sábado, 19 de octubre de 2013

IGLESIA DEL SALVADOR - PAZOS DE ARENTEIRO

IGLESIA DEL SALVADOR
PAZOS DE ARENTEIRO
BOBORÁS
OURENSE


     Si queremos conocer la arquitectura popular y pacega de Galicia, una de las mejores opciones es visitar la pintoresca aldea de Pazos de Arenteiro, en el corazón del Ribeiro Orensano, con un compacto núcleo muy bien conservado, con calles adoquinadas, formado por un conjunto de bonitas casas populares y nobiliarias, plagadas de majestuosos escudos de armas y construidas con magníficas piedras de cantería graníticas situadas alrededor de un antiguo convento de la Orden de Malta, aunque también se asentaron en el lugar otras órdenes militares religiosas como la del Temple o la del Santo Sepulcro.



      La presencia de estas órdenes religiosas y de las abundantes casas grandes de noble linaje en Pazos de Arenteiro está relacionada con los tributos y rentas que tenían que pagar los pequeños productores del vino del Ribeiro. 



     El encanto del lugar aumenta con su localización en la confluencia de los ríos Avia y Arenteiro, donde quedan los restos de un antiguo puente medieval. El paisaje aparece dominado por la vegetación autóctona de ribera y por la vid, que tapizan las laderas orientadas hacia el sur.


      Además, Pazos ofrecerá en breve fantásticas oportunidades para disfrutar plenamente del turismo rural, pues están siendo rehabilitadas y acondicionadas varias casas del pueblo y algunos de sus pazos para acoger establecimientos de este tipo y apartamentos turísticos, además de un restaurante que ofertará cocina tradicional sin renunciar a las innovaciones en restauración.

 

Para conocer
      Iglesia parroquial de San Salvador: situada en el centro de la aldea está esta iglesia románica del antiguo monasterio. 


     Consta de una sola nave, portada principal de arquivoltas semicirculares con capiteles que presentan motivos vegetales y figuras de aves y un hermoso ábside semicircular. 


     Al lado de la iglesia, junto al ábside, está el Pazo da Encomenda, una de los más vistosos existentes en el núcleo.



Pazos y casas grandes
      Se construyeron en los momentos de mayor esplendor del lugar, entre los siglos XVI y XVII. Entre ellos cabe señalar los de Casa de Arriba, Casa Granxa do Mato, Casa do Ouro, Pazo de Cervela, de Feixóo, Pazo do Currelo, Pazo dos Tizón y Pazo de Laxas. 


     La mayoría de ellos cuentan con hermosas solanas, torres en los extremos, palomares u hórreos. La concentración de elementos singulares de este tipo hace muy vistoso el conjunto y de agradable visita.



Villa singular
      En Pazos de Arenteiro tenemos la posibilidad de hacer una atractiva ruta, la que parte de las cercanías de la iglesia de San Salvador a través de un sendero señalizado que nos lleva al romántico Puente Medieval sobre el río Arenteiro. 


     Desde aquí seguimos el camino señalizado aguas arriba, sin cruzar el puente, hasta el Pozo de los Humos, donde el río Arenteiro parece volatilizarse en una bonita cascada. El recorrido es muy hermoso, pues a veces discurre sobre una pasarela de madera situada sobre la orilla del río entre la vegetación autóctona de ribera. 


     Desandamos el camino y, llegados al puente, lo cruzamos y seguimos el curso del río ahora en el mismo sentido que las aguas, y llegaremos al Puente de los Franceses, así llamado por las escaramuzas de las que fue testigo durante la Guerra de la Independencia, donde terminaremos nuestro paseo.



No perderse
      La vendimia en Pazos de Arenteiro, como en todo el Ribeiro, es un evento, casi un ritual, al que es obligatorio acercarse a finales de septiembre o comienzos de octubre, para ver el cariño con que los os viticultores tratan los racimos de uvas blancas y tintas que se convertirán en los famosos caldos de la comarca. 
 
MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

martes, 15 de octubre de 2013

FONTE DO BURACO - LENDA

A FONTE DO BURACO
LENDA DO MORRAZO


     Na fonte do Buraco, en Reibón, parroquia de Meira, concello de Moaña (Pontevedra), cando o sol brillaba intensamente no monte da Paralaia (situado ao oeste da fonte) saía unha princesa moi fermosa a peitear os seus cabelos cun peite de ouro.

     Un día que pousou o peite nun penedo, un porco que andaba a fozar por alí fuxiu con el na boca. Xa na casa dos seus amos, estes decatáronse de que o peite era de ouro e, pretendendo facerse con máis, mandárono de volta coa intención de que os levase ao lugar onde o collera.


     Pero da princesa non quedaba nin rastro e ao matrimonio, dende entón, nunca máis lle foi ben.


MAPA



SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 14 de octubre de 2013

O ABADE NIGROMANTE DE OSEIRA

O ABADE NIGROMANTE DE OSEIRA

Monasterio de Oseira

     Da fabulosa historia deste abade do mosteiro de Oseira, situado no concello de San Cristovo de Cea (Ourense) hai poucas certezas e moitas interrogantes das que trataron, entre outros autores, Odo de Cheriton, Xacobe de la Vorágine e Cesario de Heisterbach. Uns queren que fose en Paris, outros en Londres, algúns en Florencia ou Nantes. No século XVII Angel Manrique asegura nos seus Anales Cistercienses que o sucedido tivo lugar na famosísima Escola de Nigromancia de Toledo arredor do ano 1172 e que o protagonista foi Lourenzo, segundo abade do mosteiro de Oseira. 

Monasterio de Oseira

     En Toledo, pois, dous mozos moi amigos estudiaban nigromancia, arte ou ciencia que se vale de encantamentos e meigallos demoníacos para convocar e facer resucitar ós mortos e para adiviñar por boca deles o futuro. Un dos mozos enfermou de gravidade, púxose á morte e o amigo rogoulle que se morría, se lle volvese a aparecer pasados trinta días; o moribundo aseguroulle que así o faría sempre e cando lle fose permitido.

Monasterio de Oseira   

     Morreu o mozo e o amigo vivo agardou a que pasasen os trinta días rezando pola alma do defunto. E nesas estaba, dentro dunha igrexa e diante unha imaxe da Virxe, cando o morto deu cumprimento á súa promesa.

 Monasterio de Oseira

      A figura do aparecido era pálida e descomposta, laiaba e xemía, tiña os pés e as mans atados con cadeas incandescentes e vestía un traxe negro recuberto de palabras que nomeaban os seus pecados. O espectro pediulle ó amigo que estendese a man e este fíxoo. A pantasma deixou caer nela unha pinga de suor do dedo índice que no mesmo instante lle perforou a carne e acabou ardendo no chan. O amigo, dolorido aínda pola queimadura, preguntoulle polo motivo daquel estado tan desgraciado.


 Monasterio de Oseira

     -Ai, pobre de min; así arderei eu eternamente no inferno por culpa desa arte diabólica que estudiamos. A nigromancia mata a alma. Aconsélloche, meu querido e único amigo, que te apartes desa abominable ciencia e que busques, servindo a Deus a expiación dos teus pecados por medio da vida relixiosa.

 Monasterio de Oseira

      -Dime, meu amigo, ¿como teño que facer para salvar a miña alma?


      -O único camiño para salvar a túa alma é a Orde do Císter. De todo o xénero humano son os desta relixión os que menos se condenan.


 Monasterio de Oseira  

     Desapareceu a pantasma do morto cos seus tormentos, e o vivo, tralos consellos da horripilante visión que acababa de ter, abandonou inmediatamente o estudio da nigromancia e ingresou como novicio nun convento na Orde do Císter. 

Monasterio de Oseira 

Tempo despois profesou como monxe e no ano 1201 foi elixido abade do mosteiro de Oseira. Polo ano 1223 mereceu ser nomeado superior, nada menos que da abadía de Clairvaux. Non se sabe onde morreu; se foi en Clairvaux ou se, como queren outros, renunciou ó cargo e regresou para acabar os seus días en Oseira de Galicia.

 Monasterio de Oseira
MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

O REPARTO DAS TROITAS - CONTO

O REPARTO DAS TROITAS
CONTO

Río Umia en Vilar de Mato

     Isto sucedeu haberá uns cincuenta anos na aldea de Vilar de Mato, en Cuntis (Pontevedra). Aló vivían dous curmáns, Heladio e Emilio, que a pesar de que eran moi distintos e de que sempre andaban a rifar, estaban sempre xuntos como se fosen uña e carne. O Heladio era o máis vello dos dous e, aínda que non era ben listo, tiña habilidades innatas para a arte da pesca. 

 
Muiños de Verdugo - Vilar de Mato    

     Foi o caso que un día Emilio propúxolle ao seu parente ir botar unhas canadas ao Comeixe, e acordaron repartir a pesca a partes iguais ao final da xornada. Tal como era de esperar Heladio colleu moitas máis pezas. Pero un trato é un trato. Para facer o reparto apuntouse axiña Emilio, que fora un par de anos á escola e sabía algo de números.

Río Umia en Vilar de Mato

      —Unha pra min, outra pra ti, outra pra min... 


      —Contaba o máis novo en voz alta.

      —Unha pra min, outra pra ti, outra pra min; unha pra min, outra pra ti, outra pra min; unha pra min, outra pra ti, outra pra min...


 Muiños de Puntalta - Vilar de Mato

      E así ata repartir coa súa peculiar picardía un total de cincuenta e oito peixes. Ao rematar, mirando Heladio para un e outro monte de troitas, e quedando pampo ao ver que a parte do seu curmán era ao menos o dobre da súa, dixo abraiado:


      —¡Manda carallo, Milio!, se non chas vise contar pensaba que me enghañabas.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 13 de octubre de 2013

JUAN DE JUANES - CONTO

JUAN DE JUANES
CONTO

 Iglesia de Estacas

     Xa hai moito tempo había un vello crego na parroquia de Troáns, no concello de Cuntis (Pontevedra), máis coñecido pola súa tacañería que polas virtudes cristiás.

    Era pola Coresma, e a caixa de caudais da rectoral estaba ateigada de cartos procedentes do cobro das bulas, que algunhas familias podentes pagaran para eludir a prohibición de comer carne. 

      Chegou un día en que o cura, a pesar da obsesión que tiña por contar os cartos todas as noites antes de deitarse, coidando que o diñeiro non estaba demasiado seguro na casa, resolveu que conviría levalo o antes posíbel para Compostela. O sancristán da parroquia, Bieito do Folgar, alertou ao señor cura da presencia na zona de Vea dun grupo de bandoleiros liderados por un sonado bandido asturiano coñecido como O Fabián. A pesar da insistencia de Bieito de levar o diñeiro nun coche de cabalos, o crego xulgou máis discreto e económico que un pequeno grupo de veciños os levasen a pé aquela mesma noite.


 Iglesia de Estacas

      Seis homes saíron a iso da media noite. Dous deles eran da Hervés, un da Sobrada e o resto de San Ildefonso. O que levaba o fardo era un tal Xan García, un home honrado e cabal, moi respectado en toda a bisbarra. 


      Despois dun bo percorrido, cando xa estaban chegando á Ramallosa, viron achegarse ao lonxe a dous homes de hábito, e pensaron que serían romeiros de regreso á súa terra. Cando chegaron a onda eles, o máis vello, un home de barba branca e un pouco rubio de cara, faloulles deste xeito:


      —Boas noites, meus señores, desculpen que os interrompa pro ¿importaríalles dicirme a onde se dirixen nunha noitiña tan fresca?


      —Por suposto que non. Somos veciños da parroquia de Troáns, aló en Cuntis, e imos a Santiago por encarga do noso abade, a levar o diñeiro das bulas —respondeu Xan confiadamente.


      -Home, pois precisamente eu son Carlos Bernal, coengo do Bispado de Santiago, e este home que me acompaña é persoa de confianza da nosa institución. O propio bispo mandou que viñesemos ao seu encontro e que nós mesmos levasemos, como é costume, eses cartiños tan necesarios para a causa cristiá.


      Ao escoitar Xan ao bondadoso vello non dubidou un instante.


      —Tomen, pois, señores os cartos que a mellor recaudo estarán nas súas mans, e ademais así aforraremos un bo treito de camiño. Mais supoño que me darán vostedes algún recibo, pois o noso crego é home moi severo para estas cousas das contas.


 Capilla de San Idefonso - Troans

      —Non faltaría máis —dixo o tal Bernal— Por certo, ¿sabe algún de vostedes ler?


      —Non, señor.


      —Cada ves millor... ¿E como se chama vostede? —dixo Bernal collendo un papel e facendo nel unha anotación.


      —Chámome Xan García. Son home de moita sona na miña terra, como tamén o foi meu pai e máis o meu avó, que tamén levaban o mesmo nome. Saiba que aló en Troáns pode contar comigo para todo aquilo que precise...


      Xan colleu a nota e regresou camiño de Troáns coa satisfacción do deber cumprido. Ao chegar á rectoral e contarllo todo ao abade este, encarnado de ira, púxose a berrar como se toleara.


       —¿Que fixeches, papán? ¡Se eu non tiña avisado a ninguén en Santiago de que iades aló! ¡Déixame acá ese recibo!


     O crego caeu ao chan esvaecido cando leu o papel, que dicía: Juan de Juanes, de la parroquia de Troanes, dio el dinero de las bulas a dos malandranes.
 
Capilla de San Idefonso - Troans
MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA