IGREXA DE SANTA MARIÑA DE ESPOSENDE - ESPOSENDE - CENLLE

 IGREXA DE SANTA MARIÑA

ESPOSENDE

CENLLE

 Esposende
     Santa Mariña de Esposende é unha parroquia do concello de Cenlle na beira esquerda do río Avia.

     É anexo de San Lourenzo da Pena.

     Segundo o IGE en 2010 tiña 78 habitantes (42 mulleres e 36 homes), 41 menos ca en 1999.

     É limítrofe coa parroquia homónima de Esposende, do concello de Ribadavia.

Patrimonio
     Nela sitúase a pequena igrexa románica de Santa Mariña de Esposende e o Castro de Areas.

     Ao norte un monte chamado Castro, no que se ven vestixios dun posible castelo.

     Hai unha capela da Virxe, cuxa festa se celebra o luns de Pascua.

    Lugares de Esposende
     O Campo, Casar do Mato, Esposende, O Olivar, Santa Mariña, A Torre

Comarca do Ribeiro
     A comarca do Ribeiro é unha comarca galega situada na provincia de Ourense no curso medio do río Miño, que a percorre de nordeste a suroeste.

     A súa capital é Ribadavia, e a ela pertencen os concellos da Arnoia, Avión, Beade, Carballeda de Avia, Castrelo de Miño, Cenlle, Cortegada, Leiro, Melón e Ribadavia. Dálle nome ao viño do Ribeiro.

     Ocupa unha superficie de 406,92 km², nos que viven 15.571 habitantes (2020). Por ela transcorren tamén os ríos Arnoia e Avia.

     O Miño está represado nos encoros de Castrelo de Miño e da Frieira.

     Existen varios balnearios que aproveitan as augas. Desde a Serra do Suído e Faro de Avión, ao oeste, onde se chega ao 1.000 m de altitude, o relevo descende até só 97 m en Ribadavia e Arnoia.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

CALLEJEANDO EN PUEBLA DE SANABRIA - PUEBLA DE SANABRIA

 CALLEJEANDO

EN

PUEBLA DE SANABRIA

PUEBLA DE SANABRIA

 Puebla de Sanabria

     Puebla de Sanabria é un concello da provincia de Zamora, na comunidade autónoma de Castela e León, capital da comarca de Seabra.

     Esténdese por unha área de 81 km² onde no ano 2017 vivían 1.432 habitantes. 

     Encóntrase a 111 km da capital, Zamora. As localidades que forman o concello de Pobra de Seabra son: A Pobra de Seabra, Robledo (El Robréu en leonés), Ungilde (Unxilde) e Castellanos.

Historia
     Seabra aparece documentada desde o século VII como parroquia sueva e ceca visigoda baixo o nome de "Senapria". 

     No século X a "Urbs Senabrie" é citada como referente territorial nos primeiros diplomas do mosteiro de San Martín de Castañeda. 

     A consolidación deste núcleo urbano como cabeza de toda a comarca xabresa debeu producirse a partir do reinado de Afonso VII, posteriormente Afonso VIII fomentou o seu desenvolvemento mediante o outorgamento dunha carta poboa o 1 de setembro de 1220, inspirada no Foro de Benavente. 

     O texto de devandito foro é coñecido a través dun privilexio de Afonso X (Sevilla, 19 de maio de 1263) polo que confirma e modifica parcialmente a carta foral de Afonso VIII.

     Durante o século XVII sufriu a Guerra de Separación de Portugal ao estar situada en plena fronte de batalla.

     De igual xeito, durante a Guerra de Sucesión ocorrida en España entre os partidarios de Filipe de Anjou e o Arquiduque Carlos, a vila foi ocupada por tropas portuguesas, sendo recuperada pola Monarquía Hispánica o 24 de decembro de 1715, consonte o previsto na Paz de Utrecht.

     O 27 de xuño de 1931, cando se proclamou a Primeira República Galega, na Puebla de Sanabria realizouse unha manifestación na cal se izou a bandeira galega e se exhibiu un cartel que puña: «Queremos anexarnos a Galicia».

Patrimonio artístico
    Castelo dos Condes de Benavente
    Igrexa de Nuestra Señora del Azogue
    Ermida de San Cayetano
    Concello
    Parque Natural do Lago de Sanabria
    Forte de San Carlos

Festas
    O 8 de setembro celébranse as festas da nosa Señora das Vitorias, que duran toda a semana e ás que acoden xentes de toda a comarca, dados os importantes espectáculos que ofrecen.

Comarca de Seabra
     Seabra (na variante galega das Portelas: Xabra, en castelán: Sanabria, en leonés: Senabria) é o nome dunha comarca natural situada no noroeste da provincia de Zamora. O seu xentilicio é «xabrés».

      Localízase entre as serras de La Culebra, Segundeira e da Cabreira (Cabreira Baixa). Linda polo oeste coa provincia de Ourense (Galicia), polo norte coa comarca leonesa de Cabreira, polo leste coa comarca zamorana de La Carballeda e polo sur co distrito portugués de Braganza.

      Na maior parte do territorio falouse leonés, malia que na actualidade a lingua ten pouca vitalidade na área. Na zona occidental, chamada As Portelas, comprendida entre a Portela da Canda e a Portela do Padornelo, fálase galego con bastante vitalidade, pero cunha poboación vella e en franca diminución.

      Tamén se fala galego nos concellos de Lubián, Pías e Porto, así como na vila de Calabor, no concello de Pedralba de la Pradería.

Historia
     Seabra estivo habitada por tribos ástures, do que perduran aínda castros. O nome, Senabriga, xa está rexistrado en documentación da Alta Idade Media, do cal deriva o actual Seabra. Amosa o elemento céltigo-briga "fortificación", que debeu designar algún castro concreto.

      En 921 construíuse o mosteiro de San Martín de Castañeda, ou Castañeira, como se denominou na súa orixe, talvez por monxes mozárabes. 

     En 952 o rei Ordoño III deulles os dereitos de pesca sobre o lago de Seabra.

       En 1103 o rei Afonso IX concedeu o Foro da Seabra. O dominio de dito mosteiro foi moi relevante na comarca ata inicios do século XIX.

     Pertenceu ao Reino de Galicia polo menos ata o século XVI, cando formaba parte do ducado de Benavente.

     Logo da Guerra de Independencia de Portugal, no século XVII, ficou incorporada á comarca a localidade de Hermisende, anteriormente portuguesa, onde se fala galego.

Concellos
    Asturianos
    Cobreiros
    Galende
    Hermisende
    Lubián
    Palacios de Sanabria
    Pedralba de la Pradería
    Pías
    Pobra de Seabra
    Porto
    Requeixo
    Robleda-Cervantes
    Rosinos de la Requejada
    San Justo
    San Martín
    Trefacio

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

CASTELO DE SESIMBRA - SESIMBRA

 CASTELO DE SESIMBRA

SESIMBRA

Castelo de Sesimbra
      Clasificado como Monumento Nacional o 16 de xuño de 1910, o Castelo de Sesimbra é o último dos Castelos sobre o mar, que chegaron ben preservados ata os nosos días.

     O Castelo de Sesimbra é o último dos castelos portugueses sobre o mar que manten o seu trazo medieval. 

     Foi clasificado como Monumento Nacional o 16 de xuño de 1990 e reúne varios motivos de interese. As súas murallas gozan dunha vista única sobre o pobo e sobre o mar.

     No seu interior áchanse dúas exposicións permanentes sobre a súa historia, un centro de interpretación do patrimonio, a igrexa e un cemiterio. Dispón igualmente dun circuíto museolóxico que permite o visitante, de forma autónoma, informarse dos diversos puntos de interese do inmoble.

     Os visitantes poden percorrer as murallas e gozar dunha vista privilexiada do pobo de Sesimbra e da rexión. A cafetería con terraza dispón dalgúns produtos locais. Destacándose na paisaxe pola súa imponencia.

Historia
     As orixes do Castelo de Sesimbra remóntanse ao século IX, período de ocupación musulmá do territorio. 

     En 1165 foi conquistado por D Alfonso Henriques, e en 1191 foi tomado polos almohades. 

     A súa reconquista definitiva deuse por iniciativa de D. Sancho I, en 1199, monarca que atribuíu o primeiro foro ao pobo de Sesimbra, entón situado no interior do monumento.

    Ao longo da Idade Media, e dada a súa importancia estratéxica na defensa das fronteiras marítimas e terrestres do reino, o Castelo foi suxeito de numerosas ampliacións.

     A partir do século XV, co desenvolvemento de actividades marítimas como a pesca ou a construción naval, na Póvoa Ribeirinha, a poboación foi establecéndose, progresivamente, xunto á baía.

      En 1516, ano da visita de D. Jorge de Lencastre, Mestre da Orde de Santiago, presentaba xa evidentes sinais de abandono, que se foron acentuando ao longo dos séculos seguintes.

     O avanzado estado de ruína do monumento acabou solucionándose entre 1933 e 1945, coas obras de conservación promovidas pola Dirección Xeral de Edificios e Monumentos Nacionais.

Plano e estrutura
     Presenta unha planta irregular, ocupando todo o bordo da ladeira. O lado nacente componse da alcazaba cunha torre de enxoval e os torreóns, mentres que o resto do perímetro inclúe preto de vila, protexida nas portas por torreóns e no extremo poñente por unha torre.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE SAN BENITO DO CAMIÑO - A IBIA - MELÓN

PETO DE SAN BENITO DO CAMIÑO

A IBIA

MELÓN

Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico, de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).

MAPA

 

 

XOAN ARCO DA VELLA