integrantes del piquete informativo ya que una  habia trabajado en dicha instalación.

     La Audiencia las ha considerado responsables de un delito contra los derechos de los trabajadores por coacción a la huelga, haciendo caer sobre ellas todo el peso de la ley. La primera sentencia del Tribunal de Primera instancia consideró que  Ana y Tamara eran autoras de este acto y las condenó a 6 meses de prisión y a una multa por los daños causados, pero la fiscalía recurrió este fallo ante la Audiencia Provincial y solicitaron la pena de 3 años de prisión y un día , sin la posibilidad ya de recursos ordinarios.

     Ellas reconocen que estaban allí, pero no hicieron nada, únicamente formaban parte del grupo de 50 o 60 personas. El testimonio de los trabajadores citados por la acusación deja claro que nadie vio que tiraran algo a la piscina, todos declararon que siguieron en su puesto de trabajo  y que en ningún momento se sintieron coaccionados.

     Ni Tamara ni Ana pertenecen ni han pertenecido nunca a ningún sindicato, al igual que tampoco tienen antecedentes de ningún tipo. Son dos trabajadoras corrientes, que por ser conocidas se les ha acusado de todo lo sucedido. Igual que fueron ellas, podíamos haber sido cualquiera de nosotros. Para agravar un poco más la situación, una de ellas, Tamara, se encuentra embaraza de 3 meses y medio.

     Pedimos que por esta condena desproporcionada e injusta, y por todo lo expuesto SE LES CONCEDA EL INDULTO y la anulación de cualquier ORDEN DE INGRESO EN PRISION.


 XOAN ARCO DA VELLA


lunes, 5 de mayo de 2014

BIDUEIRO - POBRA DE BROLLON

BIDUEIRO
POBRA DE BROLLÓN
LUGO


     Son muchos los espacios naturales de gran belleza como los valles del Cabe y del Lor que constituyen el futuro desarrollo del "turismo verde", potenciado tanto por la Asociación del Lor, como por el Plan Courel.



     Debido a esto, el visitante, además de recrearse en el paisaje, puede disfrutar de las infraestructuras como mesones y merenderos donde degustar la riqueza gastronómica de la zona: truchas, anguilas, chacinería y ternera de la mejor calidad.



     Los vestigios arqueológicos como el Castro de Santa en Castrosante, Castro de Alende en Cereixa, el Castro de Lamaigrexa, el Castro de Xunqueiro en Óutara y el Castro de Montecelo en Fornelas, prueban la antigüedad de sus asentamientos.



     El arte religioso abunda en el municipio con buenos ejemplos como el templo de Lama iglesia de 1788 con torre de tres cuerpos en el frontis y varios retablos, dos neoclásicos y uno rococó.



     En Parada dos Montes hay una iglesia de finales del siglo XIX con un retablo neoclásico procedente del convento de las Clarisas de Monforte.



     La iglesia de Outara tiene un retablo mayor popular de tipo renacentista y una imagen de Santa María del siglo XV.



     La iglesia parroquial de Veiga es románica de nave rectangular y un ábside de tramo rectangular y cabecera semicircular con bóvedas de cañón y cuarto de naranja.



     La arquitectura civil está representada por varias casas y pazos como la Casa de Díaz en Ferreiros y Casa de Fontela en A Pobra, y la Casa grande de Ferreirúa.



     La etnografía particular del municipio se observa en la ribera del Sil en Vilachá que cuenta con varias bodegas tradicionales en las que se puede degustar el vino de la zona, así como en el pueblo de Parada dos Montes cuyos tejados de las casas están unidos y en algunos casos superpuestos para facilitar la comunicación cuando las nevadas aislaban el pueblo, manteniéndolo como una sola construcción que a su vez servía de protección de los ataques de los lobos.



     La arquitectura popular tiene su principal exponente en los molinos como los dos que se encuentran en Pobra de Brollón, el de Marcos en el río Saa, el de Lebrón, el de A Teixeira y los de Forgas de Abaixo y Forgas de Arriba situados todos ellos en parajes naturales de gran belleza.

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

SANTALLA DE ABAIXO - SAMOS

 SANTALLA DE ABAIXO
LÓUZARA
SAMOS
LUGO



 SAMOS
     Os vestixios arqueolóxicos conservados no concello de Samos son testemuña dun remoto asentamento prehistórico nestas terras. 



     A manifestación máis antiga deses primeiros poboadores atopámola nas covas de Santalla, os castros de Loureiro e as medorras de Bustofrío e Trascastro. 




     A abundancia de castros amosa a importancia da cultura castrexa, manifestada en lugares como Pascais, Romelle, Lourido, Estraxiz…a pesares de que non se teñan feito excavacións nestes lugares pódese datar a presenza desta cultura no periodo comprendido entre os s.VII antes de Cristo e o s.II despois de Cristo, e é moi probable que os asentamentos perduraran ata a Idade Media.



     A chegada dos monxes, no século VI, vai acaparar a historia municipal, íntimamente ligada á do seu mosteiro. A súa orixe remóntase a época visigoda, situando a súa fundación no s.VI, en tempos de San Martín de Dumio.




     O mosteiro foi abandoado no ano 714 coa chegada dos mouros a Lugo, pero por pouco tempo, pois tense noticia da asignación que fai a raíña Fruela na segunda metade do s.VIII o abade Argerico, e da posterior estanza do seu herdeiro Alfonso II O Casto, que pasou aquí a súa infancia tralo asesinato da raína.




     No s.X a vida monástica no mosteiro sofreu un quebranto, e foi a pedido dos nobres galegos Arias e Gutier Menéndez, que San Virila, abade de Penamairor en Becerreá, enviará a 17 monxes que finalmente logran retomar a vida monástica no cenobio.




     Do auxe da abadía de Samos temos noticia documentada nunha bula papal de Alexandre III do ano 1175, momento no que a abadía exercía a xurisdicción sobre de 105 igrexas espalladas por toda Galicia.



     No s.XV os Reis Católicos implantan una reforma nos mosteiros bieitos, orde a que se incorporou o de Samos no 1505 tendo como consecuencia un importante pulo no eido económico e na formación monacal, vivendo unha época de intensa actividade nos s.XVII e XVIII.




     O s.XIX iníciase cunha etapa de incertidume para o futuro da abadía, que ve como no ano 1835 dos 37 monxes que habitaban o mosteiro somentes 3 permaneceron en Samos. 



     Esto leva consigo un deterioramento do edificio, que foi entregado polo Estado ó Concello de Samos, pero a insuficiencia de fondos para afronta-lo seu mantemento conleva a devolución a máns do Estado no ano 1862. 




     Non será ata o ano 1880, cando o mosteiro inicia o seu rexurdimento coa chegada de 9 monxes da Orde de Valladolid, que traballan arreo na sua restauración. 




San Xosé de Santalla
     A parroquia de San Xosé de santalla ten 79 habitantes distribuidos nas entidades de Casares, Casela, Gamiz, Parada, Santalla e Vilar de Robledo.




     Esta parroquia conta con interesantes exemplos da arquitectura tradicional da zona nos lugares de Parada e Santalla de Abaixo. A igrexa parroquial de estilo románico está realizada en sillares de granito, o que non é frecuente nesta zona



Val de Lóuzara
     O conxunto xeográfico de Lóuzara constitúe unha gran reserva natural para o municipio de Samos. Engaiola a atención do visitante pola súa accidentada orografía con altas montañas dende as que nacen múltiples regatos que logo regan os profundos vales. A explicación é a pouca evolución que tivo debido ao afastamento das restantes zonas do termo municipal e ao seu rudimentario sistema de comunicacións. 




     Porén, nestes últimos anos lévanse realizando moitos esforzos para dotala de axeitadas comunicacións, que van logrando facer máis agradable e máis humana a vida dos seus moradores. 


MAPA



SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

IMPRENTA EL PUEBLO - CALLE SAN ROMAN

 IMPRENTA EL PUEBLO
CALLE SAN ROMAN
PONTEVEDRA


     La caja de tipos ya solo se usa para encargos puntuales, pero su presencia en el número 1 de la calle Conde de San Román sigue siendo imponente. 


     Y es que el ruido de las modernas impresoras nologra solapar el eco de las viejas máquinas. Tampoco la historia de la Imprenta El Pueblo, que ha alcanzado ya los 103 años.


     

     Fundada por Salustiano Fernández Otero, debe su nombre al periódico que se imprimía en sus talleres. Además, de sus máquinas salían El País y Estrella Roja, también diarios republicanos, lo que provocó que los convulsos años de la Guerra Civil no fueran fáciles para Salustiano y su hijo, Luis Fernández Seijas, que se sumó al negocio familiar. 


     De hecho, compañeros de profesión como Ramiro Paz, propietario de la Imprenta La Popular, fueron fusilados. 


     También lo fue el director de El País, cuyo último número, el del 18 de julio, aunque estaba impreso, ya no salió de los talleres de El Pueblo.


      “Aquí no pasó nada porque eran amigos de un coronel de la Guardia Civil, aunque hubo que cambiarle el nombre y ponerle Imprenta Salustiano Fernández”, recuerda Luis Fernández Cabanelas, bisnieto del fundador y actual propietario de El Pueblo junto con su hermano, llamado también Salustiano.


    

     “Los años peores fueron los que vinieron después de la guerra. Nos plantaron un centinela en la puerta y la gente tenía miedo a entrar porque estaban pendientes de quién venía aquí”.


     Una vez recuperado el nombre y ya con Luis Fernández Rodríguez, tercera generación de la familia, al frente, las aguas se tranquilizaron y solo las nuevas técnicas tipográficas imprimían sobresaltos al oficio.


     “La informática lo cambió todo. El encanto se acabó. El ordenador te da todo hecho. Antes para hacer una página te tirabas una o dos horas. 



     Hoy se hace en cinco minutos. Por eso hubo tiempos en los que había ocho o nueve empleados. Ahora tenemos uno”


     Aunque él y su hermano crecieron entre el olor de la tinta, parece que sus hijos no van a seguir. Cuando nos jubilemos mi hermano y yo, se cierra”

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Diario de Pontevedra
Berta Balo
XOAN ARCO DA VELLA

SATALLA DE ARRIBA - SAMOS

SANTALLA DE ARRIBA
LÓUZARA
SAMOS
LUGO


 SAMOS
     Os vestixios arqueolóxicos conservados no concello de Samos son testemuña dun remoto asentamento prehistórico nestas terras.



     A manifestación máis antiga deses primeiros poboadores atopámola nas covas de Santalla, os castros de Loureiro e as medorras de Bustofrío e Trascastro.



     A abundancia de castros amosa a importancia da cultura castrexa, manifestada en lugares como Pascais, Romelle, Lourido, Estraxiz…a pesares de que non se teñan feito excavacións nestes lugares pódese datar a presenza desta cultura no periodo comprendido entre os s.VII antes de Cristo e o s.II despois de Cristo, e é moi probable que os asentamentos perduraran ata a Idade Media.



     A chegada dos monxes, no século VI, vai acaparar a historia municipal, íntimamente ligada á do seu mosteiro.



     A súa orixe remóntase a época visigoda, situando a súa fundación no s.VI, en tempos de San Martín de Dumio.



     O mosteiro foi abandoado no ano 714 coa chegada dos mouros a Lugo, pero por pouco tempo, pois tense noticia da asignación que fai a raíña Fruela na segunda metade do s.VIII o abade Argerico, e da posterior estanza do seu herdeiro Alfonso II O Casto, que pasou aquí a súa infancia tralo asesinato da raína.



     No s.X a vida monástica no mosteiro sofreu un quebranto, e foi a pedido dos nobres galegos Arias e Gutier Menéndez, que San Virila, abade de Penamairor en Becerreá, enviará a 17 monxes que finalmente logran retomar a vida monástica no cenobio.



     Do auxe da abadía de Samos temos noticia documentada nunha bula papal de Alexandre III do ano 1175, momento no que a abadía exercía a xurisdicción sobre de 105 igrexas espalladas por toda Galicia.



     No s.XV os Reis Católicos implantan una reforma nos mosteiros bieitos, orde a que se incorporou o de Samos no 1505 tendo como consecuencia un importante pulo no eido económico e na formación monacal, vivendo unha época de intensa actividade nos s.XVII e XVIII.



     O s.XIX iníciase cunha etapa de incertidume para o futuro da abadía, que ve como no ano 1835 dos 37 monxes que habitaban o mosteiro somentes 3 permaneceron en Samos.



     Esto leva consigo un deterioramento do edificio, que foi entregado polo Estado ó Concello de Samos, pero a insuficiencia de fondos para afronta-lo seu mantemento conleva a devolución a máns do Estado no ano 1862.



     Non será ata o ano 1880, cando o mosteiro inicia o seu rexurdimento coa chegada de 9 monxes da Orde de Valladolid, que traballan arreo na sua restauración.



San Xosé de Santalla
     A parroquia de San Xosé de santalla ten 79 habitantes distribuidos nas entidades de Casares, Casela, Gamiz, Parada, Santalla e Vilar de Robledo.



     Esta parroquia conta con interesantes exemplos da arquitectura tradicional da zona nos lugares de Parada e Santalla de Abaixo. A igrexa parroquial de estilo románico está realizada en sillares de granito, o que non é frecuente nesta zona



Val de Lóuzara
     O conxunto xeográfico de Lóuzara constitúe unha gran reserva natural para o municipio de Samos. 


     Engaiola a atención do visitante pola súa accidentada orografía con altas montañas dende as que nacen múltiples regatos que logo regan os profundos vales. 


     A explicación é a pouca evolución que tivo debido ao afastamento das restantes zonas do termo municipal e ao seu rudimentario sistema de comunicacións.



     Porén, nestes últimos anos lévanse realizando moitos esforzos para dotala de axeitadas comunicacións, que van logrando facer máis agradable e máis humana a vida dos seus moradores. 

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA