FERVENZA DO FOXO - REGO DO FOXO DO LOBO - O CABANIÑO -A LAMA

FERVENZA DO FOXO

REGO DO FOXO DO LOBO

O CABANIÑO

A LAMA

     O principal atractivo turístico que ofrece A Lama, son os espazos naturais cos que contan cada unha das dez parroquias que compoñen o municipio como as beiras dos ríos Verdugo, Xesta e Seixo con praias fluviales nas que a afluencia de visitantes é aínda moi llevadera.

     No Verdugo hai tamén cotos de caza e pesca. Non lonxe de alí atópase a área recreativa das Ermidas, na que se pode gozar dunha bela paisaxe.

     No aspecto monumental chaman a atención os vestixios que deixaron os primeiros pobladores do municipio nos montes de O Seixo, O Suído e Portela dá Cruz en forma de túmulos e mámoas, en Chan do Campo gravados rupestres e castros en A Lama, Gaxate e Xende.

     As igrexas parroquiales de Seixido e Xende cun altar gótico, son a arquitectura relixiosa máis representativa, ademais da igrexa barroca das Ermidas, do ano 1.624 con fachada churrigueresca.

     En canto á arquitectura civil, destaca ponte de Berducido formado por cinco arcos, baixo os que discorren as augas do río Oitavén.

     De enorme beleza, foi reconstruído no século XVII e aínda se pode contemplar parte da primitiva calzada romana.

     Destacan tamén algúns pazos e casas solariegas como a Casa do Pazo en Gaxate.

     O municipio de A Lama sufriu a emigración masiva a Méjico, Brasil e Alemania, fundamentalmente.

     Hoxe en día contribúen en gran medida a manter e mellorar a economía do concello, coa creación de novas edificaciones de calidade, que por outra banda, embellecen as poboacións do municipio.

     En A Lama atópanse as montañas máis altas da provincia de Pontevedra, como O Suído (onde aínda habita o lobo), desde algunha delas (Santa Mariña) vense ata as Rías Baixas.

     Este concello posúe ademais fermosas aldeas que conservan a arquitectura tradicional galega (algunhas delas deshabitadas), bosques autóctonos (onde ver manadas de cabalos salvaxes), ríos, fervenzas, rumbos de senderismo como O Foxo do Lobo ou a Fervenza da Freixa e Firveda e romarías e festas gastronómicas de interese. 

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

FOXO DE LOBO DE ESTACAS - BUSTELOS - CHAN DA ANDURIÑA - FORNELOS DE MONTES

FOXO DE LOBO DE ESTACAS

CHAN DA ANDURIÑA

BUSTELOS

ESTACAS

FORNELOS DE MONTES 

     Na parroquia de Estacas, no lugar de Bustelos ( na Chan da Anduriña), no cumio da costa do Alén, atopamos un foxo dos lobos moi particular, xa que é un FOXO DÚPLICE, ÚNICO EN EUROPA.

Coordenadas: 
     42°17’53.98″N   8°25’10.50″O  / 42.2983 N, -8.41957 O

Propietario do Lugar: 
     Comunidade de Montes de Estacas

     Esta zona do Suído, reúne as condicións óptimas para a gandeiria extensiva (aínda hoxe en producción). Por iso, os seus antigos poboadores construiron este “foxo”  coa idea de protexer o seu gando  previndo o ataque do lobo.

     O foxo do lobo é unha trampa ancestral para a captura do lobo e de outras “alimañas” como se decía.

     Hai varias tipoloxías, sendo a de converxencia a máis común.

     A trampa consistía en dúas longas paredes (sebes) de manpostería seca , que se ían pechando ata un pozo circular de tres ou máis metros de ancho . Este pozo tiña unha pequena entrada por onde pasaba o lobo, e que logo se pechaba para que non saira.

     Chegado o momento, convocábanse aos veciños, que se reunían e ian ao monte , montando barullo e levaban pouco a pouco ao lobo a entrar entre as sebes, fecendo que se adentrase na trampa…

     ” Cando o animal chegaba ao corredor, saian os nenos dos seus escodedoiros e espantábano tirándolle  pedras; o lobo ía así a cair no pozo. Unha vez dentro era rematado”.

     Mentras uns ‘corrían ó lobo’, outros ‘gardaban as cancelas’ ( pequenas portas que hai nas paredes, polas que atravesan camiños) para que non fuxise por elas.

Estacas
     Santa María das Estacas é unha parroquia que se localiza no concello pontevedrés de Fornelos de Montes na comarca de Vigo.

