As instalacións monásticas de San Bieito de Pereira están localizadas nun outeiro próximo ao casco histórico e son de erección recente. No 1868 Carme Baliñas de Castro, unha fidalga natural destas terras, logo de tomar os hábitos decide fundar no lugar de Pereira un convento que observase a regra de San Bieito.
Aínda que algunhas construcións poden ser anteriores á fundación monástica, do conxunto de edificios destaca unha fermosa fachada conventual, de estilo neoclásico, presidida pola imaxe do patrón. No recinto de entrada un amplo portón, coroado dunha cruz de pedra e un par de pináculos, reciben ao visitante e, na praciña que se conforma coa entrada, a igrexa e a casa do capelán e un fermoso cruceiro cun peto de ánimas completan a estampa.
Como curiosidade, o altar maior olla cara ao solpor, e no seu interior consérvanse varias imaxes relixiosas de importante valor, entre outras un San Bieito e a súa irmá, Santa Escolástica, xunto ao popular "Demo de Pereira", escultura na que se representa ao arcanxo San Miguel que mata a Satanás.
Cruceiros: Los cruceiros son una de las más características manifestaciones de la arquitectura popular gallega. Son cruces de piedra que aparecen habitualmente en los atrios de las iglesias, cementerios y encrucijadas de caminos para protección de los caminantes, santificando lugares relacionados con creencias paganas que son cristianizados con el propio cruceiro.
La presencia de estos elementos es normalmente de origen devocional, aunque no faltan los motivos rogativos, de alabanza o de ofrenda como causas de su construcción.
Ésta estaba financiada por alguna persona que pretendía ganarse su indulto o el de su parroquia ante los ojos de Dios; ofreciendo la construcción como voto para pedir la curación de enfermedades o protección ante una situación peligrosa.
Con la misma finalidad de protección se levantan cruceiros en campos dedicados al mercado o en un lugares donde ocurrió algún acto violento para evitar que el alma errante de las víctimas pueda dañar a los viandantes.
El cruceiro es por tanto un objeto sagrado así como el lugar donde se encuentra emplazado. Es por ésto, que el cruceiro es objeto de devoción y respeto, y no sólo un monumento que señala el límite de las parroquias o ayuntamientos.
En los cruceiros se pueden distinguir varias partes perfectamente diferenciadas: la basamenta es la parte más ornamentada del cruceiro consistente una plataforma formada por varias gradas y un pedestal sobre la que se apoya la columna o fuste y sobre este el capitel.
El capitel presenta motivos decorativos muy diversos, desde motivos vegetales, geométricos, figuras simbólicas... y el elemento fundamental de cualquier cruceiro, la cruz.
Bueu es uno de los principales puertos pesqueros de Galicia, ya desde el siglo pasado cuando se instaló la primera fábrica de salazón.
En los últimos años, gracias a la bondad de su clima y su amplia gastronomía se esta produciendo un aumento de turistas a la villa.
En su costa hay multitud de playas, además de la cercana Isla de Ons.
En el municipio de Bueu aparecen restos arqueológicos como hachas de cuarzo y pulimentadas y restos de la cultura de los castros. De los romanos quedan algunos tramos de la calzada romana “Per Loca Marítima” que lo unía con Pontevedra.
En la Edad Media, la tierra le es arrendada a los vecinos por los señores feudales. Aquellos, como medio de vida alternativo, se dedican a la pesca.
Durante el siglo XVIII tiene lugar una auge en la pesca de la sardina y las industrias derivadas. Ya, en el siglo XIX, con la llegada de los empresarios catalanes se afianza este sector cuya importancia llegó a ser máxima a principios del siglo XX.
Bueu se constituyó como ayuntamiento en 1821, concediéndosele en 1856 el título de villa. Más tarde, en 1862, las parroquias de Aldán e Hío pasaron a pertenecer al vecino ayuntamiento de Cangas.
En la actualidad mantiene una importante flota de bajura y de altura, aunque gran parte de la industria conservera ha desaparecido.
Cabo Udra Las inmediaciones del Cabo Udra forman un sistema ecológico donde se asientan las más variadas especies de flora y fauna, como cuervos marinos y gaviotas.
Por este valor natural, el Cabo Udra ha sido integrado dentro del Plan Natura 2000 del Ministerio de Medio Ambiente
Mondariz é un lugar cheo de recunchos con encanto que invitan ao pasaxeiro a ser explorados. Nun escenario natural incomparable podes atopar: praias fluviais, sendeiros de contos, muíños, igrexas, un castelo, petos de ánimas, cruceiros, mámoas, petróglifos declarados Ben de interese Cultural (BIC) e vexetación única.
Pero sobre todo podes encontrarte a ti mesmo: o teu ser aventureiro, o teu ser explorador, o teu ser emocionado, apaixoado, relaxado… pero a mellor maneira de atoparse é perderse, porque Mondariz é un lugar cheo de Maxia.
Maxia que encontras sobre todo na súa vexetación, paseando polos sendeiros, mergullándose nas augas puras do río Tea e nos seus regatos, nas augas sulfurosas mineiromedicinais…
Mondariz é un lugar cheo de tradicións, tradición cesteira e lendas que pasan de boca en boca e de xeración en xeracións: que contan que as meigas peitéanse nos muíños os días de lúa chea con peites de prata, que contan que en Mondariz a maxia existe en todos os seus elementos…
San Martiño de Frades San Martiño de Frades, do latín Fratres "irmáns", seguramente monxes dunha congregación relixiosa, é unha parroquia que se localiza no concello de Mondariz.
Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 345 habitantes (175 mulleres e 170 homes), distribuídos en 4 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 409 habitantes.
Mondariz é un lugar cheo de recunchos con encanto que invitan ao pasaxeiro a ser explorados. Nun escenario natural incomparable podes atopar: praias fluviais, sendeiros de contos, muíños, igrexas, un castelo, petos de ánimas, cruceiros, mámoas, petróglifos declarados Ben de interese Cultural (BIC) e vexetación única.
Pero sobre todo podes encontrarte a ti mesmo: o teu ser aventureiro, o teu ser explorador, o teu ser emocionado, apaixoado, relaxado… pero a mellor maneira de atoparse é perderse, porque Mondariz é un lugar cheo de Maxia.
Maxia que encontras sobre todo na súa vexetación, paseando polos sendeiros, mergullándose nas augas puras do río Tea e nos seus regatos, nas augas sulfurosas mineiromedicinais…
Mondariz é un lugar cheo de tradicións, tradición cesteira e lendas que pasan de boca en boca e de xeración en xeracións: que contan que as meigas peitéanse nos muíños os días de lúa chea con peites de prata, que contan que en Mondariz a maxia existe en todos os seus elementos…
Os Petos de ánimas. A devoción ás ánimas segue viva entre as xentes, que adoitan levarlles como ofrenda patacas e millo con formas raras.
O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.
Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.
Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.
Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar.
Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome. Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...".
Tamén se invita a recordar os nosos antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos".
E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogad por nos, Señor, y socorrednos con vuestros sufragios que nos pidiremos por vos"
Mondariz é un lugar cheo de recunchos con encanto que invitan ao pasaxeiro a ser explorados. Nun escenario natural incomparable podes atopar: praias fluviais, sendeiros de contos, muíños, igrexas, un castelo, petos de ánimas, cruceiros, mámoas, petróglifos declarados Ben de interese Cultural (BIC) e vexetación única.
Pero sobre todo podes encontrarte a ti mesmo: o teu ser aventureiro, o teu ser explorador, o teu ser emocionado, apaixoado, relaxado… pero a mellor maneira de atoparse é perderse, porque Mondariz é un lugar cheo de Maxia.
Maxia que encontras sobre todo na súa vexetación, paseando polos sendeiros, mergullándose nas augas puras do río Tea e nos seus regatos, nas augas sulfurosas mineiromedicinais…
Mondariz é un lugar cheo de tradicións, tradición cesteira e lendas que pasan de boca en boca e de xeración en xeracións: que contan que as meigas peitéanse nos muíños os días de lúa chea con peites de prata, que contan que en Mondariz a maxia existe en todos os seus elementos…
Gargamala Santa María de Gargamala é unha parroquia que se localiza no concello de Mondariz. Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 433 habitantes (237 mulleres e 196 homes), distribuídos en 6 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 530 habitantes.
Os petróglifos de Mondariz. A consellería de Cultura acaba de incorporar 40 petróglifos situados no concello de Mondariz no rexistro de Ben de Interese Cultural. Esta medida pretende lograr unha maior protección deste tipo de monumentos singulares.
Os petróglifos foron declarados xa os 80 como Ben de Interese Cultural, polo que todas as zonas que conteñan este arte rupestre logran esta cualificación.
Á listaxe xa existente en Galicia únense agora as 40 zonas de gravados situadas en Mondariz, tal e como solicitou o Concello. Entre os existentes no municipio atópanse algúns de gran valor como os de Gargamala ou os de Pe dá Mula.
Os petróglifos son comúns en Galicia, especialmente na provincia de Pontevedra, considerada unha das zonas máis ricas de Europa neste tipo de arte rupestre. En total existen xa 195 petróglifos declarados Ben de Interese Cultural.