     Segundo o IGE en 2014 tiña 141 habitantes (65 homes e 76 mulleres), 25 menos ca en 2004 (94 mulleres e 72 homes) e 48 menos ca en 1999 Ten tres entidades de poboación.

Lugares das Estacas 
     Bustelos, Os Campeliños, Couñago, As Estacas 

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

Fuente: Concello de Fornelos de Montes

Fotos: Rosana Comesaña

XOAN ARCO DA VELLA

FOXO DO LOBO DO SALAS - MUIÑOS

 FOXO DO LOBO DO SALAS

MUIÑOS

OURENSE

Foxo de lobo
     Un couso, lobeira ou foxo de lobo (do latín fossum, escavado é unha construción tradicional empregada no medio rural para a caza do lobo ou de calquera outro animal considerado daniño e perigoso.

     Un foxo de lobos consta dunha serie de elementos empregados para conduciren o lobo ata un lugar onde se lle poida dar caza.

     Habitualmente os seus elementos constitutivos son un par de muros ou valados e un pozo ou foxo propiamente dito.

     Os valados teñen altura suficiente para impediren o paso dos lobos, e forman no terreo os dous lados dun triángulo. No seu vértice hai unha rede entre eles ou un furado escavado no chan, o foxo, no que os lobos eran capturados ou mortos.

     Os muros podían ser de pedra ou madeira, ás veces de cachotería e outras de chantos. Adoitaban ter unha lonxitude total de varios centos e metros.

      Outra variedade consiste nun recinto murado pechado situado en terreo elevado nun lugar de paso obrigado. Nel é doado entrar pero imposible saír. Tamén fai posible capturar ao animal con vida.

     As cacerías organízanse de xeito comunitario. En Galicia a participación nas cacerías estaba tradicionalmente regulada polos concellos das parroquias.

     As épocas preferidas para a caza eran a primavera e máis o verán.

      Os cazadores saían bater ao monte provistos de todo tipo de obxectos que facían ruído e encamiñábanse na súa fuxida cara ao espazo entre os valados.

     O uso das lobeiras está espallado por todo o noroeste da Península Ibérica, especialmente nas zonas máis montañosas ou nas menos humanizadas.

     A pouquidade crecente de lobos e osos fai que o seu uso estea diminuíndo.

     Con frecuencia a toponimia indícanos a existencia de foxos ou dispositivos semellantes , que recibían o nome de calello, caneyo, calecho, xorco, jorco ou caón en Asturias; chorco en León.

     A variedade de recinto pechado era chamada couso en Asturias, corral en León e cortello en Zamora.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO SA VELLA

FOXO DO LOBO

 FOXO DO LOBO

Foxo de lobo
     Un couso, lobeira ou foxo de lobo (do latín fossum, escavado é unha construción tradicional empregada no medio rural para a caza do lobo ou de calquera outro animal considerado daniño e perigoso.

     Un foxo de lobos consta dunha serie de elementos empregados para conduciren o lobo ata un lugar onde se lle poida dar caza. 

     Habitualmente os seus elementos constitutivos son un par de muros ou valados e un pozo ou foxo propiamente dito. 

     Os valados teñen altura suficiente para impediren o paso dos lobos, e forman no terreo os dous lados dun triángulo. No seu vértice hai unha rede entre eles ou un furado escavado no chan, o foxo, no que os lobos eran capturados ou mortos. 

     Os muros podían ser de pedra ou madeira, ás veces de cachotería e outras de chantos. Adoitaban ter unha lonxitude total de varios centos e metros.

      Outra variedade consiste nun recinto murado pechado situado en terreo elevado nun lugar de paso obrigado. Nel é doado entrar pero imposible saír. Tamén fai posible capturar ao animal con vida.

     As cacerías organízanse de xeito comunitario. En Galicia a participación nas cacerías estaba tradicionalmente regulada polos concellos das parroquias. 

     As épocas preferidas para a caza eran a primavera e máis o verán. 

      Os cazadores saían bater ao monte provistos de todo tipo de obxectos que facían ruído e encamiñábanse na súa fuxida cara ao espazo entre os valados.

     O uso das lobeiras está espallado por todo o noroeste da Península Ibérica, especialmente nas zonas máis montañosas ou nas menos humanizadas. 

     A pouquidade crecente de lobos e osos fai que o seu uso estea diminuíndo. 

     Con frecuencia a toponimia indícanos a existencia de foxos ou dispositivos semellantes , que recibían o nome de calello, caneyo, calecho, xorco, jorco ou caón en Asturias; chorco en León. 

     A variedade de recinto pechado era chamada couso en Asturias, corral en León e cortello en Zamora.

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA